Porównanie ETE Saphir PC SAPHIR AIR vs ETE C2 SILVER

Rodzaj pamięci masowej, standardowo zainstalowanej w komputerze.

Zwróć uwagę, że wiele komputerów stacjonarnych pozwala uzupełnić pamięć masową z zestawu lub nawet całkowicie ją wymienić, jednak wygodniej jest początkowo kupić odpowiednią konfigurację i nie zawracać sobie głowy ponownym wyposażeniem. Pod względem typów, tradycyjne dyski twarde (HDD) w dzisiejszych czasach coraz częściej ustępują miejsca półprzewodnikowym modułom SSD. Ponadto dość popularne są kombinacje HDD+SSD (m.in. z wykorzystaniem zaawansowanych technologii Intel Optane i Fusion Drive) i nowości SSD+SSD. Natomiast rozwiązania takie jak SSHD i eMMC prawie wyszły z użytku. Rozpatrzmy te warianty bardziej szczegółowo:

- HDD. Klasyczny twardy dysk magnetyczny. Kluczową zaletą takich dysków jest ich niski koszt w przeliczeniu na jednostkę pojemności - pozwala to na tworzenie pojemnych i jednocześnie niedrogich pamięci masowych. Dyski HDD jednak są zauważalnie gorsze od dysków SSD pod względem szybkości działania, a także nie tolerują uderzeń i wstrząsów. W związku z tym tego typu dyski są coraz rzadziej używane w czystej postaci – znacznie częściej można spotkać kombinację dysku twardego z modułem SSD (patrz niżej).

- SSD. Napęd półprzewodnikowy zbudowany w oparciu o pamięć fl...ash. Przy tej samej pojemności dysk SSD jest znacznie droższy niż dysk HDD, jednak jest to uzasadnione wieloma zaletami. Po pierwsze, takie dyski są znacznie szybsze niż dyski twarde; konkretna wydajność może być różna (w zależności od rodzaju pamięci, interfejsu połączenia itp.), jednak nawet niedrogie dyski SSD przewyższają zaawansowane dyski HDD pod tym względem. Po drugie, pamięć półprzewodnikowa nie zawiera ruchomych części, co zapewnia jednocześnie kilka zalet: lekkość, kompaktowość, odporność na wstrząsy i niski pobór mocy. A koszt takiej pamięci stale spada wraz z postępem technologii. Dlatego coraz więcej nowoczesnych komputerów stacjonarnych jest wyposażonych właśnie w takie dyski i mogą to być konfiguracje na każdym poziomie – od niedrogich po topowe.

- HDD+SSD. Obecność w jednym systemie jednocześnie dwóch dysków - HDD i SSD. Każda z tych odmian została szczegółowo opisana powyżej; a ich połączenie w jednym systemie pozwala połączyć zalety i częściowo zrekompensować wady. Na przykład na dysku SSD (który zwykle jest o dość małej pojemności) można przechowywać pliki systemowe i inne dane, dla których ważna jest szybkość dostępu (na przykład aplikacje do pracy); a dysk HDD dobrze nadaje się do dużych ilości informacji, które nie wymagają szczególnie dużej szybkości (typowym przypadkiem są pliki wideo i inne treści multimedialne). Ponadto moduł półprzewodnikowy może być używany nie jako oddzielna pamięć masowa, jednak jako pośrednia pamięć podręczna w celu przyspieszenia dysku twardego; jednak zazwyczaj wymaga to specjalnych ustawień oprogramowania (podczas gdy tryb „dwóch oddzielnych dysków” jest najczęściej dostępny domyślnie).
Podkreślamy również, że w tym przypadku chodzi o „zwykłe” moduły SSD, które nie należą do serii Optane i Fusion Drive; cechy tych serii są szczegółowo opisane poniżej.

