Porównanie Berloga PC Field vs It-Blok Business Ryzen Ryzen 3 2200G R1 E

Ogólny rodzaj komputera. Oprócz klasycznych modeli stacjonarnych (w tym gamingowych), obecnie pojawiają się bardziej nietypowe rozwiązania: komputery All-In-One, nettopy, mikrokomputery. Oto cechy każdego typu:

- Stacjonarny. Tradycyjne komputery stacjonarne, czyli modele, które nie należą do żadnej z bardziej szczegółowych kategorii. W przeważającej części nie są one nawet nie desktopowe, a raczej „podbiurkowe” – wykonuje się je w pionowych obudowach, najczęściej umieszczanych pod blatem, poziome jednostki systemowe wśród takich urządzeń są niezwykle rzadkie.

- Gamingowy. Różnorodne komputery stacjonarne przeznaczone dla profesjonalnych graczy i entuzjastów gier. Takie modele są koniecznie wyposażone w potężne „wypełnienie”, które pozwala wygodnie grać nawet w wymagające współczesne gry. Ponadto często zapewniają różne dodatkowe funkcje, które są przydatne ze względu na specjalizację: wbudowane narzędzia do przetaktowywania, wysokiej klasy konfigurowalne układy chłodzenia itp. Kolejną cechą komputerów do gier jest charakterystyczny design, często dość oryginalny: w „agresywnym” stylu, z podświetleniem, nietypowym kształtem obudowy, przezroczystymi wstawkami itp.

- Komputer All-In-One. Komputery All-In-One to urządzenia łączące ekran, elektronikę jednostki systemowej, zestaw złącz...y i głośniki w jednej obudowie; innymi słowy są to monitory z wbudowanym komputerowym „wypełnieniem”. Ta konstrukcja ma dwie główne zalety. Po pierwsze, system początkowo ma wyświetlacz, a do tego dość duży i optymalnie dopasowany do jego konfiguracji – dzięki czemu użytkownik nie musi szukać osobnego ekranu. Po drugie, taki komputer zajmuje bardzo mało miejsca – niewiele więcej niż monitor o tej samej przekątnej ekranu; ponadto brak oddzielnej jednostki systemowej można zapisać jako zaletę. Jednak, jeśli w zwykłym komputerze jednostkę systemową i monitor można wybrać osobno, według własnego uznania, w komputerach All-In-One nie jest to możliwe - masz do czynienia z kombinacjami, które początkowo oferuje producent. Oprócz tego, możliwości modyfikacji i modernizacji takich modeli są zauważalnie skromniejsze niż tradycyjnych i nie ma mowy o wymianie ekranu w ogóle.

- Nettop. Urządzenia znane również jako „mini PC”. Są niewielkie i skromnie wyposażone - w szczególności bardzo ograniczony jest zestaw portów. Ponadto wiele nettopów nie wyróżnia się wydajnością i jest przeznaczonych głównie do pracy z dokumentami, surfowania po Internecie i innych prostych zadań. Istnieją jednak również dość wydajne rozwiązania produkcyjne. W każdym razie główną zaletą nettopu jest jego kompaktowość.

- Mikrokomputer. Jak sama nazwa wskazuje, komputery tego typu są niezwykle miniaturowe – są porównywalne rozmiarami do pendrive'ów i bardziej przypominają przenośne adaptery do zewnętrznych ekranów niż samodzielne urządzenia. Na obudowie takiego „adaptera” zwykle ma się własne złącze HDMI, które służy do podłączenia monitora lub telewizora; ten sam port zapewnia zasilanie. A obudowa najczęściej zawiera „mobilny” energooszczędny procesor ze zintegrowaną kartą graficzną, kompaktową pamięcią masową SSD lub eMMC i modułami bezprzewodowymi. Urządzenia peryferyjne, takie jak klawiatury i myszy, podłącza się głównie przez Bluetooth, jednak wiele modeli ma złącza przewodowe, takie jak USB, a czasem w całkiem przyzwoitej ilości (2 lub nawet 3). Generalnie takie urządzenie może być dobrą alternatywą dla tabletu czy laptopa dla tych, którzy często przemieszczają się między różnymi miejscami pracy – najważniejsze, że miejsca te mają odpowiednie ekrany do podłączenia. Moc mikrokomputerów jest naturalnie niska, jednak nie są one przeznaczone do „ciężkich” zadań.

- Cienki klient. Cienkie klienty to komputery zaprojektowane do używania w trybie terminala dla serwerów zewnętrznych. W takim przypadku wszystkie obliczenia wymagające dużej ilości zasobów są wykonywane przez serwer, a funkcje cienkiego klienta ograniczają się do wprowadzania danych początkowych i odbierania wyników. Większość z tych komputerów w ogóle nie zakłada samodzielnej pracy, jednak nie jest to wada, lecz cecha specjalizacji. Ogólnie rzecz biorąc, ten format pracy nie jest używany w życiu codziennym i w zwykłej sferze biznesowej, natomiast jest idealny do niektórych wąsko zawodowych zadań. A ponieważ cienki klient nie wymaga dużej wydajności, może być tak kompaktowy, lekki i niedrogi, jak to tylko możliwe.

