Porównanie ETE K1 Silver vs Acer Aspire C24-865 DQ.BBTME.005

Ogólny rodzaj komputera. Oprócz klasycznych modeli stacjonarnych (w tym gamingowych), obecnie pojawiają się bardziej nietypowe rozwiązania: komputery All-In-One, nettopy, mikrokomputery. Oto cechy każdego typu:

- Stacjonarny. Tradycyjne komputery stacjonarne, czyli modele, które nie należą do żadnej z bardziej szczegółowych kategorii. W przeważającej części nie są one nawet nie desktopowe, a raczej „podbiurkowe” – wykonuje się je w pionowych obudowach, najczęściej umieszczanych pod blatem, poziome jednostki systemowe wśród takich urządzeń są niezwykle rzadkie.

- Gamingowy. Różnorodne komputery stacjonarne przeznaczone dla profesjonalnych graczy i entuzjastów gier. Takie modele są koniecznie wyposażone w potężne „wypełnienie”, które pozwala wygodnie grać nawet w wymagające współczesne gry. Ponadto często zapewniają różne dodatkowe funkcje, które są przydatne ze względu na specjalizację: wbudowane narzędzia do przetaktowywania, wysokiej klasy konfigurowalne układy chłodzenia itp. Kolejną cechą komputerów do gier jest charakterystyczny design, często dość oryginalny: w „agresywnym” stylu, z podświetleniem, nietypowym kształtem obudowy, przezroczystymi wstawkami itp.

- Komputer All-In-One. Komputery All-In-One to urządzenia łączące ekran, elektronikę jednostki systemowej, zestaw złącz...y i głośniki w jednej obudowie; innymi słowy są to monitory z wbudowanym komputerowym „wypełnieniem”. Ta konstrukcja ma dwie główne zalety. Po pierwsze, system początkowo ma wyświetlacz, a do tego dość duży i optymalnie dopasowany do jego konfiguracji – dzięki czemu użytkownik nie musi szukać osobnego ekranu. Po drugie, taki komputer zajmuje bardzo mało miejsca – niewiele więcej niż monitor o tej samej przekątnej ekranu; ponadto brak oddzielnej jednostki systemowej można zapisać jako zaletę. Jednak, jeśli w zwykłym komputerze jednostkę systemową i monitor można wybrać osobno, według własnego uznania, w komputerach All-In-One nie jest to możliwe - masz do czynienia z kombinacjami, które początkowo oferuje producent. Oprócz tego, możliwości modyfikacji i modernizacji takich modeli są zauważalnie skromniejsze niż tradycyjnych i nie ma mowy o wymianie ekranu w ogóle.

- Nettop. Urządzenia znane również jako „mini PC”. Są niewielkie i skromnie wyposażone - w szczególności bardzo ograniczony jest zestaw portów. Ponadto wiele nettopów nie wyróżnia się wydajnością i jest przeznaczonych głównie do pracy z dokumentami, surfowania po Internecie i innych prostych zadań. Istnieją jednak również dość wydajne rozwiązania produkcyjne. W każdym razie główną zaletą nettopu jest jego kompaktowość.

- Mikrokomputer. Jak sama nazwa wskazuje, komputery tego typu są niezwykle miniaturowe – są porównywalne rozmiarami do pendrive'ów i bardziej przypominają przenośne adaptery do zewnętrznych ekranów niż samodzielne urządzenia. Na obudowie takiego „adaptera” zwykle ma się własne złącze HDMI, które służy do podłączenia monitora lub telewizora; ten sam port zapewnia zasilanie. A obudowa najczęściej zawiera „mobilny” energooszczędny procesor ze zintegrowaną kartą graficzną, kompaktową pamięcią masową SSD lub eMMC i modułami bezprzewodowymi. Urządzenia peryferyjne, takie jak klawiatury i myszy, podłącza się głównie przez Bluetooth, jednak wiele modeli ma złącza przewodowe, takie jak USB, a czasem w całkiem przyzwoitej ilości (2 lub nawet 3). Generalnie takie urządzenie może być dobrą alternatywą dla tabletu czy laptopa dla tych, którzy często przemieszczają się między różnymi miejscami pracy – najważniejsze, że miejsca te mają odpowiednie ekrany do podłączenia. Moc mikrokomputerów jest naturalnie niska, jednak nie są one przeznaczone do „ciężkich” zadań.

