Porównanie Fancy Marble Crete 55 vs Kolo Nova Pro 55

Standardowy sposób montażu przewidziany w konstrukcji produktu.

— Stojące. Modele do montażu bezpośrednio na podłodze. Taki montaż występuje wyłącznie w szafkach (patrz „Rodzaj”); w tym przypadku konstrukcję można postawić zarówno na specjalnych nóżkach (patrz „Zestaw”), jak i bezpośrednio na własnej podstawie. W każdym razie kluczową zaletą tego sposobu montażu jest prostota — jeśli podłoga jest płaska, nie są potrzebne żadne prace przygotowawcze, wystarczy przestawić tam szafkę. Z drugiej strony ten sposób nadaje się tylko do stosunkowo przestronnych pomieszczeń, w których nie trzeba maksymalnie oszczędzać miejsca na podłodze. Modele bez nóżek również wymagają jakości tej podłogi: na nierównej powierzchni będą stać niestabilnie i zawodnie, a naprawienie ich nie jest takie łatwe.

— Wiszące. Modele do montażu poprzez zawieszenie konstrukcji na ścianie. Jest to standardowa opcja dla konsoli (patrz „Rodzaj”), ale często jest używana w szafkach. W porównaniu do montażu na podłodze, taki montaż jest nieco bardziej skomplikowany (w szczególności ściany muszą być przewiercone). Jednocześnie wiszący produkt nie zajmuje miejsca na podłodze, a pod nim pozostaje dość znaczna wolna przestrzeń, co jest ważne w ciasnych warunkach. Ponadto ryzyko przypadkowego przesunięcia szafki (na przykład uderzenia w nią) jest minimalne.

— Stojące/wiszące.... Modele kombinowane, które łączą powyższe sposoby montażu. Należy zauważyć, że ta kombinacja może być różna. Tak więc zwykle mówimy o tym, że z przodu produkt opiera się na dwóch nóżkach, a z tyłu powinien być przymocowany do ściany; taki montaż jest nieco prostszy niż modeli całkowicie wiszących, a jednocześnie zapewnia bardziej niezawodne mocowanie niż modeli stojących. Ponadto ten sam model szafki może być produkowany w różnych wersjach — stojącej i wiszącej; podobne produkty są również zawarte w tej kategorii, a o którą opcję chodzi —należy doprecyzować bezpośrednio przy zakupie.

Sposoby otwierania przewidziane w konstrukcji szafki.

Najpopularniejszymi opcjami w tym przypadku są drzwi na zawiasach, drzwi otwierane do dołu, drzwi przesuwne i szuflady. Każda z tych opcji może być stosowana zarówno jako jedyna, jak i w połączeniu z innymi sposobami otwierania (w takich przypadkach określane są wszystkie przewidziane w konstrukcji sposoby, np. „drzwi na zawiasach i szuflady”). Ponadto zarówno drzwi (oprócz drzwi przesuwnych), jak i szuflady mogą być zaprojektowane bez uchwytów typu„push-to-open”. Rozważmy wszystkie te opcje bardziej szczegółowo:

— Szuflady. Najpopularniejszy sposób otwierania wśród współczesnych szafek podumywalkowych; w większości przypadków jest to w ogóle jedyny, z drzwiami (tego lub innego rodzaju) szuflady łączą się zauważalnie rzadziej. Takie urządzenia, z jednej strony, są bardzo proste i niedrogie, z drugiej — są wygodne, niezawodne i praktyczne. Między innymi szuflady zazwyczaj są w stanie wysunąć się prawie na całą ich długość, a aby uzyskać dostęp do ich zawartości, nie trzeba wchodzić w głąb szafki.

— Drzwi na zawiasach. Drzwi o konstrukcji tradycyjnej: montowane na pionowej osi obrotu i otwierane przód-w prawo lub przód-w lewo. Ten projekt jest dobrze znany większości użytkowników, a jednocześnie jest dość wygodny i praktyczny. Dlatego drzwi ww współczesnych s...zafkach podumywalkowych najczęściej wykonuje się właśnie na zawiasach.

— Drzwi otwierane do dołu. Drzwi na osi poziomej, otwierane do przodu i do dołu. Zauważalnie mniej popularne niż drzwi na zawiasach, ponieważ otwarte drzwi wystają do przodu i mogą być niewygodne. Niemniej jednak takie drzwi mają również zalety – np. w tej samej pozycji otwartej drzwi mogą służyć jako zaimprowizowana półka. Ponadto ten projekt doskonale nadaje się do wbudowanych koszy na pranie; w rzeczywistości z takimi koszami drzwi otwierane do dołu stosuje się najczęściej.

— Drzwi przesuwne. Bardzo rzadka opcja: drzwi, które przesuwają się w lewo lub w prawo, aby się otworzyć. Zaletą tego układu jest to, że otwarte drzwi nie wystają do przodu poza wymiary szafki; jest to szczególnie przydatne w ciasnych warunkach. Z drugiej strony konstrukcja przesuwna nie pozwala na otwarcie całej wewnętrznej przestrzeni mebli – jej część nieuchronnie zostanie zakryta przesuwanymi drzwiami. Dlatego, a także z innych powodów, ten sposób otwierania występuje tylko w pojedynczych modelach i zwykle nie jest łączony z innymi opcjami.

