Porównanie Hatsan Torpedo 150TH vs Gamo Hunter 1250

Typ opisuje podstawową zasadę działania karabinu. W dzisiejszych czasach można spotkać pneumatykę z zasadą działania sprężynowo-tłokową (ze sprężyną konwencjonalną lub gazową), z pompowaniem wstępnym (PCP), z pompowaniem przed każdym strzałem ( karabiny wielokompresyjne), zasilaną butlami z dwutlenkiem węgla oraz z napęd elektryczny. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych typów:

— Sprężynowo-tłokowa. Jak sama nazwa wskazuje, podstawą mechanizmu w takich karabinach jest sprężynowy tłok poruszający się w cylindrze. Broń napina się ręcznie (najczęściej za pomocą dźwigni lub poprzez łamanie lufy), podczas gdy tłok jest cofany i blokowany, cylinder jest napełniony powietrzem, a po naciśnięciu spustu tłok zostaje zwolniony i pod działaniem sprężyny porusza się do przodu, wypychając powietrze z cylindra do lufy. Karabiny tego typu wyróżniają się prostotą i niezawodnością konstrukcji, niskimi kosztami, łatwą konserwacją, a także łatwością naprawy i tuningu; są uważane za idealną opcję dla początkujących strzelców, a także dla miłośników rozrywkowego „strzelania” na krótkich dystansach, wśród nich są także modele do airsoftu. Warto zwrócić uwagę również na doskonałą powtarzalność strzałów (przy każdym napinaniu ściśle określona porcja powietrza dostaje się do cylindr...a) oraz niewrażliwość na ciepło i zimno. Z drugiej strony, takie karabiny wymagają napinania (i najczęściej - i przeładowywania) przed każdym strzałem, co może być dość męczące; a działanie mechanizmu tłokowego powoduje specyficzny odrzut, co negatywnie wpływa na celność i komplikuje dobór celowników optycznych (wymagana jest specjalna optyka, pierwotnie przeznaczona do takiego zastosowania). Ponadto, pneumatyki tego typu nie można długo utrzymywać w stanie naładowania – przy dłuższym ściskaniu sprężyna główna traci swoje właściwości.

— Ze sprężyną gazową. Zgodnie z ogólną zasadą działania karabiny tego typu są podobne do opisanych powyżej karabinów sprężynowo-tłokowych. Różnica polega na tym, że zamiast konwencjonalnej metalowej sprężyny zastosowano szczelny zbiornik ze specjalnym gazem, który pełni rolę sprężyny - kurczącej się przy napinaniu i rozprężającej się przy odpaleniu. Ta konstrukcja ma wiele zalet w porównaniu z konwencjonalną konstrukcją sprężynowo-tłokową. Po pierwsze cały mechanizm jest znacznie płynniejszy i cichszy, a odrzut jest bardziej miękki, co poprawia celność i upraszcza dobór optyki. Po drugie, sprężyna gazowa nie zmienia swoich właściwości w miarę zużywania się, a taką broń można przechowywać nawet w stanie napiętym. Po trzecie, sprężyny gazowe rzadziej wymagają naprawy i konserwacji i są tańsze (na podstawie liczby strzałów oddanych między wizytami w warsztacie). Wady karabinów tego typu, oprócz konieczności ładowania sprężyny przed każdym strzałem, można przypisać nieco wyższym kosztom niż klasyczny sprężynowo-tłokowy, a także wrażliwości na zimno: wraz ze spadkiem temperatury gaz zmniejsza się ciśnienie w sprężynie, co pogarsza sprawność.

