Porównanie SPA WF-600(P) NP vs Beeman Teton (3-9x32) Sniper AR

Prędkość wylotowa, zapewniana przez karabin - to prędkość pocisku opuszczającego lufę.

Przy wszystkich pozostałych parametrach wyższa prędkość pocisku zapewnia większą odległość i celność strzału, a także ułatwia celowanie na duże odległości: pocisk leci po gładszej trajektorii i wymaga mniej regulacji wysokości, a efekt bocznego wiatru zmniejsza się wraz ze wzrostem prędkości. Z drugiej strony, wskaźnik ten bezpośrednio wpływa na cenę karabinu; a w niektórych krajach ograniczenia prawne dotyczące posiadania pneumatyki związane są m.in. z prędkością wylotową.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najsłabszych nowoczesnych karabinach prędkość początkowa nie przekracza 150 m/s, a w najmocniejszych może wynosić 300 - 350 m/s, a nawet więcej(przypomnijmy, prędkość dźwięku wynosi 330 m/s ). Ogólnie rzecz biorąc, przy strzelaniu rozrywkowym na krótkich dystansach parametr ten nie ma większego znaczenia, a szczegółowe zalecenia dotyczące doboru pneumatyki do bardziej konkretnych sytuacji można znaleźć w specjalnych źródłach. Zauważamy tylko, że w napędach elektrycznych AEG (patrz „Rodzaj”) prędkość początkowa rzadko przekracza 150 m/s, ale odbywa się to wyłącznie ze względów bezpieczeństwa: taka „broń” jest przeznaczona do wojskowych gier taktycznych i początkowo polega na strzelaniu do ludzi, a duża prędkość byłaby niebezpieczna dla graczy, nawet z wyposażen...iem ochronnym.

Należy również pamiętać, że wskaźnik ten nie jest ściśle określony. W każdym typie pneumatyki zależy to od wagi pocisku (im lżejszy, tym szybszy); dlatego w charakterystykach zwykle wskazuje się pewną średnią prędkość dla standardowej amunicji (zwykle ważącej 0,5 g, w AEG - 0,2 g). Ponadto w karabinach wielokompresyjnych o rzeczywistej prędkości pocisku decyduje stopień napompowania, w modelach z butlą gazową - temperatura otoczenia, a w modelach PCP wyższą prędkość niż zadeklarowaną można uzyskać zastępując powietrze specjalnym gazem (na przykład, hel). Niemniej jednak, cecha ta pozwala ocenić możliwości karabinu i porównać go z innymi modelami, w tym różniącymi się typem.

Rodzaje sposobów napinania, przewidziane w konstrukcji karabinu.

System napinania odpowiada za ustawienie spustu (w pozycji gotowej do strzału), a przy konstrukcji wieloładunkowej również za dostarczanie kolejnego pocisku do komory. Takie systemy są zwykle podzielone ze względu na sposób sterowania. Warianty, spotykane w naszych czasach - to w szczególności łamana lufa, dźwignia ( boczna lub podlufowa), mechanizm pompy, rygiel(w tym takie odmiany jak biathlon i rygiel), a także pluton samochodowy. Oto główne cechy każdego z tych systemów:

- Zepsuty bagażnik. W karabinach z tego typu napinaniem lufa jest zamocowana na osi obrotu i składa się przy każdym przeładowaniu. W tym przypadku nie tylko mechanizm spustowy jest napinany, jednak otwiera się również komora, umożliwiając naładowanie kolejnego pocisku. Ta opcja występuje wyłącznie w modelach sprężynowych - konwencjonalnych i ze sprężyną gazową (patrz "Typ"), to z takimi karabinami najlepiej kompatybilne jest pęknięcie lufy. Jedną z kluczowych zalet takich systemów jest ich niski koszt. Ponadto „przerwy” są bardzo łatwe w obsłudze, nie wymagają specjalnych umiejętności i nadają się nawet dla niedoświadczonych strzelców. Tak więc ten ro...dzaj pneumatyki jest w naszych czasach niezwykle popularny. Jednocześnie jest to zwykle wykonywane jednym strzałem (z nielicznymi wyjątkami), ciągłe składanie i rozkładanie lufy może być dość żmudną czynnością, a mocowanie lufy ma tendencję do luzowania się w miarę zużywania, co zmniejsza celność i moc .

