Porównanie Edon TB-315A vs Kaiser MMA-280 Home Line

Do podstawowych rodzajów spawania należą: ręczne łukowe (MMA), półautomatyczne (MIG/MAG), argonowe (TIG), punktowe (SPOT), punktowe (STUD) oraz plazmowe (PLASMA).

- Ręczne łukowe (MMA). Spawanie łukiem elektrycznym i elektrodą topliwą ze specjalną powłoką. Podawanie i przesuwanie elektrody jest wykonywane przez spawacza ręcznie. Nie przewidziano doprowadzenia gazu osłonowego, ochronę jeziorka spawalniczego przed powietrzem można przeprowadzić dzięki spalaniu powłoki nałożonej na elektrodę. Ta technologia spawania pozwala na zastosowanie najprostszego sprzętu, jest niewymagająca do jakości prądu i konstrukcji spawarki. Z drugiej strony jakość uzyskanej spoiny silnie zależy od umiejętności spawacza, wydajność procesu jest stosunkowo niska, a technologia ta jest słabo przystosowana do metali nieżelaznych - jej głównym celem jest spawanie stali i żeliwa .

- Półautomatyczne (MIG/MAG). Częściowo zautomatyzowane spawanie gazem obojętnym (MIG) lub aktywnym (MAG). Gaz dostaje się bezpośrednio do miejsca spawania przez palnik, a gdy łuk się pali, tworzy powłokę ochronną, która osłania jeziorko spawalnicze przed działaniem powietrza. A termin „półautomatyczne” oznacza, że materiał wypełniający w postaci cienkiego drutu jest automatycznie dostarczany do miejsca pr...acy (ale trzeba ręcznie przesunąć palnik). Wybór między gazem obojętnym a aktywnym dokonywany jest w zależności od materiałów, które mają być spawane – na przykład pierwszy wariant jest zwykle stosowany do metali nieżelaznych, drugi do stali. Takie spawanie zapewnia znacznie lepszą jakość spoin niż spawanie ręczne, a także zwiększa wygodę i szybkość pracy.

- Łuk argonowy (TIG). Spawanie ręczne elektrodą nietopliwą w środowisku gazu obojętnego. Przy takim spawaniu łuk elektryczny topi tylko krawędzie łączonych części, a z nich powstaje ostateczny szew, bez użycia materiału elektrody (w niektórych przypadkach mogą być wykorzystywane dodatki w postaci kawałków metalu o odpowiednim kształcie). Aby chronić szew przed działaniem powietrza, do nagrzewanego miejsca dostarczany jest gaz ochronny, zwykle argon. Spawanie TIG doskonale nadaje się do stali nierdzewnej oraz stopów miedzi i aluminium. Pozwala stworzyć dokładniejszy szew niż przy użyciu MMA i zapewnia bardziej precyzyjną kontrolę procesu. Z drugiej strony technologia ta jest dość wymagająca pod względem umiejętności spawacza, a szybkość pracy jest stosunkowo niska.

