Porównanie Yunteng VCT-5208 vs Joby RM-90

- Statyw. Tradycyjne statywy, znane jako statywy lub statywy: trzy nogi z platformą na aparat u góry. Taka konstrukcja jest w stanie pewnie stanąć na niemal każdej mniej lub bardziej poziomej powierzchni, samodzielnie od nierówności – wszystkie nogi i tak znajdą oparcie. Należy pamiętać, że w modelach podłogowych (patrz „Instalacja”) platforma jest często instalowana na wysuwanym drążku i można ją regulować na wysokość, a nogi teleskopowe - na długość; na pulpicie takie regulacje nie są zapewnione, jednak nie są tam szczególnie potrzebne.

- Elastyczny statyw. Statywy z elastycznymi nogami. Najczęściej takie urządzenie wygląda jak statyw stołowy (patrz „Instalacja”), którego nogi mogą zginać się w różnych kierunkach; są też bardziej oryginalne opcje projektowe - na przykład elastyczna "szyja" przymocowana do krawędzi stołu za pomocą spinacza do bielizny. W każdym razie ta konstrukcja zapewnia szerokie możliwości regulacji wysokości statywu i pozycji aparatu. A wiele modeli można nie tylko umieścić na płaskiej powierzchni, ale także przymocować do poręczy, gałęzi drzew itp., Zginając nogi, aby mocno chwyciły podporę. Należy jednak pamiętać, że główna część elastycznych statywów przeznaczona jest do telefonów i aparatów akcji, w skrajnych przypadkach - przenośnych cyfrowych "mydelniczek"; takie modele są słabo kompatybilne z lustrzankami. Wynika to z faktu, że pod dużym ciężarem nogi mogą się po prostu „otworzyć”. Z tych samych powodów...elastyczne statywy nie są przeznaczone do ustawienia na podłodze – ciężar samej konstrukcji byłby zbyt duży.

- Monopod. Monopod to „jednonożny” analog statywu – pręt, na którego szczycie zamocowany jest aparat. Podstawą drążka operator opiera się o ziemię lub inne podparcie, w skrajnych przypadkach - o własny pasek, kieszeń itp. W takim przypadku aparat trzeba trzymać rękami, bo. Monopod nie jest w stanie samodzielnie stać (poza rzadkimi modelami z dodatkowym podparciem - więcej szczegółów poniżej), więc takie urządzenie, w przeciwieństwie do klasycznego statywu, nie jest w stanie całkowicie zniwelować wszystkich drgań. Z drugiej strony ten punkt nie jest tak często krytyczny; podczas gdy monopody są lżejsze, bardziej kompaktowe i mobilne, są idealne do filmowania z ciągłym przemieszczaniem się z miejsca na miejsce. Zwróć uwagę, że niektóre statywy można przekształcić w monopody (patrz niżej), ale takie modele należą do klasycznych statywów w naszym katalogu.

- Zacisk. Urządzenie w postaci głowicy statywu mocowanej na zacisku śrubowym. Ten zacisk można przymocować do krawędzi blatu lub innej powierzchni, balustrady, krawędzi otworu okiennego, rury, gałęzi drzewa i innych podobnych miejscach. Może to być prawdziwym ratunkiem, gdy w pobliżu nie ma odpowiedniej platformy dla bardziej tradycyjnego statywu; jednocześnie zaciski są również bardzo kompaktowe, co ułatwia ich przenoszenie. Z drugiej strony zapotrzebowanie na takie urządzenia jest dość rzadkie – w większości przypadków wygodniejszy okazuje się klasyczny statyw stołowy. Więc zaciski nie zyskały dużej popularności.

- Ramię. Statywy do przenoszenia kamery z podparciem na ramieniu - a dokładniej na górze obudowy operatora. Mogą mieć różne konstrukcje: ramię z podporami na klatkę piersiową i plecy, mocowane ukośnie pasem na ramieniu; urządzenie z oparciem na ramię i dwoma uchwytami na obie ręce; „Kobę z kolbą” do trzymania aparatu jak karabin itp. W każdym razie warto zwrócić uwagę na statywy naramienne, jeśli operator planuje ciągłe przemieszczanie się z miejsca na miejsce - takie właśnie były takie modele stworzone dla.

