Porównanie Sony HXR-MC88 vs Sony HXR-NX100

Ogniskowa standardowego obiektywu aparatu w przeliczeniu na pełnoklatkową matrycę 35 mm. Parametr ten nazywany jest również „ekwiwalentną ogniskową” – EGF.

Sama ogniskowa to odległość od środka optycznego obiektywu (przy ustawianiu ostrości na nieskończoność) do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jest to jedna z kluczowych cech każdego obiektywu, ponieważ określa kąty widzenia, stopień zbliżenia i odpowiednio specyfikę zastosowania optyki. Jednocześnie niemożliwe jest porównanie różnych opcji pod względem rzeczywistej ogniskowej: prawa fizyki są takie, że dla różnych rozmiarów matryc ta sama ogniskowa da różne kąty widzenia. Dlatego EFG został przyjęty jako uniwersalna cecha i kryterium porównawcze. Można to opisać jako ogniskową, jaką miałby obiektyw z matrycą 35 mm przy tych samych kątach widzenia.

Im dłuższa ogniskowa, tym węższy kąt widzenia i wyższy stopień zbliżenia widzianej sceny. Optyka z EGF do 18 mm należy do klasy ultraszerokokątnych („rybie oko”) i służy przede wszystkim do tworzenia efektów artystycznych. Odległości do 40 mm odpowiadają „szerokokątnemu”, 50 mm daje taki sam stopień zbliżenia jak gołym okiem, zasięg 70-100 mm uważany jest za optymalny dla fotografii portretowej, a duże wartości pozwalają na wykorzystanie optyka już jako teleobiektyw. Znając te przepisy, możesz z grubsza ocenić możliwości obiektywu i jego przydatność do określonych zadań; są też bardziej szczegółowe zalecenia, opisane w dedykowany...ch źródłach.

Należy również pamiętać, że zwykle nowoczesne kamery wideo są wyposażone w obiektywy o zmiennej ogniskowej (zoom), co pozwala na zmianę stopnia zbliżenia i kąta widzenia; zobacz Zoom optyczny, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Wartość przysłony standardowego obiektywu kamery wideo.

Parametr ten opisuje, w jakim stopniu soczewka tłumi strumień świetlny. Zwykle zapisuje się ją jako stosunek średnicy efektywnej przysłony do ogniskowej obiektywu, przy czym pierwszą wartość przyjmuje się jako jeden i oznaczamy jako f – np. f/1,8 lub f/5,6. Co więcej, im niższa liczba w takim rekordzie, tym wyższy wartość przysłony: więc w naszym przykładzie pierwsza opcja jest „jaśniejsza” niż druga. Zwróć też uwagę, że większość obiektywów o zmiennej ogniskowej (patrz wyżej) również ma zmienną przysłonę - w takich przypadkach wskazuje na to zakres od maksimum do minimum (od mniejszej liczby do większej).

Wysoka przysłona jest ważna przede wszystkim przy fotografowaniu w warunkach słabego oświetlenia: pozwala uchwycić obraz bez „podnoszenia” czułości matrycy i bez tworzenia dodatkowych artefaktów w postaci szumów oraz w trybie nagrywania , można również pracować z krótszymi scenami). Ponadto im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i łatwiej uzyskać rozmyte tło. Zauważ, że parametr ten nie odgrywa decydującej roli w prostych codziennych zadaniach, ale w profesjonalnym filmowaniu może okazać się bardzo istotny.

Stopień (krotność) powiększenia zapewnianego przez kamerę wideo przy użyciu metod programowych, bez zmiany ogniskowej optyki (patrz „Powiększenie optyczne”). Kluczową zasadą tego powiększenia jest to, że część obrazu z matrycy jest „rozciągnięta” po całym kadrze. To nieco pogarsza obraz – wszak nie wszystkie efektywne piksele biorą udział w jego tworzeniu; a im większe powiększenie, tym gorsza jakość. Z drugiej strony metoda ta nie zależy od charakterystyki obiektywu i działa nawet z najprostszymi obiektywami, które nie mają obiektywów zmiennoogniskowych, a w tym przypadku znacznie łatwiej jest osiągnąć duże powiększenia niż przy metodzie optycznej.

