Porównanie Canon PowerShot G7X Mark III vs Canon PowerShot G5X Mark II

- CCD. Skrótowiec od Charge-Coupled Device. W takich czujnikach informacja jest odczytywana z elementu światłoczułego zgodnie z zasadą „line at time” - sygnał elektroniczny przesyłany jest do procesora obrazu w postaci oddzielnych wierszy (jest też opcja „frame at time”). Generalnie takie matryce mają dobre właściwości, ale są droższe niż CMOS. Poza tym słabo sprawdzają się w niektórych specyficznych warunkach - na przykład fotografowanie z punktowymi źródłami światła w kadrze - dlatego też trzeba w aparacie stosować różne dodatkowe technologie, które również wpływają na koszt.

- CMOS. Główne zalety matryc CMOS to łatwość wykonania, niski koszt i pobór mocy, bardziej kompaktowe wymiary niż w przypadku CCD, a także możliwość przeniesienia szeregu funkcji (ogniskowania, pomiaru ekspozycji itp.) bezpośrednio na czujnik, zmniejszając w ten sposób wymiary aparatu. Dodatkowo procesor aparatu może odczytać od razu cały obraz z takiej matrycy (a nie wiersz po wierszu, jak w CCD); pozwala to uniknąć zniekształceń podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów. Główną wadą CMOS jest zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia szumów, szczególnie przy wysokich wartościach ISO.

- CMOS BSI. BSI to skrót od angielskiego „Backside Illumination”. Tak nazywają się „odwrócone” matryce CMOS, na które światło przenika nie od strony fotodiod, a od tyłu matrycy (od strony podłoża). Dzięki tej realizacji fotodiody otrzymują więcej światła, ponieważ nie jest ono blokow...ane przez inne elementy przetwornika obrazu. W rezultacie matryce z podświetleniem wstecznym charakteryzują się wysoką światłoczułością, która pozwala tworzyć obrazy lepszej jakości z mniejszym hałasem podczas fotografowania w słabych warunkach oświetleniowych. Matryce BSI CMOS wymagają mniej światła do prawidłowego naświetlenia zdjęcia. Czujniki z podświetleniem tylnym są droższe w produkcji niż tradycyjne czujniki CMOS.

- LiveMOS. Rodzaj matryc wykonanych w technologii półprzewodników tlenków metali (MOS - Metal-Oxide Semiconductor). W porównaniu z matrycami CMOS ma uproszczoną konstrukcję, co zapewnia mniejszą skłonność do przegrzania, a co za tym idzie niższy poziom szumów. Świetnie nadaje się do podglądu „na żywo” (podglądu w czasie rzeczywistym) obrazu z matrycy na ekranie lub w wizjerze aparatu, dlatego w nazwie dostała słowo „Live”. Charakteryzuje się również dużą prędkością przesyłania danych.

Ogniskowa obiektywu aparatu.

Ogniskowa to odległość między matrycą aparatu a optycznym środkiem obiektywu, ogniskowanym do nieskończoności, przy którym na matrycy uzyskuje się wyraźny i ostry obraz. W przypadku modeli z wymiennymi obiektywami (aparatów bezlusterkowych i MILC, patrz „Typ aparatu”), parametr ten jest wskazywany, jeśli aparat jest wyposażony w obiektyw (wyposazenie "kit"); przypomnijmy sobie, że na własne życzenie w takim aparacie można zainstalować optykę o innych cechach.

Im dłuższa ogniskowa, tym mniejszy kąt widzenia obiektywu, tym większy stopień przybliżenia i większe obiekty widoczne w kadrze. Dlatego parametr ten jest jednym z kluczowych dla każdego obiektywu i w dużej mierze determinuje jego zastosowanie (konkretne przykłady podano poniżej).

