Porównanie IME-DC iDia vs Accu-Chek Performa Nano

Czas pomiaru - od umieszczenia paska testowego z próbką krwi w urządzeniu do uzyskania wyniku pomiaru. Teoretycznie im krótszy czas pomiaru, tym wygodniejsze w użyciu urządzenie, tym mniej czasu trzeba będzie poświęcić na pomiary. Jednak w większości nowoczesnych glukometrów czas ten nie przekracza 20 s, co nie powoduje żadnych szczególnych niedogodności. Tak więc w praktyce szukanie najszybszego modelu nie ma większego sensu.

Największa liczba pomiarów, które mogą być jednocześnie przechowywane w pamięci glukometru. Zapisywanie wyników pozwala śledzić dynamikę zmian w składzie krwi; bardzo wygodnie jest w tym celu korzystać z wbudowanej pamięci glukometru - dane z reguły są zapisywane automatycznie, bez „niepotrzebnych ruchów” ze strony użytkownika. Wiele urządzeń jest również w stanie uzupełnić wyniki pomiarów o informacje pomocnicze - datę i godzinę, notatkę o posiłku (patrz "Funkcje/Możliwości") itp.

Znając częstotliwość pomiarów i ilość pamięci, możesz określić, na jak długo tej pamięci starczy. Na przykład, jeśli urządzenie jest zaprojektowane na 500 wyników, a pomiary są wykonywane 4 razy dziennie, to we wbudowanej pamięci można przechowywać pomiary przez 500/4 - 125 dni, czyli około 4 miesięcy.

- Testowy. Tryb sprawdzania sprawności urządzenia i wiarygodności jego odczytów. Ten test jest zwykle wykonywany za pomocą roztworu kontrolnego nałożonego na paski zamiast krwi — a dokładniej dwóch roztworów kontrolnych o różnych stężeniach glukozy. Konkretna zawartość glukozy w każdym przypadku jest znana, więc jeśli odczyty glukometru odpowiadają charakterystyce roztworu, oznacza to, że działa on normalnie. Wskazane jest przeprowadzanie testu wydajności okresowo (średnio raz w tygodniu), a także w przypadkach, gdy wynik pomiaru jest wątpliwy (na przykład, gdy stan zdrowia mu nie odpowiada).

- Bez posiłku. Tryb pomiaru parametrów krwi na czczo, przed posiłkami. Służy w szczególności do diagnozowania cukrzycy we wczesnych stadiach, a także do oceny skuteczności bezlekowego (za pomocą diety) leczenia cukrzycy typu 1. Dane analizy są przechowywane w pamięci z etykietą „na czczo”; pozwala to śledzić zmiany w czasie.

- Po posiłku. Tryb pomiaru parametrów krwi „na pełny żołądek”, po posiłku. Wykorzystywany jest w szczególności w cukrzycy insulinozależnej – do oceny skuteczności i korekty aktualnej dawki insuliny. Wyniki pomiarów są zapisywane w pamięci z oznaczeniem „po posiłkach”, aby ułatwić śledzenie zmian w określonym czasie.

Opcje uśredniania przewidziane w glukometrze.

Uśrednianie jest pochodną średniego wyniku pomiaru (przede wszystkim średniego poziomu glukozy) w pewnym okresie. Konieczność takich obliczeń wynika z faktu, że przy poszczególnych pomiarach wskaźniki podlegają wpływowi czynników chwilowych, podczas gdy ogólny trend musi być określony przez średnie liczby. We współczesnych glukometrach można zapewnić uśrednianie w różnych okresach - od 1 dnia do kwartału.

Minimalna ilość krwi wymagana do testu. Średnia objętość kropli krwi uwolnionej przez wstrzyknięcie lancetem wynosi 1 μl; to znaczy, jeśli objętość próbki jest większa, trzeba będzie wycisnąć trochę więcej krwi.

Należy pamiętać, że w praktyce objętość można przyjąć z pewnym marginesem - większość glukometrów działa normalnie i z większą niż potrzebną ilością krwi. Ale zbyt mało materiału prowadzi do poważnych niedokładności odczytów, więc tego parametru nie należy lekceważyć.

