Maks. ciężar wyrzutu
Maksymalna waga całego osprzętu (łącznie z przynętą, ciężarkami, haczykami itp.), z jaką może wytrzymać wędka. Nie zaleca się przekraczania tego parametru: konstrukcja będzie narażona na obciążenia pozaprojektowe i bardzo się zużyje, do tego stopnia, że wędka może po prostu pęknąć podczas normalnego rzutu. Ponadto, nietypowy ciężar wyrzutowy znacznie zmniejsza zasięg i dokładność rzutu, co ma kluczowe znaczenie zwłaszcza podczas spinningowania i łowienia odległościowego (patrz „Typ wędek”).
Długość po złożeniu
Długość pręta po złożeniu. Parametr ten wpływa przede wszystkim na wygodę transportu: im krótszy złożony pręt, tym łatwiej go przenosić/transportować.
Materiał rękojeści
-
korek. Uchwyty z naturalnego korka. Materiał ten ma wiele zalet: ze względu na swoją porowatość jest lekki i słabo przewodzi ciepło („ogrzewa dłoń” na zimno), jednocześnie nie przemaka, a korkowe uchwyty prezentują się dość elegancko. Główną wadą jest stosunkowo wysoki koszt, w wyniku którego korkowe rękojeści znajdują się głównie w wędziskach ze średniej i wyższej półki cenowej (choć zdarzają się niedrogie modele z takimi rękojeściami).
-
Pianka (EVA). Rękojeści wykonane z syntetycznego materiału EVA o drobnych porach. EVA była pierwotnie stosowana w wędkach morskich - materiał ten jest znacznie bardziej odporny na słoną wodę, promieniowanie UV i inne negatywne wpływy niż korek. Jednak obecnie jest bardzo powszechny we wszystkich rodzajach wędek. Zaletami EVA, oprócz powyższych, są niski koszt, a także różnorodność wzorów - w przeciwieństwie do korka materiałowi temu można nadać prawie dowolny kolor. Z drugiej strony EVA jest znacznie cięższa, co może mieć kluczowe znaczenie dla profesjonalnych wędkarzy, którzy dostrajają balans wędki do grama (szczególnie przy użyciu ultralekkich wędek). Dlatego takie długopisy są głównie typowe dla niedrogich modeli amatorskich.
- korek/pianka. Połączone uchwyty, które łączą oba powyższe materiały w konstrukcji. W ten sposób łączy się zalety korka i gumy piankowej, a wady są częściowo kompensowane (więcej szczegółów na temat zalet i wad znajduje się
...powyżej). Jednocześnie ta opcja jest dość rzadka, ponieważ z wielu powodów uważa się za bardziej uzasadnione użycie jednego konkretnego materiału.
- Pianka. Uchwyty styropianowe - tworzywo "spienione" (najczęściej na bazie polistyrenu). Składa się z pojedynczych mikroskopijnych komórek wypełnionych gazem, przy czym objętość gazu może wynosić nawet 98% objętości całego materiału. To określiło główne właściwości pianki: jest bardzo lekka, odporna na wilgoć, dodatkowo słabo przewodzi ciepło i nie „chłodzi” dłoni. Dzięki temu uchwyty piankowe doskonale nadają się w szczególności do wędek zimowych (patrz „Typ wędek”). Z drugiej strony wytrzymałość i trwałość pianki jest nieco mniejsza niż korka i pianki.
- Plastikowy. Klasyczny tworzywo sztuczne jest niedrogi, poza tym często jest zauważalnie mocniejszy niż opisany powyżej korek, guma piankowa czy polistyren. Z drugiej strony materiał ten jest zauważalnie cięższy i ma stosunkowo wysoką przewodność cieplną (czyli może chłodzić dłonie w chłodne dni). W związku z tym plastikowe uchwyty są używane głównie w ultrakompaktowych wędkach do użytku zimowego. Waga takiego sprzętu jest niewielka nawet biorąc pod uwagę rękojeść, nie wymaga idealnego wyważenia, duża wytrzymałość rękojeści jest ważna ze względów technicznych, a mimo to ma łowić w ciepłych rękawiczkach, które niezawodnie izolują dłonie od zimno.
- Włókno węglowe. Wariant znaleziony w prętach z tego samego materiału (patrz wyżej). Uchwyt w takich modelach to zwykle specjalnie ukształtowane pogrubienie na korpusie. Ta konstrukcja zmniejsza wagę i maksymalizuje responsywność wędki, ale ma swoją cenę. W konsekwencji znajduje się głównie wśród modeli odlewniczych z wyższej półki (patrz Typ pręta). Podobnie jak same wędki, karbonowe uchwyty są bardzo odporne na zginanie, ale wrażliwe na silne uderzenia (mogą pękać).