We współczesnych aparatach cyfrowych najczęściej używane są obiektywy o zmiennej ogniskowej: takie obiektywy są w stanie zwiększać i zmniejszać obraz (więcej szczegółów w „Zoom optyczny”). W przypadku lustrzanek cyfrowych i MILC produkowane są specjalistyczne optyki o stałej ogniskowej (obiektywy stałoogniskowe). Ale w cyfrowych kompaktach te obiektywy są stosowane niezwykle rzadko, zwykle taki obiektyw jest oznaką high-endowego modelu o specyficznych właściwościach.

Należy pamiętać, że w specyfikacji aparatu zwykle podaje się rzeczywistą ogniskową obiektywu. A o kątach widzenia i ogólnym przeznaczeniu optyki decyduje nie tylko parametr ten..., ale także rozmiar matrycy, z którą używana jest optyka. Zależność wygląda następująco: przy tych samych kątach widzenia soczewka dla większego czujnika będzie miała większą ogniskową niż soczewka dla małego czujnika. W związku z tym tylko aparaty z tym samym rozmiarem matrycy można bezpośrednio porównywać ze sobą pod względem ogniskowej obiektywów. Jednak dla ułatwienia porównań w specyfikacji może być wskazywany tzw. ekwiwalent ogniskowej - ogniskowa w przeliczeniu na 35 mm: jest to ogniskowa, jaką miałby obiektyw dla matrycy pełnoklatkowej, przy tych samych kątach widzenia. Porównywać za pomocą tej wartości można obiektywy o dowolnej wielkości matrycy. Istnieją formuły, które pozwalają samodzielnie obliczyć ekwiwalent 35 mm, można je znaleźć w dedykowanych źródłach.

Jeśli chodzi o konkretną specjalizację, to ekwiwalent ogniskowej do 18 mm odpowiada ultraszerokokątnym obiektywom typu rybie oko. Za optykę szerokokątną uważa się „stałą” optykę z ekwiwalentem ogniskowej do 28 mm, a także obiektywy zmiennoogniskowe z minimalnym ekwiwalentem ogniskowej do 35 mm. Wskaźnik do 60 mm jest uważany za odpowiedni dla optyki „ogólnego przeznaczenia”, 50–135 mm jest uważany za optymalny do portretów, a większe ogniskowe można znaleźć w teleobiektywach. Bardziej szczegółowe informacje na temat specyfiki różnych ogniskowych można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Współczynnik powiększenia zapewniany przez aparat dzięki wykorzystaniu możliwości obiektywu (a mianowicie poprzez zmianę jego ogniskowej). W modelach z wymiennymi obiektywami (patrz „Rodzaj aparatu”) jest to wskazywane dla dostarczonego w zestawie obiektywu, jeśli jest dostępny.

Należy pamiętać, że w tym przypadku współczynnik powiększenia jest wskazywany nie w odniesieniu do obrazu widocznego gołym okiem, ale w odniesieniu do obrazu wyświetlanego przez obiektyw przy minimalnym powiększeniu. Na przykład, jeśli w specyfikacji wskazane jest powiększenie optyczne 3x, oznacza to, że przy maksymalnym powiększeniu obiekty w kadrze będą trzy razy większe niż przy minimalnym powiększeniu.

Stopień powiększenia optycznego jest bezpośrednio związany z zakresem ogniskowych (patrz powyżej). Można określić ten stopień, dzieląc maksymalną ogniskową obiektywu przez minimum, na przykład 360mm/36mm=powiększenie 10x.

Do tej pory zoom optyczny zapewnia najlepszą jakość obrazu w zbliżeniu i jest uważany za lepszy od cyfrowego (patrz poniżej). Wynika to z faktu, że przy tym formacie pracy cały obszar matrycy jest stale zaangażowany, co pozwala w pełni wykorzystać jej możliwości. Dlatego nawet wśród modeli niedrogich urządzenia bez zoomu optycznego są bardzo rzadkie.

— USB C. Uniwersalny interfejs USB wykorzystujący złącze typu C. Same w sobie porty USB (wszystkich typów) służą głównie do podłączania aparatu do komputera w celu kopiowania materiału, zarządzania ustawieniami, aktualizowania oprogramowania układowego itp. Złącze typu C jest porównywalne rozmiarem z wcześniejszymi miniUSB i microUSB, ale ma dwustronną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Dodatkowo USB C często korzysta ze standardu USB 3.1, co pozwala na osiągnięcie prędkości połączenia do 10 Gb/s - funkcja przydatna przy kopiowaniu dużych ilości treści.

