Porównanie Artemis SR900S vs ASG TAC 45

Typ opisuje podstawową zasadę działania karabinu. W dzisiejszych czasach można spotkać pneumatykę z zasadą działania sprężynowo-tłokową (ze sprężyną konwencjonalną lub gazową), z pompowaniem wstępnym (PCP), z pompowaniem przed każdym strzałem ( karabiny wielokompresyjne), zasilaną butlami z dwutlenkiem węgla oraz z napęd elektryczny. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych typów:

— Sprężynowo-tłokowa. Jak sama nazwa wskazuje, podstawą mechanizmu w takich karabinach jest sprężynowy tłok poruszający się w cylindrze. Broń napina się ręcznie (najczęściej za pomocą dźwigni lub poprzez łamanie lufy), podczas gdy tłok jest cofany i blokowany, cylinder jest napełniony powietrzem, a po naciśnięciu spustu tłok zostaje zwolniony i pod działaniem sprężyny porusza się do przodu, wypychając powietrze z cylindra do lufy. Karabiny tego typu wyróżniają się prostotą i niezawodnością konstrukcji, niskimi kosztami, łatwą konserwacją, a także łatwością naprawy i tuningu; są uważane za idealną opcję dla początkujących strzelców, a także dla miłośników rozrywkowego „strzelania” na krótkich dystansach, wśród nich są także modele do airsoftu. Warto zwrócić uwagę również na doskonałą powtarzalność strzałów (przy każdym napinaniu ściśle określona porcja powietrza dostaje się do cylindr...a) oraz niewrażliwość na ciepło i zimno. Z drugiej strony, takie karabiny wymagają napinania (i najczęściej - i przeładowywania) przed każdym strzałem, co może być dość męczące; a działanie mechanizmu tłokowego powoduje specyficzny odrzut, co negatywnie wpływa na celność i komplikuje dobór celowników optycznych (wymagana jest specjalna optyka, pierwotnie przeznaczona do takiego zastosowania). Ponadto, pneumatyki tego typu nie można długo utrzymywać w stanie naładowania – przy dłuższym ściskaniu sprężyna główna traci swoje właściwości.

— Ze sprężyną gazową. Zgodnie z ogólną zasadą działania karabiny tego typu są podobne do opisanych powyżej karabinów sprężynowo-tłokowych. Różnica polega na tym, że zamiast konwencjonalnej metalowej sprężyny zastosowano szczelny zbiornik ze specjalnym gazem, który pełni rolę sprężyny - kurczącej się przy napinaniu i rozprężającej się przy odpaleniu. Ta konstrukcja ma wiele zalet w porównaniu z konwencjonalną konstrukcją sprężynowo-tłokową. Po pierwsze cały mechanizm jest znacznie płynniejszy i cichszy, a odrzut jest bardziej miękki, co poprawia celność i upraszcza dobór optyki. Po drugie, sprężyna gazowa nie zmienia swoich właściwości w miarę zużywania się, a taką broń można przechowywać nawet w stanie napiętym. Po trzecie, sprężyny gazowe rzadziej wymagają naprawy i konserwacji i są tańsze (na podstawie liczby strzałów oddanych między wizytami w warsztacie). Wady karabinów tego typu, oprócz konieczności ładowania sprężyny przed każdym strzałem, można przypisać nieco wyższym kosztom niż klasyczny sprężynowo-tłokowy, a także wrażliwości na zimno: wraz ze spadkiem temperatury gaz zmniejsza się ciśnienie w sprężynie, co pogarsza sprawność.

