Porównanie Discovery Prestige Man 26 2020 vs Discovery Attack Vbr 26 2020

W naszych czasach istnieje wiele rodzajów rowerów spełniających określone potrzeby. Do jazdy na asfalcie są przeznaczone rowery miejskie, fitness (wersja uniwersalna łączy w sobie komfort miejskich i możliwość jazdy w trudnych terenach górskich) oraz szosowe. Do trudnych terenów lepiej zwrócić uwagę na górskie (wyróżnia się różne typy: crossowe, downhill/freeride), trekkingowe (oddzielne podgatunki przełajowe i szutrowe (gravel)). I oczywiście osobną niszę zajmują rowery elektryczne, rowery BMX i zyskujące na popularności fatbike.

— Rower elektryczny. Rowery wyposażone w silniki elektryczne i baterie. Sposób korzystania z takiego sprzętu może być różny: w niektórych modelach tylko pomaga rowerzyście zmniejszając wysiłek na pedałach, w innych pozwala na jazdę w ogóle bez pedałów, jak na hulajnodze elektrycznej (więcej szczegółów w "Tryby pracy"). Z założenia większość tych pojazdów jest najbliższa rowerom miejskim (patrz wyżej), jednak zdarzają się wyjątki – w szczególności niektóre modele łączą możliwości roweru elektrycznego i fatbike’a (patrz wyżej). W każdym razi...e napęd elektryczny zapewnia dodatkową wygodę i zmniejsza koszt wysiłku podczas jazdy; i nawet rozładowana bateria nie jest straszna dla takiego roweru - można kontynuować jazdę w zwykły sposób, na pedałach. Rowery elektryczne są jednak cięższe niż tradycyjne rowery i są znacznie droższe.

— Fatbike (MTB). Rodzaj roweru górskiego zaprojektowany specjalnie do łatwego i szybkiego pokonywania przeszkód trudnych dla innych rowerów, takich jak luźny śnieg, piasek lub nieprzejezdne błoto. Przede wszystkim wyróżniają się wyjątkowo szerokimi oponami (patrz „Szerokość opon”) oraz zmniejszonym ciśnieniem, co poprawia przyczepność. Podczas jazdy po luźnej nawierzchni opony te nie przewracają się, a mniejszy nacisk na podłoże pozwala rowerzyście na jazdę bez utykania.

— Miejski. Zgodnie z nazwą ten rodzaj rowerów został stworzony do jazdy po mieście. Rozumie się przez to zwykłe poruszanie się po drogach o równej nawierzchni, bez różnego rodzaju "ekstremalności". Rowery miejskie są często wyposażane w akcesoria mające na celu zwiększenie komfortu jazdy oraz zwiększenie możliwości roweru, takie jak siodełka sprężynowe, bagażniki/sakwy, pełnowymiarowe błotniki, osłony łańcucha itp. (patrz „Wyposażenie”). Do długich wypraw i trudnych warunków rowery miejskie słabo się nadają, dlatego można je polecić zwolennikom spokojnego stylu jazdy po miejskich arteriach oraz rekreacyjnej jazdy po parkowych ścieżkach. Do tej kategorii zaliczane są również tzw. cruisery – modele o charakterystycznej, wydłużonej geometrii ramy, wyprostowanej pozycji, z miękkim wygodnym siodełkiem i wysuniętą do przodu szeroką kierownicą. Przy projektowaniu cruiserów inspirowano się designem motocykli retro.

— Fitness. Rowery tego typu są opcją pośrednią między rowerami górskimi (MTB) a rowerami miejskimi (patrz wyżej dla obu tych typów). Z jednej strony, rowery fitness zapewniają „sportową”, nachyloną pozycję jazdy i dużą liczbę biegów, z drugiej strony — w konstrukcji nie ma amortyzacji, mogą się zapewniać dodatkowe „sztuczki”, takie jak bagażnik lub kosze na kierownicy, a koła są duże (zwykle 28”). Pozwala to na rozpędzanie się do dość dużych prędkości, przy czym rowery są bardziej odporne na nierówności drogi i zwiększone obciążenia niż klasyczne rowery szosowe. Jak sama nazwa wskazuje, głównym celem takich modeli jest fitness – jazda w celu przywrócenia i utrzymania kondycji fizycznej. To jednak nie koniec historii, rowery tego typu można wykorzystać również w innych rolach – np. do podróżowania po mieście, jeśli w takich wyprawach liczy się prędkość, a klasyczny rower miejski jest do tego zbyt wolny.