— Bez uchwytu (push-to-open). Ta cecha oznacza, że drzwi i/lub szuflady szafki (wszystkie lub przynajmniej niektóre) do otwierania nie wykorzystują uchwytów, lecz specjalne mechanizmy, które działają poprzez naciśnięcie na zewnątrz drzwi lub szuflady. Po tym wciśnięciu zatrzask zostaje zwolniony i drzwi/szuflada wysuwają się nieco do przodu (aby można było je chwycić ręką i całkowicie otworzyć). Aby je zamknąć, trzeba po prostu przywrócić konstrukcję do pierwotnej pozycji lub nacisnąć ją ponownie w ten sam sposób.
Główną zaletą szafek z funkcją push-to-open można nazwać minimalną ilość wystających części (lub nawet ich całkowity brak). W szczególności ułatwia to czyszczenie (zmniejsza liczbę rogów, w których może gromadzić się brud), a także zmniejsza prawdopodobieństwo uderzenia o wystający uchwyt. Ponadto dyskretny design bez zbędnych detali świetnie sprawdzi się w łazienkach o minimalistycznym designie. Z drugiej strony bardziej tradycyjne ukryte uchwyty też nie wystają, a dodatkowe mechanizmy wpływają na koszt produktu i nieco zmniejszają jego niezawodność. Dlatego w naszych czasach jest niewiele modeli z funkcją push-to-open.

Dodatkowe elementy i wyposażenie zawarte w zestawie dostawczym oprócz samej szafki/konsoli lub przewidziane w jej konstrukcji.

— Umywalka. Umywalka to właściwie przedmiot, do którego szafka/konsola jest oryginalnie kupowana. Obecność tego elementu w zestawie nie tylko oszczędza właścicielowi dodatkowych kłopotów związanych ze znalezieniem i zakupem — standardowa umywalka jest również optymalnie przystosowana do instalacji na „rodzimej” konstrukcji. Z drugiej strony wygląd i funkcjonalność umywalki z zestawu może nie odpowiadać życzeniom użytkownika, dlatego czasami lepiej kupować szafkę i umywalkę osobno.

— Półki. W tym przypadku chodzi o dodatkowe półki, które dzielą wnętrze szafki na kilka poziomów. Jest to wygodne do umieszczenia dużej liczby stosunkowo niewielkich przedmiotów (zwykle takie przedmioty są przechowywane w szafkach podumywalkowych).

— Uchwyty. Uchwyty do otwierania drzwi i szuflad. W tym przypadku może chodzić zarówno o uchwyty zewnętrzne, jak i ukryte; te ostatnie mają wygląd charakterystycznych wnęk na końcach drzwi lub szuflad. Jednak takie wgłębienie jest uważane za uchwyt tylko wtedy, gdy jest uzupełnione metalową wkładką.
Z kolei brak uchwytów w zestawie zwykle oznacza, że drzwi i szuflady są wyposażone albo we wgłębienia bez metalowych wkładek, albo mechanizm push-to-open, albo t...rzeba je chwycić bezpośrednio za końce, aby otworzyć. Technicznie jest możliwa inna opcja — uchwyty należy dokupić osobno; jednak w praktyce prawie nigdy nie występuje.

— System cichego domykania. Mechanizmy, które nieco automatyzują proces zamykania drzwi/szuflad i czynią go bardziej przyjaznym dla użytkownika i bezpiecznym dla samej konstrukcji. Głównym zadaniem cichego domyku jest „dociągnięcie” częściowo otwartych lub zamkniętych drzwi do pełnego domknięcia i utrzymanie ich w tej pozycji, zapobiegając ich przypadkowemu otwarciu lub zamknięciu — na skutek przeciągu, nierównego montażu szafki itp. Ponadto w końcowej fazie ruchu takie urządzenie może wyhamować drzwi (nawet przy silnym pociągnięciu), zapobiegając trzaśnięciu po osiągnięciu pozycji zamkniętej.

— Nóżki. Nóżki do montażu na podłodze dla modeli z odpowiednimi opcjami montażu (patrz wyżej). W porównaniu z solidną podstawą nóżki są mniej wymagające pod względem jakości podłogi; dlatego jeśli powierzchnia w łazience nie jest płaska, zaleca się stosowanie szafek z nóżkami. Z drugiej strony nóżki są mniej niezawodne niż solidna podstawa i nieco bardziej podatne na złamanie.

— Kosz na pranie. Kosz do przechowywania brudnej odzieży przed praniem. Z reguły jest wbudowany w samą szafkę, podczas gdy konstrukcja takiego urządzenia może być różna. Tak więc w niektórych modelach kosz wygląda jak krata przymocowana do drzwi otwieranych do dołu, w innych tę funkcję pełni jedna z szuflad itp. Jednak w każdym przypadku zamknięta konstrukcja zapobiega rozprzestrzenianiu się zapachów z niepranych ubrań. Konkretna pojemność kosza może być różna; najczęściej jest stosunkowo niewielka, ale nawet takie urządzenie przyda się do przechowywania bielizny, skarpetek i innych drobiazgów.