- Auto pluton. Systemy niewymagające żadnych dodatkowych działań od strzelca do broni plutonu; znalezione w pneumatyce PCP (patrz „Rodzaj”), modelach butli gazowych, a także AEG (te ostatnie z definicji są wytwarzane tylko przez automatyczny naciąg). Zgodnie z nazwą pluton w takiej broni odbywa się automatycznie przed każdym strzałem – z reguły z kolejnym pociskiem wpuszczanym do komory (choć zdarzają się też modele jednostrzałowe, w których pocisk trzeba włożyć ręcznie) . W każdym razie automatyczny pluton jest niezwykle prosty i wygodny w użyciu. Ponadto na podstawie takich mechanizmów można tworzyć nawet broń w pełni automatyczną (patrz „Tryb automatyczny”), chociaż większość karabinów z tą funkcją nadal działa w formacie pojedynczego strzału. Wśród wad takich systemów można zauważyć złożoność konstrukcji i dość wysoki koszt, a także fakt, że powietrze / gaz jest ponadto zużywane do działania plutonu automatycznego. Zmniejsza to liczbę strzałów na ładunek, a także może zmniejszyć prędkość wylotową w porównaniu z podobnymi modelami z ręcznym przeładowaniem (choć to ostatnie jest typowe głównie dla karabinów na butle gazowe).

- Dźwignia pod beczką. Systemy wykorzystujące dźwignię pod lufą, którą należy dociskać przy każdym napinaniu. Podobnie jak opisane powyżej pęknięcie lufy, metoda ta jest stosowana głównie w mechanizmach sprężynowo-tłokowych i sprężynach gazowych. Jest wygodniejszy i bardziej niezawodny, ponieważ lufa karabinu zawsze pozostaje nieruchoma, w jego konstrukcji nie ma mocowań, które mogą się poluzować i zawieść. Z drugiej strony konstrukcja dźwigni jest znacznie bardziej skomplikowana i droższa od łamanej, dlatego jest dość rzadka.
Należy pamiętać, że dźwignia pompy w modelach wielokompresyjnych (patrz „Rodzaj”) zwykle nie jest odpowiedzialna za napinanie broni, dlatego dla takich karabinów wskazana jest inna metoda napinania (chociaż są wyjątki). A w modelach gazowych jest specjalny rodzaj dźwigni podlufowej - tak zwany wspornik Henry'ego, jak w klasycznych kowbojskich dyskach twardych (w rzeczywistości taka pneumatyka zwykle kopiuje tę broń).

- Dźwignia boczna. Systemy wykorzystujące dźwignię z boku karabinu - zwykle po prawej stronie. Występują głównie w modelach z mechanizmem sprężynowo-tłokowym lub sprężyną gazową. Podobnie jak w przypadku dźwigni podlufowej, główną zaletą tej metody jest unieruchomienie lufy, co przyczynia się do celności i niezawodności. Z drugiej strony taki system naciągu jest zwykle przeznaczony dla osób praworęcznych i może być niewygodny podczas strzelania z lewego ramienia; ponadto dźwignia boczna jest nieco trudniejsza do dopasowania do konstrukcji niż dźwignia pod lufą. Dlatego ta opcja nie zyskała dużej dystrybucji.

- Migawka. Systemy wykorzystujące klasyczny typ rękojeści zasuwkowej - przesuwny do przodu i do tyłu. Takie napinanie nie zapewnia pompowania powietrza, dlatego jest stosowane tylko w karabinach typu butla gazowa, PCP, a także w niektórych modelach z wieloma kompresjami (patrz "Typ"). Pneumatyka z bramkami to głównie wielodoładowana – taka jest sama idea takich systemów (zasilanie kolejnego pocisku ze sklepu); są jednak wyjątki. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dość prosta, praktyczna i niezawodna metoda napinania, jednak w naszych czasach coraz częściej stosuje się bardziej specyficzne rodzaje bełtów - biathlon i bełt; są one wymienione osobno w naszym katalogu i opisane poniżej.