— PCP (pompowanie wstępne). Źródłem energii w tego typu karabinach jest wbudowany zbiornik, zawierający powietrze (lub inny gaz) pod bardzo wysokim ciśnieniem - około 200, a nawet 300 atmosfer. Taka kolba jest wystarczająca na co najmniej kilkadziesiąt strzałów, a do napełnienia zbiornika można użyć kompresora, butli nurkowej lub specjalnej pompy wysokociśnieniowej (czasem takie pompy nawet są w zestawie). Ogólnie rzecz biorąc, PCP są uważane za najbardziej zaawansowany rodzaj pneumatyki i są to karabiny używane przez profesjonalnych myśliwych i sportowców. Wynika to przede wszystkim z faktu, że taka konstrukcja pozwala na osiągnięcie bardzo dużej prędkości pocisku, a odrzut jest prawie niezauważalny – wszystko to pozwala na celne strzelanie nawet z dużych odległości. Świeżo napełniony karabin daje doskonałą powtarzalność strzałów; jednak, gdy gaz się zużywa, prędkość początkowa pocisku spada, jednak w zaawansowanych modelach można zastosować reduktor, który kompensuje to zjawisko (więcej szczegółów w rozdziale „Doprowadzanie powietrza przez reduktor”). Pneumatyka PCP może być bezproblemowo ładowana wiele razy i zapewnia bardzo proste i wygodne sposoby podawania kolejnego pocisku do lufy. Główną wadą tych karabinów jest wysoka cena.

— Variable Pump. Inny typ karabinu z wbudowanym zbiornikiem; jednak w przeciwieństwie do PCP opisanych powyżej, zbiornik musi być napompowany przed każdym strzałem. W tym celu przewidziano wbudowaną pompę, sterowaną za pomocą dźwigni lub innego podobnego urządzenia; aby przepompować wystarczającą ilość powietrza, zwykle wymagane jest kilka uderzeń. W takich karabinach prawie nie ma odrzutu, podczas gdy są one znacznie prostsze i tańsze, niż pneumatyka PCP, ale mają gorszą moc. Również pompowanie zbiornika przed każdym strzałem jest żmudnym zadaniem; a objętość powietrza, dostarczanego do zbiornika przy każdym tankowaniu (i odpowiednio ciśnienie robocze w zbiorniku) będzie zależeć od liczby i amplitudy ruchów wykonywanych przez dźwignię pompy. Z jednej strony, pozwala to regulować moc bezpośrednio „w biegu”: na przykład, na krótkim dystansie, gdzie nie jest wymagana maksymalna prędkość pocisku, można nie w pełni napompować karabinu w celu zaoszczędzenia energii. Z drugiej strony, rzeczywista objętość powietrza i ciśnienie w zbiorniku będą nieco inne dla każdego doładowania, nawet przy tej samej liczbie ruchów dźwigni. Wpływa to niekorzystnie na powtarzalność strzałów. Ze względu na takie połączenie cech modele wielokompresyjne nie są obecnie zbyt popularne, a ich przeznaczeniem jest głównie strzelanie rozrywkowe.

— Gazowy. Rodzaj pneumatyki zasilanej wymiennymi wkładami gazowymi, najczęściej skroplonym dwutlenkiem węgla. Podobnie jak w PCP, taka pojemność pozwala na oddanie dużej ilości strzałów – nawet tradycyjne 12-gramowe butle są wystarczające zwykle na kilkadziesiąt; a niektóre modele używają pojemników z 88 g dwutlenku węgla. Jednocześnie same karabiny są tańsze niż PCP, ale mają mniejszą moc. Warto również zwrócić uwagę na dość specyficzne właściwości dwutlenku węgla, jako źródła energii. Z jednej strony, dość długo utrzymuje ciśnienie robocze – nie spada, dopóki dwutlenek węgla pozostaje w butli w postaci płynnej. Z drugiej strony, rzeczywiste ciśnienie gazu zależy od temperatury otoczenia, a początkowa prędkość pocisku takiej pneumatyki może się znacznie zmieniać nawet przy dziennych wahaniach temperatury. A z jednoznacznych wad takich karabinów warto zauważyć, że do nich trzeba kupić nie tylko kule, ale także gaz.

— AEG (elektryczny). Pneumatyka wykorzystująca napęd elektryczny, jako źródło energii. Konstrukcja mechanizmu roboczego jest podobna do sprężynowo-tłokowego - podstawą tego mechanizmu jest cylinder i tłok sprężynowy. Jednak tłok w tym przypadku nie jest cofany ręcznie, ale za pomocą wspomnianego powyżej silnika elektrycznego. Dla strzelca oznacza to przede wszystkim, że karabin nie musi być napinany za pomocą siły mięśni - do strzału wystarczy nacisnąć spust, resztę zrobi silnik elektryczny. Ponadto, w takiej pneumatyce można bez problemu zapewnić automatyczny tryb strzelania (patrz poniżej). Zauważ, że z wielu powodów ta zasada działania prawie nie występuje w pneumatyce przeznaczonej do tradycyjnych celów, ale jest bardzo popularna w modelach do airsoftu; takie karabiny ("napędu") często kopiują prawdziwą broń wojskową.

