Źródło światła
Źródło światła zamontowane w latarce.
W naszych czasach najbardziej rozpowszechnione są modele oparte
na diodach LED (z odbłyśnikiem lub bez). Znacznie rzadziej stosowane są
lampy halogenowe (samodzielnie lub w połączeniu z diodami LED),
lampy ksenonowe, lampy kryptonowe, lampy fluorescencyjne, a w niektórych modelach można spotkać nawet klasyczne
lampy żarowe. Osobnym rodzajem źródła światła jest
laser. Oto bardziej szczegółowy opis najpopularniejszych opcji na dziś:
— Diody LED. Oznaczenie LED jest skrótem od angielskiej nazwy. Najbardziej zaawansowany obecnie rodzaj lamp jest stosowany w zdecydowanej większości nowoczesnych latarek. Jedną z kluczowych zalet diod LED jest ich niezwykle wysoka wydajność – w efekcie zapewniają doskonałą jasność przy niskim poborze prądu i niewielkich wymiarach, a ponadto praktycznie nie nagrzewają się podczas pracy. Diody LED mogą być wykonane zarówno w postaci oddzielnych punktowych źródeł światła, jak i w postaci paneli COB o dość dużej powierzchni; patrz „Model diody”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Ponadto takie źródła światła są odporne na uderzenia, wstrząsy i niskie temperatury; przy tym wszystkim są one na ogół niedrogie i praktycznie nie mają zauważalnych wad.
— LED z odbłyśnikiem. W latarkach z tego typu źródłem światła diody LED (pa
...trz wyżej) są instalowane w specjalnie ukształtowanych wnękach pokrytych materiałem odblaskowym. Dzięki tej konstrukcji światło emitowane przez diodę LED na boki jest odbijane i kierowane do przodu, w tym samym kierunku co strumień główny. To znacznie zwiększa ogólną jasność latarki, co jest szczególnie ważne w przypadku modeli kompaktowych z pojedynczą diodą LED o stosunkowo niskiej jasności. W rzeczywistości większość modeli kompaktowych (patrz „Rodzaj”) ma właśnie taką konstrukcję lampy.
— Lampa halogenowa. Jedna z najpopularniejszych modyfikacji klasycznej lampy żarowej: źródłem światła jest rozgrzana do czerwoności metalowa spirala w zamkniętej szklanej bańce wypełnionej gazem z dodatkiem oparów bromu lub jodu (substancje te należą do tzw. halogenów - stąd nazwa samych lamp). Wpływa to pozytywnie na wydajność i pozwala osiągnąć dość wysoką jasność, dlatego nowoczesne latarki z takimi lampami zwykle należą do lamp ręcznych. Jednocześnie, nawet w takich urządzeniach, takie lampy są coraz rzadziej spotykane, zastępowane przez opisane powyżej diody LED.
— Diody LED/lampa halogenowa. Połączenie w konstrukcji dwóch źródeł światła opisanych powyżej jednocześnie; zwykle lampa halogenowa jest instalowana pośrodku, a diody LED są wokół niej. Kiedyś takie połączenie pojawiło się jako próba stworzenia wystarczająco mocnych urządzeń oświetleniowych, które zużywałyby mniej energii niż analogi z lampami halogenowymi, a jednocześnie byłyby tańsze niż czyste diody LED. Ponadto taka konstrukcja zapewniała dodatkowe możliwości dostosowania trybu pracy: można go było zmienić, po prostu włączając istniejące źródła światła razem lub osobno. Jednak wraz z rozwojem i potanieniem technologii LED ta opcja praktycznie straciła na znaczeniu, dziś jest niezwykle rzadka.
— Lampa ksenonowa. Termin ten może oznaczać dwa rodzaje źródeł światła: jedną z modyfikacji lampy żarowej, w której bańka ze spiralą jest wypełniona ksenonem z gazu obojętnego, lub lampę wyładowczą, w której źródłem światła jest łuk elektryczny w to samo środowisko ksenonowe. Pierwsza odmiana stosowana była głównie w małych latarkach kieszonkowych, druga — w latarkach ręcznych. Kiedyś lampy ksenonowe (obie odmiany) miały bardzo przyzwoite wskaźniki wydajności i jasności, chociaż nie były tanie. Jednak obecnie rozwój diod LED sprawił, że produkcja latarek z takimi lampami stała się niepraktyczna.