— Górski (MTB). Skrót od MounTain Bike. W tym przypadku uwzględniane są dwa rodzaje rowerów. Pierwszy to „klasyczny” górski. Przeznaczony jest głównie do jazdy w trudnym terenie bez szczególnych obciążeń typowych dla odmian specjalistycznych (patrz niżej). Ten typ charakteryzuje się grubą, solidną ramą, szerokimi kołami, oponami z głębokim bieżnikiem. Rozmiar koła to najczęściej 26". Wiele z tych modeli nadaje się do jazdy po płaskiej drodze; oczywiście tutaj są one gorsze od modeli szosowych (patrz poniżej), jednak jeśli musisz jeździć zarówno po autostradzie, jak i poza asfaltem, lepiej wybrać właśnie MTB. Drugi rodzaj to modele, które pod względem specyfikacji są podobne do wyspecjalizowanych (patrz niżej), jednak z tego czy innego powodu nie pasują do określonej klasy - na przykład ze względu na dużą wagę (w przypadku podobieństwa do rowerów przełajowych), słabe nadawanie się do skoków wzwyż (dirt) itp.

— Górski (przełajowy). Rodzaj roweru górskiego przeznaczony do wyścigów przełajowych. Niektóre odcinki tras biegowych są nieco prostsze niż podobne elementy w zawodach typu downhill czy trial (patrz poniżej), jednak same tory są bardzo zróżnicowane. Dlatego rower tego typu musi łączyć w sobie szybkość, zwrotność, „przyczepność” do podłoża oraz wygodę na podjazdach i zjazdach. W praktyce osiąga się to dzięki zastosowaniu lekkich materiałów do ram (aluminium, tytan, węgiel, patrz „Materiał ramy”), opon z głębokim bieżnikiem, amortyzacji hard tail lub pełnego zawieszenia z funkcją blokady (patrz „Zawieszenie”, „Blokada tylnego zawieszenia”) itp.

— Górski (downhill/freeride). Specjalistyczny rower górski przeznaczony do szybkiego zjeżdżania w dół po trudnych górskich trasach. Rodzaje takich zjazdów różnią się rodzajem nawierzchni: na zjazdach wykorzystuje się przygotowane wcześniej trasy, podczas gdy bardziej ekstremalny freeride odbywa się na kompletnym terenie. Jednak zarówno dla tych, jak i dla innych rowerów charakterystyczne cechy są wspólne: są to szerokie koła i spora waga. To ostatnie wynika ze wzmocnionej konstrukcji: podczas zjazdów waga nie odgrywa decydującej roli, jednak obciążenia pojazdu są bardzo duże, co wymaga zwiększonej wytrzymałości i maksymalnej niezawodności wszystkich części. Przełącznik biegów z reguły jest jeden - tylko na kasecie (tylny), odpowiednio prędkości jest kilka. Ale zawieszenie na obu kołach (patrz „Amortyzacja”) jest prawie obowiązkowe.

— Trekkingowy. Rowery przeznaczone do długodystansowych podróży po różnego rodzaju drogach – zarówno po twardych nawierzchniach, jak i po drogach gruntowych i innych nierównych terenach. Zewnętrznie są najbardziej podobne do rowerów szosowych, szutrowych i przełajowych, a jednak w rzeczywistości łączą właściwości modeli górskich, szosowych i miejskich. Tak więc większość rowerów trekkingowych ma nieco bardziej masywną i solidną ramę niż rowery szosowe, co umożliwia mniej lub bardziej skuteczne poruszanie się po utwardzonych drogach. Kierownica może być prosta lub gięta (patrz „Kształt kierownicy”). Ponadto wiele modeli jest wyposażonych w przednie bagażniki (patrz „Wyposażenie”) lub przynajmniej mocowania do nich; ponadto konstrukcja często zawiera błotniki, podnóżek i inne dodatkowe wyposażenie, które zapewnia dodatkowy komfort podczas długodystansowych wycieczek rowerowych.