Prędkość wylotowa, zapewniana przez karabin - to prędkość pocisku opuszczającego lufę.

Przy wszystkich pozostałych parametrach wyższa prędkość pocisku zapewnia większą odległość i celność strzału, a także ułatwia celowanie na duże odległości: pocisk leci po gładszej trajektorii i wymaga mniej regulacji wysokości, a efekt bocznego wiatru zmniejsza się wraz ze wzrostem prędkości. Z drugiej strony, wskaźnik ten bezpośrednio wpływa na cenę karabinu; a w niektórych krajach ograniczenia prawne dotyczące posiadania pneumatyki związane są m.in. z prędkością wylotową.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najsłabszych nowoczesnych karabinach prędkość początkowa nie przekracza 150 m/s, a w najmocniejszych może wynosić 300 - 350 m/s, a nawet więcej(przypomnijmy, prędkość dźwięku wynosi 330 m/s ). Ogólnie rzecz biorąc, przy strzelaniu rozrywkowym na krótkich dystansach parametr ten nie ma większego znaczenia, a szczegółowe zalecenia dotyczące doboru pneumatyki do bardziej konkretnych sytuacji można znaleźć w specjalnych źródłach. Zauważamy tylko, że w napędach elektrycznych AEG (patrz „Rodzaj”) prędkość początkowa rzadko przekracza 150 m/s, ale odbywa się to wyłącznie ze względów bezpieczeństwa: taka „broń” jest przeznaczona do wojskowych gier taktycznych i początkowo polega na strzelaniu do ludzi, a duża prędkość byłaby niebezpieczna dla graczy, nawet z wyposażen...iem ochronnym.

Należy również pamiętać, że wskaźnik ten nie jest ściśle określony. W każdym typie pneumatyki zależy to od wagi pocisku (im lżejszy, tym szybszy); dlatego w charakterystykach zwykle wskazuje się pewną średnią prędkość dla standardowej amunicji (zwykle ważącej 0,5 g, w AEG - 0,2 g). Ponadto w karabinach wielokompresyjnych o rzeczywistej prędkości pocisku decyduje stopień napompowania, w modelach z butlą gazową - temperatura otoczenia, a w modelach PCP wyższą prędkość niż zadeklarowaną można uzyskać zastępując powietrze specjalnym gazem (na przykład, hel). Niemniej jednak, cecha ta pozwala ocenić możliwości karabinu i porównać go z innymi modelami, w tym różniącymi się typem.

Rodzaje sposobów napinania, przewidziane w konstrukcji karabinu.

System napinania odpowiada za ustawienie spustu (w pozycji gotowej do strzału), a przy konstrukcji wieloładunkowej również za dostarczanie kolejnego pocisku do komory. Takie systemy są zwykle podzielone ze względu na sposób sterowania. Warianty, spotykane w naszych czasach - to w szczególności łamana lufa, dźwignia ( boczna lub podlufowa), mechanizm pompy, rygiel(w tym takie odmiany jak biathlon i rygiel), a także pluton samochodowy. Oto główne cechy każdego z tych systemów:

- Zepsuty bagażnik. W karabinach z tego typu napinaniem lufa jest zamocowana na osi obrotu i składa się przy każdym przeładowaniu. W tym przypadku nie tylko mechanizm spustowy jest napinany, jednak otwiera się również komora, umożliwiając naładowanie kolejnego pocisku. Ta opcja występuje wyłącznie w modelach sprężynowych - konwencjonalnych i ze sprężyną gazową (patrz "Typ"), to z takimi karabinami najlepiej kompatybilne jest pęknięcie lufy. Jedną z kluczowych zalet takich systemów jest ich niski koszt. Ponadto „przerwy” są bardzo łatwe w obsłudze, nie wymagają specjalnych umiejętności i nadają się nawet dla niedoświadczonych strzelców. Tak więc ten ro...dzaj pneumatyki jest w naszych czasach niezwykle popularny. Jednocześnie jest to zwykle wykonywane jednym strzałem (z nielicznymi wyjątkami), ciągłe składanie i rozkładanie lufy może być dość żmudną czynnością, a mocowanie lufy ma tendencję do luzowania się w miarę zużywania, co zmniejsza celność i moc .