We współczesnych kamerach wideo istnieją dwie możliwości korzystania z zoomu cyfrowego. Tak więc wśród urządzeń przenośnych (patrz „W stronę”) może to być jedyna dostępna opcja – nie wszystkie wyposażone są w obiektywy zmiennoogniskowe. A w modelach pełnowymiarowych zoom cyfrowy zwykle uzupełnia zoom optyczny i włącza się, gdy obiektyw osiągnie swój limit.

Zwróć uwagę, że podczas filmowania 3D (patrz wyżej) funkcja ta może być niedostępna, a w modelach profesjonalnych często nie jest używana w ogóle.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Zakres czasów otwarcia migawki, w których aparat może działać podczas fotografowania.

Początkowo czas otwarcia migawki to czas, w którym światło wpływa na materiał światłoczuły (film) podczas robienia pojedynczej klatki. W przypadku matryc cyfrowych jest to okres czasu, w którym obraz jest odczytywany z matrycy w celu zbudowania osobnej klatki. Podczas nagrywania wideo interwał ten nie może być większy niż 1 / n, gdzie n to liczba klatek na sekundę (patrz wyżej), ale może być mniejsza - na przykład, fotografowanie z liczbą klatek na sekundę 30 kl./s i szybkością migawki każdej klatki 1/60 s. Nie ma takich ograniczeń dla trybu fotografowania.

Długie ekspozycje są dobre, ponieważ pozwalają na odbiór większej ilości światła do matrycy – odpowiednio obraz jest jaśniejszy, co jest szczególnie ważne przy słabym oświetleniu. Jednocześnie zwiększają prawdopodobieństwo uzyskania rozmytego obrazu – ze względu na szybki ruch obiektów w kadrze, drżenie rąk operatora i inne przypadkowe ruchy kamery, których nawet system stabilizacji nie jest w stanie zrekompensować. Efekt ten może być przydatny do artystycznego rozmycia ruchu (motion blur), zwłaszcza podczas filmowania, ale w trybie fotograficznym najczęściej jest niepożądany. Krótkie czasy otwarcia migawki pozwalają uzyskać wyraźne kadry, ale przy mniejszej ilości światła, a w przypadku wideo nawet z efektem ostrych, szarpanych ruchów.

W związku z tym różne opcje ekspozycji będą optymalne dla każdej sytuacji..., a im szerszy ich zakres, tym więcej możliwości aparat ma do dostosowania do określonych warunków.

Format, w jakim kamera nagrywa dźwięk w trakcie nagrywanie wideo. Zwykle w danym punkcie podaje się liczbę kanałów i używany system dźwięku, format plików lub specyfikacja strumienia audio, na przykład „2-kanałowy Dolby Digital (AC-3)” lub „PCM, 16-bitowy 48 kHz, 2-kanałowy”. Aby nie wchodzić w szczegóły techniczne, zauważamy, że dwa kanały to minimum wymagane do dźwięku przestrzennego (stereo), a zaawansowane modele mogą pracować z dźwiękiem wielokanałowym, takim jak 5.1. Jeśli chodzi o inne cechy, należy zwrócić na nie uwagę przy wyborze profesjonalnego urządzenia (patrz „Przeznaczenie”) - w kamerach amatorskich, a zwłaszcza kieszonkowych, format dźwięku nie odgrywa znacznej roli. Konkretne cechy różnych formatów są opisane w specjalnych źródłach.

- Obecność wizjera. Obecność wizjera w konstrukcji aparatu - specjalnego urządzenia optycznego w postaci tubusu z okularem i małym ekranem pod nim. W rzeczywistości rola tego urządzenia jest podobna do konwencjonalnego wyświetlacza: prowadzenie kadru, kontrola parametrów nagrywania, oglądanie materiału filmowego. Główna różnica polega na tym, że w tym przypadku ekran jest maksymalnie zamknięty, a jego widoczność jest prawie niezależna od warunków oświetlenia otoczenia; jest niezastąpiony w jasnym świetle słonecznym i w innych podobnych sytuacjach, w których ekspozycje zewnętrzne „oślepiają”. Dodatkowo wizjer może się przydać również w przypadku, gdy ważna jest tajemnica – nie daje odbicia na twarzy operatora i nie demaskuje go; a takie systemy zużywają mniej energii. Z drugiej strony podczas pracy okular należy zbliżyć do oka; a jeśli zewnętrzny wyświetlacz pozwala trzymać aparat np. na wyciągniętej ręce nad głową, to wizjer nie daje takiej swobody manewru. Ponadto filmowanie za pomocą takiego urządzenia może być dość żmudne, szczególnie dla nieprzyzwyczajonych użytkowników; a wizjery są słabo kompatybilne z okularami. W rezultacie element ten znajduje się głównie w profesjonalnych modelach aparatów (patrz „Wg kierunku”).

