Porównanie LG 55SM8600 55 " vs LG 55SK8500 55 "

 

Współczynnik płynności obrazu, zapewniany przez ekran telewizora.

Jest to dość specyficzny parametr, który można nazwać „widoczną liczbą klatek na sekundę”. Jego pojawienie się wynika z faktu, że w dynamicznych scenach bardzo pożądana jest duża liczba klatek na sekundę - zapewnia to płynny obraz i dobrą szczegółowość poruszających się obiektów. Jednak ze względów technicznych na większości ekranów niemożliwe jest osiągnięcie wskaźników powyżej 200 Hz. Aby zaradzić tej sytuacji, producenci stosują specjalne technologie, które tworzą efekt zwiększenia liczby klatek na sekundę.

Takie technologie mogą mieć różne nazwy, ale mają tę samą zasadę działania - wstawianie dodatkowych klatek pomiędzy „własnymi” klatkami odtwarzanego wideo. Natomiast współczynnik płynności obrazu opisuje ogólną wydajność technologii używanej w telewizorze. Na przykład wskaźnik FPS 200 Hz oznacza, że jakość obrazu na ekranie jest w przybliżeniu taka sama, jak częstotliwość odświeżania 200 Hz, chociaż rzeczywista częstotliwość odświeżania często wynosi tylko 50-60 Hz.

W najbardziej zaawansowanych modelach współczynnik płynności obrazu może wynosić do 3000 Hz, a w telewizorach z wysokim współczynnikiem płynności obrazu wskaźnik wynosi ponad 3000 Hz. Należy jednak zauważyć, że takie cechy są bardziej chwytem reklamowym niż prawdziwą zaletą: w rzeczywistości próg ludzkiej percepcji to 400-500 Hz, dalsze zwiększenie FPS nie zapewnia wyraźnie wi...docznej poprawy obrazu.

Obecność technologii High Dynamic Range w telewizorze - HDR.

Technologia ta ma na celu rozszerzenie zakresu jasności odtwarzanej przez telewizor; Mówiąc najprościej, model HDR wyświetla jaśniejszą biel i ciemniejszą czerń niż „zwykły” telewizor. W praktyce oznacza to znaczną poprawę jakości koloru. Z jednej strony HDR zapewnia bardzo „żywy” obraz, zbliżony do tego, co widzi ludzkie oko, z dużą ilością odcieni i tonów, których konwencjonalny ekran nie jest w stanie przekazać; z drugiej strony technologia ta pozwala uzyskać bardzo jasne i bogate kolory.

Należy pamiętać, że do pełnego wykorzystania tej funkcji potrzebny jest nie tylko telewizor HDR, ale także treści (filmy, audycje telewizyjne itp.), Początkowo „wyostrzone” pod HDR. Należy również pamiętać, że istnieje kilka różnych technologii HDR, które nie są ze sobą kompatybilne. Dlatego kupując telewizor z tą funkcją, bardzo pożądane jest wyjaśnienie, którą wersję HDR obsługuje (HDR10, HDR10+ lub Dolby Vision). A występują następujące:

— HDR10. Historycznie był to pierwszy konsumencki format HDR, mniej zaawansowany niż opcje opisane poniżej, ale niezwykle rozpowszechniony. W szczególności HDR10 jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego, które ogólnie zapewniają treści HDR, a także jest on powszechny w przypadku dysków Blu-ray. Umożliwia pracę z 10-bitową gł...ębią kolorów (stąd nazwa). Jednocześnie urządzenia tego formatu są również kompatybilne z treściami w HDR10+, choć ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.

— HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. dynamiczne metadane, które pozwalają na przekazywanie informacji o głębi koloru nie tylko dla grup z kilku klatek, ale także dla klatek pojedynczych. Zapewnia to dodatkową poprawę reprodukcji kolorów.

— Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany w szczególności w profesjonalnym kręceniu filmów. Pozwala na osiągnięcie 12-bitowej głębi kolorów, wykorzystuje opisane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia przesyłanie dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i zwykłym (SDR). Jednocześnie Dolby Vision opiera się na tej samej technologii, co HDR10, więc w nowoczesnym sprzęcie wideo format ten jest zwykle łączony z HDR10 lub HDR10+.

Obecność technologii w celu poprawy jasności / kontrastu w telewizorze.

