Porównanie LG UltraGear 27GL650F 27 " czarny vs Acer Nitro VG270UPbmiipx 27 " czarny

We współczesnych monitorach mogą być stosowane wyświetlacze z błyszczącą i matową powierzchnią ekranu. W niektórych przypadkach preferowana jest matowa powierzchnia ze względu na fakt, że na błyszczącym ekranie po wystawieniu na działanie jasnego światła pojawia się zauważalny odblask, czasami zakłócający oglądanie. Z drugiej strony, błyszczące ekrany oferują lepszą jakość obrazu, wyższą jasność i bardziej nasycone kolory.
Na skutek rozwoju technologii na rynku pojawiły się monitory ze specjalną powłoką antyrefleksyjną, która, zachowując wszystkie zalety błyszczącego ekranu, wytwarza znacznie mniej widoczne odblaski w jasnym świetle otoczenia.

Natywna rozdzielczość monitora. W sytuacji idealniej rozdzielczość sygnału wideo powinna być taka sama, wtedy jakość obrazu na ekranie będzie maksymalna.

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa rozdzielczość, tym wyższa szczegółowość i bardziej zaawansowany ekran, jednak tym drożej będzie kosztować (przy pozostałych warunkach równych) i tym większa moc karty graficznej będzie wymagana do poprawnej pracy z tą rozdzielczością. Jeśli chodzi o konkretne wartości, we współczesnych monitorach są one dość zróżnicowane, jednak wszystkie rozdzielczości można podzielić na kilka ogólnych kategorii:

- HD (720). Ekrany odpowiednie dla wideo HD 1280x720. Warto zauważyć, że w tej kategorii znajdują się również modele o rozdzielczości 1024x768 - wskaźnik ten jest nieco mniejszy niż jest to konieczne do wyświetlenia HD w oryginalnym rozmiarze, ale jakość obrazu HD na takim ekranie jest wciąż dość wysoka. Najpopularniejszą opcją wśród monitorów HD jest 1366x768, są też modele 1280x768, 1280x800 i nie panoramiczne (5:3) 1280x1024.

- Full HD (1080). Monitory do wyświetlania obrazu w formacie Full HD. Klasyczna, najpopularniejsza wersja takiej rozdzielczości to 1920x1080 (format 16:9), jednak wśród monitorów są inne opcje, w tym tak specyficzne, jak ultraszeroki format (32:9) 3840x1080, a także 1600x1200 (nie mieści się w nim klatka 19...20x1080 w szerokości, ale ta rozdzielczość jest nadal uważana za Full HD). Obecnie Full HD stanowi dobry kompromis między jakością obrazu, kosztem ekranu i wymaganiami karty graficznej. W rezultacie właśnie ten format jest najpopularniejszy wśród współczesnych monitorów.

- Quad HD. Rodzaj pośredniej opcji między popularnym Full HD a zaawansowanym, wymagającym Ultra HD 4K. Obejmuje rozdzielczości od 1920x1440 do 3200x2400, chociaż większość współczesnych monitorów Quad HD mieści się w węższym zakresie - od 2560x1440 do 3840x1600. Taki ekran może być dobrą opcją dla tych, dla których „Full HD to za mało, ale 4K to dużo”.

- Ultra HD (4K). Ten standard zakłada poziomy rozmiar klatki wynoszący około 4000 px, ale określone rozdzielczości mogą się różnić. Popularne opcje dostępne w monitorach to 3840x2160, 4096x2160 i 4096x2304. Ogólnie rzecz biorąc, UHD 4K wytwarza na ekranie 4 razy więcej px niż Full HD; takie rozdzielczości są typowe dla monitorów wysokiej klasy i najczęściej łączy się je z dużą przekątną - od 27” (choć są wyjątki).

- Ultra HD (5K). Jeszcze bardziej zaawansowany standard niż UHD 4K, przy założeniu poziomego rozmiaru klatki około 5000 px - na przykład 5120x2160. Jest używany niezwykle rzadko, głównie w profesjonalnych ekranach z najwyższej półki.

