Porównanie LG 32LM6300 32 " vs Xiaomi Mi TV 4A 32 32 "

- Smart TV (system własny). System operacyjny telewizora jest reprezentowany przez markowe oprogramowanie producenta. Z reguły takie systemy operacyjne mają atrakcyjne i zrozumiałe menu, podobnie jak tradycyjne telewizory Smart TV. Zastrzeżony system operacyjny jest opracowywany przez samego producenta dla zasobów sprzętowych konkretnego modelu telewizora lub całej serii. Ale, jak pokazuje praktyka, w porównaniu z klasycznym Smart TV, funkcjonalność systemu własnego często ma znaczące ograniczenia, a sam system jest w rzeczywistości okrojoną wersją pełnowartościowego Smart TV.

- Smart TV (Android AOSP). Ten typ systemu operacyjnego jest modyfikacją popularnego systemu operacyjnego Android, wyróżniającego się głównie otwartym kodem źródłowym. Jest to wszechstronny system operacyjny, który daje użytkownikowi znacznie większą swobodę w tworzeniu zmian i ustawień w samym systemie. Jednocześnie nie gwarantuje się instalacji i stabilności niektórych aplikacji na tej platformie, a ogólne sterowanie systemem nie zostało specjalnie „zaostrzone” dla dużych ekranów, co może powodować pewne niedogodności. Przede wszystkim takie rozwiązania wzbudzają zainteresowanie użytkowników, którzy znają się na cechach systemu operacyjnego Android, lubią wszystko dostosowywać i sterować i mają na to czas.

- Android TV. Telewizory tego typu oferują pełne oprogramowanie Andro...id TV, specjalnie przystosowane do pracy na dużych ekranach. Jak sama nazwa wskazuje, jest to rodzaj systemu operacyjnego Android specjalnie „wyostrzonego” dla telewizorów/projektorów itp. Oprócz wspólnych cech wszystkich Androidów (np. Możliwość instalowania dodatkowych aplikacji, w tym nawet gier), posiada szereg funkcji specjalnych: zoptymalizowany interfejs, łączenie się ze smartfonami (w tym możliwość używania ich jako pilota), wyszukiwanie głosowe itp. Dzięki temu telewizory z tą funkcją mają znacznie lepszą funkcjonalność niż modele ze „zwykłym” Smart TV. Oczywiście dedykowany procesor, podsystem graficzny i pamięć są przeznaczone do działania wielofunkcyjnego systemu operacyjnego, a obecność takich zasobów sprzętowych wpływa na ogólny koszt telewizora. Zapewniając tę samą konstrukcję optyczną, modele Android TV będą kosztować więcej niż klasyczne urządzenia z prostym wieloliniowym menu.

— Google TV. Rebranding platformy Android TV dla telewizorów i smart konsoli, a raczej - nowa powłoka na szczycie systemu operacyjnego pod znakiem „zielonego droida”, wprowadzona od 2021 roku. Wśród innowacji znajduje się przeprojektowany interfejs użytkownika, ulepszona baza wiedzy, która efektywniej dystrybuuje treści według gatunku i zbiera informacje o wyszukiwaniu z całej listy zainstalowanych aplikacji i subskrypcji. Asystent głosowy teraz lepiej rozumie potrzeby słuchaczy i przedstawia szczegółową listę znalezionych informacji. Oddzielna zakładka w interfejsie zawiera transmisje na żywo z bieżących wydarzeń, czy to wydarzeń sportowych, czy startu rakiety na Marsa. W systemie poprawiono m.in. aspekty związane z wykorzystaniem telewizora jako stanowiska dowodzenia do sterowania jedynym ekosystemem „inteligentnego” domu.

Natywna rozdzielczość ekranu - jego rozmiar w pikselach w poziomie i w pionie. Pod warunkiem, że wszystkie inne właściwości są równe, wyższe rozdzielczości zapewniają lepszą jakość obrazu, ale takie ekrany są droższe i wymagają odpowiedniej treści.

Zakres rozdzielczości, spotykanych w nowoczesnych telewizorach jest dość szeroki, ale można je podzielić na kilka grup warunkowych: HD, Full HD, Ultra HD 4K, Ultra HD 5K i Ultra HD 8K. Oto główne cechy każdej opcji:

- HD. Ekrany, zaprojektowane dla HD 720p. Nominalny rozmiar klatki w takim filmie to 1280x720, ale z wielu powodów większość telewizorów HD mają większe rozmiary - 1366x768. Ponadto w kategorii tej zwykle umieszczane są modele o rozdzielczościach od 1280x768 do 1680x1050, a także, z pewnymi wyjątkami, ekrany 1024x768. Ogólnie rzecz biorąc, rozdzielczości HD 720p są powszechne głównie w tańszych telewizorach ze stosunkowo małymi ekranami.