- Wbudowana lampa błyskowa. Obecność lampy błyskowej w aparacie - pulsujące źródło światła do robienia zdjęcia. Najpopularniejszym celem lampy błyskowej jest oświetlanie w warunkach sł...abego oświetlenia; ponadto może być używany do fotografowania pod jasne światło i do innych zadań specjalnych. W aparatach wyposażonych w lampę podświetlenia (patrz niżej) ta sama lampa może pełnić funkcję lampy błyskowej.

- Podświetlenie lampy. Obecność własnej lampy w konstrukcji kamery do oświetlania niewystarczająco oświetlonych scen. Lampa ta różni się od opisanej powyżej lampy błyskowej tym, że jest przeznaczona do pracy podczas nagrywania wideo i działa w trybie światła ciągłego, a nie pulsacyjnego. Własne oświetlenie pozwala na samodzielne użytkowanie kamery, bez zewnętrznych urządzeń oświetleniowych, których nie zawsze można zainstalować. Nie zapominaj jednak, że jego działanie zużywa również energię akumulatora.

- Gorący but. Gorąca stopka to wyspecjalizowany uchwyt do mocowania opcjonalnych akcesoriów. Najczęściej służy do zewnętrznych lamp błyskowych, ale to nie koniec: do gorącej stopki można przymocować zewnętrzne wizjery, mikrofony, moduły GPS i wiele innych. Istnieje kilka ogólnie przyjętych standardów dla tego osprzętu, ponadto każdy producent stosuje własny zestaw styków pomocniczych do sterowania zaawansowanymi funkcjami sprzętu zewnętrznego; należy to wziąć pod uwagę przy wyborze takiego sprzętu. Jeśli jednak zamierzamy korzystać z akcesoriów zewnętrznych, warto wybrać aparat z gorącą stopką. Większość z tych modeli to modele profesjonalne (patrz „Przez polecenie”), ale są wyjątki.

- Wbudowany głośnik. Kamera posiada własny głośnik. Funkcja ta umożliwia oglądanie materiału filmowego z dźwiękiem bez korzystania z dodatkowego sprzętu, takiego jak słuchawki. Zwróć uwagę, że jakość wbudowanych głośników zwykle nie jest wysoka i nie są one przeznaczone do poważniejszych zadań (na przykład odtwarzania muzyki); a oglądane pozwalają nie tyle ocenić jakość dźwięku, ile określić, czy dany dźwięk został nagrany.

- Wbudowany projektor. Obecność w budowie kamery własnego projektora. Funkcja ta znacznie ułatwia oglądanie materiału filmowego: pozwala na dostarczenie dość dużego „obrazu” (o przekątnej kilkudziesięciu centymetrów) za pomocą samej kamery, bez korzystania z telewizorów czy innych zewnętrznych ekranów. Co prawda do oglądania potrzebujesz odpowiedniej powierzchni - przynajmniej zwykłej jasnej ściany; a moc samych projektorów jest niska, a w jasnym świetle obraz może być w ogóle niewidoczny. Niemniej jednak, jeśli film ma być pokazany kilku widzom naraz, ta opcja jest zdecydowanie wygodniejsza niż oglądanie go na własnym ekranie aparatu. Dodatkowo na projektorze możesz obejrzeć dowolny film, który jest odpowiedni dla formatu, osadzonego w pamięci - innymi słowy, możesz użyć kamery jako odtwarzacza.