Z reguły w tym przypadku oznacza to programowe przetwarzanie obrazu, w taki sposób, aby poprawić jasność i / lub kontrast (w razie potrzeby). Poszczególne metody przetwarzania mogą być różne - w szczególności w niektórych przypadkach chodzi w rzeczywistości o konwersję treści zwykłej do HDR (patrz wyżej), a niektórzy producenci w ogóle nie określają szczegółów technicznych. Skuteczność różnych technologii też może się różnić, ponadto silnie zależy od konkretnej treści: w niektórych przypadkach poprawa będzie oczywista, w innych prawie niewidoczna. Należy również pamiętać, że funkcja ta nie zawsze jest przydatna, więc w większości modeli jest wyłączona.

Nominalna moc dźwięku systemu głośników telewizora.

Im większy ekran i im większa szacowana odległość od widza, tym silniejsza musi być akustyka, aby być normalnie słyszanym. Producenci biorą to pod uwagę, co więcej, coraz częściej zapewniają też solidny zapas. Jeśli więc kupisz telewizor do oglądania w domu w cichym, spokojnym otoczeniu, możesz zignorować moc dźwięku: z pewnością wystarczy do takiego zastosowania. Sensowne jest szukanie modeli z głośnikami o dużej mocy do hałaśliwego otoczenia - na przykład kawiarni lub innej instytucji publicznej. Szczegółowe zalecenia w tej sprawie można znaleźć w specjalnych źródłach, ale tutaj zwracamy uwagę, że nawet w takich przypadkach podłączenie zewnętrznych głośników może być dobrą alternatywą.

Obecność subwoofera jako części zestawu głośnikowego telewizora.

Subwoofer jest to dedykowany głośnik dla niskich i bardzo niskich częstotliwości. Wzbogaca dźwięk basowy, co jest szczególnie przydatne podczas oglądania filmów przygodowych z odpowiednimi efektami dźwiękowymi (uderzenia, wybuchy), a także koncertów. Należy pamiętać, że cechy „subwooferów” do zabudowy są zwykle znacznie gorsze niż zewnętrznych; nie spodziewaj się więc basu jak w kinie z systemu audio telewizora. Jednak przewaga jakości basów tych telewizorów (w porównaniu do modeli bez subwoofera) będzie nadal zauważalna.

Możliwość wyświetlania na ekranie telewizora obrazów z kilku źródeł jednocześnie. Zwykle w trybie „obraz w obrazie” na tle obrazu głównego wyświetlane jest małe okienko pokazywane ma pełnym ekranie, w którym można zobaczyć dodatkowy obraz (lub kilka takich okienek). Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania tej „wielozadaniowości” jest pomijanie przerw reklamowych w programach telewizyjnych: w tym czasie można przełączyć obraz główny na bardziej interesujący kanał i pozostawić reklamę w oknie pomocniczym, aby nie przegapić koniec i później kontynuować oglądanie. Należy jednak pamiętać, że obraz dla każdego okna musi pochodzić z różnych źródeł - innymi słowy, nie da się włączyć dwa kanały jednocześnie z jednego tunera. A ostatnio wyjście obrazu ze smartfona jako drugiego obrazu stało się nie mniej istotne - w szczególności komunikator, aby siedząc przy telewizorze nie przegapić żadnej ważnej informacji.

 

Łączność telewizora opiera się nie tylko na technologiach bezprzewodowych (opisanych powyżej), ale także na połączeniu przewodowym. W szczególności transmisja wideo może odbywać się przez złącza VGA, Komponentowe, Composite video, SCART. Część z nich zapewnia również transmisję dźwięku, oprócz tego może być mini-Jack (3,5 mm). Oraz inne do komunikacji z urządzeniami zewnętrznymi. Więcej o nich:

- USB. Złącze do podłączenia zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Obecność USB oznacza przynajmniej, że telewizor może odtwarzać treści z dysków flash i innych zewnętrznych urządzeń pamięci masowej USB. Ponadto można przewidzieć inne sposoby wykorzystania tego wejścia: nagrywanie programów telewizyjnych na nośniku zewnętrznym, podłączenie kamery internetowej (patrz ibid.), Klawiatura i mysz do korzystania z wbudowanej przeglądarki i innego oprogramowania itp. zestaw opcji zależy od funkcjonalności telewizora, należy go każdorazowo określić osobno.

- Czytnik kart. Urządzenie do pracy z kartami pamięci, najczęściej w formacie SD. Głównym zastosowaniem czytnika kart jest odtwarzanie treści z takich kart na telewizorze; funkcja ta jest szczególnie wygodna przy przeglądaniu materiałów z aparatów fotograficznyc...h i wideo - w takich urządzeniach karty pamięci są szeroko stosowane. Można przewidzieć inne sposoby wykorzystania tej funkcji, na przykład nagrywanie transmisji, a nawet wymianę plików między kartą a pamięcią telewizora. Należy pamiętać, że karty SD mają kilka podgatunków - oryginalne SD, SD HC i SD XC i nie wszystkie z nich mogą być obsługiwane przez czytnik kart.

