Porównanie Samsung UE-32N4500 32 " vs Samsung UE-32N4000 32 "

- Smart TV (system własny). System operacyjny telewizora jest reprezentowany przez markowe oprogramowanie producenta. Z reguły takie systemy operacyjne mają atrakcyjne i zrozumiałe menu, podobnie jak tradycyjne telewizory Smart TV. Zastrzeżony system operacyjny jest opracowywany przez samego producenta dla zasobów sprzętowych konkretnego modelu telewizora lub całej serii. Ale, jak pokazuje praktyka, w porównaniu z klasycznym Smart TV, funkcjonalność systemu własnego często ma znaczące ograniczenia, a sam system jest w rzeczywistości okrojoną wersją pełnowartościowego Smart TV.

- Smart TV (Android AOSP). Ten typ systemu operacyjnego jest modyfikacją popularnego systemu operacyjnego Android, wyróżniającego się głównie otwartym kodem źródłowym. Jest to wszechstronny system operacyjny, który daje użytkownikowi znacznie większą swobodę w tworzeniu zmian i ustawień w samym systemie. Jednocześnie nie gwarantuje się instalacji i stabilności niektórych aplikacji na tej platformie, a ogólne sterowanie systemem nie zostało specjalnie „zaostrzone” dla dużych ekranów, co może powodować pewne niedogodności. Przede wszystkim takie rozwiązania wzbudzają zainteresowanie użytkowników, którzy znają się na cechach systemu operacyjnego Android, lubią wszystko dostosowywać i sterować i mają na to czas.

- Android TV. Telewizory tego typu oferują pełne oprogramowanie Andro...id TV, specjalnie przystosowane do pracy na dużych ekranach. Jak sama nazwa wskazuje, jest to rodzaj systemu operacyjnego Android specjalnie „wyostrzonego” dla telewizorów/projektorów itp. Oprócz wspólnych cech wszystkich Androidów (np. Możliwość instalowania dodatkowych aplikacji, w tym nawet gier), posiada szereg funkcji specjalnych: zoptymalizowany interfejs, łączenie się ze smartfonami (w tym możliwość używania ich jako pilota), wyszukiwanie głosowe itp. Dzięki temu telewizory z tą funkcją mają znacznie lepszą funkcjonalność niż modele ze „zwykłym” Smart TV. Oczywiście dedykowany procesor, podsystem graficzny i pamięć są przeznaczone do działania wielofunkcyjnego systemu operacyjnego, a obecność takich zasobów sprzętowych wpływa na ogólny koszt telewizora. Zapewniając tę samą konstrukcję optyczną, modele Android TV będą kosztować więcej niż klasyczne urządzenia z prostym wieloliniowym menu.

— Google TV. Rebranding platformy Android TV dla telewizorów i smart konsoli, a raczej - nowa powłoka na szczycie systemu operacyjnego pod znakiem „zielonego droida”, wprowadzona od 2021 roku. Wśród innowacji znajduje się przeprojektowany interfejs użytkownika, ulepszona baza wiedzy, która efektywniej dystrybuuje treści według gatunku i zbiera informacje o wyszukiwaniu z całej listy zainstalowanych aplikacji i subskrypcji. Asystent głosowy teraz lepiej rozumie potrzeby słuchaczy i przedstawia szczegółową listę znalezionych informacji. Oddzielna zakładka w interfejsie zawiera transmisje na żywo z bieżących wydarzeń, czy to wydarzeń sportowych, czy startu rakiety na Marsa. W systemie poprawiono m.in. aspekty związane z wykorzystaniem telewizora jako stanowiska dowodzenia do sterowania jedynym ekosystemem „inteligentnego” domu.

 

Obecność technologii High Dynamic Range w telewizorze - HDR.

Technologia ta ma na celu rozszerzenie zakresu jasności odtwarzanej przez telewizor; Mówiąc najprościej, model HDR wyświetla jaśniejszą biel i ciemniejszą czerń niż „zwykły” telewizor. W praktyce oznacza to znaczną poprawę jakości koloru. Z jednej strony HDR zapewnia bardzo „żywy” obraz, zbliżony do tego, co widzi ludzkie oko, z dużą ilością odcieni i tonów, których konwencjonalny ekran nie jest w stanie przekazać; z drugiej strony technologia ta pozwala uzyskać bardzo jasne i bogate kolory.

