Porównanie Swat M-1.500 vs Pioneer GM-A3602

- A. Wzmacniacze z analogową obróbką sygnału. Konstrukcja ich obwodów elektronicznych jest taka, że prąd płynący przez stopień wzmacniacza nie jest przerywany podczas pracy (w przeciwieństwie do klasy B). Dzięki temu sygnał wyjściowy jak najdokładniej powtarza sygnał wejściowy, a nawet przy niskich mocach poziom zniekształceń jest minimalny. Dzięki temu wzmacniacze te mogą być używane nawet w systemach Hi-Fi. Z drugiej strony urządzenia klasy A pobierają pełną moc przez cały czas, niezależnie od tego, czy dostarczają sygnał, czy nie, przy czym ich pobór mocy jest bardzo duży, a sprawność (a co za tym idzie moc wyjściowa) dość niska. Dodatkowo klasę tę wyróżnia znaczne wydzielanie ciepła – szczególnie na biegu jałowym, kiedy pobierana moc jest przetwarzana głównie na ciepło.

-A/B. Ta klasa wzmacniaczy należy do urządzeń analogowych. Nie wchodząc w szczegóły techniczne można powiedzieć, że łączy w sobie zasady działania klas A (wysoka jakość dźwięku przy niskiej wydajności) i B (dobra energooszczędność, ale stosunkowo niska jakość dźwięku). W rezultacie urządzenia klasy A / B mają wyższą wydajność i mniejsze wydzielanie ciepła niż „czysta” klasa A i chociaż są nieco gorsze od niej pod względem jakości dźwięku, znacznie przewyższają „czystą” klasę B w tym wskaźniku. takie wzmacniacze istnieją również modele poziomu Hi-Fi.

- D. Wzmacniacze wykorzystujące cyfro...we przetwarzanie sygnału. Ich główną zaletą jest wysoka sprawność, która zapewnia dobrą moc wyjściową (znacznie wyższą niż w klasie A/B). Ponadto wymiary takich urządzeń są bardzo kompaktowe. Jednocześnie jakość dźwięku na wyjściu jest nieco niższa, jest bardziej podatna na zniekształcenia, a przy tej samej jakości dźwięku i innych parametrach model klasy D będzie kosztował znacznie więcej niż A / B. Ten schemat obejmuje wiele jednokanałowych (patrz „Liczba kanałów”) wzmacniaczy przeznaczonych do subwooferów - w tym przypadku moc jest znacznie ważniejsza niż czystość sygnału.

- B / D. Mimo nazwy, która nawiązuje do hybrydowego schematu działania, wzmacniacze te nie są hybrydą klas B i D, ale urządzeniami cyfrowymi, które mają pewne różnice strukturalne w stosunku do tradycyjnych modeli klasy D (patrz wyżej). Według niektórych producentów różnice te pozwalają uzyskać wyższą wydajność niż w klasach analogowych (patrz wyżej), przy mniejszych zniekształceniach niż w „zwykłej” klasie D. Takie urządzenia są jednak dość drogie.

- G. Różnorodne wzmacniacze analogowe zaprojektowane w celu zwiększenia wydajności takich urządzeń, a tym samym zapewnienia dużej mocy. Konstrukcja modeli klasy G opiera się na tym, że wzmacniacz rzadko jest używany z pełną mocą. Aby zoptymalizować pracę w takich modelach, do zasilania stopnia wyjściowego wykorzystywane są dwie opcje napięciowe, przełączane w zależności od poziomu (innymi słowy głośności) sygnału na wejściu. Przy małej głośności używane jest niskie napięcie, a aby zapewnić wysoką moc, urządzenie jest przełączane na wysokie napięcie. To nie tylko znacznie zwiększa wydajność, ale także zapewnia dobrą jakość dźwięku, ale same wzmacniacze są skomplikowane w konstrukcji i drogie.

Liczba kanałów audio, które wzmacniacz może obsłużyć. Najmniejsza liczba to 1 kanał(tzw. monobloki); w przypadku wzmacniaczy samochodowych modele te służą przede wszystkim do podłączenia subwooferów. Jednocześnie uważa się, że zastosowanie monobloku jest w pełni uzasadnione tylko przy obciążeniach o niskiej impedancji (do 4 Om), dla wyższych impedancji można rozważyć możliwość podłączenia obwodu mostkowego do wzmacniacza wielokanałowego (jeśli konstrukcja na to pozwala, patrz „Połączenie mostkowe).

Modele wielokanałowe mają zwykle parzystą liczbę kanałów – dwa lub cztery(do 8 jednak takie opcje są raczej wyjątkiem). Zdarzają się jednak urządzenia o nieparzystym numerze – najczęściej oznacza to, że jeden z kanałów jest przeznaczony do podłączenia subwoofera.

Nominalna moc dostarczana przez wzmacniacz na kanał po podłączeniu do obciążenia (głośników) o nominalnej impedancji 2 omów. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Nie. moc kanału (przy 1 Om) ”.

Nominalna moc dostarczana przez wzmacniacz na kanał po podłączeniu do obciążenia (głośników) o nominalnej impedancji 4 omów. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Nie. moc kanału (przy 1 Om) ”.

Znamionowa moc dostarczana przez wzmacniacz do obciążenia połączonego mostkiem. Więcej informacji na temat mocy znamionowych można znaleźć w „Nom. moc kanału (przy 1 Om) ”.