- moduł Wi-Fi. Kamera posiada własny moduł komunikacji bezprzewodowej Wi-Fi. Standard ten wykorzystywany jest do budowy sieci komputerowych, a od niedawna również do bezpośredniej komunikacji pomiędzy różnymi urządzeniami: laptopami, smartfonami, tabletami itp. Konkretne użycie Wi-Fi może się różnić w zależności od modelu aparatu i obejmować takie opcje, jak bezpośrednie kopiowanie treści na urządzenie zewnętrzne lub nawet do Internetu (na przykład w serwisie YouTube), zdalne sterowanie aparatem, używanie jako kamery internetowej ( patrz poniżej), aktualizacja oprogramowania itp. A wszystko to odbywa się bez użycia przewodów, zasięg komunikacji może sięgać 100 m, a ściany nie są przeszkodą (choć zmniejszają „zasięg”).

- chip NFC. Obecność chipa do komunikacji bezprzewodowej NFC w aparacie. Zasięg takiego połączenia wynosi do 10 cm, a w aparatach pełni rolę pomocniczą, ułatwiając bezprzewodowe połączenie aparatu z urządzeniem zewnętrznym (smartfon, tablet itp.), który również posiada chip NFC. Zamiast przekopywać się przez ustawienia, wystarczy zbliżyć oba urządzenia i potwierdzić połączenie Wi-Fi (patrz wyżej). W związku z tym ten chip jest instalowany tylko w kamerach z bardziej „ważnymi” możliwościami bezprzewodowymi.

- Moduł GPS. Obecność w aparacie wbudowanego modułu nawigacji satelitarnej GPS. Sam taki moduł podczas pracy ustala tylko aktualną lokalizację na podstawie danych z satelitów, ale sposób wykorzystania tych danych zależy od konkretnego modelu kamery. Najczęściej urządzenia z GPS są w stanie co najmniej dodać geotagi do materiału filmowego - informacje o współrzędnych geograficznych miejsca nagrywania; ale poza tym można zapewnić szersze możliwości - na przykład wyszukiwanie wśród materiałów po miejscu filmowania czy nawet pełną nawigację po mapie.

- Odłączany mikrofon. Obecność uchwytu w konstrukcji kamery do instalacji zewnętrznego wymiennego mikrofonu; sam mikrofon może być dołączony lub zakupiony osobno. Funkcja ta jest typowa dla profesjonalnych modeli i kamer 3D podobnych funkcjonalnie do nich (patrz „W stronę”) - pozwala nagrywać dźwięk o wyższej jakości i z mniejszym szumem niż przy pracy wbudowanego mikrofonu.

- Funkcja kamery internetowej. Możliwość podłączenia urządzenia do komputera i wykorzystania go jako kamery internetowej - do wideorozmów, emisji wideo bezpośrednio do sieci, bezpośredniego nagrywania do komputera itp. Przewagą kamer nad tradycyjnymi kamerami internetowymi jest wyższa rozdzielczość i ogólna jakość obrazu. Jednocześnie ta przewaga nie jest ostatnio bardzo wyraźna, a większe wymiary sprawiają, że pełnowymiarowe aparaty nie są tak wygodne; dlatego funkcja ta nie była powszechnie stosowana.

- Bezpośrednia kopia na dysk twardy. Możliwość podłączenia zewnętrznego dysku twardego bezpośrednio do kamery i kopiowania na nią materiału bez użycia komputera. Funkcja ta jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy musisz wykonać kopię (na przykład w celu zwolnienia pamięci aparatu), a komputera nie ma w pobliżu.

- Druk bezpośredni. Możliwość podłączenia aparatu do drukarki (w celu drukowania zrobionych zdjęć) bezpośrednio, bez użycia komputera. Autorskie narzędzia programowe w takich modelach mogą mieć dość rozbudowane możliwości zarządzania drukowaniem: wybór obrazów, drukowanie wielu kopii, rozmiar i liczbę wydruków na arkuszu, jakość wydruku, komunikaty o błędach itp. Zazwyczaj drukowanie bezpośrednie wykorzystuje technologię PictBridge przy użyciu połączenia USB. Musi być obsługiwana nie tylko przez aparat, ale także przez drukarkę; jednocześnie połączenie nie wymaga dodatkowej konfiguracji, instalacji sterowników itp.