- 8K. Dalszy, po 5K, rozwój standardów HD, zapewniający klatkę o rozmiarze poziomym około 8000 - na przykład jedna z opcji rozdzielczości 8K w monitorach to 7680x4320. Pozwala uzyskać niezwykle wyraźne i szczegółowe obrazy, ale takie monitory o wysokiej rozdzielczości są bardzo drogie, a źródło sygnału w takiej rozdzielczości nie jest tak łatwe do znalezienia. Dlatego do tej pory na rynku jest tylko kilka monitorów 8K.

Rozmiar jednego punktu (piksela) na ekranie monitora. Parametr ten związany jest z maksymalną rozdzielczością monitora i jego przekątną - im wyższa rozdzielczość, tym mniejszy rozmiar piksela (przy tej samej przekątnej) i odwrotnie, im większa przekątna, tym większy rozmiar jednego piksela (przy tej samej rozdzielczości). Im mniejszy rozmiar jednego piksela, tym wyraźniejszy obraz będzie wyświetlany na monitorze, tym mniej zauważalna będzie jego ziarnistość, co jest szczególnie ważne na dużych monitorach. Z drugiej strony, mały rozmiar piksela stwarza dyskomfort podczas pracy z drobnymi szczegółami i tekstem - dotyczy to głównie monitorów o małej przekątnej.

Maksymalna jasność zapewniana przez ekran monitora.

Monitor o dużej jasności warto wybierać przede wszystkim wtedy, gdy urządzenie ma być używane w jasnym otoczeniu - na przykład gdy światło słoneczne wpada do miejsca pracy. Takie oświetlenie może „zagłuszyć” przyciemniony obraz, przez co praca jest niewygodna. W innych warunkach wysoka jasność ekranu bardzo męczy oczy.

Większość współczesnych monitorów jest w stanie zapewnić około 200 - 400 cd/m2 - to zwykle wystarcza nawet w słońcu. Jednak są też wyższe wartości: na przykład w panelach LCD (patrz „Rodzaj”) jasność może osiągać kilka tysięcy cd/m2. Jest to konieczne biorąc pod uwagę specyfikę takich urządzeń - obraz musi być wyraźnie rozpoznawalny z dużej odległości.

Dynamiczny kontrast zapewniany przez ekran monitora.

Dynamiczny kontrast to różnica między najjaśniejszą bielą przy maksymalnej jasności podświetlenia a najgłębszą czernią przy minimalnej. W ten sposób wskaźnik ten różni się od statycznego kontrastu, który jest wskazywany przy stałym poziomie podświetlenia (patrz powyżej). Dynamiczny kontrast można wyrazić bardzo imponującymi liczbami (w niektórych modelach ponad 100000000:1). Jednak w praktyce liczby te są słabo skorelowane z tym, co widzi widz: prawie niemożliwe jest osiągnięcie takiej różnicy w ramach jednej klatki. Dlatego kontrast dynamiczny jest częściej reklamą niż praktycznie istotnym wskaźnikiem, często jest wskazany właśnie w nadziei, że zrobi wrażenie na niedoświadczonym nabywcy. Jednocześnie zauważamy, że istnieją technologie inteligentnego podświetlenia, które pozwalają zmienić jego jasność w określonych obszarach ekranu i uzyskać wyższy kontrast w jednej klatce niż deklarowany statyczny; technologie te można znaleźć głównie w monitorach klasy premium.

Głębia koloru obsługiwana przez monitor.

Parametr ten charakteryzuje liczbę odcieni, które może wyświetlić ekran. I tu warto przypomnieć, że obraz we współczesnych monitorach budowany jest w oparciu o 3 podstawowe kolory - czerwony, zielony, niebieski (schemat RGB). Liczba bitów jest wskazana nie dla całego ekranu, ale dla każdego koloru podstawowego. Na przykład 6 bitów (minimalna głębia kolorów dla współczesnych monitorów) oznacza, że ekran jest w stanie wyprodukować 2^6, czyli 64 odcienie czerwieni, zieleni i koloru niebieskiego; całkowita liczba odcieni wyniesie 64*64*64 = 262 144 (0,26 mln). 8-bitowa głębia kolorów (256 odcieni dla każdego koloru podstawowego) daje już łącznie 16,7 mln kolorów; a dzisiejsze najbardziej zaawansowane monitory obsługują 10-bitowe kolory, umożliwiając pracę z ponad miliardem odcieni.