- Cienki klient. Cienkie klienty to komputery zaprojektowane do używania w trybie terminala dla serwerów zewnętrznych. W takim przypadku wszystkie obliczenia wymagające dużej ilości zasobów są wykonywane przez serwer, a funkcje cienkiego klienta ograniczają się do wprowadzania danych początkowych i odbierania wyników. Większość z tych komputerów w ogóle nie zakłada samodzielnej pracy, jednak nie jest to wada, lecz cecha specjalizacji. Ogólnie rzecz biorąc, ten format pracy nie jest używany w życiu codziennym i w zwykłej sferze biznesowej, natomiast jest idealny do niektórych wąsko zawodowych zadań. A ponieważ cienki klient nie wymaga dużej wydajności, może być tak kompaktowy, lekki i niedrogi, jak to tylko możliwe.

Współczynnik kształtu obudowy komputera charakteryzuje przede wszystkim objętość wewnętrzną. Podstawowe współczynniki kształtu komputera stacjonarnego to:

- Midi Tower. Przedstawiciel rodziny tower (obudowy montowanej pionowo) średniej wielkości - około 45 cm wysokości i 15-20 cm szerokości, z liczbą zewnętrznych wnęk od 2 do 4. Najpopularniejsze dla domowych komputerów klasy średniej.

- Mini Tower. Najbardziej kompaktowy pionowy typ obudowy o szerokości 15-20 cm, ma wysokość około 35 cm i (zazwyczaj) nie więcej niż 2 wnęki z dostępem z zewnątrz. Jest używany głównie w komputerach biurowych, które nie wymagają wysokiej wydajności.

— Full Tower. Pionowa obudowa jest obecnie jednym z największych współczynników kształtu do komputerów: szerokość wynosi 15-20 cm, wysokość 50-60 cm, liczba zatok z dostępem z zewnątrz może sięgać 10. Najczęściej w tym formacie produkowane są obudowy komputerów o wysokiej wydajności.

- Desktop. Obudowy przeznaczone do montażu bezpośrednio na biurku. Często mają możliwość montażu poziomego – dzięki czemu monitor można postawić na obudowie – choć zdarzają się też modele, które montuje się stricte pionowo. W każdym razie modele „desktopowe” są stosunkowo niewielkie.

- Cube Case. Obudowy sześcienne lub podobne. Mogą mieć różne rozmi...ary i są przeznaczone do różnych typów płyt głównych, ten punkt w każdym przypadku należy doprecyzować osobno. Tak czy inaczej, takie obudowy mają dość oryginalny wygląd, który różni się od tradycyjnych „wież” i „desktopów”.

Przekątna ekranu zainstalowanego w komputerze All-In-One (patrz „Rodzaj”).

Ogólnie rzecz biorąc, im większa przekątna, tym bardziej zaawansowany jest ekran i komputer jako całość. Duży rozmiar wyświetlacza jest wygodny w przypadku gier, filmów, a także niektórych zadań specjalnych, takich jak układanie dużych materiałów drukowanych; ponadto dla takiego ekranu można zapewnić wyższą rozdzielczość, a wewnątrz obudowy dostępne jest więcej miejsca na zaawansowane komponenty. Jednak większy komputer All-In-One będzie kosztował znacznie więcej niż stosunkowo mały, nawet jeśli inne parametry takich modeli są całkowicie identyczne. Ponadto moc „wypełnienia” nie jest bezpośrednio związana z wielkością ekranu – komputery All-In-One z wyższej półki mogą być dość małe.

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to przekątna 20" lub mniej uważana jest obecnie za bardzo skromną, komputery All-In-One 21,5" są małe, ekran 24" jest przeciętny, a wartości 27" i 32" wskazują na duże rozmiary.

Rozdzielczość ekranu zainstalowanego w komputerze All-In-One (patrz „Rodzaj”).

Im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i bardziej szczegółowy obraz jest w stanie wyświetlić ekran, ale tym drożej on kosztuje. Ponadto wysokie rozdzielczości wymagają odpowiednio wydajnej grafiki, co dodatkowo wpływa na cenę całego komputera. Minimalny wskaźnik dla nowoczesnych komputerów All-In-One to tak naprawdę 1366x768 - ta rozdzielczość pozwala w szczególności odtwarzać wideo HD 720p w odpowiedniej jakości. Jednak w naszych czasach najbardziej rozpowszechniony jest bardziej zaawansowany format - Full HD, zakładający rozdzielczość 1920x1080. A w high-endowych komputerach All-In-One o dużej przekątnej i mocnej części graficznej są też solidniejsze rozdzielczości - Quad HD (2560x1440, 3440x1440), Ultra HD 4K (3840x2160, 4096x2304), a nawet 5K (5120x2880).

Rodzaj matrycy używanej w ekranie komputera All-In-One (patrz „Rodzaj”).