— Szutrowy (gravel). Rowery łączące cechy rowerów szosowych, miejskich i górskich; w rzeczywistości są to urządzenia zaprojektowane z myślą o wygodzie jazdy zarówno po szosie, jak i w terenie. Kluczowym punktem w tym przypadku jest właśnie komfort: rower szutrowy nie jest tak szybki jak rower szosowy i nie tak zaawansowany w zdolnościach przełajowych jak MTB, jednak jest bardziej wszechstronny i komfortowy na różnego rodzaju nawierzchniach. Pamiętaj, że szczegółowe kryteria dotyczące rowerów szutrowych mogą się różnić w zależności od producenta. Jednak we wszystkich tego typu modelach można wyróżnić cechy wspólne: jest to połączenie giętej kierownicy ze stosunkowo wysoką pozycją siedzącą, dość grubymi miękkimi oponami i hamulcami tarczowymi. Zauważamy też, że na pierwszy rzut oka rowery szutrowe są podobne do opisanych poniżej przełajowych, jednak to wrażenie jest mylące: rower przełajowy to przede wszystkim urządzenie sportowe.

— Przełajowy. Najogólniej rzecz biorąc odmianę tę można opisać jako zmodyfikowaną wersję rowerów szosowych (patrz wyżej), charakteryzującą się zwiększoną zdolnością przełajową i nadającą się do jazdy w terenie - po trawie, piasku, żwirze itp. Zewnętrznie bardzo podobne do tradycyjnych rowerów szosowych, jednak rowery przełajowe różnią się od nich szerszymi i grubszymi kołami oraz mniejszym pochyleniem rowerzysty podczas siadania. Ponadto kolarstwo przełajowe jako dyscyplina sportu zakłada, że zawodnicy muszą pokonać część dystansu pieszo, z rowerem na ramieniu. W związku z tym produkowane są również rowery specjalistyczne do takich wyścigów z myślą o łatwości noszenia na ramieniu (szeroka rama, ukryte wewnątrz ramy linki-trakcja). A od modeli szutrowych (patrz wyżej) przełajowe różnią się przede wszystkim tym, że są zaprojektowane nie tyle z myślą o wygodzie, co o szybkości i zdolności przełajowej.

— Szosowy. Specjalistyczna klasa rowerów przeznaczonych do pokonywania długich dystansów po płaskich drogach. Modele szosowe zapewniają „leżącą” pozycję rowerzysty (z dużym pochyleniem do przodu) dla lepszej aerodynamiki, są wyposażone w wąskie koła i kierownicę o charakterystycznym zakrzywionym kształcie (patrz „Model kierownicy”), a także nie mają żadnych amortyzatorów (patrz „Amortyzacja”). Dzięki temu zapewniona jest duża prędkość ruchu przy minimalnych oporach, na dobrych nawierzchniach rowery szosowe są lepsze niż jakikolwiek inny model na długie wyprawy (dość powiedzieć, że ten typ roweru jest używany w wyścigach kolarskich na dużą skalę jak Tour de France). Jednocześnie wszystkie korzyści pojawiają się tylko na gładkich, suchych drogach. W związku z tym, biorąc pod uwagę stan większości dróg w krajach WNP, ten typ roweru ma dość wąskie przeznaczenie i jest przeznaczony głównie do specjalistycznych zawodów i maratonów rowerowych na specjalnie wyselekcjonowanych trasach.