- Full HD. Telewizory zaprojektowane do wideo Full HD 1080p z rozmiarem klatki 1920x1080. Większość modeli w tej kategorii ma dokładnie taką rozdzielczość ekranu - 1920x1080; inne opcje są znacznie mniej powszechne - w szczególności 1920x1200 i 2560x1080. Ogólnie ekrany Full HD zapewniają dobrą szczegółowość przy stosunkowo niskich kosztach, co czyni je niezwykle popularnymi w modelach ze średniej półki i niedrogich telew...izorach wielkoformatowych.

- Ultra HD 4K. Format ten zapewnia różne opcje rozdzielczości, jednak w przypadku telewizorów faktycznym standardem jest 3840x2160, inne opcje prawie nigdy nie występują. Ogólnie jest to dość wysoka rozdzielczość, która jest typowa głównie dla modeli klasy premium; wspólną cechą takich modeli jest duży rozmiar - od 40 cali i więcej.

- Ultra HD 5K. Format Ultra HD jest bardziej zaawansowany niż 4K, ale niezwykle rzadko stosowany w telewizorach - głównie modele ultraszerokokątne o rozdzielczości 5120x2160.

- Ultra HD 8K. Standard, który zakłada rozmiar około 8 tysięcy px; jedna z opcji takiej rozdzielczości, spotykana w telewizorach to 7680x4320. W ten sposób UHD 8K jest dwukrotnie większy niż 4K z każdej strony, a całkowita liczba px jest o 4 razy większa, co daje niezwykle wyraźne i szczegółowe obrazy. Z drugiej strony takie ekrany są bardzo drogie, mimo że w dzisiejszych czasach skromniejsze 4K jest już uważane za bardzo zaawansowany standard. Ponadto nie ma wielu urządzeń wideo i treści, które spełniają ten standard. Dlatego telewizory 8K są niezwykle rzadkie, są to głównie wysokiej klasy modele flagowe o przekątnej co najmniej 65 cali.

Poziom kontrastu statycznego, zapewniany przez ekran telewizora.

Kontrast, w znaczeniu ogólnym, jest to stosunek jasności między najjaśniejszą bielą a najciemniejszą czernią, jaką może uzyskać ekran. Przy wszystkich pozostałych parametrach im wyższy jest kontrast ekranu, tym lepsza jest jakość odwzorowania kolorów i szczegółów i tym mniejsze prawdopodobieństwo, że nie będzie można zobaczyć szczegółów w zbyt jasnych lub zbyt ciemnych obszarach obrazu. Kontrast statyczny opisuje maksymalną różnicę jasności osiągalną w obrębie jednej klatki bez zmiany jasności obrazu — na tym polega jej różnica w stosunku do kontrastu dynamicznego (patrz poniżej).

Wartości kontrastu statycznego są znacznie niższe niż dynamiczne, ale cecha ta jest najbardziej „uczciwa”. Od tego zależą właściwości obrazu widocznego na ekranie w danym momencie, właśnie to ona opisuje podstawowe właściwości ekranu, bez uwzględnienia sztuczek programowych przewidzianych przez producenta we wnętrzu telewizora.

Czas reakcji można opisać jako maksymalny czas, potrzebny dla każdego piksela ekranu na zmianę jasności, innymi słowy - najdłuższy czas od przybycia sygnału sterującego na piksel do przełączenia go w określony tryb. Rzeczywisty czas przełączania może być krótszy - jeśli jasność zmieni się nieznacznie, można go obliczyć w mikrosekundach. Liczy się jednak najdłuższy czas - jest to gwarantowany wskaźnik reakcji każdego piksela.

Czas reakcji jest bezpośrednio związany przede wszystkim z liczbą klatek na sekundę (patrz odpowiedni punkt): im krótszy czas reakcji, tym większa liczba klatek na sekundę może być zapewniona na danej matrycy. Jednak rzeczywista liczba klatek na sekundę może być mniejsza niż teoretyczne maksimum, wszystko zależy od „wnętrza” telewizora. Należy również pamiętać, że ogólna jakość obrazu w dynamicznych scenach zależy przede wszystkim od liczby klatek na sekundę. Dlatego możemy powiedzieć, że czas reakcji jest parametrem pomocniczym: zwykły użytkownik rzadko potrzebuje tych danych, a w szczegółach podaje się głównie w celach reklamowych.

Obecność technologii wzmacniania kolorów w telewizorze.

Takie technologie zwykle obejmują oprogramowanie do przetwarzania obrazu w celu zapewnienia jaśniejszych i / lub dokładniejszych kolorów. Poszczególne metody przetwarzania mogą się różnić, niektórzy producenci w ogóle nie określają szczegółów technicznych, ograniczając się do oświadczeń reklamowych. Efekt zastosowania takich technologii również może się różnić: w niektórych przypadkach jest wyraźnie widoczny, w innych prawie nieobecny, w zależności od cech obrazu. Warto również powiedzieć, że tę funkcję z reguły należy włączać ręcznie w menu telewizora (odpowiednio, w razie potrzeby można ją wyłączyć).