- Punktowe (SPOT). Spawanie elektryczne, wykonywane dzięki punktowemu działaniu wysokich prądów. Służy do łączenia cienkich blach (głównie do 3 mm), a także do mocowania kołków i szpilek do płaskiej podstawy. Podczas łączenia blach dwie elektrody o stosunkowo małej średnicy dociskają detale ciasno do siebie, po czym przepływa przez nie prąd rzędu kilku kiloamperów; metal w miejscu styku jest podgrzewany do temperatury topnienia, co zapewnia połączenie. Podczas mocowania kołków i szpilek sama szpilka pełni rolę jednej z elektrod, a płaska podstawa pełni rolę drugiej elektrody. Spawanie typu SPOT jest bardzo popularne w produkcji samochodów i serwisie samochodowym: w ten sposób łączy się niektóre elementy karoserii, a także takie spawanie sprawdza się przy prostowaniu. Występują jednostronne oraz dwustronne. Pierwsza wykorzystuje jedną elektrodę, która jest dociskana siłą do przedmiotu obrabianego. Główną zaletą tej odmiany jest możliwość pracy z powierzchniami dostępnymi tylko z jednej strony - np. drzwiami samochodowymi. Właściwie jednym z głównych obszarów zastosowania jednostronnego spawania SPOT jest serwis samochodowy, w szczególności prostowanie karoserii i innych powierzchni samochodowych. Z kolei spawanie (dwustronne) polega na użyciu pary elektrod, ściskających miejsce połączenia z obu stron, jak imadło. Ten wariant lepiej nadaje się do pracy z grubymi elementami lub tam, gdzie wymagana jest wysoka niezawodność połączenia - dzięki opisanemu ściskaniu łatwiej jest zapewnić wymaganą głębokość jeziorka spawalniczego. Z drugiej strony, aby go użyć, niezbędny jest dostęp do obu stron przedmiotu obrabianego. Zwróć uwagę, że niektóre modele spawarek mogą działać zgodnie z jednym ze schematów; to sprawia, że ​​urządzenie jest bardzo wszechstronne, lecz może rzutować na jego cenę.

- Punktowe (STUD). Technologia spawania punktowego z wykorzystaniem łuku podnoszącego (ciągnącego). Jest stosowana głównie do połączeń typu płaska podstawa + kołek. Sam proces spawania przebiega w następujący sposób: kołek dociskany jest do podstawy; prąd się włącza; kołek podnosi się; między nim a podstawą zapala się łuk, który topi powierzchnię podstawy; kołek jest opuszczany do stopu; prąd jest wyłączany, metal krzepnie. Spawanie STUD polega na zastosowaniu zmechanizowanych uchwytów spawalniczych ze sprężyną lub systemem hydraulicznym do podnoszenia i opuszczania kołka, a gaz obojętny lub topnik służy do ochrony połączenia przed powietrzem atmosferycznym.

- Cięcie plazmowe (PLAZMA). Cięcie metalu strumieniem nagrzanej plazmy - silnie zjonizowanego gazu. W tym celu do miejsca pracy dostarczany jest gaz (obojętny lub aktywny), który pod wpływem łuku elektrycznego jest jonizowany, podgrzewany i przyspieszany. Temperatura plazmy może przekraczać 10 000 °C, a prędkość - 1000 m/s, co umożliwia pracę z prawie wszystkimi metalami i stopami, w tym ogniotrwałymi. Przy tym, cięcie jest szybkie, a nacięcie jest czyste i estetyczne, a jego głębokość może wynosić do 200 mm. Główną wadą cięcia plazmowego jest wysoki koszt sprzętu.

Minimalne rzeczywiste napięcie wejściowe, przy którym spawarka pozostaje sprawna.

Takie informacje są przydatne przede wszystkim do pracy w niestabilnych sieciach, gdzie napięcie ma tendencję do silnego „zapadania się”, a także z autonomicznych źródeł zasilania (na przykład generatorów), które również mogą wytwarzać napięcie poniżej nominalnego.

Maksymalna moc pobierana przez spawarkę podczas pracy, wyrażona w kilowatach (kW), czyli tysiącach W. Ponadto można użyć oznaczenia w kilowoltoamperach (kVA), patrz poniżej.

Im wyższy pobór mocy, tym większy prąd może dostarczyć jednostka i tym lepiej nadaje się ona do pracy z grubymi częściami. Dla różnych materiałów o różnych grubościach istnieją zalecenia dotyczące natężenia prądu, można je znaleźć w specjalistycznych źródłach. Znając te zalecenia i napięcie w obwodzie otwartym (patrz poniżej) dla wybranego rodzaju spawania, możesz użyć specjalnych formuł do obliczenia minimalnej wymaganej mocy spawarki. Należy również pamiętać, że duża moc powoduje odpowiednie obciążenie okablowania i może wymagać podłączenia bezpośrednio do tablicy rozdzielczej.