Współczynnik kształtu obudowy komputera charakteryzuje przede wszystkim objętość wewnętrzną. Podstawowe współczynniki kształtu komputera stacjonarnego to:

- Midi Tower. Przedstawiciel rodziny tower (obudowy montowanej pionowo) średniej wielkości - około 45 cm wysokości i 15-20 cm szerokości, z liczbą zewnętrznych wnęk od 2 do 4. Najpopularniejsze dla domowych komputerów klasy średniej.

- Mini Tower. Najbardziej kompaktowy pionowy typ obudowy o szerokości 15-20 cm, ma wysokość około 35 cm i (zazwyczaj) nie więcej niż 2 wnęki z dostępem z zewnątrz. Jest używany głównie w komputerach biurowych, które nie wymagają wysokiej wydajności.

— Full Tower. Pionowa obudowa jest obecnie jednym z największych współczynników kształtu do komputerów: szerokość wynosi 15-20 cm, wysokość 50-60 cm, liczba zatok z dostępem z zewnątrz może sięgać 10. Najczęściej w tym formacie produkowane są obudowy komputerów o wysokiej wydajności.

- Desktop. Obudowy przeznaczone do montażu bezpośrednio na biurku. Często mają możliwość montażu poziomego – dzięki czemu monitor można postawić na obudowie – choć zdarzają się też modele, które montuje się stricte pionowo. W każdym razie modele „desktopowe” są stosunkowo niewielkie.

- Cube Case. Obudowy sześcienne lub podobne. Mogą mieć różne rozmi...ary i są przeznaczone do różnych typów płyt głównych, ten punkt w każdym przypadku należy doprecyzować osobno. Tak czy inaczej, takie obudowy mają dość oryginalny wygląd, który różni się od tradycyjnych „wież” i „desktopów”.

Konkretny model procesora zainstalowanego w komputerze, a raczej jego oznaczenie w serii (patrz „Procesor”). Pełna nazwa modelu składa się z nazwy serii i tego oznaczenia - na przykład Intel Core i3 3220; znając tę nazwę, możesz znaleźć szczegółowe informacje o procesorze (specyfikacja, recenzje, opinie itp.) i określić, w jaki sposób odpowiada on Twoim celom.

Nazwa kodowa procesora, dołączonego do PC.

Parametr ten przede wszystkim charakteryzuje generację, do której należy procesor i zastosowaną w nim mikroarchitekturę. Jednocześnie do tej samej mikroarchitektury/generacji mogą należeć układy o różnych nazwach kodowych; w takich przypadkach różnią się one innymi parametrami - ogólnym pozycjonowaniem, przynależnością do określonej serii (patrz wyżej), obecnością/brakiem niektórych określonych funkcji itp.

Obecnie wśród procesorów Intela aktualne są układy o następujących nazwach kodowych: Coffee Lake (8. generacja), Coffee Lake (9. generacja), Comet Lake (10. generacja) Rocket Lake (11. generacja), Alder Lake (12. generacja), Raptor Lake (13. generacja), Raptor Lake-S (14. generacja). W przypadku AMD lista wygląda następująco: Zen+ Picasso (3. generacja), Zen2 Matisse (3. generacja), Zen2 Renoir (4. generacja), Zen 3 Cezanne (5. generacja), Zen 3 Vermeer (5. generacja), Zen 4 Raphael (6. generacja).

Szybkość zegara procesora zamontowanego w PC.

Teoretycznie wyższa częstotliwość taktowania ma pozytywny wpływ na wydajność, ponieważ pozwala procesorowi wykonywać więcej operacji w jednostce czasu. Wartość ta jest jednak dość słabo powiązana z realną wydajnością. Faktem jest, że rzeczywiste możliwości procesora silnie zależą od wielu innych czynników — architektury, pojemności pamięci podręcznej, liczby rdzeni, obsługi specjalnych instrukcji itp. Podsumowując, porównywać według tej wartości można tylko układy z tej samej lub podobnej serii (patrz „Procesor”), a najlepiej — z tej samej generacji.

Częstotliwość taktowania procesora podczas pracy w trybie TurboBoost lub TurboCore.

Technologia Turbo Boost jest stosowana w procesorach Intel, Turbo Core — w procesorach AMD. Istota tej technologii jest tam i tam taka sama: jeśli niektóre rdzenie pracują pod dużym obciążeniem, a niektóre są bezczynne, to część zadań jest przenoszona z bardziej obciążonych rdzeni na mniej obciążone, co poprawia wydajność. Zwykle zwiększa to częstotliwość taktowania procesora; wartość ta jest wskazana w tym punkcie. Więcej ogólnych informacji na temat częstotliwości taktowania znajduje się powyżej.