— HDMI. Zintegrowany interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo (w tym o wysokiej rozdzielczości) i dźwięku (nawet wielokanałowego) jednym kablem. Obecność takiego portu umożliwia wykorzystanie aparatu jako odtwarzacza: można go bezpośrednio podłączyć do telewizora, monitora, projektora itp. i przeglądać materiał na dużym ekranie. Jednocześnie możliwości nadawcze mogą obejmować nie tylko odtwarzanie wideo, ale także demonstrację zrobionych zdjęć w formie pokazu slajdów. Wejścia HDMI można znaleźć w większości współczesnych urządzeń wideo, a połączenie zwykle nie stanowi problemu.
Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI:

• v 1.4. Najstarsza z aktualnych wersji, wydana w 2009 roku. Niemniej jednak obsługuje wideo 3D, jest w stanie pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy prędkości 24 kl./s, a w rozdzielczośc...i Full HD szybkość klatek może sięgać 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, są też ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach ulepszenia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D.
• v 2.0 Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K wzrosła do 60 kl./s, także z nowości możemy wspomnieć o wsparciu dla ultrapanoramicznego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b funkcja ta została ulepszona i rozszerzona.
• v 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności została dodana obsługa 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także zostały rozszerzone możliwości pracy z HDR. Do tej wersji został wydany zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli tego standardu, chociaż podstawowe funkcje mogą być używane z prostszymi przewodami.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe umożliwia podłączenie słuchawek do aparatu. Z reguły jest to zwykłe złącze mini Jack 3.5 mm. Obecność takiego złącza zapewnia możliwość monitorowania dźwięku podczas nagrywania wideo w czasie rzeczywistym. Jest to szczególnie ważne przy nagrywaniu wywiadów, vlogów i innych audycji.

— Wejście mikrofonowe. Specjalistyczne wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo.

Rodzaj wizjera zapewnionego w konstrukcji aparatu.

Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:

- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Rodzaj aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnowartościowe „lustrzanki cyfrowe” (w szczególności wykonane przy użyciu tzw. technologii z półprzezroczystym lustrem”) wyposażone w elektroniczne wizjery. Zaletą takiego wizjera jest to, że oprócz samego obrazu można na nim wyświetlić dużą ilość informacji serwisowych (np. o parametrach fotografowania); główną wadą jest konieczność zasilania z baterii (choć pobór mocy takiego układu jest nadal dużo niższy niż w przypadku wyświetlacza zewnętrznego).

- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezale...żny układ z własnym okularem i obiektywem, wbudowany w korpus aparatu i skierowany równolegle do osi optycznej obiektywu (układy lustrzane i pryzmatyczne są opisane w osobnych kategoriach). Taki układ może być umieszczony bezpośrednio nad soczewką lub w rogu korpusu. Zaletami wizjerów optycznych jest prostota, niski koszt i zwartość ze względu na brak w konstrukcji skomplikowanego systemu luster czy pryzmatów. Ten wizjer może być używany w dowolnych aparatach innych niż lustrzanki (klasycznych cyfrowych lub MILC). Główną wadą tego wariantu jest rozbieżność między położeniem obiektywu a głównym obiektywem aparatu (tzw. efekt paralaksy); w większości przypadków nie stwarza to uciążliwości, ale podczas fotografowania z bliskiej odległości trzeba brać korektę (choć zdarzają się modele aparatów z wizjerami, które automatycznie wprowadzają korektę).

- Optyczny i elektroniczny. Specyficzny rodzaj wizjera, który łączy w sobie elementy obu układów opisanych powyżej. Z reguły takie konstrukcje opierają się na wizjerze optycznym, który daje możliwość rzutowania różnych informacji serwisowych na widzialny obraz. W niektórych modelach układ można też przełączyć na tryb w pełni elektroniczny, blokując dostęp światła przez optykę i obserwując jedynie obraz na ekranie przez wizjer.