Podczas mostkowania głośnik jest podłączony nie do jednego kanału, ale jednocześnie do dwóch - za pomocą złącza „plus” jednego kanału i złącza „minus” drugiego. Jeśli wzmacniacz zapewnia podobny format pracy, to taka para kanałów działa w przeciwfazie, dzięki czemu moc jest sumowana. Pozwala to na podłączenie głośników do wzmacniacza, którego moc jest dwukrotnością nominalnej mocy urządzenia: np. przy 150 W na kanał można podłączyć 300 W akustyki na kanał. Jeśli są 4 lub więcej kanałów, możliwe staje się użycie kilku głośników zgodnie ze schematem „mostka”. Jest to zwykle wskazane bezpośrednio w charakterystyce - na przykład wpis „2x300 W” w pozycji „Bridged” oznacza możliwość pracy z dwoma głośnikami, każdy o mocy 300 W.

Wymagania dotyczące odporności na obciążenie dla mostkowania są takie same jak dla konwencjonalnych; patrz „Maksymalna rezystancja”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Najwyższa moc wyjściowa dostarczana przez wzmacniacz. Należy zauważyć, że wskaźnik ten nie jest znormalizowany, a różni producenci mogą oznaczać przez niego różne wartości - np. moc maksymalną krótkotrwałą, w ułamku sekundy, szczyty (skoki mocy), moc maksymalną że wzmacniacz jest w stanie przekazać w ciągu kilku sekund, a nawet moc, przy której urządzenie ulegnie awarii. Dlatego nie ma sensu porównywać ze sobą różnych modeli pod względem maksymalnej mocy. Ale przy wyborze akustyki dla wzmacniacza (lub odwrotnie), parametr ten może być bardzo przydatny: pożądane jest, aby maksymalna moc głośnika była co najmniej dwa razy większa niż wzmacniacza. Zmniejszy to ryzyko uszkodzenia akustyki przez przepięcie.

Najwyższa znamionowa impedancja obciążenia (głośnik), z jaką wzmacniacz może pracować.

Impedancja nominalna (w akustyce używa się również terminu „impedancja”) jest jedną z najważniejszych cech normalnej akustyki i kompatybilności wzmacniacza: zgodnie z tą cechą muszą one pasować. Jeśli impedancja akustyki jest wyższa niż obliczona, głośność dźwięku będzie bardzo niska, nawet jeśli wszystkie inne parametry będą się pokrywać; jeśli wręcz przeciwnie, dźwięk będzie zniekształcony, a w najgorszym przypadku nawet głośnik może zawieść.

Z wielu powodów, dla wzmacniaczy samochodowych tradycyjnie wskazuje się maksymalną rezystancję obciążenia, to znaczy najwyższą, przy której urządzenie jest nadal w stanie zapewnić pełną głośność dźwięku. Standardowe wartości w car audio to 1, 2, 4 i 8 omów. Jeżeli konstrukcja wzmacniacza nie przewiduje regulacji rezystancji (patrz wyżej), to wskazana maksymalna rezystancja jest również jedyną dopuszczalną. Jeśli będzie taka regulacja, to wzmacniacz będzie w stanie zapewnić co najmniej pracę z „sąsiadującą” wartością impedancji: np. przy maksymalnej rezystancji 4 Om, normalnie obsługiwane będą głośniki dwuomowe. Konkretny „stopień swobody” w przepisach różni się w zależności od modelu, ten punkt należy wyjaśnić zgodnie z oficjalną dokumentacją.

Zakres częstotliwości dźwięku, które wzmacniacz może obsłużyć. Uważa się, że standardowy zakres słyszenia dla ludzkiego ucha wynosi 16 – 20 000 Hz, ale dla niektórych osób te granice mogą być znacznie szersze. Ponadto drgania o niskiej częstotliwości, już niesłyszalne dla ucha, ale ekstremalnie bliskie dolnego progu słyszenia, przy dużej mocy akustycznej są odbierane przez całą powierzchnię ciała, co stwarza wrażenie najbardziej nasyconego dźwięku (choć trzeba uważaj na to, ponieważ infradźwięki mogą mieć zły wpływ na samopoczucie).

Ogólnie rzecz biorąc, im szerszy zakres częstotliwości wzmacniacza, tym bogatszy dźwięk może on zapewnić. Nie jest to jednak jednoznaczna gwarancja wysokiej jakości dźwięku – wiele zależy też od pasma przenoszenia, stosunku sygnału do szumu (patrz niżej) i innych cech konkretnego urządzenia. A podłączone głośniki też muszą odpowiadać temu zakresowi – inaczej sygnał zostanie „obcięty”.

Zwróć też uwagę, że wiele monobloków (patrz „Liczba kanałów”) ma górną granicę pasma na poziomie zaledwie kilkuset Hz – modele te przeznaczone są do współpracy z subwooferami, a wysokie częstotliwości byłyby dla nich niepotrzebnym nadmiarem.

Jeden z głównych parametrów, które określają jakość dźwięku wzmacniacza jako całości: opisuje stosunek użytecznego sygnału (innymi słowy „czysty” dźwięk) i różne obce dźwięki. W tym przypadku brany jest pod uwagę prawie cały hałas - zarówno spowodowany przyczynami zewnętrznymi (na przykład „odbiornikami elektrycznymi”), jak i wytwarzany przez samo urządzenie (na przykład z powodu ogrzewania podczas pracy). W związku z tym im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej słyszalne są różne zakłócenia i tym wyraźniejszy jest dźwięk (oczywiście przy normalnych parametrach pracy). Uważa się, że średni wskaźnik akustyki samochodu wynosi 95-100 dB, ale w zaawansowanych modelach wartość ta może być znacznie wyższa.

Jednocześnie parametr ten nie jest krytyczny dla monobloków przeznaczonych do subwooferów - większość zakłóceń ma charakter wysokiej częstotliwości i po prostu nie będzie słyszalna na subwooferze. Jakość dźwięku w tym przypadku silnie zależy od charakterystyki głośnika (znacznie bardziej niż w modelach wielokanałowych) i jest słabo związana z „cichością” wzmacniacza.