— TN+film. Najprostszy i najtańszy rodzaj współczesnych matryc. Oprócz niskiego kosztu, jedną z zalet TN+Film jest dobra szybkość działania (krótki czas reakcji). Ale ogólną jakość obrazu można określić jako przeciętną: pod względem jasności, przestrzeni barw i jakości odwzorowania barw ekrany tego typu są zauważalnie gorsze od bardziej zaawansowanych opcji. Co prawda, ta jakość jest wystarczająca do stosunkowo prostych zadań, takich jak surfowanie po Internecie lub praca z dokumentami, a w większości przypadków - nawet do grania w gry i oglądania filmów; jednak ekrany TN-Film słabo nadają się do profesjonalnej pracy z kolorem.

— IPS. Odmiana matryc zaprojektowana z myślą o wysokiej jakości obrazu. Pod względem jasności i dokładności odwzorowania barw takie ekrany są w rzeczywistości znacznie lepsze od TN-Film, co czyni je idealnymi do użytku profesjonalnego. Ponadto właściwości te są doceniane przez wymagających graczy i fanów kina. Czas reakcji we wczesnych wersjach ekranów IPS był dość długi, ale we współczesnych wersjach ta cecha została praktycznie wyeliminowana. Natomiast jednoznaczną wadą takich ekranów jest ich dość wysoki koszt. Zwracamy również uwagę, że w naszych czasach na rynku istnieje kilka odmian IPS, różniących się specyfikacjami. Na przykład E-IPS to stosunkowo prosta i niedroga opcja, P-IPS i H-IP...S są profesjonalne (przy ich tworzeniu zwrócono maksymalną uwagę na jakość odwzorowania barw), a AH-IPS opracowano z myślą o ekranach o ultrawysokiej rozdzielczości. Warto więc osobno wyjaśnić konkretne cechy takiego ekranu - zwłaszcza jeśli komputer All-In-One jest kupowany do projektowania, obróbki zdjęć i innych podobnych zadań, które wymagają starannej pracy z kolorem.

— PLS. W rzeczywistości to jedna z opisanych powyżej wersji technologii IPS, stworzona przez firmę Samsung. Podczas projektowania szczególną uwagę zwrócono zarówno na poprawę wydajności, jak i obniżenie kosztów matrycy; w końcu, zdaniem twórców, naprawdę udało im się osiągnąć wyższą jasność i kontrast w połączeniu z niższym kosztem. Ogólnie rzecz biorąc, pod względem cech jest porównywalna z wersjami IPS poziomu średniego.

— *VA. Różne wersje technologii VA - MVA firmy Fujitsu, PVA i Super PVA firmy Samsung, ASVA firmy Sharp itp.; generalnie nie ma kluczowych różnic w konstrukcji między tymi wersjami. Sama technologia *VA została stworzona jako kompromis pomiędzy szybkością i przystępnością cenową matryc TN-Film a wysokiej jakości „obrazem” IPS. Rezultatem są ekrany z dokładniejszym i bardziej kompletnym odwzorowaniem barw niż TN, z dobrą czernią i dobrymi kątami widzenia; szybkość reakcji początkowo nie była bardzo wysoka, ale we współczesnych wersjach ta wada została praktycznie wyeliminowana. Jednocześnie cechą ekranów *VA jest to, że balans kolorów widocznego obrazu zależy od kąta widzenia i zmienia się przy najmniejszym odchyleniu od pionu. Przy normalnym użytkowaniu komputera zjawisko to jest prawie niezauważalne, jednak do profesjonalnej pracy z kolorem takie monitory nadal nadają się słabo.

Rodzaj powłoki własnego ekranu komputera All-In-One (patrz „Rodzaj”).

- Błyszcząca. Najpopularniejszy rodzaj powłoki w nowoczesnych komputerach. Taka powierzchnia (przy tych samych właściwościach matrycy) jest zauważalnie lepsza od matowej pod względem jasności i nasycenia kolorów na widzialnym obrazie. Główną wadą powłoki błyszczącej jest jej skłonność do olśnienia w jasnym świetle otoczenia; jednak komputery All-In-One nie są powszechnie używane w takich środowiskach i można to zrekompensować, zwiększając jasność podświetlenia. Przy tym wszystkim ten rodzaj powłoki jest dość tani.

- Błyszcząca (antyrefleksyjna). Zmodyfikowana wersja błyszczącej powłoki (patrz wyżej), która, jak sama nazwa wskazuje, jest bardzo odporna na odblaski. Jednocześnie pod względem jakości obrazu takie ekrany zwykle nie ustępują klasycznej powłoce błyszczącej. Natomiast powłoka antyrefleksyjna jest nieco droższa, a jej zalety w tym przypadku nie są tak często naprawdę znaczące. Dlatego ekrany z taką powłoką występują znacznie rzadziej w nowoczesnych komputerach All-In-One niż z powłoką błyszczącą.