- Optyczny (lustrzany). Jak sama nazwa wskazuje, konstrukcja tego wizjera oparta jest na układzie lustrzanym. Dzięki temu układowi rzeczywisty obraz postrzegany przez obiektyw aparatu jest podawany do okularu wizjera (innymi słowy, fotograf w rzeczywistości patrzy bezpośrednio przez obiektyw). Wizjery lustrzane są używane wyłącznie w aparatach odpowiedniego typu (patrz wyżej). Ich zaletą jest brak efektu paralaksy oraz możliwość natychmiastowej oceny szeregu parametrów fotografowania, takich jak głębia ostrości, efekt zainstalowanych filtrów światła itp. Główną wadą wizjerów lustrzanych jest konieczność podnoszenia lustra podczas fotografowania. To komplikuje i zwiększa koszt konstrukcji, czyni ją mniej niezawodną, a działanie mechanizmu podnoszącego lustro może powodować wibracje i efekt „kołysania”.

- Optyczny (pryzmat pentagonalny). W rzeczywistości jest to rodzaj lustrzanego wizjera (patrz wyżej), w którym rolę części luster przypisano pryzmatowi pentagonalnemu - szklanej konstrukcji o specjalnym kształcie. Działanie pryzmatu pentagonalnego opiera się na działaniu tzw. pełnej refleksji wewnętrznej; uważa się, że w ten sposób można uzyskać jaśniejszy i wyraźniejszy obraz niż przy użyciu klasycznych luster. Pozostałe zalety i wady są identyczne z konwencjonalnymi wizjerami lustrzanymi (patrz wyżej). Pryzmat pentagonalny jest szeroko stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych.

- Brak. Całkowity brak wizjera w konstrukcji aparatu; do obserwacji w takich modelach używany jest wyświetlacz. Funkcja ta jest typowa głównie dla cyfrowych kompaktów (patrz „Rodzaj aparatu”). Po pierwsze, wymiary korpusu takich modeli często nie pozwalają na zastosowanie wizjera w konstrukcji; po drugie, specyfika użytkowania takich aparatów jest zwykle taka, że wyświetlacz im w zupełności wystarcza, a czasem jest nawet preferowany - np. przy fotografowaniu z niestandardowej pozycji (nad głową, na wyciągniętym ramieniu itp.).

Procentowy stosunek między częścią obrazu, którą fotograf widzi w wizjerze (patrz powyżej), a obrazem faktycznie uchwyconym przez aparat podczas fotografowania. Najczęściej jest wskazywany jako procent szerokości i wysokości kadru, a nie powierzchni.

Współczesne aparaty cyfrowe dość często mają wizjery o pokryciu kadru mniejszym niż 100% - w ten sposób w kadr dostaje się nie tylko widoczna scena, ale także przestrzeń poza jej krawędziami. Stwarza to pewne niedogodności - w szczególności może okazać się konieczne przycięcie obrazu, aby uzyskać z góry wymyśloną kompozycję. Dlatego idealną opcją jest nadal wizjer z 100% pokryciem. Jakiś czas temu takie układy występowały głównie w aparatach klasy premium, ale teraz, ze względu na redukcję kosztów i rozwój technologii, można je instalować nawet w stosunkowo niedrogich amatorskich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).

Maksymalna liczba zdjęć, które aparat może wykonać na jednym ogniwie zasilającym bez jego doładowania/wymiany. W praktyce liczba ta zwykle okazuje się mniejsza (czasami dość zauważalnie) ze względu na to, że część baterii jest „konsumowana” przez działanie mechaniki obiektywu, korzystanie z wyświetlacza, zmianę ustawień poprzez menu itp. Niemniej jednak parametr ten jest dobrym wskaźnikiem autonomii urządzenia - za jego pomocą możliwe jest porównywanie różnych modeli między sobą.