Osobna wzmianka dotyczy ekranów z obsługą technologii FRC; obecnie można znaleźć modele oznaczone „6 bit + FRC” i „8 bit + FRC”. Technologia ta została opracowana w celu poprawy jakości obrazu w sytuacjach, gdy przychodzący sygnał wideo ma większą głębię kolorów niż ekran - na przykład gdy 10-bitowe wideo jest podawane na 8-bitową matrycę. Jeśli taki ekran obsługuje FRC, obraz na nim będzie zauważalnie lepszy niż na zwykłym 8-bitowym monitorze (choć nieco gorszy niż na pełnoprawnym 10-bitowym, ale ekrany „8...-bit + FRC” są dużo tańsze).

Wysoka głębia kolorów jest ważna przede wszystkim w przypadku profesjonalnej pracy z grafiką i innych zadań wymagających dużej dokładności odwzorowania barw. Z drugiej strony, takie cechy znacząco wpływają na koszt monitora. Ponadto warto pamiętać, że jakość odwzorowania barw zależy nie tylko od głębi kolorów, ale także od innych parametrów - w szczególności od przestrzeni barw (patrz poniżej).

Monitor obsługuje technologię High Dynamic Range - HDR.

Ta technologia ma na celu rozszerzenie zakresu jasności odtwarzanej przez monitor; mówiąc prościej, model HDR będzie wyświetlać jaśniejszą biel i ciemniejszą czerń niż „zwykły” wyświetlacz. W praktyce oznacza to znaczną poprawę jakości odwzorowania barw. Z jednej strony, HDR zapewnia bardzo „żywy” obraz, zbliżony do tego, co widzi ludzkie oko, z dużą ilością odcieni i tonów, których konwencjonalny ekran nie jest w stanie przekazać; z drugiej strony, technologia ta pozwala uzyskać bardzo jasne i bogate kolory.

We współczesnych monitorach HDR mogą się używać oznaczenia według standardu DisplayHDR. Ten standard bierze pod uwagę szereg parametrów, które określają ogólną jakość wydajności HDR: jasność, przestrzeń barw, głębię kolorów itp. Zgodnie z wynikami pomiarów, monitorowi przypisano jedno z oznaczeń: DisplayHDR 400 to stosunkowo skromne możliwości HDR, DisplayHDR 600 - poziom średni, DisplayHDR 1000 - powyżej średniego, DisplayHDR 1400 - zaawansowany. Jednocześnie sam brak oznaczenia DisplayHDR nic nie znaczy: po prostu nie każdy monitor HDR jest testowany zgodnie z tym standardem.

Należy pamiętać, że do pełnego wykorzystania HDR potrzebny jest nie tylko odpowiedni monitor, ale także treści (filmy, programy telewizyjn...e itp.), pierwotnie stworzone w HDR. Ponadto istnieje kilka różnych technologii HDR, które nie są ze sobą kompatybilne. Dlatego kupując monitor z tą funkcją, bardzo pożądane jest wyjaśnienie, którą wersję obsługuje.

— VGA. Złącze przeznaczone do przesyłania analogowych sygnałów wideo już w czasach monitorów CRT (specjalnie do nich). Dziś jest uważane za przestarzałe i stopniowo wycofuje się z użytkowania - w szczególności ze względu na małą przepustowość, która nie pozwala w pełni współpracować z treściami HD, a także podwójną konwersję sygnału przy zastosowaniu VGA w monitorach LCD (co może stać się potencjalnym źródłem zakłóceń).

— DVI. Złącze do przesyłania sygnału wideo zaprojektowane specjalnie dla urządzeń LCD, w tym monitorów. Chociaż skrót DVI pierwotnie oznacza „cyfrowy interfejs wideo”, interfejs ten umożliwia również analogową transmisję danych. W rzeczywistości istnieją trzy główne typy DVI: analogowe, kombinowane i cyfrowe. Pierwsza odmiana w nowoczesnym sprzęcie komputerowym jest prawie nieużywana (funkcję tę pełni tak naprawdę złącze VGA), a złącze czysto cyfrowe - DVI-D - jest wskazane osobno w naszym katalogu (patrz poniżej). Dlatego jeśli specyfikacja monitora wskazuje „po prostu DVI” - najprawdopodobniej chodzi o kombinowane złącze DVI-I. Pod względem specyfikacji analogowego sygnału wideo jest ono zbliżone do opisanego powyżej VGA (a nawet kompatybilne z nim poprzez najprostszy adapter), pod względem możliwości cyfrowych - do DVI-D (jednokanałowego, a nie Dual Link). Jednak ze względu na rozprzestrzenianie się czysto cyfrowych standardów, DVI-I jest coraz rzadz...iej spotykane.

