Porównanie ETE Saphir PC Saphir Warfare vs ETE K1 Gold

Liczba gniazd na moduły pamięci RAM na płycie głównej komputera. W tym przypadku mówimy o gniazdach na wyjmowane kości; w przypadku komputera z wbudowaną pamięcią parametr ten nie ma znaczenia.

Gniazda dostępne na płycie głównej mogą być zajęte, częściowo lub wcale (w modelach bez pamięci RAM). W każdym razie warto zwrócić uwagę na ich liczbę w przypadku, gdy początkowo zainstalowana ilość pamięci RAM Ci nie odpowiada (lub ostatecznie przestanie Ci odpowiadać) i planujesz uaktualnić system. Najmniejsza ilość znaleziona w komputerze z wymienną pamięcią to 1 gniazdo; jeśli jest zajęte, kość należy zmienić tylko podczas aktualizacji. Duża liczba gniazd pamięci RAM jest z konieczności sparowana, wynika to z wielu niuansów technicznych; najczęściej jest to liczba 2 lub 4, ale może być większa - do 16 w wydajnych stacjach roboczych.

Pamiętaj, że planując uaktualnienie, musisz wziąć pod uwagę nie tylko liczbę gniazd i rodzaj pamięci (patrz wyżej), ale także specyfikację płyty głównej. Wszystkie nowoczesne płyty główne mają ograniczenia dotyczące maksymalnej ilości pamięci RAM; w efekcie np. obecność dwóch gniazd DDR4 nie oznacza, że w systemie można zainstalować jednocześnie dwie kości o maksymalnej pojemności, po 128 GB każda.

Maksymalna ilość pamięci RAM, którą można zainstalować na komputerze. Zależy w szczególności od rodzaju zastosowanych modułów pamięci, a także od liczby ich gniazd. Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na parametr ten, jeśli komputer jest kupowany z myślą o aktualizacji pamięci RAM, a pojemność faktycznie zainstalowanej pamięci jest zauważalnie mniejsza niż maksymalna dostępna.

Tak więc maksymalna pojemność zainstalowanej pamięci zależy od liczby gniazd w komputerze i może wynosić od 16 GB (skromny komputer) do 64 GB i więcej. Najpopularniejsze na rynku są komputery z maksymalnie 32 GB pamięci.

Format dźwięku obsługiwany przez kartę dźwiękową komputera. Wskazywany w zależności od typu urządzenia. W przypadku klasycznych komputerów stacjonarnych (patrz „Rodzaj”) format dźwięku odpowiada największej liczbie kanałów, które komputer może wyprowadzić przez wyjścia analogowe - od tego zależy bezpośrednio możliwość użycia jednego lub drugiego zestawu głośników. W przypadku urządzeń z wbudowanymi głośnikami, głównie komputerami All-In-One (patrz „Rodzaj”), ten punkt zwykle określa format wbudowanych głośników.

Należy również pamiętać, że interfejsy cyfrowe, takie jak SP/DIF (patrz „Złącza”), mogą zapewnić więcej kanałów, ale takiego sygnału nie można bezpośrednio wyprowadzić do głośników - potrzebny jest odbiornik audio lub inny dodatkowy konwerter. Tak więc głównym parametrem jest liczba „analogowych” kanałów lub głośników. Dostępne opcje to:

- 2.0. Tradycyjne stereo to najskromniejszy format, który może zapewnić trójwymiarowe wrażenia dźwiękowe. Oczywiście tego dźwięku nie można porównywać pod względem „obecności” do zaawansowanych standardów, takich jak 5.1 i 7.1, ale w wielu przypadkach nawet to jest więcej niż wystarczające. Należy pamiętać, że format 2.0 jest najczęściej dostarczany w komputerach All-In-One - oznacza to dostępność pary wbudowanych głośników, zapewnić bardziej rozbudowany zestaw głośnikowy w takich komputerach może być trudno.

- 2.1. Dwukanałowy dźwięk st...ereo (patrz wyżej) uzupełniony o subwoofer zapewniający lepsze brzmienie basów. Z wielu powodów nie otrzymał dużego rozpowszechnienia, również znajduje się głównie w komputerach All-In-One - w takich urządzeniach instalowane są dwa zwykłe głośniki i subwoofer.

- 2.2. Rozszerzona wersja formatu 2.1, zakładająca dwa subwoofery. W teorii jest w stanie zapewnić mocniejszy i bardziej niezawodny bas, ale jest droższa, ale w praktyce korzyści te rzadko są zauważalne. Dlatego jest używana nawet rzadziej niż 2.1 - również głównie w komputerach All-In-One.