Dekoder można ogólnie opisać jako standard, w którym zapisywany jest dźwięk cyfrowy (często wielokanałowy). Do normalnego odtwarzania takiego dźwięku odpowiedni dekoder musi być obsługiwany przez urządzenie. Dolby Digital i DTS były pierwszymi wersjami dekodowania wielokanałowego, później były wprowadzane nowe wersje i ulepszenia . Ostatnie etapy na 2020 rok to dekodery Dolby Atmos i DTS X.

- Dolby Atmos. Dekoder, który wykorzystuje nie sztywną dystrybucję dźwięku między kanałami, lecz przetwarzanie obiektów audio, dzięki czemu może być wykorzystywany w prawie dowolnej liczbie kanałów w systemie odtwarzającym - dźwięk zostanie podzielony między kanałami z takim obliczeniem, aby każdy obiekt audio był słyszalny jak najbliżej jego miejsca. Dzięki Dolby Atmos głośniki górne (lub głośniki skierowane w sufit) są uważane za bardzo pożądane. Jednak w skrajnych przypadkach można je sobie darować.

- DTS X. Analogicznie do opisanego powyżej Dolby Atmos, gdy dźwięk jest rozprowadzany nie przez oddzielne kanały, ale przez obiekty audio. Sygnał cyfrowy zawiera informację o tym, gdzie (zgodnie z zamysłem reżysera) powinien znajdować się obiekt słyszalny przez użytkownika i jak powinien się poruszać, a procesor urządzenia odtwarzającego przetwarza te informacje i określa, jak dokładnie dźwięk powinien być rozprowadzany na istniejących kanałach w celu uzyskania wymaganej lokalizacji. Dzięki temu DTS X nie jest przypisany do konkretnej...liczby kanałów dźwiękowych - może być ich tyle, ile chcesz, system automatycznie podzieli dźwięk na nie, osiągając pożądany dźwięk. Należy również pamiętać, że dekoder ten umożliwia oddzielną regulację głośności dialogów.

Rodzaje tunerów cyfrowych (odbiorników) przewidzianych w konstrukcji telewizora.

Takie tunery są niezbędne do odbioru telewizji cyfrowej przez TV; jednocześnie do normalnej pracy standard transmisji musi odpowiadać typowi tunera (z osobnymi wyjątkami, patrz poniżej). Należy pamiętać, że odbiorniki są również dostępne jako oddzielne urządzenia; jednak łatwiej (i często taniej) jest od razu kupić telewizor z tunerem wbudowanym o wymaganym formacie. W telewizji nowoczesnej można znaleźć tunery naziemne DVB-T2, kablowe DVB-C oraz satelitarne DVB-S i DVB-S2, głównymi cechami których są:

- DVB-T2 (naziemne). Główny nowoczesny standard nadawania cyfrowego. Takie nadawanie ma wiele zalet w porównaniu z tradycyjnym analogiem: pozwala na przesyłanie wyższej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku, z lepszą jakością dźwięku i obrazu, a jakość ta jest w pełni zachowana, dopóki sygnał nie zostanie osłabiony do poziomu krytycznego. Jednak w niektórych krajach naziemne nadawanie cyfrowe jest dopiero uruchamiane, więc dostępność zasięgu DVB-T2 w twoim regionie należy wyjaśnić osobno.

- DVB-C (kablowe). Podstawowy nowoczesny standard cyfrowej transmisji naziemnej. Pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanego DVB-C2 jest nadal szeroko stosowany i najprawdopodobniej sytuacja ta długo się nie zmieni.

- DVB-S (satelitar...ne). Pierwsza generacja standardu cyfrowego DVB dla nadawania satelitarnego. Obecnie jest to stosunkowo rzadkie ze względu na pojawienie się bardziej zaawansowanego DVB-S2, który jest również wstecznie kompatybilny z oryginalnym DVB-S.

- DVB-S2 (satelitarne). Najbardziej zaawansowany i popularny obecnie standard cyfrowej transmisji satelitarnej. Będąc spadkobiercą DVB-S, zachował z nim kompatybilność; dlatego producenci często ograniczają się do zainstalowania w swoich telewizorach tylko tunera DVB-S2 - pozwala on na odbiór obu głównych formatów transmisji satelitarnej.

 

Liczba wejść HDMI dostępnych w telewizorze.

HDMI to wszechstronny interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo w wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku za pomocą jednego kabla. Jest szeroko rozpowszechniony w urządzeniach nowoczesnych, obsługujących HD - w rzeczywistości takie wyjście jest obowiązkowe dla nowoczesnych centrów multimedialnych, odtwarzaczy DVD itp. Dlatego telewizory LCD w zdecydowanej większości przypadków wyposażone są w co najmniej jeden port HDMI. A obecność kilku takich portów pozwala jednocześnie łączyć kilka źródeł sygnału i przełączać się między nimi; w niektórych modelach liczba HDMI może wynosić do 4 lub więcej. Jednocześnie niektórzy producenci używają technologii, które umożliwiają sterowanie urządzeniami podłączonymi do telewizora przez HDMI za pomocą jednego pilota.