— DVI-D. Odmiana interfejsu DVI opisanego powyżej, obsługująca wyłącznie cyfrowy format sygnału wideo. Standardowy (Single Link) interfejs DVI-D umożliwia transmisję wideo w rozdzielczościach do 1920x1080 przy częstotliwości odświeżania 75 Hz lub 1920x1200 przy częstotliwości odświeżania 60 Hz, co już wystarcza do pracy ze współczesnymi rozdzielczościami aż do Full HD. Dodatkowo istnieje dwukanałowa (Dual Link) wersja tego złącza, która ma zwiększoną przepustowość i pozwala na pracę z rozdzielczościami do 2560x1600 (przy 60 Hz; lub 2048x1536 przy 75 Hz). Odpowiednio konkretny rodzaj DVI-D zależy od rozdzielczości monitora. W takim przypadku jednokanałowy ekran można podłączyć do dwukanałowej karty graficznej, ale nie odwrotnie. Zauważamy również, że sytuacja jest podobna w przypadku złączy: porty Single Link i Dual Link różnią się nieco konstrukcją, a jednokanałowy kabel jest kompatybilny z dwukanałowym wejściem/wyjściem, ale znowu nie odwrotnie.

— DisplayPort. Interfejs pierwotnie stworzony do transmisji wideo (jednak można go wykorzystać także do przesyłania sygnałów audio – w tym DisplayPort działa podobnie jak HDMI). Występuje w wielu modelach monitorów. Należy pamiętać, że monitory z wejściami DisplayPort są również kompatybilne z wyjściami Thunderbolt (za pośrednictwem adaptera).

Konkretne możliwości tego złącza zależą od jego wersji. We współczesnych monitorach spotyka się następujące wersje:

• v.1.2. Najwcześniejsza z rozpowszechnionych w naszych czasach wersji, wydana w 2010 roku. To właśnie w niej po raz pierwszy wprowadzono takie funkcje, jak obsługa 3D i możliwość łączenia szeregowego wielu ekranów. Wersja 1.2 umożliwia przesyłanie wideo 5K z prędkością 30 klatek na sekundę, możliwa jest również praca z wyższymi rozdzielczościami (do 8K), ale z pewnymi ograniczeniami.
• v.1.3. Wersja DisplayPort wydana w 2014 roku. Ma półtora razy większą przepustowość niż v.1.2 i pozwala na transmisję wideo 8K przy 30 kl./s, 5K - przy 60 kl./s i 4K - przy 120 kl./s. Dodatkowo ta wersja posiada funkcję Dual-mode, która umożliwia podłączenie do wyjść HDMI i DVI za pomocą najprostszych adapterów pasywnych.
• v.1.4. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę przy pracy z jednym ekranem wzrosła do 120 kl/s dla standardu 8K i do 240 kl/s dla standardów 4K i 5K (dane mają być przesyłane z kompresją z wykorzystaniem technologii DSC – Display Stream Compression). Inne funkcje obejmują kompatybilność z HDR10 i możliwość jednoczesnego przesyłania do 32 kanałów audio.
• v.2.1. Wersja 2022 roku wykorzystująca tę samą specyfikację warstwy fizycznej co USB4. Przepustowość interfejsu została podwojona w porównaniu z wersją 1.4 (do 80 Gbit/s, z czego 77,37 Gbit/s jest dostępne do przesyłania danych). Przy tym realizowano obsługę podłączenia wyświetlaczy o rozdzielczościach do 16K przy 60 kl./s, 8K przy 120 kl./s, 4K przy 240 Hz i 2K przy 480 Hz (bez dodatkowego wykorzystania technologii DSC – Display Stream Compression). Kable DP40 (40 Gb/s) mogą być dłuższe niż dwa metry, a kable DP80 (80 Gb/s) mogą mieć długość ponad jednego metra.