— Lampa żarowa. W tym przypadku chodzi o klasyczne żarówki, które nie są związane z bardziej zaawansowanymi odmianami - lampami halogenowymi, ksenonowymi, kryptonowymi itp. Przypomnijmy, że źródłem światła w takiej lampie jest rozgrzana do czerwoności metalowa spirala w szklanej bańce, która jest wypełniona albo z próżnią (w miniaturowych bańkach), albo z mieszaniną argonu i azotu (w większych). W każdym razie lampy te są obecnie uważane za całkowicie przestarzałe – przede wszystkim ze względu na niską sprawność, która skutkuje niską jasnością przy znacznym zużyciu energii, a także mocnym nagrzewaniem się podczas pracy. Jednak w dzisiejszych czasach taką opcję wciąż można znaleźć w pojedynczych latarkach – głównie latarkach ręcznych o specjalizacji budowlanej, zasilanych standardowymi wymiennymi akumulatorami do elektronarzędzi. „Obżarstwo” pod względem zużycia energii dla takich latarek nie jest krytyczne, a same żarówki są wyjątkowo tanie.
— Laser. Sama wiązka laserowa ma duży zasięg skuteczny, ale niewielką grubość. Dlatego latarki z takimi źródłami światła są zwykle wyposażone w regulowaną optykę, dzięki której można rozproszyć wiązkę i zamienić jej „odblask” z punktu w dość dużą plamkę. Zwykle latarki laserowe mają określony cel: podświetlenie i oznaczenie celu podczas polowania w ciemności (w tym celu często zapewnia się mocowanie do celownika optycznego), wysyłanie sygnałów świetlnych itp. Pamiętaj, że podczas korzystania z takich urządzeń musisz zachować ostrożność: jeśli dostanie się do twoich oczu, wiązka lasera może nie tylko oślepić, ale także spowodować nieodwracalne uszkodzenia, nawet z dość dużej odległości.
Inne rodzaje lamp w naszych czasach są praktycznie wypierane z rynku przez diody LED i znajdują się głównie w szczerze przestarzałych modelach. Nie ma sensu ich szczegółowo opisywać, zwrócimy uwagę tylko na kluczowe cechy:
- Lampa fluorescencyjna. Jedna z nazw lamp fluorescencyjnych, potocznie zwanych „świetlówkami”. Sam strumień świetlny jest rozproszony, dzięki czemu takie źródła światła znalazły zastosowanie głównie w latarkach turystycznych i pojedynczych modelach latarek ręcznych.
- Lampa kryptonowa. Lampa żarowa z bańką wypełnioną kryptonem w celu zwiększenia jasności i zmniejszenia nagrzewania. Ze względu na wysoki koszt wypełniacza, takie lampy były w większości wykonywane w postaci miniaturowej i stosowane w latarkach o odpowiedniej wielkości.
Maks. siła światła
Maksymaln siła światła zapewniana przez latarkę.
Siłę światła (wyrażaną w lumenach) można opisać jako całkowitą ilość światła wytworzonego przez diodę LED lub inne źródło światła i rozchodzącego się we wszystkich kierunkach, w które samo źródło światła świeci (bez soczewek, odbłyśników itp.). W praktyce oznacza to, że możliwości latarki zależą nie tylko od siły światła, ale także od kąta świecenia (patrz „Kąt świecenia (oświetlenia)”). Na przykład stosunkowo słaby strumień można skoncentrować w wąską wiązkę, zapewniając dobry zasięg; natomiast do skutecznego pokrycia dużego obszaru będzie nieuchronnie wymagana
duża liczba lumenów.
Należy pamiętać, że kąt świecenia nie zawsze jest określony w charakterystyce i nawet przy takich danych trudno od razu ocenić rzeczywiste możliwości latarki. Dlatego do takiej oceny najlepiej wykorzystać informacje o rzeczywistym zasięgu światła (patrz niżej), a także wziąć pod uwagę ogólny typ urządzenia (patrz wyżej). Tak więc przy tej samej ilości lumenów latarka ręczna z odbłyśnikiem do formowania kierunkowej wiązki da zauważalnie większy zasięg niż latarka turystyczna o zasięgu 360°.