— Wspornik. Detal do mocowania produktu do ściany — najczęściej w formie „narożnika”, którego jedna strona jest mocowana do ściany, a druga wystaje poziomo. W takie części mogą się uzupełniać przeważnie konsole (patrz „Rodzaj”), ponieważ w szafkach ściennych zwykle stosuje się inne metody mocowania.

Materiał, z którego wykonana jest większość korpusu szafki — z wyjątkiem części przedniej (frontu), jej materiał wskazywany jest osobno.

— Płyta wiórowa. Niedrogi, a jednocześnie całkiem praktyczny materiał stosowany w niemal wszystkich przedziałach cenowych szafek pod umywalkę. Korpus z płyty wiórowej nie ma tak atrakcyjnego wyglądu i jest mniej wodoodporny niż MDF, jest jednak tańszy, a wspomniane niedociągnięcia łatwo rekompensuje się różnymi impregnacjami i powłokami (zwłaszcza że korpus nie jest tak widoczny jak front).

— Płyta wiórowa laminowana. Do produkcji tego materiału używa się wyłącznie wysokiej jakości płyty wiórowej z laminowaną powierzchnią. Laminat pełni zarówno funkcję ochrony drewna przed wilgocią, jak i powierzchni dekoracyjnej. Zastosowanie laminowanej płyty wiórowej do budowy korpusu sprawia, że szafka jest bardziej przystępna cenowo w porównaniu z modelami z MDF, a jednocześnie okazuje się równie piękna i efektowna jak modele premium wykonane z szeregu naturalnych materiałów. Główną wadą tego materiału jest obecność żywic formaldehydowych w składzie tego materiału.

— Płyta MDF. Powszechna nazwa płyty pilśniowej średniej gęstości (od angielskiej nazwy MDF). Taki materiał ma przyjemniejszy wygląd niż płyta wiórowa, jest też nieco bardziej niezawodny i odporny na wilgoć, jednak jest znacznie droższy. Dlatego nawet w drogich szafkach jednoczęściowe korpusy z płyty MDF są niezwykle rzadkie.

— Drewno. Szafka jest wykonana z naturalnego drewna. Drewniany korpus charakteryzuje wysoką klasę modelu oraz status produktu. Materiał ten jest bardzo przyjazny dla środowiska i ma doskonałe właściwości wytrzymałościowe. Najczęściej stosowanymi rodzajami drewna są buk, modrzew i korek. Drewniana szafka jest często pokryta warstwą bezbarwnego lakieru lub laminowanego wykończenia.

— Kamień akrylowy. Szafki wykonane z kamienia akrylowego są nie tylko atrakcyjne wizualnie, jednak również niezawodne, trwałe, a także bardzo praktyczne. Kamień akrylowy to syntetyczny polimer otrzymywany z żywic akrylowych, wodorotlenku glinu, wypełniacza luzem i pigmentów barwiących. Ten materiał jest często nazywany sztucznym kamieniem. Sztuczny akryl imituje powierzchnię kamienia naturalnego, a jednocześnie jest tak mocny, niezawodny i trwały jak kamień naturalny. Sztuczny akryl jest całkowicie przyjazny dla środowiska, nie pochłania wilgoci ani zapachów. Wśród wad można zauważyć jedynie wysoką cenę, a także dużą wagę, która wymaga zastosowania pewniejszych elementów złącznych niż w przypadku płyty wiórowej/płyty MDF.

Kraj wskazany jako producent produktu. Należy pamiętać, że kraj ten często nie jest powiązany z miejscem faktycznej produkcji — jako producent najczęściej wskazuje się „ojczyznę” marki, pod którą szafki prezentowane są na rynku, a zakłady produkcyjne mogą znajdować się w innym kraju. Nie można tego jednak nazwać jednoznacznym oszustwem: sumienni producenci z reguły uważnie monitorują jakość swoich produktów, niezależnie od tego, gdzie dokładnie są produkowane.

Zwracamy również uwagę, że dane o kraju pochodzenia są często wykorzystywane do celów reklamowych: niektóre kraje (zwłaszcza te wysoko rozwinięte) wydają się bardziej korzystne dla kupujących pod względem pochodzenia towarów. Ale i tutaj wszystko jest bardzo umowne: „niepopularne” kraje mogą równie dobrze produkować towary nie gorszej jakości i jednocześnie w niższej cenie (bez przepłacania za „przyzwoitą nazwę”). Dlatego w każdym razie warto skupić się przede wszystkim nie na geografii, ale na ogólnej reputacji konkretnej firmy czy marki. W tej niszy, oprócz ukraińskich produktów, najpopularniejszymi producentami są Niemcy, Hiszpania, Włochy, Polska, Słowenia, Francja, Czechy, Szwajcaria.