- HDD+Optane. Połączenie tradycyjnego dysku twardego z dyskiem SSD z serii Intel Optane. Aby uzyskać więcej informacji na temat ogólnych cech tej kombinacji, zobacz „HDD+SSD” powyżej. Tutaj zauważamy, że dyski Optane różnią się od innych dysków SSD specjalną trójwymiarową strukturą komórek pamięci (technologia 3D Xpoint). Pozwala to na dostęp do danych na poziomie pojedynczych komórek i bez dodatkowych operacji, co przyspiesza przetwarzanie i zmniejsza opóźnienia, a także pozytywnie wpływa na żywotność pamięci. Druga różnica polega na tym, że Optane jest zwykle używany nie jako odrębny dysk, jednak jako pomocniczy bufor (pamięć podręczna) dla głównego dysku twardego, mający na celu zwiększenie szybkości działania. W tym przypadku oba dyski są postrzegane przez system jako jedno urządzenie. Wadą tego typu dysków SSD jest tradycyjnie dość wysoka cena; warto również zauważyć, że jego wyższość jest najbardziej zauważalna przy stosunkowo niskich obciążeniach (choć nie zanika całkowicie wraz ze wzrostem obciążenia).

- HDD+Fusion Drive. Odmiana pakietu „HDD+SSD” (patrz wyżej), używana wyłącznie w komputerach Apple i zoptymalizowana pod kątem zastrzeżonego systemu operacyjnego macOS. Jednak bardziej słuszne byłoby porównanie tej opcji z kombinacją „HDD+Optane” (również opisaną powyżej): na przykład oba napędy są postrzegane przez system jako całość, a moduł Fusion Drive jest również używany jako szybka pamięć podręczna dysku twardego. Jednak są też znaczące różnice. Po pierwsze, Fusion Drive ma znaczną pojemność i jest używany nie tylko jako bufor usług, jednak także jako część pełnowartościowego dysku - do trwałego przechowywania danych. Po drugie, całkowita pojemność całego pakietu odpowiada w przybliżeniu sumie pojemności obu dysków (minus kilka gigabajtów „usługowych”). Ten rodzaj pamięci nie jest tani, jednak wydajność i wygoda są całkowicie warte swojej ceny.

- SSHD. Tak zwana pamięć hybrydowa: urządzenie, które łączy w jednej obudowie dysk twardy i małą pamięć podręczną SSD. Jakiś czas temu rozwiązanie to było dość popularne, jednak teraz prawie nigdy się nie pojawia, wypierając bardziej praktyczną opcję - różne typy HDD+SSD.

- eMMC. Rodzaj pamięci półprzewodnikowej pierwotnie opracowany dla przenośnych gadżetów, takich jak smartfony i tablety. Od SSD różni się, z jednej strony, niższym kosztem i niskim zużyciem energii, z drugiej zaś — stosunkowo niską szybkością i niezawodnością. Z tego powodu ten rodzaj pamięci jest używany niezwykle rzadko - w szczególności w pojedynczych modelach mikrokomputerów i cienkich klientów (patrz „Rodzaj”).

- HDD+eMMC. Połączenie dysku twardego (HDD) i modułu półprzewodnikowego eMMC. Te typy pamięci zostały szczegółowo opisane powyżej; tutaj zauważamy, że ta opcja jest niezwykle rzadka, używana w dość specyficznych urządzeniach - komputerach All-In-One (patrz „Rodzaj”) z funkcją urządzenia konwertowalnego, gdzie ekran jest zdejmowanym tabletem, z którego można korzystać autonomicznie. W takim tablecie zwykle instalowany jest moduł eMMC, a dysk twardy jest umieszczony w części stacjonarnej. Możliwa jest również inna opcja - pakiet podobny do HDD+SSD (patrz wyżej), gdzie eMMC służy do obniżenia kosztów i/lub zużycia energii.

- SSD+eMMC. Kolejna kombinacja dwóch typów pamięci opisanych powyżej. Stosowano go w pojedynczych komputerach All-In-One i nettopach - głównie w celu obniżenia kosztów; dziś ta opcja prawie nie jest używana.

Pojemność dodatkowego dysku zainstalowanego w komputerze.