Należy również pamiętać, że
wysoka jasność latarki nie zawsze jest uzasadniona i warto dobierać według tego parametru, biorąc pod uwagę realne warunki użytkowania. Tak więc podczas pracy na krótkich dystansach jasne światło może stać się przeszkodą: męczy oczy i może ś
...lepić innych. Ponadto zwiększenie jasności zwykle wymaga mocniejszych źródeł zarówno światła, jak i mocy, odpowiednio, zwiększenia masy i wymiarów latarki.Zasięg światła
Maksymalny zasięg, przy którym latarka zapewnia efektywne oświetlanie obiektów. Dla różnych producentów kryteria tej skuteczności w pomiarach zasięgu mogą się różnić, dlatego tylko modele jednego producenta mogą być ze sobą jednoznacznie porównywane pod względem zasięgu. Jednocześnie parametr ten umożliwia, z pewnym stopniem niezawodności, porównywanie modeli różnych producentów: na przykład latarki o zasięgu 15 m i 100 m będą ewidentnie należeć do różnych klas zasięgu, niezależnie od producenta.
Należy pamiętać, że zasięg światła zależy nie tylko od maksymalne siły światła zapewnianej przez latarkę (patrz wyżej), ale także od cech jej konstrukcji: im węższą wiązkę zapewnia odbłyśnik latarki, tym większy będzie zasięg, oraz odwrotnie – rozproszone światło nie dociera daleko. Niektóre modele umożliwiają regulację szerokości wiązki w zależności od wymagań sytuacji (więcej szczegółów w „Regulacja skupienia wiązki”).
Należy również pamiętać, że modele o tym samym podanym zasięgu światła mogą obejmować różne obszary. Na przykład latarka ręczna (patrz „Rodzaj”) z odbłyśnikiem 20 cm może zapewnić szerszą wiązkę niż konwencjonalna latarka ręczna z odbłyśnikiem 5 cm. I choć w obu przypadkach obiekty uchwycone w plamie świetlnej będą oświetlone w ten sam sposób, to jednak w pierwszym przypadku wielkość samej plamki będzie większa, a rzeczywista wydajność latarki odpowiednio większa (z uwagi na to, że szeroką wiązką łatwiej jest „obmacywać” poszczególne obiekty, zw...łaszcza ze znacznej odległości).
Maks. czas pracy
Maksymalny czas pracy latarki bez wymiany baterii lub ładowania akumulatora.
Należy pamiętać, że w modelach z kontrolą jasności czas ten jest wskazywany dla najskromniejszego i odpowiednio ekonomicznego trybu. Na przykład w latarce o maksymalnym strumieniu świetlnym 1000 lm deklarowany czas pracy 20 godzin można osiągnąć przy jasności zaledwie 30 lm, a przy maksymalnej jasności czas pracy może zaledwie przekroczyć pół godziny. Te niuanse należy wyjaśnić zgodnie ze szczegółową charakterystyką. Zwracamy jednak również uwagę, że dodatkowe tryby pracy (patrz niżej) nie są w tym przypadku brane pod uwagę: np. jeśli latarka z naszego przykładu w trybie SOS może pracować przez 30 godzin, w charakterystyce wszystko jedno będzie deklarowany czas pracy 20 godzin.
Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z wymiennymi bateriami rzeczywisty czas pracy będzie również zależał od jakości takich baterii. Na przykład w przypadku latarek na ogniwa AA i AAA autonomia jest najczęściej podawana przy użyciu wysokiej jakości baterii alkalicznych; jeśli zamiast nich użyjesz niedrogich cynkowo-węglowych, czas pracy może być kilkakrotnie krótszy.
Ogólnie rzecz biorąc, wybierając latarkę według maksymalnego czasu pracy, nie zawsze ma sens skupianie się na modelach „długo działających”: często mają one albo małą moc, albo dużą wagę/wymiary, a cena może znacząco „gryźć”. Latarki z długim czasem pracy przydadzą się przede wszystkim tym, którzy przez dłuższy czas musz...ą „odciąć się od cywilizacji”: turystom ekstremalnym, ratownikom, wojskowym itp. A do większości codziennych zadań w nowoczesnym mieście, a nawet kilkudniowych wycieczek na wieś wystarczy czas pracy do 10 godzin.
Poziomów jasności
Liczba poziomów jasności przewidziana w konstrukcji latarki. Większość współczesnych modeli ma jeden poziom jasności, jednak istnieją modele z możliwością regulacji.