- Auto pluton. Systemy niewymagające żadnych dodatkowych działań od strzelca do broni plutonu; znalezione w pneumatyce PCP (patrz „Rodzaj”), modelach butli gazowych, a także AEG (te ostatnie z definicji są wytwarzane tylko przez automatyczny naciąg). Zgodnie z nazwą pluton w takiej broni odbywa się automatycznie przed każdym strzałem – z reguły z kolejnym pociskiem wpuszczanym do komory (choć zdarzają się też modele jednostrzałowe, w których pocisk trzeba włożyć ręcznie) . W każdym razie automatyczny pluton jest niezwykle prosty i wygodny w użyciu. Ponadto na podstawie takich mechanizmów można tworzyć nawet broń w pełni automatyczną (patrz „Tryb automatyczny”), chociaż większość karabinów z tą funkcją nadal działa w formacie pojedynczego strzału. Wśród wad takich systemów można zauważyć złożoność konstrukcji i dość wysoki koszt, a także fakt, że powietrze / gaz jest ponadto zużywane do działania plutonu automatycznego. Zmniejsza to liczbę strzałów na ładunek, a także może zmniejszyć prędkość wylotową w porównaniu z podobnymi modelami z ręcznym przeładowaniem (choć to ostatnie jest typowe głównie dla karabinów na butle gazowe).

- Dźwignia pod beczką. Systemy wykorzystujące dźwignię pod lufą, którą należy dociskać przy każdym napinaniu. Podobnie jak opisane powyżej pęknięcie lufy, metoda ta jest stosowana głównie w mechanizmach sprężynowo-tłokowych i sprężynach gazowych. Jest wygodniejszy i bardziej niezawodny, ponieważ lufa karabinu zawsze pozostaje nieruchoma, w jego konstrukcji nie ma mocowań, które mogą się poluzować i zawieść. Z drugiej strony konstrukcja dźwigni jest znacznie bardziej skomplikowana i droższa od łamanej, dlatego jest dość rzadka.
Należy pamiętać, że dźwignia pompy w modelach wielokompresyjnych (patrz „Rodzaj”) zwykle nie jest odpowiedzialna za napinanie broni, dlatego dla takich karabinów wskazana jest inna metoda napinania (chociaż są wyjątki). A w modelach gazowych jest specjalny rodzaj dźwigni podlufowej - tak zwany wspornik Henry'ego, jak w klasycznych kowbojskich dyskach twardych (w rzeczywistości taka pneumatyka zwykle kopiuje tę broń).

- Dźwignia boczna. Systemy wykorzystujące dźwignię z boku karabinu - zwykle po prawej stronie. Występują głównie w modelach z mechanizmem sprężynowo-tłokowym lub sprężyną gazową. Podobnie jak w przypadku dźwigni podlufowej, główną zaletą tej metody jest unieruchomienie lufy, co przyczynia się do celności i niezawodności. Z drugiej strony taki system naciągu jest zwykle przeznaczony dla osób praworęcznych i może być niewygodny podczas strzelania z lewego ramienia; ponadto dźwignia boczna jest nieco trudniejsza do dopasowania do konstrukcji niż dźwignia pod lufą. Dlatego ta opcja nie zyskała dużej dystrybucji.

- Migawka. Systemy wykorzystujące klasyczny typ rękojeści zasuwkowej - przesuwny do przodu i do tyłu. Takie napinanie nie zapewnia pompowania powietrza, dlatego jest stosowane tylko w karabinach typu butla gazowa, PCP, a także w niektórych modelach z wieloma kompresjami (patrz "Typ"). Pneumatyka z bramkami to głównie wielodoładowana – taka jest sama idea takich systemów (zasilanie kolejnego pocisku ze sklepu); są jednak wyjątki. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dość prosta, praktyczna i niezawodna metoda napinania, jednak w naszych czasach coraz częściej stosuje się bardziej specyficzne rodzaje bełtów - biathlon i bełt; są one wymienione osobno w naszym katalogu i opisane poniżej.