Rodzaje kart pamięci obsługiwanych przez kamerę. We współczesnych modelach można znaleźć następujące opcje:

- SD (SDHC, SDXC). Najpopularniejszy format kart pamięci dla różnych urządzeń elektronicznych, w tym kamer. Pierwotny standard SD pozwala na tworzenie dysków do 4 GB, następnie SDHC do 32 GB, a jego następca SDXC do 2 TB. Czytniki dla pewnego standardu są kompatybilne z wcześniejszymi wersjami kart, ale nie odwrotnie: na przykład kamera z obsługą SD HC może pracować ze zwykłą kartą SD, ale nie z SD XC. Te typy kart mogą odpowiadać różnym klasom prędkości. Klasy te są opisane bardziej szczegółowo w dedykowanych źródłach, tutaj zauważamy, że do nagrywania wideo Full HD za minimalną odpowiednią opcję uważa się klasę 4. W każdym razie prędkość karty nie powinna być niższa niż podana prędkość nagrywania wideo przez kamerę wideo (patrz wyżej) - w przeciwnym razie urządzenie po prostu nie będzie mogło działać poprawnie. Warto również wspomnieć, że dość duży rozmiar kart SD (32x24 mm) utrudnia ich stosowanie w urządzeniach przenośnych; aby rozwiązać problem, pojawił się standard microSD (patrz poniżej).

- microSD. Pod względem budowy wewnętrznej takie karty są całkowicie podobne do opisanych powyżej SD i różnią się od nich jedynie zmniejszonymi wymiarami – 15x11 mm. Pozwala to na zastosowanie ich nawet w najbardziej kompaktowych nowoczesnych urządzeniach, jednak przy tej samej objętości takie karty są droższe od ich pełnowymiarowych odpowiedników, a rozmiary...większości nowoczesnych kamer wideo pozwalają na korzystanie ze zwykłych kart SD. Dlatego ta opcja jest dostępna tylko tam, gdzie decydujące znaczenie mają kompaktowe wymiary - przede wszystkim wśród modeli kieszeniowych (patrz "Rodzaje"). Karty MicroSD mają również modyfikacje HC i XC i są podzielone na klasy prędkości; można ich używać w czytnikach kart SD przy użyciu najprostszych przejściówek, a czasem nawet bez nich.

- MMC. Standard jest pod wieloma względami podobny do SD - aż do tego, że takie karty są w pełni kompatybilne z czytnikami kart SD pod względem rozmiaru i kontaktów. Pojemność MMC - do 64 GB, działają jednak nieco wolniej. Z tego powodu ten standard praktycznie nie jest używany „w czystej postaci”, jego obsługa jest zwykle połączona z obsługą bardziej popularnego SD.

- MS (MemoryStick). Autorski standard stworzony przez Sony jest wykorzystywany głównie w technologii tej firmy, w tym w kamerach. Istnieje wiele odmian takich mediów i nie wszystkie są ze sobą kompatybilne. Karty MS są dość drogie i nie tak wszechstronne jak karty SD, więc wiele aparatów z ich obsługą może również pracować z SD.

- CompactFlash (CF). Standard pierwotnie stworzony dla profesjonalnej fotografii; wśród kamer jest również używany w modelach profesjonalnych (patrz „W stronę”). Karty CF mają dobrą pojemność (do 128 GB) i wysoką prędkość działania; ich główną wadą jest duży rozmiar, co ogranicza ich zastosowanie w technologii kompaktowej. Istnieją dwa formaty CF - Rodzaj I i Rodzaj II; karty drugiego typu są szybsze, ale nie nadają się do czytników kart pierwszego typu ze względu na ich większą grubość.

- SxS. Standard stworzony przez Sony i SanDisk specjalnie dla profesjonalnych kamer i kamer filmowych, jest używany w urządzeniach wysokiej klasy. Takie karty wyróżniają się wysoką wydajnością dzięki temu, że korzystają z połączenia PCI Express; a ich kształt pozwala na instalację bezpośrednio w gnieździe ExpressCard w komputerze lub laptopie. Maksymalna pojemność takiego nośnika to 32 GB.

- P2. Markowy standard stworzony przez firmę Panasonic wyłącznie do profesjonalnego nagrywania wideo. Wewnętrznie karta P2 jest tablicą 4 napędów SD, podczas gdy zewnętrznie jest identyczna z komputerową kartą PCMCIA i można ją włożyć bezpośrednio do odpowiedniego gniazda. Objętość takich nośników wynosi do 64 GB.