Jeśli chodzi o różnicę między watami i woltamperami, fizyczne znaczenie obu jednostek jest podobne - prąd pomnożony przez napięcie. Jednak reprezentują one różne parametry. W woltamperach wskazuje się całkowite pobór mocy - zarówno aktywne (przeznaczane na pracę i nagrzewanie poszczególnych części), jak i bierne (przeznaczane na straty w cewkach i kondensatorach). Wygodniej jest użyć tej wartości do obliczenia obciążenia sieci energetycznej. W watach rejestrowana jest tylko moc czynna, przy użyciu tych liczb wygodnie jest obliczyć praktyczne możliwości spawarki.

Pobór mocy spawarki wyrażony w kilowoltoamperach.

kVA to jednostka mocy używana w spawarkach wraz z bardziej tradycyjnymi kilowatami. Fizyczne znaczenie obu jednostek jest takie samo - prąd pomnożony przez napięcie; jednak reprezentują one różne parametry. Tak więc w kilowatach zapisywana jest tylko część całkowitego zużycia energii - moc czynna (jest przeznaczana wydajność pracy i straty z powodu nagrzewania poszczególnych części); wskaźnik ten jest wygodny do obliczania praktycznych możliwości aparatu. Natomiast kilowoltoampery oznaczają całkowite pobór mocy - uwzględniają również moc bierną (w przypadku pracy obwodów prądu przemiennego jest przeznaczana na straty w cewkach i kondensatorach). Dane te są przydatne do obliczania całkowitego obciążenia sieci lub innego źródła zasilania.

Całkowity pobór mocy w kVA zawsze będzie wyższy niż moc w kW. Jednak niektórzy producenci są podstępni i wskazują pełną moc nie przy pełnym, lecz przy częściowym (na przykład połowicznym) obciążeniu. Sprawia to wrażenie oszczędności, co jest błędne z technicznego punktu widzenia. Ze względu na stosunek zużycia energii, moc czynna w kW jest najczęściej o 20-30% niższa od mocy całkowitej w kVA. Tak więc, całkiem możliwe jest oszacowanie charakterystyk roboczych urządzenia na podstawie kilowoltoamperów.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najskromniejszych modelach nie przekraczają one 3 kVA. Wskaźnik do 5 kVA jest uważany za niski, do 7 kVA - średni, a w najmocniejszych jednostkach pobór mocy może osiągnąć 10 kVA lub nawet więcej.

Maksymalny prąd, jaki spawarka jest w stanie dostarczyć przez elektrody podczas pracy. Ogólnie rzecz biorąc, im wyższy wskaźnik ten, tym grubsze elektrody może używać urządzenie i tym większa jest grubość części, z którymi może ono pracować. Oczywiście nie zawsze ma sens ściganie wysokich prądów - bardziej prawdopodobne jest, że uszkodzą one delikatne detale. Jeśli jednak masz do czynienia z pracami na dużą skalę i dużą grubością spawanych materiałów, po prostu nie możesz obejść się bez urządzenia o odpowiednich parametrach. Optymalne prądy spawania w zależności od materiałów, rodzaju pracy (patrz „Rodzaj spawania”), rodzaju elektrod itp. można określić za pomocą specjalnych tabel. Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w „najsłabszych” modelach maksymalny prąd nie dochodzi nawet do 100 A, w najmocniejszych może przekraczać 225 A, a nawet 250 A.

- Gorący start (Hot Start). Funkcja ułatwiająca zajarzenie łuku: gdy elektroda dotknie miejsca spawania, prąd spawania na krótko wzrasta, a po przejściu spawarki w tryb wraca do parametrów standardowych.

- Regulacja dynamiki łuku (Arc Force). Spawarki z tą funkcją są w stanie zwiększyć prąd spawania przy krytycznym zmniejszeniem odległości między elektrodą a spawanymi częściami. Zwiększa to szybkość topienia elektrody i głębokość jeziorka spawalniczego, co zapobiega przywieraniu.