- Migawka biathlonowa. Różnorodne bełty (patrz wyżej) skopiowane z małokalibrowych karabinów biathlonowych. W takich systemach, podobnie jak w tradycyjnych mechanizmach ryglowych, dźwignia przeładowania znajduje się z boku i porusza się tam i z powrotem. Kluczową różnicą jest to, że ten uchwyt jest zamocowany na uchwycie obrotowym i nie przesuwa się po prowadnicach podczas przeładowania, jednak kołysze się na osi. Rygiel biathlonowy różni się od dźwigni bocznej o podobnej konstrukcji (patrz wyżej) położeniem (w tylnej części karabinu), krótszą długością dźwigni i tym, że nie zapewnia pompowania powietrza. Wielu strzelców uważa taki rygiel za wygodniejszy od klasycznego - w szczególności ma bardzo małą siłę roboczą, dzięki czemu można przesunąć dźwignię bez zdejmowania celownika. A w niektórych modelach do napinania nie trzeba nawet zdejmować ręki „strzelającej” z rękojeści - wystarczy zaczepić dźwignię palcem wskazującym, pociągnąć do siebie lekkim ruchem nadgarstka, a następnie w razie potrzeby , przesuń go kciukiem do przodu. Śruba biathlonowa jest używana prawie wyłącznie w karabinach PCP (patrz „Rodzaj”).

- Zasuwa rygla. Rodzaj zamka (patrz wyżej), który podczas przeładowania nie tylko porusza się do przodu i do tyłu, jednak także obraca się wokół własnej osi – podobnie jak w wielu klasycznych broniach palnych, takich jak Mosin czy Remington 700. Właściwie to wygląda jak prawdziwa broń jest właśnie jedną z kluczowych zalet takich systemów: są doceniane przez fanów tradycyjnych karabinów, a także mogą stać się dobrymi symulatorami do rozwijania podstawowych umiejętności strzeleckich z poważniejszych broni „bolcowych”. Większość pneumatyki z podobnymi systemami napinania to PCP lub LPG, tylko kilka modeli wykorzystuje zasadę wielokompresji (patrz "Typ").

- Mechanizm pompy. Systemy wykorzystujące ruchomy łoże do napinania - jak strzelby pump action, stąd nazwa. Główną wygodą takich systemów jest to, że napinanie można przeprowadzić bez zdejmowania rąk z broni. Z drugiej strony nieustanny ruch łoża powala celownik i negatywnie wpływa na celność, dlatego ta metoda napinania nie jest zbyt popularna w wiatrówkach.

Rodzaj bezpiecznika przewidziany w konstrukcji karabinu.

Przypominamy, że bezpiecznik jest urządzeniem, które zapobiega niechcianemu strzałowi. W wiatrówkach takie urządzenie może być automatyczne lub ręczne, a w niektórych modelach w ogóle go nie ma. Oto cechy każdej opcji:

— Ręczny. Bezpiecznik, włączany i wyłączany wyłącznie ręcznie, według preferncji strzelca. Najczęstszy typ - takie mechanizmy są tak proste i niedrogie, jak to tylko możliwe. Są one nieco mniej bezpieczne niż automatyczne (patrz poniżej) i wymagają większej uwagi; jednakże nie jest trudno rozwinąć umiejętność prawidłowego posługiwania się ręcznym bezpiecznikiem. A w modelach wielostrzałowych przewaga bezpieczników ręcznych nad automatycznymi polega na tym, że nie trzeba wykonywać niepotrzebnych czynności między strzałami.