— BMX. Rowery przeznaczone do jazdy w stylu BMX (Bicycle Moto Cross - motocross rowerowy). Istnieje kilka odmian BMX, jednak wszystkie charakteryzują się dużymi obciążeniami konstrukcyjnymi i trikami akrobatycznymi, które są prawie niedostępne dla innych typów rowerów. W związku z tym modele BMX mają niską i bardzo mocną ramę, szerokie koła o małej średnicy (dla dobrej przyczepności i dużego momentu obrotowego) i najczęściej jeden bieg (dla łatwości prowadzenia i niezawodności). Mogą być również wyposażone w dodatkowe urządzenia – na przykład oś przedniego koła wysunięta w obie strony, którą sportowiec wykorzystuje jako podnóżek podczas wykonywania trików. Zwróć uwagę, że BMX są słabo przystosowane do normalnej jazdy szosowej, ich przeznaczeniem są akrobacje.

Liczba prędkości (biegów) przewidzianych w konstrukcji roweru. Każdy bieg ma swoje tzw. przełożenie – w tym przypadku można je opisać jako liczbę obrotów, jakie wykonuje napędzane koło zębate (tylne, na kole) na jeden obrót koła prowadzącego (związanego z pedałami).

Różne wartości przełożeń będą optymalne dla różnych warunków: np. wysokie przełożenia zapewniają dobrą prędkość, ale słabo nadają się do pokonywania przeszkód, ponieważ siła nacisku na pedały znacznie wzrasta, a ich prędkość maleje. Udowodniono naukowo, że rowerzysta rozwija maksymalną moc przy prędkości pedałowania rzędu 80-100 obr./min. Tak więc obecność kilku prędkości w rowerze pozwala optymalnie dostosować go do różnych trybów ruchu i cech torów, aby zapewnić optymalny wysiłek na pedałach i częstotliwość ich obrotu. Na przykład na gładkim asfalcie najlepiej jeździć na wysokim biegu, a pokonując wzniesienie lub wjeżdżając na polną drogę można go obniżyć, aby skutecznie pokonywać opory.

Liczba biegów w klasycznych układach jest bezpośrednio związana z liczbą kół zębatych w systemie (suporcie z pedałami) i kasecie (na tylnym kole); można ją uzyskać mnożąc dwie liczby - np. 3 zębatki w układzie i 6 na kasecie dają 18 biegów. Jednak są też tzw. piasty planetarne - mają po jednej zębatce, a zmiana biegów odbywa się za pomocą mechanizmu wbudowanego w tylną piastę.

Pamiętaj, że optymalna liczba biegów zależy od przeznaczenia roweru (patrz wyżej) i nie zawsze jest konieczne posia...danie kilku biegów. Tak więc w modelach górskich, w zależności od specjalizacji, może być od 8 do 30 biegów, w modelach szosowych - w zakresie od 20 do 30, a niektóre niedrogie rowery miejskie i większość BMX w ogóle nie mają systemu zmiany biegów.

Liczba zębatek (kół zębatych) o różnych rozmiarach w systemie rowerowym. System w tym przypadku oznacza suport z pedałami, który przenosi ruch na łańcuch, a z niego na tylne koło. Im więcej zębatek zainstalowanych w systemie, tym większy wybór prędkości (więcej szczegółów w „Prędkości”), ale z wielu powodów liczba ta prawie nigdy nie przekracza 3. Jedno koło zębate jest zwykle umieszczane w modelach jednobiegowych; wyjątkiem są rowery z planetarną tylną piastą, w których mechanizm zmiany biegów znajduje się w tylnym kole i nie jest połączony z układem.

Model przerzutki standardowo zamontowanej na suporcie z pedałami w rowerze. Aby uzyskać więcej informacji o tym, dlaczego musisz znać model tej lub innej części roweru, zobacz „Model kasety”.

- Prosta. Ta kategoria obejmuje wszystkie kierownice, które nie wyginają się w płaszczyźnie pionowej - innymi słowy, patrząc z przodu wyglądają prosto. Niektóre z tych modeli mogą mieć zagięcie widoczne z góry. Te kierownice są wygodne do umieszczania dodatkowego wyposażenia i ogólnie dobrze nadają się do różnych typów rowerów. Dzięki temu odmiana ta jest bardzo powszechna.