— PCP (pompowanie wstępne). Źródłem energii w tego typu karabinach jest wbudowany zbiornik, zawierający powietrze (lub inny gaz) pod bardzo wysokim ciśnieniem - około 200, a nawet 300 atmosfer. Taka kolba jest wystarczająca na co najmniej kilkadziesiąt strzałów, a do napełnienia zbiornika można użyć kompresora, butli nurkowej lub specjalnej pompy wysokociśnieniowej (czasem takie pompy nawet są w zestawie). Ogólnie rzecz biorąc, PCP są uważane za najbardziej zaawansowany rodzaj pneumatyki i są to karabiny używane przez profesjonalnych myśliwych i sportowców. Wynika to przede wszystkim z faktu, że taka konstrukcja pozwala na osiągnięcie bardzo dużej prędkości pocisku, a odrzut jest prawie niezauważalny – wszystko to pozwala na celne strzelanie nawet z dużych odległości. Świeżo napełniony karabin daje doskonałą powtarzalność strzałów; jednak, gdy gaz się zużywa, prędkość początkowa pocisku spada, jednak w zaawansowanych modelach można zastosować reduktor, który kompensuje to zjawisko (więcej szczegółów w rozdziale „Doprowadzanie powietrza przez reduktor”). Pneumatyka PCP może być bezproblemowo ładowana wiele razy i zapewnia bardzo proste i wygodne sposoby podawania kolejnego pocisku do lufy. Główną wadą tych karabinów jest wysoka cena.

— Variable Pump. Inny typ karabinu z wbudowanym zbiornikiem; jednak w przeciwieństwie do PCP opisanych powyżej, zbiornik musi być napompowany przed każdym strzałem. W tym celu przewidziano wbudowaną pompę, sterowaną za pomocą dźwigni lub innego podobnego urządzenia; aby przepompować wystarczającą ilość powietrza, zwykle wymagane jest kilka uderzeń. W takich karabinach prawie nie ma odrzutu, podczas gdy są one znacznie prostsze i tańsze, niż pneumatyka PCP, ale mają gorszą moc. Również pompowanie zbiornika przed każdym strzałem jest żmudnym zadaniem; a objętość powietrza, dostarczanego do zbiornika przy każdym tankowaniu (i odpowiednio ciśnienie robocze w zbiorniku) będzie zależeć od liczby i amplitudy ruchów wykonywanych przez dźwignię pompy. Z jednej strony, pozwala to regulować moc bezpośrednio „w biegu”: na przykład, na krótkim dystansie, gdzie nie jest wymagana maksymalna prędkość pocisku, można nie w pełni napompować karabinu w celu zaoszczędzenia energii. Z drugiej strony, rzeczywista objętość powietrza i ciśnienie w zbiorniku będą nieco inne dla każdego doładowania, nawet przy tej samej liczbie ruchów dźwigni. Wpływa to niekorzystnie na powtarzalność strzałów. Ze względu na takie połączenie cech modele wielokompresyjne nie są obecnie zbyt popularne, a ich przeznaczeniem jest głównie strzelanie rozrywkowe.

— Gazowy. Rodzaj pneumatyki zasilanej wymiennymi wkładami gazowymi, najczęściej skroplonym dwutlenkiem węgla. Podobnie jak w PCP, taka pojemność pozwala na oddanie dużej ilości strzałów – nawet tradycyjne 12-gramowe butle są wystarczające zwykle na kilkadziesiąt; a niektóre modele używają pojemników z 88 g dwutlenku węgla. Jednocześnie same karabiny są tańsze niż PCP, ale mają mniejszą moc. Warto również zwrócić uwagę na dość specyficzne właściwości dwutlenku węgla, jako źródła energii. Z jednej strony, dość długo utrzymuje ciśnienie robocze – nie spada, dopóki dwutlenek węgla pozostaje w butli w postaci płynnej. Z drugiej strony, rzeczywiste ciśnienie gazu zależy od temperatury otoczenia, a początkowa prędkość pocisku takiej pneumatyki może się znacznie zmieniać nawet przy dziennych wahaniach temperatury. A z jednoznacznych wad takich karabinów warto zauważyć, że do nich trzeba kupić nie tylko kule, ale także gaz.

— AEG (elektryczny). Pneumatyka wykorzystująca napęd elektryczny, jako źródło energii. Konstrukcja mechanizmu roboczego jest podobna do sprężynowo-tłokowego - podstawą tego mechanizmu jest cylinder i tłok sprężynowy. Jednak tłok w tym przypadku nie jest cofany ręcznie, ale za pomocą wspomnianego powyżej silnika elektrycznego. Dla strzelca oznacza to przede wszystkim, że karabin nie musi być napinany za pomocą siły mięśni - do strzału wystarczy nacisnąć spust, resztę zrobi silnik elektryczny. Ponadto, w takiej pneumatyce można bez problemu zapewnić automatyczny tryb strzelania (patrz poniżej). Zauważ, że z wielu powodów ta zasada działania prawie nie występuje w pneumatyce przeznaczonej do tradycyjnych celów, ale jest bardzo popularna w modelach do airsoftu; takie karabiny ("napędu") często kopiują prawdziwą broń wojskową.