- Migawka biathlonowa. Różnorodne bełty (patrz wyżej) skopiowane z małokalibrowych karabinów biathlonowych. W takich systemach, podobnie jak w tradycyjnych mechanizmach ryglowych, dźwignia przeładowania znajduje się z boku i porusza się tam i z powrotem. Kluczową różnicą jest to, że ten uchwyt jest zamocowany na uchwycie obrotowym i nie przesuwa się po prowadnicach podczas przeładowania, jednak kołysze się na osi. Rygiel biathlonowy różni się od dźwigni bocznej o podobnej konstrukcji (patrz wyżej) położeniem (w tylnej części karabinu), krótszą długością dźwigni i tym, że nie zapewnia pompowania powietrza. Wielu strzelców uważa taki rygiel za wygodniejszy od klasycznego - w szczególności ma bardzo małą siłę roboczą, dzięki czemu można przesunąć dźwignię bez zdejmowania celownika. A w niektórych modelach do napinania nie trzeba nawet zdejmować ręki „strzelającej” z rękojeści - wystarczy zaczepić dźwignię palcem wskazującym, pociągnąć do siebie lekkim ruchem nadgarstka, a następnie w razie potrzeby , przesuń go kciukiem do przodu. Śruba biathlonowa jest używana prawie wyłącznie w karabinach PCP (patrz „Rodzaj”).

- Zasuwa rygla. Rodzaj zamka (patrz wyżej), który podczas przeładowania nie tylko porusza się do przodu i do tyłu, jednak także obraca się wokół własnej osi – podobnie jak w wielu klasycznych broniach palnych, takich jak Mosin czy Remington 700. Właściwie to wygląda jak prawdziwa broń jest właśnie jedną z kluczowych zalet takich systemów: są doceniane przez fanów tradycyjnych karabinów, a także mogą stać się dobrymi symulatorami do rozwijania podstawowych umiejętności strzeleckich z poważniejszych broni „bolcowych”. Większość pneumatyki z podobnymi systemami napinania to PCP lub LPG, tylko kilka modeli wykorzystuje zasadę wielokompresji (patrz "Typ").

- Mechanizm pompy. Systemy wykorzystujące ruchomy łoże do napinania - jak strzelby pump action, stąd nazwa. Główną wygodą takich systemów jest to, że napinanie można przeprowadzić bez zdejmowania rąk z broni. Z drugiej strony nieustanny ruch łoża powala celownik i negatywnie wpływa na celność, dlatego ta metoda napinania nie jest zbyt popularna w wiatrówkach.

Rodzaj lufy dopasowanej do karabinu.

Parametr ten jest wskazywany przez rodzaj wewnętrznej powierzchni lufy, opcje mogą być następujące:

— Gwintowana. Lufa ze spiralnymi rowkami na wewnętrznej powierzchni. Jest to najpopularniejsza opcja wśród nowoczesnych wiatrówek - właściwie samo określenie "karabin" pochodzi od gwintu gwintowanego w lufie. Dzięki wewnętrznym rowkom pocisk wyrzucany z broni jest kręcony wokół osi podłużnej, co zapewnia stabilną trajektorię i poprawia celność strzelania. Do wad tego typu luf należy jedynie słaba przydatność do pracy z kulami: jest stosunkowo niewiele karabinów gwintowanych kompatybilnych z tego typu amunicją, natomiast najlepiej używać do nich specjalnych kul, wykonanych z ołowiu lub innego miękkiego materiału (tradycyjne stalowe kulki bardzo zużywają gwintowanie). Jednak, tego momentu nie można nazwać poważną wadą.

— Gładkie. Lufa o gładkiej powierzchni wewnętrznej, bez rowków. Jedną z głównych praktycznych zalet tej konstrukcji jest „wszystkożerność”: gładkie lufy mogą być używane zarówno do pocisków, jak i kul (choć konkretny rodzaj używanej amunicji zależy od modelu karabinu). Ponadto, gładka powierzchnia jest znacznie łatwiejsza i tańsza w produkcji niż rowkowana. Główną wadą takiej broni jest jej dość niska celność, ponieważ wystrzeliwane z niej pociski nie są stabilizowane przez obrót. Karabiny gładkolufowe przeznaczone są przede wszy...stkim do strzelania rozrywkowego na krótkich dystansach; Warto również zauważyć, że takie lufy były pierwotnie używane w napędach airsoftowych, w szczególności AEG (patrz "Typ").