Parametr ten dotyczy przede wszystkim konfiguracji z różnymi typami nośników. Tak więc w pakietach HDD+SSD i HDD+eMMC dysk twardy jest uważany za dysk główny, a ten punkt wskazuje na pojemność modułu półprzewodnikowego. W konfiguracjach SSD+eMMC za drugi dysk jest uważany eMMC - jest mniej pojemny i pełni funkcję pomocniczą. Istnieją modele PC z dwoma dyskami twardymi, ale w takich przypadkach dyski mają zwykle taką samą pojemność i nie ma dla nich znaczenia, który z nich jest uważany za główny.

Jeśli mówimy o konkretnych liczbach, to pojemność do 128 GB można uznać za stosunkowo niewielką, a 128 GB lub więcej - solidną. Aby uzyskać więcej informacji na temat pojemności, zobacz „Pojemność dysku” powyżej.

Dostępność złącza mini-Jack (3,5 mm) na panelu przednim komputera. Dokładniej, w zwykłych komputerach stacjonarnych, systemach do gier i komputerach All-In-One (patrz „Rodzaj”) najczęściej występują dwa takie złącza: jedno pełni rolę wyjścia na słuchawki, głośniki itp., drugie to wejście mikrofonowe. Ale w kompaktowych urządzeniach, takich jak niektóre nettopy, złącze mini-Jack może być tylko jedno - uniwersalny port, do którego można podłączyć słuchawki/głośniki oraz zestaw słuchawkowy z jednym wspólnym wtykiem do mikrofonu i słuchawek.

Tak czy inaczej, takie złącza są bliżej użytkownika i są wygodniejsze do podłączenia niż analogiczne wyjścia karty dźwiękowej na panelu tylnym obudowy.

Liczba pełnowymiarowych złączy USB 2.0 dostępnych z przodu komputera.

USB to najpopularniejszy współczesnie interfejs do podłączania urządzeń peryferyjnych. A liczba złączy to odpowiednio liczba urządzeń, które można jednocześnie podłączyć do przedniego panelu bez użycia rozgałęźników. W szczególności wersja 2.0 była najpopularniejsza jakiś czas temu, ale teraz jest uważana za przestarzałą i stopniowo zastępują ją bardziej zaawansowane standardy, takie jak USB 3.0 (3.1 Gen1). Niemniej jednak możliwości USB 2.0 (prędkość przesyłania danych do 480 Mb/s) są nadal wystarczające dla wielu urządzeń peryferyjnych – od klawiatur i myszy po drukarki. Więc ten standard jest wciąż daleki od całkowitego zniknięcia, a w niektórych komputerach na panelu przednim można zapewnić kilka takich portów jednocześnie.

Osobno należy zauważyć, że podobne złącza najczęściej znajdują się z tyłu obudowy. Jednak panel przedni jest bliżej użytkownika, a gniazda na nim są optymalne dla urządzeń peryferyjnych, które muszą być często podłączane i odłączane, takich jak dyski flash.

Liczba pełnowymiarowych złączy USB 3.2 Gen1(wcześniej oznaczanych jako USB 3.1 Gen1 i USB 3.0) umieszczonych na panelu przednim komputera.

USB to najpopularniejszy współcześnie interfejs do podłączania urządzeń peryferyjnych. Liczba złączy to odpowiednio liczba urządzeń, które można jednocześnie podłączyć do przedniego panelu bez użycia rozgałęźników. Co do wersji 3.2 Gen1, to ma ona prędkość do 4,8 Gb/s. Złącza USB 3.2 Gen1 są kompatybilne z urządzeniami peryferyjnymi USB 2.0. W związku z tym na przednim panelu takich złączy często znajduje się jednocześnie 2 lub więcej.

Oddzielnie należy zauważyć, że podobne porty najczęściej znajdują się również z tyłu obudowy. Jednak panel przedni jest bliżej użytkownika, a złącza na nim są optymalne dla urządzeń peryferyjnych, które muszą być często podłączane i odłączane, takich jak dyski flash.