Rodzaje sposobów napinania, przewidziane w konstrukcji karabinu.

System napinania odpowiada za ustawienie spustu (w pozycji gotowej do strzału), a przy konstrukcji wieloładunkowej również za dostarczanie kolejnego pocisku do komory. Takie systemy są zwykle podzielone ze względu na sposób sterowania. Warianty, spotykane w naszych czasach - to w szczególności łamana lufa, dźwignia ( boczna lub podlufowa), mechanizm pompy, rygiel(w tym takie odmiany jak biathlon i rygiel), a także pluton samochodowy. Oto główne cechy każdego z tych systemów:

- Zepsuty bagażnik. W karabinach z tego typu napinaniem lufa jest zamocowana na osi obrotu i składa się przy każdym przeładowaniu. W tym przypadku nie tylko mechanizm spustowy jest napinany, jednak otwiera się również komora, umożliwiając naładowanie kolejnego pocisku. Ta opcja występuje wyłącznie w modelach sprężynowych - konwencjonalnych i ze sprężyną gazową (patrz "Typ"), to z takimi karabinami najlepiej kompatybilne jest pęknięcie lufy. Jedną z kluczowych zalet takich systemów jest ich niski koszt. Ponadto „przerwy” są bardzo łatwe w obsłudze, nie wymagają specjalnych umiejętności i nadają się nawet dla niedoświadczonych strzelców. Tak więc ten ro...dzaj pneumatyki jest w naszych czasach niezwykle popularny. Jednocześnie jest to zwykle wykonywane jednym strzałem (z nielicznymi wyjątkami), ciągłe składanie i rozkładanie lufy może być dość żmudną czynnością, a mocowanie lufy ma tendencję do luzowania się w miarę zużywania, co zmniejsza celność i moc .

- Auto pluton. Systemy niewymagające żadnych dodatkowych działań od strzelca do broni plutonu; znalezione w pneumatyce PCP (patrz „Rodzaj”), modelach butli gazowych, a także AEG (te ostatnie z definicji są wytwarzane tylko przez automatyczny naciąg). Zgodnie z nazwą pluton w takiej broni odbywa się automatycznie przed każdym strzałem – z reguły z kolejnym pociskiem wpuszczanym do komory (choć zdarzają się też modele jednostrzałowe, w których pocisk trzeba włożyć ręcznie) . W każdym razie automatyczny pluton jest niezwykle prosty i wygodny w użyciu. Ponadto na podstawie takich mechanizmów można tworzyć nawet broń w pełni automatyczną (patrz „Tryb automatyczny”), chociaż większość karabinów z tą funkcją nadal działa w formacie pojedynczego strzału. Wśród wad takich systemów można zauważyć złożoność konstrukcji i dość wysoki koszt, a także fakt, że powietrze / gaz jest ponadto zużywane do działania plutonu automatycznego. Zmniejsza to liczbę strzałów na ładunek, a także może zmniejszyć prędkość wylotową w porównaniu z podobnymi modelami z ręcznym przeładowaniem (choć to ostatnie jest typowe głównie dla karabinów na butle gazowe).

- Dźwignia pod beczką. Systemy wykorzystujące dźwignię pod lufą, którą należy dociskać przy każdym napinaniu. Podobnie jak opisane powyżej pęknięcie lufy, metoda ta jest stosowana głównie w mechanizmach sprężynowo-tłokowych i sprężynach gazowych. Jest wygodniejszy i bardziej niezawodny, ponieważ lufa karabinu zawsze pozostaje nieruchoma, w jego konstrukcji nie ma mocowań, które mogą się poluzować i zawieść. Z drugiej strony konstrukcja dźwigni jest znacznie bardziej skomplikowana i droższa od łamanej, dlatego jest dość rzadka.
Należy pamiętać, że dźwignia pompy w modelach wielokompresyjnych (patrz „Rodzaj”) zwykle nie jest odpowiedzialna za napinanie broni, dlatego dla takich karabinów wskazana jest inna metoda napinania (chociaż są wyjątki). A w modelach gazowych jest specjalny rodzaj dźwigni podlufowej - tak zwany wspornik Henry'ego, jak w klasycznych kowbojskich dyskach twardych (w rzeczywistości taka pneumatyka zwykle kopiuje tę broń).