Rodzaj amunicji, do której przewidziano karabin.

— Kule. Kulami w tym przypadku nazywany jest pocisk kierunkowy, z wyraźnie określonym przodem i tyłem. Specyficzny kształt takich pocisków może się różnić, ale wszystkie mają szereg cech wspólnych. Tak więc każdy pocisk o tej samej początkowej prędkości leci dalej i trafia dokładniej, niż śrut. Ołów lub inny miękki metal jest stosowany jako materiał, co ma wiele zalet. Po pierwsze, pociski działają dobrze z lufami gwintowanymi (patrz „Lufa”): krawędzie pocisku wyraźnie wchodzą w rowki na wewnętrznej powierzchni (wiele pocisków jest mogą nawet lekko rozszerzać się w momencie strzału, dla najbardziej ciasnego umiejscowienia w lufie), pocisk skutecznie się rozkręca i stabilizuje, a zużycie rowków jest minimalne. Po drugie, pociski spłaszczają się przy trafieniu w mniej lub bardziej twardą powierzchnię - minimalizuje to ryzyko rykoszetów i pozwala na używanie takiej amunicji nawet podczas polowania na dość dużą zwierzynę. Wadą kul może być wyższy koszt, niż śrutu.

— Kulki. Większość modeli, wykorzystujących ten rodzaj amunicji przeznaczona jest do airsoftu i należy do karabinów AEG (patrz "Typ") lub sprężynowo-tłokowych. Kulki w tym przypadku są plastikowe, mają duży rozmiar, co zmniejsza penetrację i minimalizuje prawdopodobieństwo kontuzji. Tradycyjne wiatrówki do tego typu amunicji są bardzo rzadkie, używają metalowych kulek - najczęściej stalowych z miedzią lub cynkiem lub bez, rzadziej ołowiu. Takie pocis...ki wyróżniają się bardzo niskim kosztem i dobrym efektem penetracyjnym, jednak pod względem wygody i skuteczności są zauważalnie gorsze od pocisków. Po pierwsze, same kulki są mniej celne, mają większy rozrzut i szybciej tracą prędkość. Po drugie, twardy metal utrudnia stosowanie z lufami gwintowanymi, co ponownie zmniejsza celność. Po trzecie, ze względu na twardość, stalowe kulki często się odbijają. Ostatnie dwa punkty nie dotyczą wspomnianych kulek ołowianych, ale są one znacznie mniej powszechne niż kulki stalowe. Ogólnie rzecz biorąc, ten rodzaj amunicji można polecić do strzelania rekreacyjnego na krótkich dystansach - do 10, rzadziej do 20 m.

— Ołowiane kule/kulki. Karabiny, które mogą używać zarówno kule, jak i kulki. Więcej informacji na temat każdego typu amunicji można znaleźć powyżej, ale tutaj zauważamy, że główną opcją w tym przypadku nadal są kule; kulki należy traktować jako rezerwę. Z reguły, w zestawie z takimi „wszystkożernymi” karabinami dostarczane są osobne magazynki dla różnych rodzajów pocisków.

A w modelach typu AEG (patrz „Rodzaj”) i innej broni airsoftowej pojemność jest podana dla standardowego magazynka, dostarczonego w zestawie; jednocześnie magazynek, z reguły, jest zdejmowany, a w razie potrzeby można go zastąpić innym o innej pojemności. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że magazynki ASG zazwyczaj dzieli się na „hi-cup” (duża pojemność) i „low-cup” (mała pojemność). Low-cup zwykle mieści do 150 kulek, a niektóre z tych magazynków mają taką samą pojemność, jak w prawdziwej broni. Ta różnorodność jest doceniana przez miłośników realizmu i doświadczonych graczy. Z kolei w „hi-cup” pojemność liczona jest już w setkach, a czasem nawet tysiącach pocisków. Są wygodne dla początkujących i niewymagających airsoftowców, jednak poważnym mankamentem takich magazynków jest hałas – kulki, znajdujące się w głównej komorze „bunkra”, zamieniają ją w grzechotkę, utrudniając ciche przemieszczanie się.