- Ochrona przed przywieraniem (Anti-Stick). W danym przypadku chodzi o środek ochronny na wypadek, gdyby nie udało się uniknąć przywierania elektrody: automatyzacja spawarki znacznie zmniejsza prąd spawania (lub całkowicie go wyłącza), co ułatwia odłączenie elektrody, a poza tym - pozwala uniknąć niepotrzebnego zużycia energii i przegrzewania urządzenia.

- Zmniejszenie napięcia x. x. (VRD) . Funkcja ta służy do znacznego zmniejszenia napięcia obwodu otwartego aparatu. Gdy VRD jest włączone, na otwarte elektrody nie jest dostarczane standardowe napięcie kilkudziesięciu lub nawet setek woltów, lecz tylko 9 - 12 V. W takim przypadku parametry pracy są przywracane automatycznie - gdy elektroda dotyka przedmiotu obrabianego i występuje wysoki prąd; a po zgaszeniu łuku napięcie ponownie spada do wartości minimalnych. Ten rodzaj pracy ma...dwie główne zalety. Po pierwsze zapewnia dodatkowe bezpieczeństwo: w szczególności zamknięcie styków dłonią lub inną częścią ciała nie prowadzi do poważnego porażenia prądem, a także zmniejsza się ryzyko takiego zranienia w warunkach dużej wilgotności. Po drugie, obniżone napięcie pomaga oszczędzać energię.

- Spawanie impulsowe. Przez to rozumie się spawanie łukowe w środowisku gazu osłonowego (MIG/MAG lub TIG), przeprowadzane w tzw. trybie impulsowym. Przy takim formacie pracy główny prąd spawania, stosunkowo niski, jest uzupełniany impulsami o dużej sile (7-10 razy wyższej niż prąd tła), które następują z częstotliwością kilkudziesięciu na sekundę. Istnieją również różne modyfikacje trybu impulsowego, z bardziej złożoną kontrolą prądu; jednak podstawowa zasada pozostaje taka sama. W każdym razie zalety spawania pulsacyjnego to równomierność samego łuku i powstałej spoiny, a także poprawa ogólnej jakości połączenia: impulsy przyczyniają się do mieszania metalu w jeziorku spawalniczym i eliminacji porów, tlenków i innych defektów. Wada tej funkcji jest tradycyjna - zwiększenie kosztu spawarek.

— Tryb 2/4-takt. Możliwość wyboru trybu sterowania urządzeniem - dwutaktowy lub czterotaktowy. Pozwala to dodatkowo dopasować sterowanie do specyfiki sytuacji. Przypomnijmy, że w trybie 2 takt urządzenie działa tak długo, jak przycisk jest wciśnięty, a po zwolnieniu wyłącza się; jest to szczególnie wygodne w przypadku krótkich szwów i innych podobnych zadań, gdy spawanie nie musi być włączone przez długi czas. Z kolei przy czterotaktowym formacie sterowania pierwsze naciśnięcie włącza spawanie, drugie go wyłącza. Ta metoda może być niezastąpiona przy długotrwałej pracy, kiedy przytrzymanie wciśniętego przycisku byłoby uciążliwe.

- Sterowanie synergiczne . Funkcja używana głównie podczas pracy w trybie impulsowym opisanym powyżej. Sterowanie synergiczne można również nazwać „inteligentnym”: odbywa się za pomocą wbudowanych mikrokontrolerów elektronicznych, które sterują większością ustawień i w razie potrzeby automatycznie je zmieniają. W praktyce wygląda to tak: wystarczy spawaczowi ustawić szereg danych wejściowych (rodzaj i grubość materiału, skład gazu osłonowego, grubość drutu itp.) i na tej podstawie urządzenie automatycznie dobierze optymalne parametry robocze (napięcie wyjściowe, konfiguracja impulsów, prędkość podawania drutu itp.). Ponadto, jeśli w trakcie pracy zmieni się jeden z parametrów wejściowych, odpowiednio zmienią się pozostałe wartości.
Sterowanie synergiczne znacznie upraszcza pracę z urządzeniem i jednocześnie poprawia jej jakość, zmniejszając prawdopodobieństwo przepalenia i inne poważne błędy. Jest to szczególnie przydatne dla niedoświadczonych spawaczy, którzy nie są przyzwyczajeni do całkowicie ręcznych ustawień parametrów; jednak nawet profesjonaliści doceniają prostotę i szybkość regulacji tkwiącą w modelach synergicznych. Główną wadą tej funkcji jest to, że znacząco wpływa ona na koszt.