- Dźwignia boczna. Systemy wykorzystujące dźwignię z boku karabinu - zwykle po prawej stronie. Występują głównie w modelach z mechanizmem sprężynowo-tłokowym lub sprężyną gazową. Podobnie jak w przypadku dźwigni podlufowej, główną zaletą tej metody jest unieruchomienie lufy, co przyczynia się do celności i niezawodności. Z drugiej strony taki system naciągu jest zwykle przeznaczony dla osób praworęcznych i może być niewygodny podczas strzelania z lewego ramienia; ponadto dźwignia boczna jest nieco trudniejsza do dopasowania do konstrukcji niż dźwignia pod lufą. Dlatego ta opcja nie zyskała dużej dystrybucji.

- Migawka. Systemy wykorzystujące klasyczny typ rękojeści zasuwkowej - przesuwny do przodu i do tyłu. Takie napinanie nie zapewnia pompowania powietrza, dlatego jest stosowane tylko w karabinach typu butla gazowa, PCP, a także w niektórych modelach z wieloma kompresjami (patrz "Typ"). Pneumatyka z bramkami to głównie wielodoładowana – taka jest sama idea takich systemów (zasilanie kolejnego pocisku ze sklepu); są jednak wyjątki. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dość prosta, praktyczna i niezawodna metoda napinania, jednak w naszych czasach coraz częściej stosuje się bardziej specyficzne rodzaje bełtów - biathlon i bełt; są one wymienione osobno w naszym katalogu i opisane poniżej.

- Migawka biathlonowa. Różnorodne bełty (patrz wyżej) skopiowane z małokalibrowych karabinów biathlonowych. W takich systemach, podobnie jak w tradycyjnych mechanizmach ryglowych, dźwignia przeładowania znajduje się z boku i porusza się tam i z powrotem. Kluczową różnicą jest to, że ten uchwyt jest zamocowany na uchwycie obrotowym i nie przesuwa się po prowadnicach podczas przeładowania, jednak kołysze się na osi. Rygiel biathlonowy różni się od dźwigni bocznej o podobnej konstrukcji (patrz wyżej) położeniem (w tylnej części karabinu), krótszą długością dźwigni i tym, że nie zapewnia pompowania powietrza. Wielu strzelców uważa taki rygiel za wygodniejszy od klasycznego - w szczególności ma bardzo małą siłę roboczą, dzięki czemu można przesunąć dźwignię bez zdejmowania celownika. A w niektórych modelach do napinania nie trzeba nawet zdejmować ręki „strzelającej” z rękojeści - wystarczy zaczepić dźwignię palcem wskazującym, pociągnąć do siebie lekkim ruchem nadgarstka, a następnie w razie potrzeby , przesuń go kciukiem do przodu. Śruba biathlonowa jest używana prawie wyłącznie w karabinach PCP (patrz „Rodzaj”).

- Zasuwa rygla. Rodzaj zamka (patrz wyżej), który podczas przeładowania nie tylko porusza się do przodu i do tyłu, jednak także obraca się wokół własnej osi – podobnie jak w wielu klasycznych broniach palnych, takich jak Mosin czy Remington 700. Właściwie to wygląda jak prawdziwa broń jest właśnie jedną z kluczowych zalet takich systemów: są doceniane przez fanów tradycyjnych karabinów, a także mogą stać się dobrymi symulatorami do rozwijania podstawowych umiejętności strzeleckich z poważniejszych broni „bolcowych”. Większość pneumatyki z podobnymi systemami napinania to PCP lub LPG, tylko kilka modeli wykorzystuje zasadę wielokompresji (patrz "Typ").

- Mechanizm pompy. Systemy wykorzystujące ruchomy łoże do napinania - jak strzelby pump action, stąd nazwa. Główną wygodą takich systemów jest to, że napinanie można przeprowadzić bez zdejmowania rąk z broni. Z drugiej strony nieustanny ruch łoża powala celownik i negatywnie wpływa na celność, dlatego ta metoda napinania nie jest zbyt popularna w wiatrówkach.