- 4.0. W teorii 4.0 to format dźwięku przestrzennego z dwoma przednimi i dwoma tylnymi kanałami. W komputerach stacjonarnych ten format występuje wyłącznie wśród komputerów All-In-One i zwykle oznacza obecność dwóch dodatkowych głośników, oprócz standardowych głośników stereo. Efektu „dźwięku ze wszystkich stron” nie da się z takim systemem osiągnąć, ale dźwięk jest i tak lepszy i pewniejszy niż w systemach 2.0. Jednak cena też jest wyższa, a różnica w dźwięku nie jest dla wszystkich istotna. Dlatego ten format nie stał się powszechny.

- 4.2. Opisana powyżej rozszerzona wersja 4.0, w której do ulepszonego 4-głośnikowego systemu stereo dodano parę subwooferów. Dzięki temu poprawia się jakość basu, ale wymiary i koszt głośników rosną jeszcze bardziej, dlatego takie systemy są jeszcze rzadziej spotykane.

- 5.1. Klasyczny format pełnowartościowego dźwięku przestrzennego („ze wszystkich stron”): dwa kanały przednie, jeden środkowy, dwa tylne i subwoofer. Wiele treści zostało wydanych z myślą o tym dźwięku, a w grach często zapewnia się kompatybilność z systemami 5.1. Jednocześnie obsługa tego formatu w czystej postaci jest stosunkowo rzadka wśród nowoczesnych komputerów stacjonarnych. Karty dźwiękowe 7.1 są używane znacznie częściej: posiadają bardziej zaawansowane funkcje, niewiele różnią się ceną i całkiem dobrze współpracują z 5.1.

- 7.1. Kolejne, po 5.1, ulepszenie pomysłu dźwięku przestrzennego. Takie systemy mają 5 tradycyjnych kanałów dźwiękowych (2 z przodu, 1 z przodu pośrodku i 2 z tyłu), a 2 dodatkowe kanały można rozmieścić na różne sposoby – jako kanały boczne, jako „dodatki” nad frontem lub z tyłu itp. W każdym przypadku format 7.1 pozwala uzyskać bardziej niezawodny dźwięk niż 5.1, a jego obsługa we współczesnych kartach dźwiękowych jest bardzo tania.

- 10.2. Specyficzny format audio używany w niektórych wysokiej klasy multimedialnych komputerach All-In-One. 10 głównych głośników w takich urządzeniach jest połączonych w soundbar pod ekranem i zapewnia możliwie wierny dźwięk przestrzenny w systemach bez tylnych kanałów. Ponadto takie głośniki są często wykonywane wielopasmowo - to znaczy zawierają specjalistyczne głośniki, które są zoptymalizowane pod kątem określonego pasma częstotliwości i tylko je odtwarzają. To jeszcze bardziej poprawia jakość dźwięku. Dwa subwoofery z kolei pozwalają uzyskać odpowiednią charakterystykę basu. Jednocześnie ta opcja jest niezwykle rzadka – zarówno ze względu na wysoki koszt, jak i dlatego, że na osobno dobranych głośnikach łatwiej osiągnąć pożądaną jakość dźwięku.

Rodzaj podświetlenia, przewidziany w konstrukcji komputera. Jest określany według części komputera, która jest faktycznie podświetlona; najczęściej jest to obudowa, lecz możliwe są również inne miejsca instalacji - na przykład wentylatory chłodzące.

Tak czy inaczej, funkcja ta nie wpływa na funkcjonalność komputera, ale nadaje mu oryginalny i stylowy wygląd. Jest to szczególnie cenione przez graczy, dlatego większość konfiguracji z podświetleniem służy wyłącznie do grania (patrz „Rodzaj”). W najbardziej zaawansowanych systemach podświetlenia możliwa jest zmiana koloru i/lub synchronizacja z innymi elementami systemu i urządzeniami peryferyjnymi.

Moc zasilacza zainstalowanego w komputerze.

Teoretycznie, jeśli kupuje się gotowy do użycia komputer, moc zainstalowanego w nim zasilacza z pewnością wystarczy do normalnej pracy systemu. Jednak nawet w takich przypadkach warto zwrócić uwagę na parametr ten: przy pozostałych warunkach równych, mocniejszy zasilacz zapewnia dodatkowy margines w przypadku dużych obciążeń i sytuacji awaryjnych. A jeśli zakupiony system jest niekompletny (np. bez pamięci RAM lub pamięci masowej), albo planuje się jego uaktualnienie (szczególnie przy instalacji „żarłocznych” komponentów jak dedykowana karta graficzna) to zdecydowanie należy sprawdzić, czy zasilacza wystarczy na to. Moc zasilacza zdecydowanie nie powinna być niższa niż pobór mocy systemu, a najlepiej powinna przekraczać ją o co najmniej 100 - 150 W - tak samo w razie nieprzewidzianych sytuacji.

Również parametr ten należy wziąć pod uwagę w niektórych sytuacjach podczas organizacji zasilania - na przykład przy obliczaniu całkowitego obciążenia, gdy komputer jest podłączony do zasilacza awaryjnego (UPS).