Porównanie Asus PRIME X570-PRO vs Asus PRIME X470-PRO

Liczba faz zasilania procesora przewidzianych na płycie głównej.

W bardzo uproszczony sposób fazy można opisać jako bloki elektroniczne o specjalnej konstrukcji, przez które zasilanie jest dostarczane do procesora. Zadaniem takich bloków jest optymalizacja tego zasilania, w szczególności minimalizacja skoków mocy przy zmianie obciążenia procesora. Generalnie im więcej faz, tym mniejsze obciążenie każdego z nich, stabilniejsze zasilanie i bardziej wytrzymała elektronika płyty głównej. Im mocniejszy jest procesor i im więcej ma rdzeni, tym więcej faz wymaga; liczba ta bardziej wrośnie również, jeśli planowane jest podkręcenie procesora. Na przykład w przypadku zwykłego czterordzeniowego chipa często wystarczają tylko cztery fazy, a już dla podkręconego możesz ich potrzebować co najmniej ośmiu. Właśnie z tego powodu u wydajnych procesorów mogą wystąpić problemy, gdy są używane niedrogie płyty główne z małą liczbą faz.

Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru liczby faz dla poszczególnych serii i modeli procesorów można znaleźć w specjalistycznych źródłach (w tym w dokumentacji samego procesora). Tutaj należy pamiętać, że przy dużej liczbie faz na płycie głównej (więcej niż 8) niektóre z nich mogą być wirtualne. W tym celu rzeczywiste bloki elektroniczne są uzupełniane podwójnymi lub nawet potrójnymi, co formalnie zwiększa liczbę faz: na przykład 12 zadeklarowanych faz może reprezentować 6 fizycznych bloków z podwajaczami. Jednak fazy wirtualne są znacznie gor...sze od rzeczywistych pod względem swoich możliwości - w praktyce są tylko dodatkami, które nieznacznie poprawiają charakterystykę faz realnych. Powiedzmy, że w naszym przypadku bardziej poprawne jest mówienie nie o dwunastu, ale tylko o sześciu (aczkolwiek ulepszonych) fazach. Na te detale należy zwrócić uwagę przy wyborze płyty głównej.

Model chipsetu zainstalowany na płycie głównej. Obecnie stosowane modele chipsetów to: B450, A520, B550, X570, A620, B650, B650E, X670, X670E, X870, X870E.. W przypadku Intel lista chipsetów wygląda następująco: X299, H410, B460, H470, Z490, H510, B560, H570, Z590, H610, B660, H670, Z690, B760, Z790.

Chipset to zestaw układów scalonych na płycie głównej, za pośrednictwem których bezpośrednio odbywa się interakcja poszczególnych komponentów systemu: procesora, pamięci RAM, napędów, adapterów audio i wideo, kontrolerów sieciowych itp. Technicznie taki zestaw składa się z dwóch części - mostka północn...ego i południowego. Kluczowym elementem jest mostek północny, który łączy procesor, pamięć, kartę graficzną i mostek południowy (wraz z urządzeniami, którymi steruje). Dlatego nazwa mostka północnego jest często wskazywana jako model chipsetu, a model mostka południowego jest określany osobno (patrz poniżej); Jest to schemat stosowany w tradycyjnych płytach głównych, w których mostki są wykonane jako oddzielne mikroukłady. Istnieją również rozwiązania, w których oba mostki są połączone w jednym chipie; dla nich można wskazać całą nazwę chipsetu.

Tak czy inaczej, znając model chipsetu, możesz znaleźć wiele różnych dodatkowych danych na jego temat - od ogólnych recenzji po specjalne instrukcje. Zwykły użytkownik z reguły nie potrzebuje takich informacji, jednak mogą być one przydatne przy wykonywaniu specjalistycznych zadań zawodowych.