Należy pamiętać, że do pełnego wykorzystania tej funkcji potrzebny jest nie tylko telewizor HDR, ale także treści (filmy, audycje telewizyjne itp.), Początkowo „wyostrzone” pod HDR. Należy również pamiętać, że istnieje kilka różnych technologii HDR, które nie są ze sobą kompatybilne. Dlatego kupując telewizor z tą funkcją, bardzo pożądane jest wyjaśnienie, którą wersję HDR obsługuje (HDR10, HDR10+ lub Dolby Vision). A występują następujące:

— HDR10. Historycznie był to pierwszy konsumencki format HDR, mniej zaawansowany niż opcje opisane poniżej, ale niezwykle rozpowszechniony. W szczególności HDR10 jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego, które ogólnie zapewniają treści HDR, a także jest on powszechny w przypadku dysków Blu-ray. Umożliwia pracę z 10-bitową gł...ębią kolorów (stąd nazwa). Jednocześnie urządzenia tego formatu są również kompatybilne z treściami w HDR10+, choć ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.

— HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. dynamiczne metadane, które pozwalają na przekazywanie informacji o głębi koloru nie tylko dla grup z kilku klatek, ale także dla klatek pojedynczych. Zapewnia to dodatkową poprawę reprodukcji kolorów.

— Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany w szczególności w profesjonalnym kręceniu filmów. Pozwala na osiągnięcie 12-bitowej głębi kolorów, wykorzystuje opisane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia przesyłanie dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i zwykłym (SDR). Jednocześnie Dolby Vision opiera się na tej samej technologii, co HDR10, więc w nowoczesnym sprzęcie wideo format ten jest zwykle łączony z HDR10 lub HDR10+.

Obecność technologii w celu poprawy jasności / kontrastu w telewizorze.

Z reguły w tym przypadku oznacza to programowe przetwarzanie obrazu, w taki sposób, aby poprawić jasność i / lub kontrast (w razie potrzeby). Poszczególne metody przetwarzania mogą być różne - w szczególności w niektórych przypadkach chodzi w rzeczywistości o konwersję treści zwykłej do HDR (patrz wyżej), a niektórzy producenci w ogóle nie określają szczegółów technicznych. Skuteczność różnych technologii też może się różnić, ponadto silnie zależy od konkretnej treści: w niektórych przypadkach poprawa będzie oczywista, w innych prawie niewidoczna. Należy również pamiętać, że funkcja ta nie zawsze jest przydatna, więc w większości modeli jest wyłączona.

Możliwość wyświetlania na ekranie telewizora obrazów z kilku źródeł jednocześnie. Zwykle w trybie „obraz w obrazie” na tle obrazu głównego wyświetlane jest małe okienko pokazywane ma pełnym ekranie, w którym można zobaczyć dodatkowy obraz (lub kilka takich okienek). Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania tej „wielozadaniowości” jest pomijanie przerw reklamowych w programach telewizyjnych: w tym czasie można przełączyć obraz główny na bardziej interesujący kanał i pozostawić reklamę w oknie pomocniczym, aby nie przegapić koniec i później kontynuować oglądanie. Należy jednak pamiętać, że obraz dla każdego okna musi pochodzić z różnych źródeł - innymi słowy, nie da się włączyć dwa kanały jednocześnie z jednego tunera. A ostatnio wyjście obrazu ze smartfona jako drugiego obrazu stało się nie mniej istotne - w szczególności komunikator, aby siedząc przy telewizorze nie przegapić żadnej ważnej informacji.

 

Łączność telewizora opiera się nie tylko na technologiach bezprzewodowych (opisanych powyżej), ale także na połączeniu przewodowym. W szczególności transmisja wideo może odbywać się przez złącza VGA, AV. Część z nich zapewnia również transmisję dźwięku, oprócz tego może być mini-Jack (3,5 mm). Oraz inne do komunikacji z urządzeniami zewnętrznymi. Więcej o nich:

- USB. Złącze do podłączenia zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Obecność USB oznacza przynajmniej, że telewizor może odtwarzać treści z dysków flash i innych zewnętrznych urządzeń pamięci masowej USB. Ponadto można przewidzieć inne sposoby wykorzystania tego wejścia: nagrywanie programów telewizyjnych na nośniku zewnętrznym, podłączenie kamery internetowej (patrz ibid.), Klawiatura i mysz do korzystania z wbudowanej przeglądarki i innego oprogramowania itp. zestaw opcji zależy od funkcjonalności telewizora, należy go każdorazowo określić osobno.