Rodzaj powierzchni, do której przeznaczony jest statyw. Podział ten dotyczy tylko statywów klasycznych (patrz „Rodzaj”), ponieważ prawie wszystkie monopody są w taki czy inny sposób przeznaczone do montażu na podłodze.

- Na zewnątrz. Maksymalna wysokość (patrz niżej) takich statywów jest zwykle porównywalna do wzrostu osoby, co pozwala na ich montaż bezpośrednio na ziemi. Te statywy są najbardziej wszechstronne, a co za tym idzie są najczęstsze. Ich wadą są znaczne gabaryty i waga, a także (z pewnymi wyjątkami) słaba przydatność do makrofotografii.

- Pulpit. Statywy stołowe mają niewielkie wymiary i są przeznaczone do filmowania ze stołu, kamienia, krawężnika, dowolnej innej podwyższonej powierzchni. Są bardzo kompaktowe, często mają wagę i wymiary porównywalne z samymi aparatami, co pozwala na przenoszenie ich bezpośrednio w torbie lub nawet w kieszeni. Statywy stołowe doskonale nadają się również do makrofotografii. Z drugiej strony są mniej uniwersalne niż te stojące na podłodze. w większości przypadków wymagają odpowiedniej wysokości. Ponadto ich maksymalne obciążenie (patrz poniżej) jest zwykle zauważalnie mniejsze.

Statyw ogólnego przeznaczenia. Zauważ, że wiele modeli łączy kilka aplikacji; zobacz poniżej szczegóły.

- Do aparatów. Statywy przeznaczone do aparatów. Wybierając takie urządzenie należy mieć na uwadze, że nie każdy statyw fotograficzny jest w stanie wytrzymać masywną „SLR” z zaawansowaną optyką, dlatego dopuszczalne obciążenie konstrukcji należy doprecyzować osobno. Jeśli chodzi o cechy urządzenia, modele przeznaczone tylko do aparatów (i do niczego innego) są zaprojektowane z większym prawdopodobieństwem do stabilnego trzymania aparatu w jednej pozycji niż do szybkiej zmiany tej pozycji. Z drugiej strony konstrukcja może przewidywać różne urządzenia zwiększające dokładność montażu – niwelatory, skalę azymutów, osobną regulację w 3 osiach itp. Jeśli statyw pozwala również na inne sposoby użytkowania (z kamerami, z lunetami, itp.), jego konstrukcja jest często determinowana przez te opcje specjalizacji, opcjonalnie można zapewnić kompatybilność z kamerami.

- Do kamer wideo. Charakterystyczną cechą większości statywów do kamer jest charakterystyczny długi uchwyt przymocowany do platformy. Za pomocą takiego uchwytu operator może jednocześnie sterować pochyleniem i obrotem kamery oraz szybko zmieniać jej położenie - ma to kluczowe znaczenie podczas filmowania, gdy trzeba szybko uchwycić różne obszary kręconej sceny. Jednak modele stacjonarne (patrz Instalacja) mogą nie mieć uchwytu. Statywy „t...ylko do kamer wideo” mają dodatkowo wydłużoną platformę, ale tak ścisła specjalizacja jest stosunkowo rzadka, większość modeli do tego celu może być również używana z kamerami (zwłaszcza, że wiele nowoczesnych kamer obsługuje również nagrywanie wideo).

- Do teleskopów i lornetek. Statywy odpowiednie do użytku z teleskopami lub lornetkami. Współczesne teleskopy są najczęściej wyposażone we własne statywy, ale lornetki tak często nie potrzebują takiej podpory. Dlatego istnieje niewiele modeli z tą aplikacją, a jeszcze mniej specjalistycznych do teleskopów; najczęściej ten przeznaczenie łączy się z możliwością zamontowania kamery. Jednak cechy takich statywów są bardzo zróżnicowane – od modeli z najprostszymi głowicami kulowymi (patrz „Rodzaj głowicy”) po zaawansowane konstrukcje z mocowaniem 3D i wyspecjalizowanymi funkcjami „astronomicznymi”. Warto również wziąć pod uwagę, że producenci teleskopów mogą korzystać z własnych oryginalnych montaży, dlatego przed zakupem koniecznie sprawdź kompatybilność.