Wskaźniki hematokrytu, dla których przeznaczone jest urządzenie.

Hematokryt to całkowita liczba czerwonych krwinek we krwi. Od tego wskaźnika zależy lepkość krwi i jej właściwości elektrochemiczne, dlatego glukometry są kalibrowane dla pewnego zakresu wartości hematokrytu. Gdy ten zakres zostanie przekroczony, pojawiają się niedokładności: zbyt niski hematokryt zawyża odczyty urządzenia i odwrotnie, zbyt wysoki - zaniża.

Najwęższy zakres hematokrytu występujący we współczesnych glukometrach wynosi 30-50%. Nawet taki zakres całkowicie pokrywa się z normalnymi wartościami lepkości krwi osoby dorosłej (36 - 48%), problemy mogą pojawić się tylko przy znacznych odchyleniach od normy. Istnieją urządzenia o szerszym zakresie działania.

Sposób kodowania dostarczony w urządzeniu.

Kodowanie to ustawienie glukometru dla określonego zestawu pasków testowych. Konieczność takiej regulacji wynika z faktu, że nawet ten sam typ pasków testowych w różnych opakowaniach może mieć różną zawartość odczynnika. Dlatego, aby uzyskać jak najdokładniejsze wyniki, urządzenie musi być dostrojone do określonej partii pasków (choć nie zawsze – więcej szczegółów poniżej).

— Bezkodowy. Glukometry, które nie wymagają kodowania. Najwygodniejsza i najtańsza w użyciu, ale najmniej dokładna opcja: korekta charakterystyki pasków testowych nie jest uwzględniana w konstrukcji, dlatego wyniki pomiarów mogą dawać pewien błąd. Z drugiej strony błąd ten często nie jest krytyczny, a brak zbędnych ustawień jest ważny dla niektórych kategorii użytkowników – w szczególności dla osób starszych.

— Chip. Wymienne kodowanie chipów. Ten chip jest dołączony do każdego opakowania pasków testowych i jest wkładany do glukometru przed użyciem. Zmiana chipa jest dużo łatwiejsza i wygodniejsza niż ręczne wpisywanie kodu (patrz „Kod”), ta opcja jest dość popularna we współczesnych glukometrach.

— Automatyczne. Automatyczne kodowanie bez żadnych dodatkowych działań ze strony użytkownika. W tym celu na każdym pasku testowym jest umieszczany kod; w trakcie użytkowania urządzenie odczytuje ten kod i d...ostosowuje się do charakterystyki konkretnego paska. Najwygodniejsza i jednocześnie dokładna opcja, jednak materiały eksploatacyjne do takich urządzeń mogą być dość drogie. — Kod. Kodowanie ręczne: Przed użyciem nowego opakowania pasków testowych należy wprowadzić kod z opakowania do glukometru. Ta metoda jest niedroga i zapewnia bardzo przyzwoitą dokładność. Jednocześnie jest to niewygodne dla niektórych użytkowników – na przykład osób starszych; a nowoczesne technologie pozwalają na stosowanie bardziej zaawansowanych i wygodnych metod kodowania. Dlatego urządzenia z ręcznym wprowadzaniem kodu są rzadkie.

- Notatka o posiłku. Możliwość oznaczania wyników pomiarów notatkami o czasie wykonania analizy - przed lub po posiłku. Z reguły takie urządzenia są w stanie nie tylko dodawać notatki do wyników pomiarów, ale także gromadzić statystyki (na przykład uśrednianie - patrz odpowiedni punkt) osobno dla każdego rodzaju wyniku. Ta metoda zbierania danych jest uważana za najbardziej optymalną, ponieważ poziom glukozy przed posiłkami i po posiłkach to dwa różne parametry, każdy z własną specyfiką.

- Data i czas. Obecność wbudowanego zegara i kalendarza w liczniku. Funkcja ta jest przeznaczona głównie do rejestrowania czasu i daty każdego pomiaru - funkcja niezbędna do zbierania statystyk. Jednak informacje o godzinie i dacie mogą być przydatne wyłącznie do celów domowych.