— Automatyczne. Bezpiecznik, który w pewnym momencie wyzwala się automatycznie, bez dodatkowego działania ze strony strzelca. Najczęściej takie systemy działają w ten sposób: broń automatycznie jest na bezpieczniku po napięciu spustu, a żeby oddać strzał, trzeba najpierw ręcznie wyłączyć bezpiecznik. Zapewnia to większe bezpieczeństwo, niż opisane powyżej systemy ręczne: jeśli strzelec zapomni o bezpieczniku, strzał w żadnym wypadku nie zostanie oddany. Szczególnie popularne są automatyczne bezpieczniki w karabinach z łamaną lufą (patrz „System napinania”): taki mechanizm nie pozwala na naciśnięcie spustu, dopóki strzelec...nie zakończy przeładowania. Ale w innych rodzajach pneumatyki opcja ta jest rzadka.
Ponadto, kategoria ta może obejmować systemy, które nie są bezpiecznikami w pierwotnym znaczeniu tego słowa – na przykład, mechanizm uniemożliwiający włożenie pocisku do komory karabinu PCP (patrz „Rodzaj”), jeśli on tam już jest.

— Brak. Brak jakiegokolwiek oddzielnego bezpiecznika. Taką konstrukcję można znaleźć w dwóch typach wiatrówek. Pierwszy - to model budżetowy ze sprężynową zasadą działania (w tym ze sprężyną gazową; patrz „Rodzaj”). W takich modelach bezpiecznik nie jest instalowany wyłącznie w celu uproszczenia i obniżenia kosztów konstrukcji; warto kupić taki karabin tylko wtedy, gdy przyszły właściciel dobrze zna zasady bezpieczeństwa dotyczące obchodzenia się z bronią.
Drugi rodzaj pneumatyki bez bezpieczników - to wysokiej klasy karabiny PCP przeznaczone dla profesjonalnych strzelców. Podobnie, rolę „bezpiecznika” podczas korzystania z takiej broni odgrywają wyłącznie umiejętności i doświadczenie użytkownika.

Możliwość regulacji cech spustu karabinu - przede wszystkim jałowego (przed spustem) skoku spustu oraz siły na haku. Pozwala to optymalnie dostosować charakterystykę broni do osobistych preferencji każdego: na przykład, początkującym zwykle trudno jest strzelać z napiętym spustem, ale dla wyszkolonych strzelców niewygodne może być posiadanie zbyt miękkiego haka, który " spada” pod palcem.

Stopień powiększenia zapewniany przez kompletny celownik teleskopowy karabinu; dla modeli ze zmienną krotnością wskazany jest cały zakres regulacji, np. 3 - 9x.

O celownikach tego typu, patrz ogólnie „Przyrząd celowniczy”. A od stopnia powiększenia zależą od razu kilka punktów. Z jednej strony, większe powiększenie pozwala lepiej widzieć małe i/lub odległe cele oraz ułatwia strzelanie z dużą precyzją; z drugiej strony, ogranicza kąt widzenia i znacznie wpływa na koszt celownika, a czasem także na jego wymiary i wagę. A ponieważ wiatrówki w większości nie są przeznaczone na duże odległości, krotność kompletnej optyki w nich zwykle nie przekracza 9x, a jedną z najpopularniejszych opcji jest 4x. Są jednak wyjątki: w potężnej pneumatyce wysokiej jakości można znaleźć celowniki o maksymalnym powiększeniu 24x, a nawet większym.

Właściwie to producent najczęściej dobiera powiększenie optyki do charakterystyki balistycznej karabinu. Tak więc, przy wyborze według tego parametru często okazuje się on drugorzędny, a sensowne jest skupienie się przede wszystkim na początkowej prędkości pocisku i zasięgu strzału, dla którego zaprojektowana jest broń - możliwości kompletnej optyki do tego, z reguły, są wystarczające. Warto również powiedzieć o wspomnianych na wstępie lunetach o zmiennym powiększeniu, które w dzisiejszych czasach są dość powszechne - są nieco bardziej skomplikowane i droższe niż optyka stała, jednak pozwalają dostosować powiększenie do specyfiki sytuacji.