— Mini Display Port. Zmniejszona wersja złącza DisplayPort opisanego powyżej, używana głównie w laptopach; szczególnie popularna w laptopach Apple. Ostatnio pojawił się trend zastępowania Mini Display Port uniwersalnym interfejsem Thunderbolt; jednak ten interfejs działa przez to samo złącze i zapewnia te same możliwości. Innymi słowy, monitory można podłączyć do Thunderbolt (wersji 1 i 2) za pomocą standardowego kabla miniDisplayPort, bez użycia adapterów (w przypadku v3 adapter jest nadal potrzebny).

— HDMI. Interfejs HDMI został pierwotnie zaprojektowany do przesyłania wideo o wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku w postaci cyfrowej za pomocą jednego kabla. Jest to obecnie najpopularniejszy z interfejsów podobnego przeznaczenia; wyjścia HDMI są praktycznie obowiązkowe zarówno w komputerowych kartach graficznych, jak i w centrach multimedialnych, odtwarzaczach DVD/Blu-ray i innych podobnych urządzeniach.

Obecność w monitorze kilku wyjść danego typu pozwala na podłączenie go do kilku źródeł sygnału jednocześnie — na przykład do komputera i tunera telewizji satelitarnej. W ten sposób możesz przełączać się między źródłami za pomocą ustawień nie tracąc czasu na bawienie się z kablami, a także użyć funkcji PBP.

Przy tym sam port ma różne wersje, a najbardziej popularne obecnie wersję to:

• — v.1.4. Najwcześniejsza z aktywnie używanych obecnie wersja; pojawiła się w 2009 roku. Obsługuje rozdzielczości do 4096x2160 przy 24 kl./s, a w standardzie Full HD (1920x1080) liczba klatek na sekundę może osiągać 120 kl./s; możliwa jest także transmisja wideo 3D.
• — v.2.0. Wersja wprowadzona w 2013 roku jako olbrzymia aktualizacja standardu HDMI. Obsługuje wideo 4K z szybkością do 60 kl./s (stąd nazwa HDMI UHD), a także do 32 kanałów audio i do 4 strumieni audio jednocześnie. Ta wersja obsługuje także ultrawide 21:9.
• — v.2.1. Dość znacząca aktualizacja w stosunku do wersji 2.0, wprowadzona pod koniec 2017 roku. Dalsze zwiększenie przepustowości umożliwiło obsługę rozdzielczości do 8K przy 120 kl./s włącznie. Wprowadzono także ulepszenia dotyczące pracy z HDR. Należy zaznaczyć, że do korzystania ze wszystkich funkcji HDMI v 2.1 potrzebne są kable HDMI Ultra High Speed, chociaż podstawowe funkcje są też dostępne w przypadku zwykłych kabli.

— USB C (DisplayPort AltMode). Inna odmiana interfejsu USB używanego do pracy z sygnałem wideo. Cechuje się małymi rozmiarami (niewiele większymi od microUSB) oraz posiada dwustronną konstrukcję, która pozwala na podłączenie wtyczki z dowolnej strony - to sprawia, że Type C jest wygodniejszy niż poprzednie standardy. Jednocześnie zauważamy, że taki monitor można początkowo zaprojektować do podłączenia do wyjścia USB C (przynajmniej taki kabel adaptera może być dostarczony w zestawie), ten punkt warto wyjaśnić osobno.

— Interfejs Thunderbolt. Thunderbolt to protokół przesyłania danych (stosowany w urządzeniach Apple), którego przepustowość sięga 40 Gb/s. Sama wtyczka, podobnie jak prędkość, zależy od wersji: Thunderbolt v1 i v2 używają miniDisplayPort (patrz wyżej), monitory z wejściami Thunderbolt niekoniecznie są kompatybilne z oryginalnymi wyjściami miniDisplayPort - warto wyjaśnić tę kompatybilność osobno. Thunderbolt v3 jest oparty na złączu USB C (patrz wyżej).