Format dźwięku obsługiwany przez kartę dźwiękową komputera. Wskazywany w zależności od typu urządzenia. W przypadku klasycznych komputerów stacjonarnych (patrz „Rodzaj”) format dźwięku odpowiada największej liczbie kanałów, które komputer może wyprowadzić przez wyjścia analogowe - od tego zależy bezpośrednio możliwość użycia jednego lub drugiego zestawu głośników. W przypadku urządzeń z wbudowanymi głośnikami, głównie komputerami All-In-One (patrz „Rodzaj”), ten punkt zwykle określa format wbudowanych głośników.

Należy również pamiętać, że interfejsy cyfrowe, takie jak SP/DIF (patrz „Złącza”), mogą zapewnić więcej kanałów, ale takiego sygnału nie można bezpośrednio wyprowadzić do głośników - potrzebny jest odbiornik audio lub inny dodatkowy konwerter. Tak więc głównym parametrem jest liczba „analogowych” kanałów lub głośników. Dostępne opcje to:

- 2.0. Tradycyjne stereo to najskromniejszy format, który może zapewnić trójwymiarowe wrażenia dźwiękowe. Oczywiście tego dźwięku nie można porównywać pod względem „obecności” do zaawansowanych standardów, takich jak 5.1 i 7.1, ale w wielu przypadkach nawet to jest więcej niż wystarczające. Należy pamiętać, że format 2.0 jest najczęściej dostarczany w komputerach All-In-One - oznacza to dostępność pary wbudowanych głośników, zapewnić bardziej rozbudowany zestaw głośnikowy w takich komputerach może być trudno.

- 2.1. Dwukanałowy dźwięk st...ereo (patrz wyżej) uzupełniony o subwoofer zapewniający lepsze brzmienie basów. Z wielu powodów nie otrzymał dużego rozpowszechnienia, również znajduje się głównie w komputerach All-In-One - w takich urządzeniach instalowane są dwa zwykłe głośniki i subwoofer.

- 2.2. Rozszerzona wersja formatu 2.1, zakładająca dwa subwoofery. W teorii jest w stanie zapewnić mocniejszy i bardziej niezawodny bas, ale jest droższa, ale w praktyce korzyści te rzadko są zauważalne. Dlatego jest używana nawet rzadziej niż 2.1 - również głównie w komputerach All-In-One.

- 4.0. W teorii 4.0 to format dźwięku przestrzennego z dwoma przednimi i dwoma tylnymi kanałami. W komputerach stacjonarnych ten format występuje wyłącznie wśród komputerów All-In-One i zwykle oznacza obecność dwóch dodatkowych głośników, oprócz standardowych głośników stereo. Efektu „dźwięku ze wszystkich stron” nie da się z takim systemem osiągnąć, ale dźwięk jest i tak lepszy i pewniejszy niż w systemach 2.0. Jednak cena też jest wyższa, a różnica w dźwięku nie jest dla wszystkich istotna. Dlatego ten format nie stał się powszechny.

- 4.2. Opisana powyżej rozszerzona wersja 4.0, w której do ulepszonego 4-głośnikowego systemu stereo dodano parę subwooferów. Dzięki temu poprawia się jakość basu, ale wymiary i koszt głośników rosną jeszcze bardziej, dlatego takie systemy są jeszcze rzadziej spotykane.

- 5.1. Klasyczny format pełnowartościowego dźwięku przestrzennego („ze wszystkich stron”): dwa kanały przednie, jeden środkowy, dwa tylne i subwoofer. Wiele treści zostało wydanych z myślą o tym dźwięku, a w grach często zapewnia się kompatybilność z systemami 5.1. Jednocześnie obsługa tego formatu w czystej postaci jest stosunkowo rzadka wśród nowoczesnych komputerów stacjonarnych. Karty dźwiękowe 7.1 są używane znacznie częściej: posiadają bardziej zaawansowane funkcje, niewiele różnią się ceną i całkiem dobrze współpracują z 5.1.