Kilka poziomów jasności pozwala wybrać najlepszą opcję na konkretną okazję: na przykład, aby zbadać mały pokój, możesz zmniejszyć jasność i oszczędzić energię baterii, podczas gdy w dużym pomieszczeniu magazynowym możesz potrzebować pełnej mocy latarki. W związku z tym im więcej poziomów jasności zapewniono w konstrukcji latarki, tym szersze będą możliwości wyboru najlepszej opcji.
Zwróć też uwagę, że oprócz stopniowej regulacji jasności, ze stałymi poziomami, we współczesnych latarkach może również stosować się płynna regulacja. Zostało to szczegółowo opisane poniżej; tutaj zauważamy, że format stopniowy jest technicznie prostszy, kosztuje mniej i dlatego jest używany znacznie częściej. A w poszczególnych latarkach te opcje są połączone - dla nich charakterystyka wskazuje zarówno liczbę poszczególnych poziomów jasności, jak i obecność płynnej regulacji. Dokładny sposób realizacji takiej kombinacji może być różny. Na przykład kółko regulacji jasności może mieć kilka stałych poziomów z wyraźnymi wartościami i możliwością ustawienia dowolnej pozycji pośredniej między tymi wartościami; główny tryb pracy z płynną regulacją można uzupełnić o stały poziom zmniejszonej lub zwiększonej jasności itp.
Dodatkowe tryby
Liczba i rodzaje
dodatkowych trybów pracy przewidzianych w latarce.
Dodatkowe tryby obejmują wszystkie tryby, w których format latarki odbiega od standardowego - „stała wiązka światła w zakresie widzialnym bez wyraźnego koloru”. Mianowicie chodzi o
stroboskop,
SOS,
światło mijania / drogowe,
podczerwień (IR),
ultrafiolet (UV),
światło czerwone,
światło niebieskie,
światło zielone itp. Więcej szczegółów na temat każdego z nich:
- Stroboskop. Tryb szybkiego migania - kilka błysków na sekundę. Jednym z najpopularniejszych zastosowań tej funkcji jest dezorientacja wroga w ekstremalnej sytuacji; w związku z tym stroboskop jest często przeznaczony do latarek podlufowych (patrz „Rodzaj”), a także do modeli ręcznych o „taktycznej” specjalizacji. Ponadto szybkie miganie jest dobre do wyróżnienia się na drodze – zwłaszcza w pochmurną pogodę lub w nocy: ten rodzaj światła jest znacznie bardziej zauważalny niż światło stałe, także przy widzeniu peryferyjnym. Jednocześnie zauważamy, że podczas korzystania ze stroboskopu należy zachować ostrożność: ze względu na specyficzny wpływ na psychikę tryb ten może powodować zaostrzenia niektórych chorób - na przykład napady padaczkowe u
...pacjentów z padaczką.
- SOS. Tryb pracy to „trzy krótkie błyski – trzy długie – trzy krótkie”, co odpowiada międzynarodowemu sygnałowi „Proszę o pomoc” (litery S-O-S w formacie alfabetu Morse'a). Eliminuje to konieczność ręcznego podawania takiego sygnału i pozwala pozostawić latarkę do samodzielnej pracy, a samemu uporać się z bardziej palącymi problemami (które często towarzyszą sytuacjom wymagającym SOS).
- Światła mijania / drogowe. Możliwość przełączania między światłami drogowymi i światłami mijania. To przełączanie jest najczęściej realizowane przy użyciu kilku zestawów diod LED; jednocześnie w niektórych modelach każdy z tych zestawów odpowiada za swój własny tryb, w innych wszystkie diody pracują jako światła drogowe, a tylko część z nich jako światła mijania.
- Podczerwień (IR). Podświetlenie w niewidzialnym zakresie podczerwieni. Wykorzystywane jest w szczególności do poprawy sprawności noktowizorów i celowników termowizyjnych. Zwróć uwagę, że wiele diod LED, odpowiedzialnych za ten tryb, podczas pracy świeci również w zakresie widzialnym (na czerwono); jednak ta poświata jest raczej słaba i z reguły jest dostrzegalna dla ludzkiego oka tylko wtedy, gdy patrzy się bezpośrednio na jej źródło z niewielkiej odległości.