- Wygięta. Rodzaj kierownicy, w której rurka pomiędzy uchwytami ma zagięcia w płaszczyźnie pionowej – innymi słowy manetki znajdują się powyżej punktu mocowania kierownicy do mostku (patrz „Regulacja mostku”). Takie kierownice są zaprojektowane do wysokiej pozycji siedzącej i są słabo kompatybilne z dodatkowym „wyposażeniem karoserii”. Dlatego można je znaleźć głównie w rowerach miejskich (patrz „Przeznaczenie”), gdzie nie trzeba „giąć grzbietu” i używać specjalnego sprzętu, a także w modelach dziecięcych i młodzieżowych (patrz „Grupa wiekowa”).

- Szosowa. Jak sama nazwa wskazuje, kierownica ta jest przeznaczona przede wszystkim do rowerów szosowych (patrz „Przeznaczenie”), w których liczy się prędkość. Najpopularniejszym rodzajem takich kierownic są tzw. „baranie rogi”, konstrukcje z charakterystycznymi uchwytami wygiętymi w dół. Pozwala to na zmianę chwytu i dopasowania podczas jazdy. Jeśli więc ważny jest dobry widok, a prędkość nie jest krytyczna, możesz jeździć z wysoką pozycją siedzącą, trzymając się poprzecznej poziomej części kierownicy; przy dużej prędkości można pochylić...się do przodu chwytając za „rogi” – poprawia to aerodynamikę, czyli zmniejsza opór powietrza i ułatwia jazdę. Istnieją inne rodzaje kierownic szosowych – na przykład tzw. triathlonowe. Posiadają parę rurek wysuniętych do przodu oraz specjalne podpory na samej kierownicy - na tych podporach można oprzeć łokcie, a ręce wysunąć do przodu. Jednak niezależnie od typu wszystkie kierownice szosowe są nisko zawieszone. Ponadto zazwyczaj nie są kompatybilne z osprzętem do standardowych kierownic (manetkami, dźwigniami hamulcowymi itp.) i wymagają specjalistycznych części.

- Trekkingowa. Kierownice znane również jako „motyl” - nazwa wynika z charakterystycznego kształtu przypominającego skrzydła motyla. Są uważane za najbardziej wszechstronne, ponieważ bez dodatkowych regulacji zapewniają około 3 - 4 możliwości ułożenia rąk, z różnym stopniem pochylenia obudowy rowerzysty. Co prawda, „motyle” kosztują dużo.

Dodatkowe wyposażenie dostarczane w zestawie z rowerem.

- Błotniki. Urządzenia ochronne w postaci osłon, które montowane są nad kołami i chronią rowerzystę i inne osoby przed wodą i brudem lecącym z kół podczas jazdy. Z reguły są zdejmowane - w razie konieczności maksymalnego zmniejszenia masy pojazdu.

- Siodełko na sprężynach. Siodełko wyposażone jest w sprężyny, które czynią je bardziej miękkim i zapewniają amortyzację. Zwróć uwagę, że miękkie, sprężynowe siodełka są przeznaczone głównie do spokojnej, niespiesznej jazdy – w przypadku szybkich rowerów (w tym zaawansowanych rowerów szosowych) bardziej odpowiednie są wąskie sztywne siodełka.

- Osłona łańcucha. Osłona ochronna osłaniająca łańcuch rowerowy. Zwróć uwagę, że rozmiar i konstrukcja takiej osłony może być różna: w niektórych modelach zakrywa całą górną część łańcucha od przedniej do tylnej zębatki, w innych — chroni tylko przednią zębatkę od zewnątrz. W każdym razie głównym zadaniem takiego urządzenia jest ochrona łańcucha przed wnikaniem ciał obcych, zwłaszcza krawędzi odzieży rowerzysty. Osłona może być zdejmowana - w razie konieczności zmniejszenia wagi.

- Stopka. Małe urządzenie z obrotowym sworzniem, które zapewnia dodatkowe wsparcie. Dzięki stopce rower nie musi opierać się na słupie, ścianie, płocie itp. - można go ustawić pionowo na dow...olnej stosunkowo płaskiej powierzchni. Zwróć uwagę, że do wielu rowerów bez stopki można ją kupić i zamontowaćgo osobno.