Rodzaj celownika, w który karabin jest oryginalnie wyposażony. Należy pamiętać, że wiele modeli umożliwia montaż innych celowników - oprócz standardowych przyrządów celowniczych lub ich wymianę. A optykę lub kolimator można początkowo połączyć z celownikiem mechanicznym (muszka + szczerbinka), która w takich przypadkach pełni rolę zapasowego. Jednak cechy te nie są dostępne w każdym karabinie, dlatego przy wyborze najlepiej skupić się na rodzaju kompletnego celownika.

Obecnie, oprócz tradycyjnego celownika z muszką, w wiatrówkach można spotkać celowniki dioptryczne, optyczne i kolimatorowe, a w niektórych modelach w ogóle jest brak celowników. Oto są cechy każdej z tych opcji:

— Pasek celowniczy i muszka. Urządzenia w postaci muszki i szczerbinki, która ma postać poziomego drążka ze szczeliną; podczas celowania trzeba te urządzenia połączyć tak, aby muszka była widoczna dokładnie na środku szczeliny i równo z jej krawędziami. Takie przyrządy celownicze są niezwykle popularne we współczesnej pneumatyce: są tak proste, jak to tylko możliwe, niedrogie, kompaktowe i niezawodne, ponadto nie zależą od baterii i są wystarczająco odporne na uderzenia i wstrząsy. Dodatkowo, muszka z paskiem nie ogranicza pola widzenia tak bardzo, jak optyka czy kolimator i lepiej nadaje się do strzelania do ruchomych celów. Główną wadą tej opcji...jest to, że do skutecznego celowania wymagana jest pewna umiejętność - w końcu trzeba kontrolować nie tylko samo celowanie, ale także względne położenie muszki i szczeliny. Z drugiej strony, ten szczegół może okazać się zaletą - szczególnie podczas nauki strzelania: nauczywszy się skutecznie strzelać z takimi urządzeniami, strzelec będzie czuł się całkiem pewnie z innymi typami lunet. Warto również zauważyć, że muszka nie daje żadnego powiększenia – utrudnia to strzelanie do małych i/lub odległych celów; jednak znowu cecha ta nie zawsze jest jednoznaczną wadą.

— Celownik dioptryczny. Różnorodność mechanicznych przyrządów celowniczych (czyli muszki i celownika), wykorzystujących zasadę działania dioptrii. Celownikiem w takich urządzeniach jest płytka z małym otworem, przez który strzelec patrzy na muszkę. Taka szczerbinka jest łatwiejsza w obsłudze niż tradycyjny drążek ze szczeliną, szczególnie dla początkujących: nawet bez specjalnych umiejętności strzelec podświadomie wybiera taką pozycję oka, w której muszka będzie znajdowała się na środku otworu (tak jak powinna być podczas celowania). Dodatkowo niewielki otwór daje efekt lekkiego powiększenia i poprawia wyrazistość konturów celu, co jest szczególnie ważne przy dużych odległościach. Z drugiej strony, dioptrie zauważalnie ograniczają widoczność, słabo nadają się do warunków słabego oświetlenia i łatwo zapychają się różnymi zanieczyszczeniami. Dlatego tego typu celownik jest niezwykle rzadko stosowany w pneumatyce – głównie w potężnych karabinach dalekiego zasięgu, głównie do celów sportowych.

— Celownik optyczny. Tradycyjne celowniki teleskopowe w formie „lunety” z krzyżem celowniczym w polu widzenia strzelca. Pierwotnie stworzony do precyzyjnego strzelania z dużej odległości, głównie do celów, które się nie ruszają; w tej samej roli są używane do pneumatyki. Co prawda, nie każda wiatrówka z optyką jest potężną bronią dalekiego zasięgu – są też modele stosunkowo „słabe”. Ale nawet taka pneumatyka może stać się dobrą pomocą dydaktyczną do precyzyjnego strzelania: niewielka odległość w tym przypadku może zostać zrekompensowana małym rozmiarem celu. Z drugiej strony, optyka ma znaczny wpływ na cenę karabinu i wymaga ostrożnego obchodzenia się z nim. Warto również zauważyć, że takie celowniki z konieczności mają pewne powiększenie; dzięki temu umożliwiają lepszą obserwację małych celów, jednocześnie ograniczając pole widzenia. Należy również pamiętać, że optyka słabo nadaje się do strzelania z ręki i wymaga zgrabnego użytkowania: oko musi znajdować się dokładnie na osi optycznej celownika, w przeciwnym razie, punkt celowania może nie pokrywać się z punktem strzelania.