- Cyfrowy wyświetlacz. Obecność własnego wyświetlacza w konstrukcji spawarki. Jest to z reguły najprostszy wyświetlacz segmentowy, przeznaczony do wyświetlania 2 - 3 cyfr i niektórych znaków specjalnych. Jednak nawet takie ekrany są bardziej informacyjne niż światło i inne podobne sygnały: mogą one wyświetlać różnorodne dane (napięcie wejściowe i robocze, czas przed wyłączeniem „na odpoczynek”, kody błędów itp.). A przewagą nad czujnikami zegarowymi są małe rozmiary i uniwersalność - ekran może wyświetlać różne rodzaje informacji. Dzięki temu funkcja ta może znacznie uprościć pracę ze spawarką.

- Złącze zdalnego sterowania . Złącze do podłączenia pilota do urządzenia. W zależności od modelu, może chodzi zarówno o tradycyjne piloty ręczne, jak i o pedałach nożnych. W każdym razie takie akcesorium zapewnia dodatkową wygodę w niektórych sytuacjach – w szczególności umożliwia włączanie i wyłączanie zasilania, a nawet zmianę poszczególnych parametrów pracy bez każdorazowego podchodzenia do urządzenia. Co prawda, ​​najczęściej spawarki są dostarczane bez pilota - daje to jednak pewne korzyści: możesz wybrać takie akcesorium według własnego uznania (najważniejsze jest upewnienie się o kompatybilności).

- Chłodzenie cieczą. Obecność układu chłodzenia cieczą w komplecie ze spawarką. Takie chłodzenie jest bardziej skuteczne niż chłodzenie powietrzem, intensywnie usuwa ciepło z "wnętrza” aparatu, palnika i pozwala osiągnąć bardzo wysoką częstotliwość przełączania (patrz wyżej) - do 100%, przy czym przy prądach 200 A i więcej. Jego wady to: złożoność, wysoki koszt, nieporęczność i znaczna waga. W świetle tych ostatnich, jednostki do chłodzenia cieczą są często wykonywane oddzielnie od samych spawarek i mogą być podłączane/odłączane w zależności od tego, co jest w danej chwili ważniejsze – efektywne chłodzenie lub mobilność. Zwracamy również uwagę, że w przypadku dużej liczby modeli producent zaleca stosowanie specjalistycznych płynów chłodzących, a często nie są one dostarczane w komplecie.

- Wbudowany kompresor . Kompresor dopływu powietrza wbudowany bezpośrednio w urządzenie. Funkcja ta występuje wyłącznie w modelach pracujących w trybie PLASMA. Przypomnijmy, że ten tryb polega na cięciu metalu silnym strumieniem mocno nagrzanego i zjonizowanego powietrza; do wytworzenia wymaganego ciśnienia potrzebny jest kompresor. Może być również zewnętrzny; jednak wbudowany kompresor pozwala nie tylko nosić przy sobie cały niezbędny sprzęt przez cały czas, lecz także zmniejszyć wymiary tego sprzętu. Dodatkowo przy takim sprzęcie nie trzeba martwić się o kompatybilność urządzenia i systemu nawiewu. Wady modeli z wbudowanymi kompresorami obejmują zwiększony koszt, a także wymiary i wagę całej obudowy.

