Porównanie Edon MMA-250B vs Kende IN-285

Minimalne rzeczywiste napięcie wejściowe, przy którym spawarka pozostaje sprawna.

Takie informacje są przydatne przede wszystkim do pracy w niestabilnych sieciach, gdzie napięcie ma tendencję do silnego „zapadania się”, a także z autonomicznych źródeł zasilania (na przykład generatorów), które również mogą wytwarzać napięcie poniżej nominalnego.

Maksymalna moc pobierana przez spawarkę podczas pracy, wyrażona w kilowatach (kW), czyli tysiącach W. Ponadto można użyć oznaczenia w kilowoltoamperach (kVA), patrz poniżej.

Im wyższy pobór mocy, tym większy prąd może dostarczyć jednostka i tym lepiej nadaje się ona do pracy z grubymi częściami. Dla różnych materiałów o różnych grubościach istnieją zalecenia dotyczące natężenia prądu, można je znaleźć w specjalistycznych źródłach. Znając te zalecenia i napięcie w obwodzie otwartym (patrz poniżej) dla wybranego rodzaju spawania, możesz użyć specjalnych formuł do obliczenia minimalnej wymaganej mocy spawarki. Należy również pamiętać, że duża moc powoduje odpowiednie obciążenie okablowania i może wymagać podłączenia bezpośrednio do tablicy rozdzielczej.

Jeśli chodzi o różnicę między watami i woltamperami, fizyczne znaczenie obu jednostek jest podobne - prąd pomnożony przez napięcie. Jednak reprezentują one różne parametry. W woltamperach wskazuje się całkowite pobór mocy - zarówno aktywne (przeznaczane na pracę i nagrzewanie poszczególnych części), jak i bierne (przeznaczane na straty w cewkach i kondensatorach). Wygodniej jest użyć tej wartości do obliczenia obciążenia sieci energetycznej. W watach rejestrowana jest tylko moc czynna, przy użyciu tych liczb wygodnie jest obliczyć praktyczne możliwości spawarki.

Pobór mocy spawarki wyrażony w kilowoltoamperach.

kVA to jednostka mocy używana w spawarkach wraz z bardziej tradycyjnymi kilowatami. Fizyczne znaczenie obu jednostek jest takie samo - prąd pomnożony przez napięcie; jednak reprezentują one różne parametry. Tak więc w kilowatach zapisywana jest tylko część całkowitego zużycia energii - moc czynna (jest przeznaczana wydajność pracy i straty z powodu nagrzewania poszczególnych części); wskaźnik ten jest wygodny do obliczania praktycznych możliwości aparatu. Natomiast kilowoltoampery oznaczają całkowite pobór mocy - uwzględniają również moc bierną (w przypadku pracy obwodów prądu przemiennego jest przeznaczana na straty w cewkach i kondensatorach). Dane te są przydatne do obliczania całkowitego obciążenia sieci lub innego źródła zasilania.

Całkowity pobór mocy w kVA zawsze będzie wyższy niż moc w kW. Jednak niektórzy producenci są podstępni i wskazują pełną moc nie przy pełnym, lecz przy częściowym (na przykład połowicznym) obciążeniu. Sprawia to wrażenie oszczędności, co jest błędne z technicznego punktu widzenia. Ze względu na stosunek zużycia energii, moc czynna w kW jest najczęściej o 20-30% niższa od mocy całkowitej w kVA. Tak więc, całkiem możliwe jest oszacowanie charakterystyk roboczych urządzenia na podstawie kilowoltoamperów.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najskromniejszych modelach nie przekraczają one 3 kVA. Wskaźnik do 5 kVA jest uważany za niski, do 7 kVA - średni, a w najmocniejszych jednostkach pobór mocy może osiągnąć 10 kVA lub nawet więcej.

Napięcie podawane przez spawarkę na elektrody. Jak sama nazwa wskazuje, mierzy się je bez obciążenia – tj. gdy elektrody są odłączone i nie płynie między nimi prąd. Wynika to z faktu, że przy dużym natężeniu prądu, charakterystycznego dla spawania elektrycznego, rzeczywiste napięcie na elektrodach gwałtownie spada, co nie pozwala na obiektywną ocenę charakterystyki spawarki.

W zależności od charakterystyki urządzenia (patrz "Typ") i rodzaju pracy (patrz "Typ spawania") stosowane jest różne napięcie obwodu otwartego. Dla przykładu, w przypadku transformatorów spawalniczych parametr ten wynosi około 45 - 55 V (choć czasem mogą to być również modele o wyższym napięciu), dla falowników może on dochodzić do 90 V, a dla spawania półautomatycznego MIG/MAG zwykle napięcie wyższe niż 40 V nie jest wymagane. Ponadto optymalne wartości zależą od rodzaju użytych elektrod. Bardziej szczegółowe informacje można znaleźć w specjalnych źródłach; tutaj zauważamy, że im wyższe napięcie w obwodzie otwartym, tym łatwiej zwykle zapalić łuk i tym bardziej stabilne jest samo wyładowanie.