- Matowa. Kluczowe zalety matowej powłoki to niski koszt i prawie brak odblasków, nawet w jasnym świetle otoczenia. Jednak obraz na takim ekranie jest ciemniejszy niż na wyświetlaczach błyszczących (w tym antyrefleksyjnych) o podobnych właściwościach matrycy. Dlatego ten ro...dzaj powłoki jest obecnie rzadko stosowany - głównie w stosunkowo niedrogich modelach do celów domowych i biznesowych, dla których jasny obraz o nasyconych kolorach nie jest ważny.

Model chipsetu używanego w standardowej konfiguracji komputera.

Chipset można opisać jako zestaw układów, które umożliwiają współpracę procesora, pamięci RAM, urządzeń wejścia/wyjścia i tym podobnych. To właśnie ten chipset jest podstawą każdej płyty głównej. Znając model chipsetu, możesz znaleźć i ocenić jego szczegółowe cechy; większość użytkowników nie potrzebuje takich informacji, ale dla specjalistów może to być bardzo przydatne.

Ogólny typ (specjalizacja) procesora zainstalowanego w komputerze.

- Desktopowy. Procesory pierwotnie przeznaczone do pełnowymiarowych komputerów stacjonarnych. Specyficzne cechy takich procesorów mogą się znacznie różnić; jednak generalnie mają one wyższą moc obliczeniową niż układy mobilne, a także szerszy zestaw dodatkowych funkcji i specjalnych rozwiązań poprawiających wydajność. A przy tej samej rzeczywistej wydajności rozwiązania desktopowe są znacznie tańsze niż rozwiązania mobilne. Minusem tych zalet jest stosunkowo wysoki pobór mocy i wydzielanie ciepła. Jednak te niedociągnięcia nie są krytyczne dla pełnowymiarowych komputerów, dlatego prawie wszystkie tradycyjne komputery stacjonarne, a także większość komputerów typu All-in-One (patrz „Typ”) są wyposażone w ten typ procesora; a w przypadku potężnych modeli do gier, procesor desktopowy jest z definicji obowiązkowy. Kategoria ta obejmuje również dość ekonomiczne i „zimne” układy o niskim poborze mocy, które są odpowiednie dla kompaktowych komputerów, nie wymagających wysokiej wydajności, takich jak nettopy i cienkie klienty.

- Mobilny. W tym przypadku termin ten odnosi się do procesorów pierwotnie przeznaczonych do laptopów. Większość z tych procesorów wykorzystuje tę samą podstawową architekturę, co modele desktopowe x86. Ich główne różnice to: z jednej strony, zmniejszone zużycie energii, zmniejszone częstotliwości taktowania...i niskie wydzielanie ciepła, z drugiej strony, ogólnie mniejsza moc obliczeniowa. Co prawda, rzeczywista specyfikacja takich procesorów może się różnić w zależności od modelu, niektóre rozwiązania notebooków nie są gorsze od dość zaawansowanych komputerów stacjonarnych; jednak przy podobnych możliwościach procesor laptopa będzie kosztował znacznie więcej. W związku z tym ten typ procesora jest używany głównie w nettopach i pojedynczych modelach komputerów typu All-in-One (patrz „Typ”), gdzie trudno jest zastosować wydajne układy chłodzenia.
Rzadszą odmianą procesorów mobilnych stosowanych we współczesnych komputerach stacjonarnych są układy oparte na architekturze ARM. Takie procesory mają jeszcze mniejsze wydzielanie ciepła i moc, a także są często wykonywane w formacie System-On-Chip, gdy sam procesor, pamięć RAM, kontrolery połączeń przewodowych i bezprzewodowych oraz inne komponenty są połączone w jednym układzie. Rozwiązania ARM można znaleźć w komputerach typu All-in-One z dotykowymi ekranami na Androida (które w rzeczywistości są „tabletami stacjonarnymi”), a także w indywidualnych cienkich klientach.

Konkretny model procesora zainstalowanego w komputerze, a raczej jego oznaczenie w serii (patrz „Procesor”). Pełna nazwa modelu składa się z nazwy serii i tego oznaczenia - na przykład Intel Core i3 3220; znając tę nazwę, możesz znaleźć szczegółowe informacje o procesorze (specyfikacja, recenzje, opinie itp.) i określić, w jaki sposób odpowiada on Twoim celom.