- Do telefonów i kamer akcji. Statywy przeznaczone do użytku ze smartfonami, kamerami sportowymi i innymi urządzeniami o podobnych rozmiarach. Specyfika takich urządzeń zależy od tego, czy można je stosować z innymi rodzajami technologii. Tak więc statywy tylko do smartfonów / kamer sportowych prawie wszystkie mają formę kompaktowych konstrukcji biurkowych (patrz „Instalacja”) - między innymi przenośność w tym przypadku jest ważniejsza niż wszechstronność instalacji. Ale modele, które są również kompatybilne z aparatami i / lub kamerami, mogą również mieć wersję podłogową. Zwróć uwagę, że w każdym razie przed zakupem nie zaszkodzi wyjaśnić zgodność statywu z określonym gadżetem: smartfony są zwykle instalowane w uniwersalnym klipsie, ale kamera sportowa może wymagać zastrzeżonego mocowania.

Minimalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Im niższa minimalna wysokość, tym lepiej statyw nadaje się do makrofotografii i fotografowania obiektów; dodatkowo od tego wskaźnika zależy zakres regulacji wysokości dostępny dla użytkownika. Należy pamiętać, że w przypadku modeli z możliwością obracania wysięgnika (patrz poniżej) minimalna wysokość jest podana dla tradycyjnego położenia wysięgnika, platforma uniesiona. A jeśli deklarowane minimum jest znacznie mniejsze niż długość złożonego statywu (na przykład 15 cm przy długości 50 cm), oznacza to, że nogi mogą „rozłożyć” do pozycji poziomej lub bliskiej, tym samym niedoceniając całą konstrukcję.

Maksymalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Do użytku na biurku (patrz „Instalacja”) duża wysokość nie jest wymagana, dlatego w większości tych modeli liczba ta nie przekracza 20 cm - jedynymi wyjątkami są niektóre specyficzne monopody. W związku z tym różnica wysokości między różnymi konstrukcjami blatów w większości przypadków nie ma większego znaczenia. Ale w modelach podłogowych „niewymiarowe” mają maksymalną wysokość około 40 - 50 cm, a najwyższe mogą otwierać się do 2,5 m, a nawet wyżej. W takich przypadkach przy wyborze warto wziąć pod uwagę specyfikę użytkowania. Dlatego sensowne jest szukanie konkretnego modelu na 150-160 cm, jeśli fundamentalnie ważne jest, aby zainstalować kamerę na poziomie oczu (poziom oczu jest zwykle gdzieś 10 cm niższy niż wzrost osoby). Jednocześnie większość kamer i wiele aparatów ma obrotowe ekrany, które pozwalają z łatwością patrzeć na urządzenie od góry do dołu; i nawet przy braku takiego ekranu schylanie się do poziomu aparatu nie jest takie trudne. A na statywy o wysokości 170 cm i więcej warto zwrócić uwagę głównie w przypadkach, gdy planowane jest fotografowanie nad głowami – na przykład relacje z wydarzeń publicznych.

Liczba poszczególnych sekcji składających się na nogi statywu lub wędkę do monopodu (patrz „Rodzaj”).

W modelach stacjonarnych (patrz „Instalacja”) nogi często w ogóle nie są podzielone na sekcje, w takich przypadkach parametr ten nie jest w ogóle wskazany. Z kolei prawie wszystkie stojaki podłogowe mają kilka sekcji, a liczba tych ostatnich przy tej samej maksymalnej wysokości może być różna. Należy przy tym pamiętać, że większa ilość sekcji oznacza mniejszy rozmiar każdego z nich i bardziej kompaktowe wymiary statywu po złożeniu; a mniejsza liczba - upraszcza konstrukcję, zwiększa jej niezawodność i obniża koszty.

Najpopularniejsze w naszych czasach opcje na ilość odcinków - 2 sztuki, 3 sztuki, 4 sztuki, 5 szt., 6 szt., 8 szt..

Rodzaj głowicy przewidzianej w statywie to w rzeczywistości rodzaj mechanizmu odpowiedzialnego za obrót platformy z kamerą względem podstawy.

- 2D. Głowice te mają 2 stopnie swobody i pozwalają obracać kamerę z boku na bok oraz przechylać się do przodu i do tyłu. W tym przypadku przewidziany jest oddzielny mechanizm wahadłowy dla każdej z dwóch osi. Pozwala to na łatwe wykonywanie panoram pionowych i poziomych: aparat na takim statywie może obracać się ściśle wzdłuż jednej z osi bez zbędnych ruchów, które psują obraz (na przykład ściśle w bok bez poruszania się w górę i w dół). Takie głowice są uważane za odpowiednie przede wszystkim do filmowania wideo; w fotografii są nieco mniej wygodne, ale nadal można je znaleźć w statywach fotograficznych (w tym wysoce specjalistycznych).