- Ultrafiolet (UV). Oświetlenie ultrafioletowe służy głównie do wykrywania obiektów i śladów, które są niewidoczne w normalnych warunkach oświetleniowych. Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania tej funkcji jest użycie improwizowanego detektora waluty: większość współczesnych banknotów ma oznaczenia UV. Takie światło może być również wykorzystywane do wykrywania napisów „niewidzialnym” atramentem (w tym znaków na tych samych banknotach), niektórych płynów biologicznych (na przykład krwi) i chemicznych (w szczególności preparaty wrażliwe na promieniowanie UV umożliwiają wykrywanie nieszczelności w rurach i układach chłodzenia cieczą) itp. Zwróć uwagę, że emiter UV zwykle świeci w zakresie widzialnym - z charakterystycznym niebieskawym odcieniem; pozwala to dokładnie określić, czy takie światło jest włączone, czy wyłączone.
- Światło czerwone. Jeden z najpopularniejszych kolorów uzupełniających we współczesnych latarkach; może być stosowany zarówno w połączeniu z niebieskim i zielonym (w tzw. modelach RGB), jak i jako jedyny odcień pomocniczy. Jedną z cech światła czerwonego jest to, że prawie nie wpływa na widzenie skotopowe, nie przenika przez powieki i nawet po zupełnej ciemności nie oślepia oczu. To sprawia, że takie oświetlenie jest najlepszą opcją, na przykład do doprecyzowania danych na mapie podczas nocnej wędrówki, gdy trzeba szybko przywrócić wzrok po zgaszeniu światła, lub do oświetlenia nocnego w sypialni, gdzie trzeba widzieć otoczenia i jednocześnie niepożądane jest przeszkadzanie śpiącym światłem. Innym sposobem wykorzystania czerwonego światła jest nadawanie sygnałów: to światło przemieszcza się dalej niż niebieskie lub zielone i wyraźnie wyróżnia się na tle większości krajobrazów i obiektów stworzonych przez człowieka. Odcień można zmieniać zarówno za pomocą filtra barwnego na głównym źródle światła, jak i za pomocą oddzielnej diody LED.
- Światło niebieskie. Jeden z odcieni używanych głównie w trójkolorowych „latarkach RGB” - wraz z czerwonym (patrz wyżej) i zielonym. To światło jest przeznaczone głównie do sytuacji, w których trzeba skutecznie oświetlić przestrzeń przed sobą, jednak niepożądane jest stosowanie zwykłego białego światła. Wzrok ludzki jest najbardziej wrażliwy na odcienie niebieskiego i zielonego; dlatego stosunkowo słaba wiązka niebieskiego światła ujawnia dużą ilość szczegółów. A w niektórych sytuacjach takie oświetlenie może być nawet skuteczniejsze niż białe. Na przykład, jeśli w nocy wycelujesz białą latarkę w jasny obiekt, przestrzeń za tym obiektem będzie słabo zauważalna ze względu na jasne odbite światło; a słabe niebieskie światło oświetli równomiernie zarówno „pierwszy plan”, jak i „tło”. Natomiast używanie tego odcienia przy wysokiej jasności jest, wręcz przeciwnie, niepożądane - odbicie od jasnego niebieskiego światła będzie oślepiać jeszcze bardziej niż od białego, a tym bardziej od czerwonego. A jeśli niebieska wiązka, nawet słaba, trafi w oczy, natychmiast zepsuje widzenie skotopowe, a przywrócenie go zajmie dużo czasu.
Należy pamiętać, że wybór między niebieskim a podobnym zielonym (patrz poniżej) zależy od konkretnych warunków: w różnych sytuacjach mogą być optymalne różne odcienie.
- Światło zielone. Odcień najczęściej używany w trójkolorowych latarkach RGB, jednak czasami używany jako jedyny kolor uzupełniający. Pod wieloma względami jest podobny do opisanego powyżej niebieskiego - w szczególności w niektórych sytuacjach słabe zielone światło może wyraźnie ujawnić szczegóły niewidoczne w innych odcieniach (nawet przy tym samym niebieskim świetle), jednak wysoka jasność dla takiej wiązki jest niepożądana. Ponadto ten kolor ma swoją specyficzną cechę: wiele zwierząt prawie nie reaguje na zielone światło, dlatego jest ono szczególnie wygodne do polowania.