Długość robocza lufy karabinu - od komory, do której ładowany jest pocisk, do końca. Najkrótsze lufy spotykane w naszych czasach mają długość nieco ponad 200 mm(a w niektórych AEG - nawet mniej niż ta wartość); najdłuższe osiągają 500-600 mm.

Istnieje stereotyp, że prędkość początkowa pocisku zależy bezpośrednio od długości lufy. Dotyczy to broni palnej – ale nie pneumatyki. Po pierwsze, w takich karabinach prędkość wylotowa zależy od wielu innych wskaźników - ciśnienia, jakości obróbki lufy, wydajności zaworów itp. Po drugie, w większości odmian takiej broni (patrz "Typ") przyspieszenie pocisku występuje tylko na pierwszych 20 - 25 cm lufy, potem ciśnienie gazu zauważalnie spada. Wyjątkiem są karabiny PCP, w których dłuższa lufa naprawdę ułatwia osiąganie większych prędkości. Jednak, na ostateczny wynik wpływa tak wiele dodatkowych czynników, że modele o tej samej długości lufy mogą znacznie się różnić prędkością początkową.

Drugim powszechnym stereotypem jest to, że dłuższa lufa poprawia celność. Dzieje się tak, jeśli dłuższa lufa pozwala na dalsze rozłożenie muszki i szczerbinki, co ułatwia celowanie. Dokładność techniczna zależy nie od długości, a od jakości obróbki lufy.

Podsumowując powyższe, można powiedzieć, że długość lufy wiatrówki jest bardziej punktem odniesienia, niż naprawdę istotnym parametrem, a przy wyborze lepiej skupić się n...a bardziej „zbliżonych do życia” cechach – przede wszystkim na bezpośrednio deklarowanej prędkości wylotowej.

- Drewno. Klasyczny materiał używany od dawna w broni palnej, a potem pneumatycznej (a właściwie od momentu jej pojawienia się). Drewniane kolby same w sobie są wystarczająco mocne, a we współczesnych karabinach nadają się również do specjalnej obróbki w celu ochrony przed wilgocią, ekstremalnymi temperaturami itp.; podczas gdy karabiny mają przyjemny wygląd w klasycznym stylu. Jednocześnie, drewno jest podatne na ścieranie, łatwo pojawiają się na nim rysy, jest możliwość pęknięć. Przy użytkowaniu w nieskomplikowanych warunkach, takich jak okresowe strzelanie na działce, nie ma to znaczenia, jednak np. do polowania kolba drewniana jest słabo przystosowana – przynajmniej dlatego, że szybko straci swoją „prezentację”. Co więcej, materiał ten jest również nieco droższy i trudniejszy w obróbce niż tworzywo sztuczne, który jest bardziej odporny na „kłopoty”. Dlatego na dzień dzisiejszy drewno wykorzystywane jest głównie w pneumatyce ze średniej i wyższej półki cenowej i przeznaczone jest dla tych, których interesuje przede wszystkim estetyka broni.

- Plastik. Jeden z najpopularniejszych materiałów do produkcji nowoczesnej pneumatyki. Takie kolby są łatwe w produkcji i niedrogie, a tworzywo sztuczne można łatwo uformować w dość złożony kształt, co w szczególności ułatwia montaż różnych systemów regulacji (patrz „Regulacja”, „Regulacja kolby”) . Jednak jego główną zaletą jest praktyczność: materiał t...en jest odporny na uderzenia, pęknięcia i zarysowania, ma wytrzymałość porównywalną z drewnem (a nawet przewyższa) i ma niską wagę. W rezultacie tworzywo sztuczne stało się powszechne w prawie wszystkich przedziałach cenowych.

- Aluminium. Dość zaawansowany materiał, który łączy w sobie lekkość i wysoką wytrzymałość. Z drugiej strony, aluminiowe kolby do klasycznej pneumatyki są generalnie drogie i dlatego są używane głównie w modelach profesjonalnych z wyższej półki (choć zdarzają się wyjątki). Ale w karabinach ASG, kopiujących prawdziwą broń sytuacja jest nieco inna: tam aluminium może być prostszą i tańszą alternatywą dla stali (z której powstają prototypy broni palnej).