- Budzik. Alarm klasyczny - sygnał dźwiękowy generowany przez urządzenie o określonej godzinie. W glukometrach funkcja ta ma służyć nie tyle porannemu wstawaniu (choć można ją też wykorzystać), lecz do przypomnienia, że pora na kolejny pomiar.

- Komunikat głosowy. Możliwość odtwarzania niektórych danych głosem przez wbudowany głośnik urządzenia. Glukometry z komunikatem głosowym są w stanie przynajmniej głośno wypowiadać wyniki pomiarów; mogą być zapewnione inne dodatkowe funkcje. W każdym razie taka możliwość może być pr...awdziwym zbawieniem dla osób, które mają problemy ze wzrokiem i mają trudności z czytaniem wyświetlacza.

- Synchronizacja z komputerem. Możliwość synchronizacji urządzenia z komputerem. W tym celu miernik łączy się z komputerem PC, zwykle przez USB, i przesyła do niego dane zebrane od czasu ostatniej synchronizacji. Dane te są przetwarzane w specjalnej aplikacji, która często zapewnia szersze funkcje niż samo urządzenie - na przykład sporządzanie wykresów według dni, wyznaczanie wartości minimalnych i maksymalnych, uśrednianie (patrz odpowiedni punkt) z pewnego okresu, jeśli nie jest to możliwe w samym urządzeniu, przekazywanie danych do lekarza prowadzącego itp.

- Podświetlenie. Obecność podświetlenia na wyświetlaczu urządzenia umożliwia odczytywanie z niego danych w warunkach niedostatecznego oświetlenia - aż do całkowitej ciemności. Podświetlenie można włączyć automatycznie lub po naciśnięciu specjalnego przycisku.

- Sygnał alarmowy. Sygnał dźwiękowy ostrzegający użytkownika o krytycznej wartości niektórych parametrów krwi. Zapewnione głównie w przypadku, gdy użytkownik nie może odczytać danych na wyświetlaczu ze względu na swoje samopoczucie (gdy jest tak źle, że liczby rozmazują się w oczach). Próg alarmowy można zwykle ustawić ręcznie; wskaźnik ten jest indywidualny dla każdego przypadku, ustalany jest w porozumieniu z lekarzem.

- Automatyczne wyłączanie. Funkcja automatycznego wyłączania po pewnym okresie bezczynności. Oszczędza energię baterii i eliminuje potrzebę ręcznego wyłączania urządzenia; niektóre modele w ogóle nie zapewniają ręcznego wyłączania - tylko automatyczne. Czas automatycznego wyłączania to zwykle kilka minut, dzięki czemu użytkownik może bez problemu zapoznać się z wynikami pomiarów.

- Automatyczne wyrzucanie paska testowego. Automatyczne wyrzucanie paska testowego: po wykonaniu pomiarów i otrzymaniu wyniku glukometr otwiera uchwyt, umożliwiając swobodne wypadnięcie paska. W modelach bez automatycznego wyrzucania zwykle trzeba nacisnąć odpowiedni przycisk, aby usunąć pasek.

Metoda kalibracji glukometru określa, czy glukometr mierzy glukozę za pomocą osocza, czy krwi pełnej. Mówiąc najprościej, parametr ten odpowiada na pytanie „w którym składniku krwi jest mierzona ilość glukozy?”

W urządzeniach gospodarstwa domowego najłatwiej jest wykonać pomiarów dla krwi pełnej. Z drugiej strony w warunkach laboratoryjnych glukozę oznacza się osoczem - ta metoda jest uważana za bardziej dokładną i niezawodną. Są to różne wskaźniki, przy tym samym poziomie glukozy wynik w osoczu jest o 11 - 12% wyższy. Dlatego, aby porównać wyniki pomiarów domowych ze wskaźnikami laboratoryjnymi, musisz wiedzieć, dla którego komponentu miernik jest kalibrowany.

Istnieją uniwersalne urządzenia, które mogą mierzyć cukier zarówno we krwi pełnej, jak i w osoczu – do wyboru użytkownika.