— Celownik kolimatorowy. Częścią roboczą celownika kolimatorowego jest szklane okno, na które za pomocą specjalnego układu optycznego rzutowany jest świetlny znak celowniczy - kropka, krzyżyk, okrąg z kropką itp. na ruchomych celach. Czyli w zastosowaniu kolimator jest podobny do muszki w całości; a jego kluczową zaletą jest łatwość obsługi: nie trzeba łączyć muszki ze szczeliną, wystarczy znaleźć celownik w oknie i wycelować w cel. Jednocześnie, w przeciwieństwie do optyki, nie jest konieczne trzymanie oka dokładnie naprzeciw środka wzroku: efekt paralaksy (patrz „Regulacja paralaksy”) w kolimatorach jest bardzo słaby, jeśli w ogóle jest. Główną wadą tego typu lunet jest to, że do działania wymagają baterii; dodatkowo kolimatory są znacznie droższe od tradycyjnych mechanicznych przyrządów celowniczych, a także wymagają ostrożniejszej obsługi (choć nadal są mniej delikatne, niż optyka).
Należy zauważyć, że takie urządzenia są szczególnie popularne w pneumatyce airsoftowej, takiej jak większość AEG (patrz „Rodzaj”): kolimatory świetnie nadają się do dynamicznej walki.

— Brak. Brak jakichkolwiek przyrządów celowniczych w początkowym zestawie dostawczym - są tylko uchwyty do instalacji takich przyrządów. Zobacz poniżej, aby uzyskać więcej informacji na temat różnych rodzajów przyrządów; tutaj zauważamy, że taka konfiguracja nie pozwala na użycie karabinu „po wyjęciu z pudełka”, jednak daje możliwość dobrania do niego celownika według własnego uznania, bez polegania na wyborze producenta. Jest to szczególnie ważne, jeśli planujesz korzystać z optyki - w dzisiejszych czasach produkuje się wiele różnych takich lunet, do różnych zadań i scenariuszy użytkowania. Właściwie większość wiatrówek bez lunety jest przeznaczona właśnie do montażu optyki, chociaż często dopuszcza się również możliwość użycia kolimatorów; a w pneumatyce airsoftowej stosuje się również zdejmowane przyrządy celownicze.
Warto zauważyć, że karabiny sprężynowo-tłokowe i modele z tłokiem gazowym mają specyficzny podwójny odrzut, który nie każdy celownik toleruje - nawet jeśli można go używać z potężną bronią palną. Szukając więc optyki lub kolimatora do takiej pneumatyki należy być szczególnie ostrożnym - do niej trzeba wybrać celowniki, które oryginalnie były przeznaczone do takich karabinów.

Możliwość regulacji tylnej części kolby, umiejscowionej w karabinie.

Najczęściej mówimy o regulacji długości, która pozwala dopasować długość stopki do wzrostu i, odpowiednio, do długości ręki konkretnego użytkownika. W niektórych modelach regulacja ta odbywa się dzięki teleskopowej konstrukcji samej kolby, w innych zapewnione są wymienne lub chowane stopki. W każdym razie funkcja ta zapewnia dodatkowy komfort podczas strzelania. A przyda się to szczególnie w dwóch przypadkach: jeśli z tego samego karabinu korzysta kilka osób o różnej budowie i jeśli trzeba strzelać o różnych porach roku (w tym drugim przypadku możliwość regulacji kolby przyda się w zależności od grubości warstwy odzieży).

Ponadto w nowoczesnej pneumatyce można zapewnić bardziej szczegółowe regulacje - na przykład, przesunięcie stopki w górę lub w dół, używane podczas strzelania z niestandardowych pozycji lub jako alternatywa podpórki pod policzek (patrz wyżej).