Rodzaj systemu BIOS zainstalowanego na płycie głównej. Zwróć uwagę, że tu pod uwagę brane są tylko „klasyczne” BIOS-y firm Ami, Award i Intel; bardziej zaawansowany UEFI BIOS został przeniesiony do odrębnej kategorii (patrz poniżej).

BIOS to podstawowy system wejściowo/wyjściowy, własne oprogramowanie układowe płyty głównej przechowywane w jej pamięci trwałej; pozwala wszystkim komponentom sprzętowym systemu komunikować się ze sobą, nawet jeśli system operacyjny nie jest zainstalowany na komputerze. Innymi słowy, to „bios” kontroluje komputer od momentu włączenia do załadowania systemu operacyjnego. To oprogramowanie zawiera również zestaw narzędzi do zmiany podstawowych ustawień.

Mówiąc o konkretnych wersjach, należy powiedzieć, że wspomniane „klasyczne” oprogramowanie sprzętowe nie ma zasadniczych różnic; poza tym zestaw funkcji w dużej mierze zależy nie od typu BIOS-u, ale od modelu płyty głównej. Dlatego rodzaj BIOS-u nie jest kluczem do wyboru; nawet dla profesjonalistów i entuzjastów rzadko okazuje się być zasadniczym.

Obecność własnego wbudowanego systemu chłodzenia aktywnego.

Aktywnym nazywa się chłodzenie, w którym ciepło jest przymusowo odprowadzane z nagrzewającego się przedmiotu, a funkcja ta jest zwykle zapewniana przy pomocy wentylatorów. To rozwiązanie ma na celu zmniejszenie obciążenia termicznego płyt głównych bez zewnętrznych chłodnic, które i tak będą dodatkowo zamontowane.

Tryb pracy płyty głównej z zainstalowaną na niej pamięcią RAM. Może wyglądać następująco:

- Jednokanałowy. Najprostszy tryb pracy: jeden kontroler pracuje jednocześnie z całą ilością pamięci RAM. Główne zalety takiego trybu — prostota i niska cena kontrolerów. Jednak jego wydajność okazuje się bardzo niska, dlatego jednokanałowe płyty główne są obecnie niezwykle rzadkie - głównie wśród niedrogich modeli do domu / biura.

- Dwukanałowy. W tym trybie z pamięcią RAM pracują dwa niezależne kontrolery, sama pamięć jest podzielona na dwa bloki, a wymiana informacji odbywa się w dwóch strumieniach, co zwiększa szybkość pracy. Wzrost wydajności w tym przypadku może wynosić od 5 - 10% do 100%, w zależności od określonej aplikacji i funkcji systemu. Należy pamiętać, że dwie kości RAM o identycznej charakterystyce są wysoce pożądane do pracy w trybie dwukanałowym - pozwala to osiągnąć optymalną wydajność, ponadto nie wszystkie płyty główne są w stanie współpracować z parami różnych modułów pamięci.

- Dwu/trzy-kanałowy. Płyty główne obsługujące trzy-kanałowy tryb pracy pamięci RAM. Ten tryb jest podobny do trybu dwukanałowego i zasadniczo różni się tylko liczbą wątków i kości kart pamięci – powinno ich być ich 3 (lub wielokrotność 3). W tym przypadku idealnie byłoby, gdyby takie listwy były jednakowe; nie ma gwarancji możliwości korzystania z różnych kości we wszystkich płytach głównych, a jeśli częstotliwość nie jest zgodna, prędkość kanału będzie ogranic...zona przez prędkość najwolniejszego modułu pamięci RAM. Jeśli zainstalowane są tylko dwa kompatybilne paski, system będzie działał w trybie dwukanałowym.

- Dwu/cztero-kanałowy. Płyty główne z obsługą czterokanałowego trybu RAM. Ten tryb jest całkowicie podobny do opisanego powyżej dwu/trzykanałowego i różni się jedynie liczbą modułów RAM - potrzebuje 4 (lub wielokrotności czterech). W tym przypadku podobnie, instalując mniejszą liczbę kości, taka płyta główna może pracować w odpowiednim trybie - dwu- lub trzykanałowym (najważniejsze, aby listwy spełniały wymogi do obsługi takiego trybu).