- LAN. Standardowe złącze do połączenia przewodowego z sieciami komputerowymi (zarówno LAN jak i Internet). Występuje głównie w modelach obsługujących Smart TV (w tym urządzenia Android TV; zobacz odpowiednie punkty). Połączenie przewodowe jest mniej wygodne niż Wi-Fi, nie jest tak estetyczne, więc producenci skupiają się bardziej na połączeniu bezprzewodowym, w wyniku czego wskaźniki prędkości złącza LAN nie są wskazane, a w niektórych przypadkach mogą być niedopuszczalne transmisje 4K.

- VGA. Analogowe wejście wideo, znane również jako D-sub 15 pin. Początkowo interfejs VGA został opracowany dla komputerów, ale ze względu na pojawienie się bardziej zaawansowanych standardów, takich jak HDMI (patrz poniżej) i ograniczenia techniczne (maksymalna rozdzielczość to tylko 1280x1024, brak możliwości przesyłania dźwięku) jest uważany za przestarzały i jest używany coraz mniej. Dlatego sensowne jest poszukiwanie telewizora z takim złączem głównie w przypadkach, gdy planowane jest użycie go jako monitora przestarzałego komputera lub laptopa.

- Komponentowy. Interfejs wideo z 3 złączami, z których każde odpowiada za własną część sygnału wideo. Ta separacja zapewnia wysoką przepustowość i zredukowany szum, dzięki czemu wejście komponentowe jest najbardziej zaawansowanym obecnie dostępnym analogowym interfejsem wideo. Jest więc zdolny do pracy z HD, a pod względem jakości obrazu znacznie przewyższa złącza S-Video i kompozytowe, zbliżając się do HDMI (patrz poniżej).

- Kompozytowy. Kombinowany analogowy interfejs audio/wideo, jest to złącze zazwyczaj określane jako wejście A/V. W rzeczywistości w interfejsie kompozytowym są zwykle trzy złącza - osobno dla wideo i lewego/prawego kanału dźwięku stereo (w telewizorach z jednym głośnikiem, który nie obsługuje stereo, brakuje jednego ze złączy audio). Jakość obrazu podczas pracy z tym wejściem jest niska, a formaty HD nie są w ogóle obsługiwane; z drugiej strony interfejs kompozytowy jest niezwykle rozpowszechniony nie tylko w nowoczesnym, ale i wcześniejszym sprzęcie, takim jak magnetowidy VHS.

- SCART. Wielkoformatowe uniwersalne złącze multimedialne - największe złącze stosowane w nowoczesnych konsumenckich urządzeniach wideo. Działa głównie z sygnałem analogowym, dlatego jest uważane za przestarzałe; jednak nadal jest używane. Jednym z powodów tej „długowieczności” jest jego wszechstronność: SCART nie ma „własnego” formatu sygnału, ten standard opisuje tylko złącze. W praktyce posiadając odpowiednie kable można do takiego wejścia podłączyć różne rodzaje sygnałów wejściowych - kompozytowe, S-Video itp. Ponadto jest technicznie możliwe, aby takie złącze pracowało jako wyjście (dla tych samych typów sygnałów). To prawda, że cechy złączy SCART w różnych telewizorach mogą być różne, więc konkretna lista kompatybilnych interfejsów nie zaszkodzi wyjaśnić osobno.

- Port COM (RS-232). Złącze początkowo zaprojektowane dla technologii komputerowej. W telewizorach służy jako kontroler: podłączając urządzenie do komputera, można sterować parametrami telewizora i różnymi ustawieniami, czasami dość specyficznymi i niedostępnymi przy użyciu zwykłego pilota.

- Mini-Jack (3,5 mm). Złącze najczęściej używane do analogowego wejścia audio (liniowego). Jedną z opcji wykorzystania takiego złącza jest podłączenie audio dla sygnału wideo przesyłanego przez VGA, S-Video (patrz wyżej) lub inny interfejs, który nie obsługuje transmisji audio. Mając jednak odpowiedni kabel, do portu mini-Jack 3,5 mm można podłączyć dowolne źródło sygnału audio - w tym urządzenie mobilne typu smartfon czy kieszonkowy odtwarzacz. W takim przypadku dźwięk może być odtwarzany zarówno przez głośniki telewizora, jak i przez podłączone do niego głośniki zewnętrze. Inną opcją użycia tego wejścia jest podłączenie mikrofonu do komunikacji w Skype.