- 7.1. Kolejne, po 5.1, ulepszenie pomysłu dźwięku przestrzennego. Takie systemy mają 5 tradycyjnych kanałów dźwiękowych (2 z przodu, 1 z przodu pośrodku i 2 z tyłu), a 2 dodatkowe kanały można rozmieścić na różne sposoby – jako kanały boczne, jako „dodatki” nad frontem lub z tyłu itp. W każdym przypadku format 7.1 pozwala uzyskać bardziej niezawodny dźwięk niż 5.1, a jego obsługa we współczesnych kartach dźwiękowych jest bardzo tania.

- 10.2. Specyficzny format audio używany w niektórych wysokiej klasy multimedialnych komputerach All-In-One. 10 głównych głośników w takich urządzeniach jest połączonych w soundbar pod ekranem i zapewnia możliwie wierny dźwięk przestrzenny w systemach bez tylnych kanałów. Ponadto takie głośniki są często wykonywane wielopasmowo - to znaczy zawierają specjalistyczne głośniki, które są zoptymalizowane pod kątem określonego pasma częstotliwości i tylko je odtwarzają. To jeszcze bardziej poprawia jakość dźwięku. Dwa subwoofery z kolei pozwalają uzyskać odpowiednią charakterystykę basu. Jednocześnie ta opcja jest niezwykle rzadka – zarówno ze względu na wysoki koszt, jak i dlatego, że na osobno dobranych głośnikach łatwiej osiągnąć pożądaną jakość dźwięku.

Rodzaj podświetlenia, przewidziany w konstrukcji komputera. Jest określany według części komputera, która jest faktycznie podświetlona; najczęściej jest to obudowa, lecz możliwe są również inne miejsca instalacji - na przykład wentylatory chłodzące.

Tak czy inaczej, funkcja ta nie wpływa na funkcjonalność komputera, ale nadaje mu oryginalny i stylowy wygląd. Jest to szczególnie cenione przez graczy, dlatego większość konfiguracji z podświetleniem służy wyłącznie do grania (patrz „Rodzaj”). W najbardziej zaawansowanych systemach podświetlenia możliwa jest zmiana koloru i/lub synchronizacja z innymi elementami systemu i urządzeniami peryferyjnymi.

Kolor podświetlenia zapewnionego w komputerze.

O samym podświetleniu patrz wyżej, wybór według tego wskaźnika zależy wyłącznie od osobistych preferencji estetycznych użytkownika, a także życzeń dotyczących designu komputera i otaczającej go przestrzeni. Osobno warto wspomnieć o podświetleniu RGB – to nazwa systemów, w których odcień blasku można wybrać według własnego uznania. Daje to szerokie możliwości dostosowywania i pozwala zapewnić różne dodatkowe funkcje, takie jak synchronizacja czy muzyka kolorowa (jednak obecność i zestaw takich funkcji warto wyjaśnić osobno).

Moc zasilacza zainstalowanego w komputerze.

Teoretycznie, jeśli kupuje się gotowy do użycia komputer, moc zainstalowanego w nim zasilacza z pewnością wystarczy do normalnej pracy systemu. Jednak nawet w takich przypadkach warto zwrócić uwagę na parametr ten: przy pozostałych warunkach równych, mocniejszy zasilacz zapewnia dodatkowy margines w przypadku dużych obciążeń i sytuacji awaryjnych. A jeśli zakupiony system jest niekompletny (np. bez pamięci RAM lub pamięci masowej), albo planuje się jego uaktualnienie (szczególnie przy instalacji „żarłocznych” komponentów jak dedykowana karta graficzna) to zdecydowanie należy sprawdzić, czy zasilacza wystarczy na to. Moc zasilacza zdecydowanie nie powinna być niższa niż pobór mocy systemu, a najlepiej powinna przekraczać ją o co najmniej 100 - 150 W - tak samo w razie nieprzewidzianych sytuacji.

Również parametr ten należy wziąć pod uwagę w niektórych sytuacjach podczas organizacji zasilania - na przykład przy obliczaniu całkowitego obciążenia, gdy komputer jest podłączony do zasilacza awaryjnego (UPS).