- Sześciokanałowy. Tryb pracy zakładający obecność 6 oddzielnych kontrolerów pamięci i wielokrotną liczbę slotów dla poszczególnych modułów (w niektórych płytach głównych — 12, teoretycznie może być ich więcej). Występuje wyłącznie w rozwiązaniach wysokiej jakości, zwykle klasy HEDT (patrz „Przeznaczenie”), zaprojektowanych z myślą o bezkompromisowej wydajności.

Maksymalna częstotliwość taktowania pamięci RAM obsługiwana przez płytę główną. Rzeczywista częstotliwość taktowania zainstalowanych modułów pamięci RAM nie powinna przekraczać tego wskaźnika - w przeciwnym razie możliwe są awarie, a możliwości pamięci RAM nie będą mogły być w pełni wykorzystane.

W przypadku nowoczesnych komputerów PC częstotliwość pamięci RAM 1500 - 2000 MHz lub mniej jest uważana za bardzo niską, 2000 - 2500 MHz jest skromna, 2500 - 3000 MHz jest średnia, 3000 - 3500 MHz jest powyżej średniej, a w najbardziej zaawansowanych płytach obsługiwane mogą być 3500 - 4000 MHz, a nawet ponad 4000 MHz.

Maksymalna ilość pamięci RAM, którą można zainstalować na płycie głównej.

Wybierając według tego parametru, ważne jest, aby wziąć pod uwagę planowane wykorzystanie komputera i rzeczywiste potrzeby użytkownika. Tak więc woluminy do 32 GB włącznie wystarczą, aby rozwiązać wszelkie podstawowe problemy i wygodnie uruchamiać gry, ale bez znacznej rezerwy na aktualizację. 64 GB to optymalna opcja w wielu zastosowaniach profesjonalnych, a w przypadku zadań wymagających dużej ilości zasobów, takich jak renderowanie 3D, 96 GB, a nawet 128 GB pamięci nie będzie limitem. Najbardziej „pojemne” płyty główne są kompatybilne z wolumenami 192 GB i więcej - są to głównie najwyższej klasy rozwiązania dla serwerów i HEDT (patrz „W kierunku”).

Możesz wybrać ten parametr z rezerwą - biorąc pod uwagę potencjalną rozbudowę pamięci RAM, ponieważ zainstalowanie dodatkowych kości RAM to najprostszy sposób na zwiększenie wydajności systemu. Biorąc ten czynnik pod uwagę, wiele stosunkowo prostych płyt głównych obsługuje bardzo duże ilości pamięci RAM.

Możliwość pracy płyty głównej z modułami pamięci RAM obsługującymi technologię XMP (Extreme Memory Profiles). Technologia ta została opracowana przez firmę Intel; jest stosowana w płytach głównych i jednostkach pamięci RAM i działa tylko wtedy, gdy oba te elementy systemu są kompatybilne z XMP. Podobna technologia AMD nosi nazwę AMP.

Główną funkcją XMP jest ułatwienie podkręcania systemu ("overclockinging"): specjalne profile podkręcania są wcześniej „wszyte" w pamięć dzięki tej technologii, i w razie potrzeby, użytkownik może wybrać tylko jeden z tych profili bez stosowania skomplikowanych procedur konfiguracji. Jest to nie tylko łatwiejsze, ale także bezpieczniejsze: każdy profil dodany do paska przechodzi test stabilności działania.

Możliwość współpracy płyty głównej z modułami pamięci obsługującymi technologię ECC (Error Checking and Correction). Technologia ta pozwala korygować drobne błędy, które pojawiają się w procesie pracy z danymi i zwiększa ogólną niezawodność systemu; jest stosowana głównie w serwerach.