- Pegi. Specjalne mocowania montowane na osi rowerów kaskaderskich - BMX lub rowerów górskich o odpowiedniej specjalizacji (patrz „Zastosowanie”). Pegi wyglądają jak przedłużenia osi skierowane w obie strony. Standardowy rozmiar jednego takiego „przedłużenia” to 11 cm długości i 4 cm średnicy. Wykorzystywane są do różnych wyczynów akrobatycznych, od jazdy w oparciu o pegi po ślizganie się po krawędziach, balustradach itp.

- Bagażnik. Klasyczny bagażnik rowerowy - platforma do przewożenia różnych towarów, montowana nad tylnym kołem. Stosowany głównie w rowerach miejskich (patrz „Zastosowanie”), a także w niektórych stosunkowo prostych modelach górskich i szosowych. Oddzielnie zauważamy, że przewożenie pasażerów na bagażniku jest co najmniej bardzo odradzane, a w wielu krajach jest to bezpośrednio zabronione przez przepisy ruchu drogowego.

- Bagażnik przedni. Bagażnik (patrz wyżej) znajduje się nad przednim kołem. Zaletą takiego rozwiązania jest to, że przewożony bagaż zawsze znajduje się przed oczami rowerzysty. Przedni bagażnik jednak jest zwykle przymocowany do kierownicy i obraca się wraz z nią; w związku z tym dodatkowa waga może znacznie skomplikować kontrolę. Dlatego ta cecha jest stosunkowo rzadka, zwykle jako dodatek do tradycyjnego (tylnego) bagażnika; wyjątkiem są modele trekkingowe (patrz „Zastosowanie”).

- Koszyk na kierownicę. Koszyk do przewożenia różnych towarów, montowany przed kierownicą, nad przednim kołem; rodzaj analogu do opisanego powyżej przedniego bagażnika. Jednocześnie, z jednej strony, koszyk jest bardziej masywny, z drugiej — lepiej nadaje się do przewożenia dużych przedmiotów lub dużej ilości małych przedmiotów. Ponadto ładunek na bagażniku musi być dodatkowo zabezpieczony, co nie zawsze jest wymagane w przypadku koszyka.

- Sygnał/dzwonek. Dzwonek lub inny sygnał dźwiękowy - na przykład klakson - zwykle montowany na kierownicy, blisko dłoni rowerzysty. Taki sprzęt jest bardzo wygodny do ostrzegania innych użytkowników drogi o zbliżającym się rowerze. W niektórych krajach obecność sygnału dźwiękowego jest obowiązkowa zgodnie z przepisami ruchu drogowego.

- Sprzęt oświetleniowy. W tym przypadku może to oznaczać obecność reflektora, tylnego światła, a w niektórych przypadkach obu jednocześnie; konkretną konfigurację należy wyjaśniać osobno. Tak czy inaczej, takie wyposażenie jest niezbędne do jazdy po zmroku: sprawia, że rowerzysta jest widoczny dla innych użytkowników drogi, a reflektor oświetla drogę. W wielu krajach przepisy ruchu drogowego wyraźnie zabraniają jazdy nocą bez świateł.

- Uchwyt na butelkę. Dedykowany uchwyt na butelkę wody, zwykle montowany na ramie. Wygodniej jest nosić zapas wody na takim uchwycie niż trzymać butelkę w plecaku, torbie, na bagażniku itp. Niektóre modele rowerów z tą funkcją są od razu wyposażone również w butelkę, w innych musi być zakupiona osobno.

- Pompka. Obecność pompki w zestawie dostawczym eliminuje konieczność jej oddzielnego zakupu; ponadto pompka „rodzima” pasuje początkowo do istniejących mocowań, podczas gdy w przypadku pompki innej firmy mogą wystąpić problemy. Należy pamiętać, że w zestawie najczęściej dostarczane są stosunkowo proste i kompaktowe pompki ręczne; nie są przeznaczone do dużych nakładów pracy, ale bez problemu poradzą sobie z codziennymi zadaniami, takimi jak pompowanie przebitej opony.