- Rozruch silnika samochodu. Możliwość wykorzystania urządzenia do uruchomienia silnika samochodowego, czyli do zasilania rozrusznika. Innymi słowy, modele z tą funkcją mogą również pracować w trybie urządzenia rozruchowego. Taka możliwość przyda się, jeśli standardowy akumulator samochodowy jest rozładowany, zepsuty lub go brakuje, lecz w pobliżu znajduje się źródło zasilania (sieć lub generator), z którego można zasilić spawarkę. Należy zauważyć, że najczęściej w tym przypadku chodzi o uruchomienie samochodów z 12-woltowymi sieciami pokładowymi - samochodów osobowych, lekkich ciężarówek i autobusów; jednak technicznie nic nie stoi na przeszkodzie, aby zapewnić kompatybilność z ciężkimi pojazdami (ciężarówkami, autobusami) pracującymi pod napięciem 24 W. Te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- Koła transportowe. Obecność w konstrukcji spawarki specjalnych kół, które ułatwiają transport. Waga niektórych nowoczesnych modeli może sięgać kilkudziesięciu kilogramów, a przenoszenie takiego urządzenia może być trudne nawet dla kilku osób. Obecność kół pozwala obejść się siłami jednej osoby, nawet przy znacznej wadze urządzenia.

Klasa izolacji określa stopień odporności materiałów izolacyjnych zastosowanych w określonym urządzeniu na ciepło. Dziś spawarki wykorzystują głównie materiały następujących klas:

B - mają granicę odporności 130 °C;
F - 155 °C;
H - 180 °C.

Należy pamiętać, że zdecydowana większość nowoczesnych spawarek posiada elektroniczne zabezpieczenie przed przegrzaniem, które wyłącza urządzenie na długo przed osiągnięciem limitu rezystancji izolacji. Dlatego parametr ten będzie miał znaczenie tylko w sytuacji awaryjnej, jeśli wbudowana ochrona zawiedzie. Niemniej jednak w pełni pozwala on ocenić bezpieczeństwo użytkowania urządzenia – im wyższa klasa izolacji, tym większe prawdopodobieństwo, że w porę zauważymy niebezpieczne przegrzanie (np. po charakterystycznym zapachu) i wyłączymy urządzenie zanim nastąpi uszkodzenie.

Długość kabla uchwytu elektrody dostarczonego z urządzeniem.

Jak sama nazwa wskazuje, zacisk na elektrodę spawalniczą jest podłączony do urządzenia za pomocą tego kabla. Im dłuższy taki drut, tym większą swobodę ruchu ma spawacz, tym dalej może się oddalić bez przesuwania samej maszyny. Z drugiej strony, niepotrzebnie długie kable stwarzają problemy w przechowywaniu i transporcie, a często podczas pracy (trzeba poszukać miejsca na umieszczenie nadmiaru drutu). Dlatego przy wyborze należy kierować się tym, co jest dla Ciebie ważniejsze: możliwością oddalenia się od urządzenia lub ogólną kompaktowością. Jeśli chodzi o konkretne liczby, najczęściej długość tego drutu waha się od 2 do 3 m, ale w niektórych modelach może osiągnąć 5 m.

Długość kabla uziemiającego dostarczonego z maszyną.

Kabel masowy to przewód, który jest podłączony do przedmiotu obrabianego za pomocą zacisku. Innymi słowy, jest to drugi styk wymagany do zamknięcia obwodu podczas spawania elektrycznego; podłączenie takiego drutu faktycznie zamienia obrabiany przedmiot w jedną solidną elektrodę stałą (w połączeniu z ruchomą elektrodą spawalniczą).Jeśli chodzi o długość takiego drutu, im dłuższy, tym dalej od miejsca połączenia można ustawić spawarkę i tym więcej swoboda ruchów, jaką uzyskuje spawacz. Z drugiej strony nadmiernie długie przewody stwarzają problemy w przechowywaniu i transporcie, a często podczas pracy (trzeba poszukać miejsca na umieszczenie nadmiaru kabla). Dodatkowo swobodę ruchu można zapewnić zwiększając długość drugiego drutu - do uchwytu elektrody lub palnika. W związku z tym kabel masowy w nowoczesnych spawarkach ma zwykle długość od 1,2 do 3 m (z pewnymi wyjątkami - zarówno mniejszymi, jak i większymi). Taka długość pozwala na wygodne ustawienie urządzenia i jednocześnie nie stwarza problemów.