Należy również pamiętać, że w przypadku urządzeń z funkcją VRD (patrz "Cechy dodatkowe") parametr ten określa napięcie standardowe bez redukcji przez VRD.

Maksymalny prąd, jaki spawarka jest w stanie dostarczyć przez elektrody podczas pracy. Ogólnie rzecz biorąc, im wyższy wskaźnik ten, tym grubsze elektrody może używać urządzenie i tym większa jest grubość części, z którymi może ono pracować. Oczywiście nie zawsze ma sens ściganie wysokich prądów - bardziej prawdopodobne jest, że uszkodzą one delikatne detale. Jeśli jednak masz do czynienia z pracami na dużą skalę i dużą grubością spawanych materiałów, po prostu nie możesz obejść się bez urządzenia o odpowiednich parametrach. Optymalne prądy spawania w zależności od materiałów, rodzaju pracy (patrz „Rodzaj spawania”), rodzaju elektrod itp. można określić za pomocą specjalnych tabel. Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w „najsłabszych” modelach maksymalny prąd nie dochodzi nawet do 100 A, w najmocniejszych może przekraczać 225 A, a nawet 250 A.

Klasa izolacji określa stopień odporności materiałów izolacyjnych zastosowanych w określonym urządzeniu na ciepło. Dziś spawarki wykorzystują głównie materiały następujących klas:

B - mają granicę odporności 130 °C;
F - 155 °C;
H - 180 °C.

Należy pamiętać, że zdecydowana większość nowoczesnych spawarek posiada elektroniczne zabezpieczenie przed przegrzaniem, które wyłącza urządzenie na długo przed osiągnięciem limitu rezystancji izolacji. Dlatego parametr ten będzie miał znaczenie tylko w sytuacji awaryjnej, jeśli wbudowana ochrona zawiedzie. Niemniej jednak w pełni pozwala on ocenić bezpieczeństwo użytkowania urządzenia – im wyższa klasa izolacji, tym większe prawdopodobieństwo, że w porę zauważymy niebezpieczne przegrzanie (np. po charakterystycznym zapachu) i wyłączymy urządzenie zanim nastąpi uszkodzenie.

Długość kabla uchwytu elektrody dostarczonego z urządzeniem.

Jak sama nazwa wskazuje, zacisk na elektrodę spawalniczą jest podłączony do urządzenia za pomocą tego kabla. Im dłuższy taki drut, tym większą swobodę ruchu ma spawacz, tym dalej może się oddalić bez przesuwania samej maszyny. Z drugiej strony, niepotrzebnie długie kable stwarzają problemy w przechowywaniu i transporcie, a często podczas pracy (trzeba poszukać miejsca na umieszczenie nadmiaru drutu). Dlatego przy wyborze należy kierować się tym, co jest dla Ciebie ważniejsze: możliwością oddalenia się od urządzenia lub ogólną kompaktowością. Jeśli chodzi o konkretne liczby, najczęściej długość tego drutu waha się od 2 do 3 m, ale w niektórych modelach może osiągnąć 5 m.

Długość kabla uziemiającego dostarczonego z maszyną.

Kabel masowy to przewód, który jest podłączony do przedmiotu obrabianego za pomocą zacisku. Innymi słowy, jest to drugi styk wymagany do zamknięcia obwodu podczas spawania elektrycznego; podłączenie takiego drutu faktycznie zamienia obrabiany przedmiot w jedną solidną elektrodę stałą (w połączeniu z ruchomą elektrodą spawalniczą).Jeśli chodzi o długość takiego drutu, im dłuższy, tym dalej od miejsca połączenia można ustawić spawarkę i tym więcej swoboda ruchów, jaką uzyskuje spawacz. Z drugiej strony nadmiernie długie przewody stwarzają problemy w przechowywaniu i transporcie, a często podczas pracy (trzeba poszukać miejsca na umieszczenie nadmiaru kabla). Dodatkowo swobodę ruchu można zapewnić zwiększając długość drugiego drutu - do uchwytu elektrody lub palnika. W związku z tym kabel masowy w nowoczesnych spawarkach ma zwykle długość od 1,2 do 3 m (z pewnymi wyjątkami - zarówno mniejszymi, jak i większymi). Taka długość pozwala na wygodne ustawienie urządzenia i jednocześnie nie stwarza problemów.

Obecność etui lub torby do przechowywania i transportu w zakresie dostawy zgrzewarki.

Futerały nazywane są charakterystycznymi solidnymi pojemnikami w formie walizki; pojemniki te zapewniają doskonałą ochronę przed wilgocią i brudem oraz wstrząsami. Z kolei torby są miękkie; są gorsze od obudów pod względem jakości ochrony, ale są mniej uciążliwe i można je złożyć dość kompaktowo, gdy nie są potrzebne. Cóż, w każdym razie pełne opakowanie jest zwykle wygodniejsze i bardziej praktyczne niż opakowanie improwizowane.