- Lampa ostrzegawcza. Tryb rzadkich błysków - najczęściej przy stosunkowo niskiej jasności, jednak możliwe są wyjątki; w niektórych modelach można znaleźć więcej niż jedną wersję ostrzegania. W każdym razie funkcja ta dobrze nadaje się do sygnalizowania i wskazywania Twojej lokalizacji; jednocześnie tryb lampy ostrzegawczej nie tylko zużywa energię baterii ekonomiczniej niż stałe światło o tej samej jasności, ale jest również lepiej widoczny z daleka. Należy również pamiętać, że w latarkach czołowych podobną funkcję pełni tryb migania (patrz poniżej).
- Migotanie. W rzeczywistości - odpowiednik opisanej powyżej lampy ostrzegawczej, stosowany w modelach czołowych (patrz „Rodzaj”). W tym trybie latarka emituje krótkie błyski lub świeci zmienną, „pulsującą” jasnością. W każdym razie ten format pracy nie ma na celu oświetlania otoczenia, jednak uczynienie użytkownika bardziej widocznym dla innych: człowiek reaguje na migotanie światła czysto odruchowo, nawet jeśli źródło takiego światła znajduje się daleko w przestrzeni widzenia peryferyjnego. Tryb lampy ostrzegawczej przyda się przede wszystkim na drogach – na przykład podczas spaceru lub jazdy rowerem po zmroku: nawet w mieście takie ostrzeżenie dla okolicznych kierowców nie będzie zbyteczne, a tym bardziej na ciemnych wiejskich drogach.
- Czerwone miganie (czerwone migotanie, czerwona lampa ostrzegawcza). Dzięki temu trybowi latarka jest jak najbardziej zauważalna: czerwone światło, zwłaszcza migające, jest dobrze zauważalne nawet w ciągu dnia. A w ciemności ten odcień jest również przydatny, ponieważ nie szkodzi widzeniu skotopowemu (więcej szczegółów, patrz „Światło czerwone” powyżej). Ale konkretna specjalizacja migania na czerwono może być różna, w zależności od specjalizacji latarki. Na przykład w modelach turystycznych (patrz „Rodzaj”) ten tryb umożliwia nadanie sygnału, wyznaczenie lokalizacji obozu, punktu zbiórki itp.; w latarkach czołowych służy do wyróżnienia użytkownika na drodze i uczynienia go jak najbardziej widocznym dla osób wokół niego (przede wszystkim dla kierowców samochodów).
- Tryb lampy. Funkcja spotykana głównie wśród latarek ręcznych (patrz „Rodzaj”). Tak naprawdę chodzi o tryb światła rozproszonego – w przeciwieństwie do wiązki kierunkowej, która zapewnia główne źródło światła z odbłyśnikiem. Światło rozproszone nie różni się zasięgiem, jednak pozwala pokryć dużą powierzchnię – na przykład oświetlić całe pomieszczenie. W związku z tym tryb lampy znacznie rozszerza możliwości wykorzystania latarki ręcznej.
- Światło boczne. Jedna z nazw trybu lampy opisanego powyżej; rozproszone źródło światła stosowane w tym trybie często znajduje się z boku obudowy lampy – stąd nazwa.
- LCC. Tryb oznaczenia lasera: latarka emituje wiązkę laserową, znak, z której wskazuje na zamierzony punkt uderzenia. Sensowne jest przewidzenie takiego trybu tylko w modelach podlufowych (patrz „Rodzaj”).
Pamiętaj, że ta lista nie jest wyczerpująca: w nowoczesnych latarkach mogą się zapewniać inne, bardziej szczegółowe tryby pracy. W takich przypadkach cechy funkcjonalności należy doprecyzować zgodnie z dokumentacją producenta.Odporność na wstrząsy
Dodatkowa odporność latarki na różnego rodzaju wstrząsy i uderzenia. Konkretny stopień
ochrony przed wstrząsami dla różnych modeli różni się, czasami dość zauważalnie; ten punkt należy wyjaśnić zgodnie z oficjalną dokumentacją. Jednocześnie zdecydowana większość modeli odpornych na wstrząsy jest w stanie znieść co najmniej upadek z rąk na twardą powierzchnię bez konsekwencji, a w każdym razie są one trwalsze niż latarki bez zabezpieczenia.
Zaleca się, aby specjalnie wybierać model odporny na wstrząsy, przede wszystkim, jeśli Twoja działalność wiąże się z odpowiednim ryzykiem - na przykład turystyka ekstremalna, speleologia, sprawy wojskowe, działania ochroniarskie.