Średnica przedniej soczewki (obiektywu) w celowniku teleskopowym, w który wyposażony jest karabin.

O celownikach tego typu, patrz ogólnie „Przyrząd celowniczy”. A ilość światła wpadającego do lunety zależy przede wszystkim od średnicy obiektywu. W ten sposób, przy wszystkich innych parametrach, większy obiektyw przedni daje ostrzejszy i jaśniejszy obraz; jest to szczególnie widoczne w warunkach słabego oświetlenia. Z drugiej strony, większy obiektyw jest znacznie droższy, a także wpływa na wagę i wymiary lunety; a w jasnym świetle dziennym różnica w stosunku do „mniejszej” optyki może być nieistotna. Ponadto pamiętaj, że rzeczywista jakość obrazu zależy od wielu innych czynników; w rezultacie optyka wysokiej klasy ze stosunkowo małą soczewką przednią może okazać się bardziej wydajna, niż budżetowy duży model.

Biorąc pod uwagę powyższe, warto zwrócić uwagę na średnicę obiektywu w tych przypadkach, jeśli celownik ma być używany w warunkach słabego oświetlenia - w gęstym lesie, o zmierzchu itp. W takim przypadku warto rozważyć nie tylko wskaźnik ten, ale także inne cechy optyki (i najlepiej kierować się praktycznymi recenzjami). Jeśli karabin jest kupowany do użytku rozrywkowego w dzień przy dobrym oświetleniu, rozmiar obiektywu będzie parametrem czysto referencyjnym: w takich warunkach prawie każdy celownik optyczny działa dobrze.

- Drewno. Klasyczny materiał używany od dawna w broni palnej, a potem pneumatycznej (a właściwie od momentu jej pojawienia się). Drewniane kolby same w sobie są wystarczająco mocne, a we współczesnych karabinach nadają się również do specjalnej obróbki w celu ochrony przed wilgocią, ekstremalnymi temperaturami itp.; podczas gdy karabiny mają przyjemny wygląd w klasycznym stylu. Jednocześnie, drewno jest podatne na ścieranie, łatwo pojawiają się na nim rysy, jest możliwość pęknięć. Przy użytkowaniu w nieskomplikowanych warunkach, takich jak okresowe strzelanie na działce, nie ma to znaczenia, jednak np. do polowania kolba drewniana jest słabo przystosowana – przynajmniej dlatego, że szybko straci swoją „prezentację”. Co więcej, materiał ten jest również nieco droższy i trudniejszy w obróbce niż tworzywo sztuczne, który jest bardziej odporny na „kłopoty”. Dlatego na dzień dzisiejszy drewno wykorzystywane jest głównie w pneumatyce ze średniej i wyższej półki cenowej i przeznaczone jest dla tych, których interesuje przede wszystkim estetyka broni.

- Plastik. Jeden z najpopularniejszych materiałów do produkcji nowoczesnej pneumatyki. Takie kolby są łatwe w produkcji i niedrogie, a tworzywo sztuczne można łatwo uformować w dość złożony kształt, co w szczególności ułatwia montaż różnych systemów regulacji (patrz „Regulacja”, „Regulacja kolby”) . Jednak jego główną zaletą jest praktyczność: materiał t...en jest odporny na uderzenia, pęknięcia i zarysowania, ma wytrzymałość porównywalną z drewnem (a nawet przewyższa) i ma niską wagę. W rezultacie tworzywo sztuczne stało się powszechne w prawie wszystkich przedziałach cenowych.

- Aluminium. Dość zaawansowany materiał, który łączy w sobie lekkość i wysoką wytrzymałość. Z drugiej strony, aluminiowe kolby do klasycznej pneumatyki są generalnie drogie i dlatego są używane głównie w modelach profesjonalnych z wyższej półki (choć zdarzają się wyjątki). Ale w karabinach ASG, kopiujących prawdziwą broń sytuacja jest nieco inna: tam aluminium może być prostszą i tańszą alternatywą dla stali (z której powstają prototypy broni palnej).