- Czytnik kart. Urządzenie do pracy z kartami pamięci, najczęściej w formacie SD. Głównym zastosowaniem czytnika kart jest odtwarzanie treści z takich kart na telewizorze; funkcja ta jest szczególnie wygodna przy przeglądaniu materiałów z aparatów fotograficznych i wideo - w takich urządzeniach karty pamięci są szeroko stosowane. Można przewidzieć inne sposob...y wykorzystania tej funkcji, na przykład nagrywanie transmisji, a nawet wymianę plików między kartą a pamięcią telewizora. Należy pamiętać, że karty SD mają kilka podgatunków - oryginalne SD, SD HC i SD XC i nie wszystkie z nich mogą być obsługiwane przez czytnik kart.

- LAN. Standardowe złącze do połączenia przewodowego z sieciami komputerowymi (zarówno LAN jak i Internet). Występuje głównie w modelach obsługujących Smart TV (w tym urządzenia Android TV; zobacz odpowiednie punkty). Połączenie przewodowe jest mniej wygodne niż Wi-Fi, nie jest tak estetyczne, więc producenci skupiają się bardziej na połączeniu bezprzewodowym, w wyniku czego wskaźniki prędkości złącza LAN nie są wskazane, a w niektórych przypadkach mogą być niedopuszczalne transmisje 4K.

- VGA. Analogowe wejście wideo, znane również jako D-sub 15 pin. Początkowo interfejs VGA został opracowany dla komputerów, ale ze względu na pojawienie się bardziej zaawansowanych standardów, takich jak HDMI (patrz poniżej) i ograniczenia techniczne (maksymalna rozdzielczość to tylko 1280x1024, brak możliwości przesyłania dźwięku) jest uważany za przestarzały i jest używany coraz mniej. Dlatego sensowne jest poszukiwanie telewizora z takim złączem głównie w przypadkach, gdy planowane jest użycie go jako monitora przestarzałego komputera lub laptopa.

- AV. Kombinowany analogowy interfejs audio/wideo, jest to złącze zazwyczaj określane jako wejście A/V. W rzeczywistości w interfejsie kompozytowym są zwykle trzy złącza - osobno dla wideo i lewego/prawego kanału dźwięku stereo (w telewizorach z jednym głośnikiem, który nie obsługuje stereo, brakuje jednego ze złączy audio). Jakość obrazu podczas pracy z tym wejściem jest niska, a formaty HD nie są w ogóle obsługiwane; z drugiej strony interfejs kompozytowy jest niezwykle rozpowszechniony nie tylko w nowoczesnym, ale i wcześniejszym sprzęcie, takim jak magnetowidy VHS.

- Port COM (RS-232). Złącze początkowo zaprojektowane dla technologii komputerowej. W telewizorach służy jako kontroler: podłączając urządzenie do komputera, można sterować parametrami telewizora i różnymi ustawieniami, czasami dość specyficznymi i niedostępnymi przy użyciu zwykłego pilota.

— oddzielne 2 nogi. Dwie nogi pełniące rolę stojaków mieszczą się zwykle po przeciwnych stronach dolnej krawędzi obudowy panelu telewizora. Taka konstrukcja polega na umieszczeniu telewizora na dość dużej płaskiej powierzchni, która rozciąga się wzdłuż całej dolnej strony urządzenia. Na dwóch nogach telewizor jest często stabilniejszy niż na jednej.

— 1 noga na podstawie. Stojak do obudowy telewizora z okrągłą lub prostokątną podstawą, która całą swoją płaszczyzną styka się z powierzchnią panelu telewizora (stolikiem, szafką itp.).

- 1 noga z podpórkami. Stojaki tego typu składają się z jednej nogi i podstawy o różnych geometrycznych kształtach, która podtrzymuje obudowę telewizora. Takie rozwiązanie zapewnia niezawodną stabilność panelu TV, a pod względem wzorniczym jest stylowym elementem wystroju.

- Jednoczęściowa. Jednoczęściowa podstawa z dwoma lub więcej punktami mocowania do spodu obudowy oraz monolitycznymi ramkami, które pełnią rolę podpórki do montażu panelu TV na płaskiej powierzchni biurka lub szafki.