Częstotliwość taktowania pamięci RAM dostarczanej w zestawie z komputerem. Jest to jeden z parametrów, które określają możliwości pamięci RAM: przy tej samej pojemności i typie pamięci (patrz wyżej) wyższa częstotliwość taktowania będzie oznaczać wyższą wydajność. Co prawda, takie szczegóły rzadko są wymagane przez zwykłego użytkownika, ale są ważne dla entuzjastów i profesjonalistów.

Zauważ również, że wskaźnik ten może być użyty do określenia możliwości uaktualnienia systemu: płyta główna będzie mogła normalnie pracować z kośćmi o tej samej lub niższej częstotliwości taktowania, ale kompatybilność z szybszą pamięcią powinna być wyjaśniona osobno.

Rodzaj karty graficznej, używanej w komputerze. Współczesne komputery mogą być wyposażone zarówno w zintegrowane modułyApple i Intel — HD Graphics, UHD Graphics oraz Iris), jak i dedykowane karty graficzne (w tym profesjonalne), które mogą być instalowane po kilka sztuk z wykorzystaniem technologii SLI lub CrossFire. Ponadto w sprzedaży można znaleźć konfiguracje, które w ogóle nie są wyposażone w karty graficzne. Oto bardziej szczegółowy opis każdego wariantu:

- Zintegrowana. Karty graficzne wbudowane bezpośrednio w procesor (rzadziej - w płytę główną) i nie mające własnej dedykowanej pamięci: pamięć do przetwarzania wideo jest pobierana ze wspólnej pamięci RAM. Głównymi zaletami takich modułów są niski koszt, niski pobór mocy, minimalne zużycie energii, minimalne wytwarzanie ciepła (co nie wymaga specjalnych układów chłodzenia) oraz wyjątkowo kompaktowe wymiary. Jednak wydajność tego typu grafiki jest niska: wystarczy do prostych codziennych zadań, takich jak surfowanie po Internecie, oglądanie filmów i niewymagające gry, ale do poważniejszych celów pożądane jest posiadanie w systemie dedykowanej karty graficznej. A to, że zintegro...wane systemy zajmują część pamięci RAM podczas pracy, również nie wpływa pozytywnie na wydajność.

- Dedykowana. Karty graficzne w postaci osobnych modułów ze specjalizowanym procesorem i własną pamięcią. Kosztują znacznie więcej niż zintegrowane, zajmują więcej miejsca i zużywają więcej energii, jednak wszystkie te wady rekompensuje kluczowa zaleta – wysoka wydajność. Pozwala to na pracę nawet z „ciężkimi” treściami graficznymi, takimi jak współczesne gry, renderowanie 3D, edycja wideo w wysokich rozdzielczościach itp. (chociaż specyficzne cechy dedykowanej karty graficznej mogą oczywiście być różne). Ponadto przetwarzanie grafiki w takich systemach nie wykorzystuje głównej pamięci RAM, co również jest ważną zaletą. W celu dodatkowej poprawy wydajności dedykowane karty graficzne można łączyć w systemy SLI/CrossFire, opcja ta jest wskazywana osobno (patrz poniżej). Zauważamy również, że w większości nowoczesnych komputerów taka grafika jest połączona z procesorem ze zintegrowanym rdzeniem graficznym i często działa w trybie hybrydowym: zintegrowany moduł służy do prostych zadań, a gdy obciążenie wzrasta, system przełącza się na dedykowaną kartę graficzną.

- SLI / CrossFire. Kilka dedykowanych kart graficznych (patrz wyżej), połączonych w pakiet przy użyciu technologii SLI (używanej przez NVIDIA) lub Crossfire (używanej przez AMD). Z punktu widzenia zwykłego użytkownika nie ma fundamentalnych różnic między tymi technologiami: obie umożliwiają łączenie mocy obliczeniowej kilku kart graficznych, zwiększając tym samym wydajność graficzną. Jednak takie karty graficzne nie są tanie i dlatego są używane wyłącznie w komputerach o wysokiej wydajności, z naciskiem na możliwości graficzne - w szczególności gamingowych.

- Sprzedawane oddzielnie. Brak jakiejkolwiek karty graficznej w oryginalnej konfiguracji komputera. Dość rzadka opcja spotykana w niektórych wysokiej klasy stacjach roboczych: takie konfiguracje są wyposażone w profesjonalne procesory bez zintegrowanej karty graficznej i nie mają dedykowanej grafiki - zakłada się, że taką kartę wygodniej jest użytkownikowi kupić osobno.