- 3D. Głowice o trzech stopniach swobody: obracają się na boki, przechylają w górę i w dół oraz „toczą się” w prawo i w lewo; Za każdy z trzech odpowiada osobny zawias. Stosowane są głównie w modelach z możliwością zamontowania kamer: taka swoboda ruchu jest ważna przede wszystkim w fotografii. Istnieją jednak również specjalistyczne statywy do kamer wideo z głowicami 3D. W porównaniu do głowic kulowych (patrz niżej), które również zapewniają dużą swobodę, mechanizmy 3D są dokładniejsze, są niezastąpione w przypadkach, w których trzeba wyraźnie kontrolować obrót wzdłuż jednej osi (do fotografowania panoramicznego lub...fotografowania z efektem obrót). Z drugiej strony głowice 3D są bardziej złożone i droższe, a także mniej nadają się do szybkiego nakierowywania kamery w dowolnym kierunku.

- Piłka. W głowicach tego typu platforma mocowana jest prętem do kuli, którą mocuje się w specjalnym uchwycie. Poluzując uchwyt, możesz obracać kamerę w poziomie, a także swobodnie przechylać w przód i w tył oraz w lewo i prawo. Kluczową zaletą takich mechanizmów jest możliwość szybkiej zmiany pozycji kamery; w głowicach 3D (patrz wyżej) trwa to dłużej. Zaletami głowic kulowych są również prostota, zwartość i niski koszt. Z drugiej strony trudno obracać kamerą na takiej głowicy ściśle wzdłuż jednej osi bez poruszania się wzdłuż pozostałych dwóch, co komplikuje niektóre techniki fotografowania. W zaawansowanych statywach można zapewnić dodatkowe wyposażenie, które częściowo niweluje tę wadę – np. osobny zawias do panoram poziomych; jednak głowice kulowe są nadal gorsze pod względem dokładności niż mechanizmy 3D.

Obecność wbudowanego poziomu w statywie - urządzenie, które pozwala kontrolować poziome położenie aparatu.

Najczęściej stosuje się poziomnice - w postaci zamkniętej kolby z płynem i pęcherzykiem powietrza: jeśli pęcherzyk znajduje się między znakami na kolbie, to kamera jest na horyzoncie. Najprostsza opcja przewiduje, że jedna kolba kontroluje pochylenie w prawo i w lewo, aby uniknąć „zasłoniętego horyzontu”; jednak projekt może przewidywać inny poziom, śledząc pochylenie tam i z powrotem, lub jedną wspólną dwuosiową żarówkę. A w modelu z poziomym obrotem pręta (patrz wyżej) często instalowany jest dodatkowy poziom - dla trybu poziomego. W każdym razie funkcja ta znacznie ułatwia ustawienie kamery „w poziomie”.

Maksymalna waga aparatu, dopuszczalna dla danego statywu.

Jeśli statyw zakupiono do użytku ze smartfonem lub kamerą sportową, możesz zignorować parametr ten: waga podobnych gadżetów zwykle nie przekracza 200 g, każdy statyw odpowiedniej specjalizacji może z łatwością unieść takie obciążenie (patrz „Przeznaczenie "). Aparaty kompaktowe ważą na ogół do 300 g, a kamery amatorskie - do 700 g; lecz w obu przypadkach występują też bardziej masywne modele. Należy to wziąć pod uwagę przy wyborze statywu biurkowego (patrz „Montaż”) do takiego sprzętu - niektóre modele stacjonarne mają raczej skromne ograniczenia wagowe; podczas gdy podłogowe są pozbawione takich wad.

Natomiast jeśli jest statyw kupowany do profesjonalnego sprzętu, należy zwrócić szczególną uwagę na dopuszczalną wagę. Tak więc, profesjonalna kamera może "unieść" 2,5 kg lub nawet więcej; średnia waga lustrzanki to 600 – 800 g, ale to tylko „ciało”, do którego dolicza się wagę optyki – a w niektórych mocnych teleobiektywach może ona przekroczyć 2 kg. Dlatego do takich urządzeń mogą być wymagane dość „wytrzymałe” statywy.