Porównanie Blackmagic Pocket Cinema Camera 6K vs Blackmagic URSA Mini 4K EF

Liczba punktów światłoczułych (pikseli) bezpośrednio zaangażowanych w budowę obrazu. Są to punkty, na które trafia „obraz” rzutowany przez obiektyw na matrycę. Oprócz nich są też piksele służbowe, które nie świecą się przy pracy kamery – dostarczają informacji pomocniczych, niezbędnych do przetworzenia uzyskanego obrazu. Ponadto przy obliczaniu efektywnych megapikseli zwykle nie bierze się pod uwagę rezerwy wymaganej do elektronicznej stabilizacji (patrz „Stabilizacja obrazu”).

Wartość liczby efektywnych pikseli dla różnych trybów pracy kamery będzie również różna. Tak więc przy nagrywaniu wideo wiele kamer używa kilku pikseli do zbudowania jednego punktu na obrazie; wynika to z faktu, że rozdzielczości matryc znacznie przekraczają te wymagane do nagrywania wideo (przykładowo standard Full HD odpowiada technicznie zaledwie 2,07 megapiksela). W rezultacie jakość obrazu zależy bardziej od rozmiaru matrycy (patrz wyżej) niż od rozdzielczości. A wśród sensorów tej samej wielkości wysoka rozdzielczość pozwala uzyskać lepsze odwzorowanie kolorów i większą wyrazistość (jednak nie zawsze - wiele zależy też od cech przetwarzania obrazu). Jeśli chodzi o fotografię, to większa liczba megapikseli oznacza wyższą rozdzielczość uzyskiwanego obrazu, lecz jakość takiego obrazu może być stosunkowo niska ze względu na zwiększony poziom szumów oraz niską czułość każdego pojedynczego piksela.

Metoda stabilizacji obrazu przewidziana w konstrukcji kamery wideo. Sama funkcja stabilizacji ma za zadanie kompensować niewielkie drgania aparatu, aby nie były zauważalne na obrazie. Jest to szczególnie prawdziwe podczas fotografowania z ręki i tak naprawdę większość nowoczesnych modeli jest przeznaczona właśnie do takiego zastosowania. Przy okazji pracy rozróżnia się następujące opcje:

- Optyczne. Za działanie takich systemów stabilizacji odpowiada specjalny mechanizm z systemem żyroskopów i ruchomych soczewek, montowanych bezpośrednio w obiektywie. To on wprowadza korekcję na wszelkie wstrząsy, wibracje itp., a obraz trafia do matrycy już ustabilizowany. Systemy optyczne są uważane za najbardziej zaawansowane i wydajne, ponieważ ich praca pozwala wykorzystać całą powierzchnię sensora, w pełni wykorzystać jego możliwości i zapewnić dobrą jakość obrazu. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na wzrost kosztów i wagi kamer, a także niewielki spadek niezawodności optyki. Jednocześnie punkty te najczęściej nie są krytyczne, a stabilizatory tego typu można stosować nawet w prostych i niedrogich modelach.

- Elektroniczne. Stabilizacja elektroniczna realizowana jest dzięki temu, że nie cały obszar matrycy jest zaangażowany w tworzenie obrazu dla ramki na wyjściu, ale tylko część. Mówiąc najprościej, elektronika aparatu „uwzględnia” pewien obszar czujnika i przenosi z niego obraz do ramki; a przy małych przemieszczeniach ten „obs...zar uwagi” również się przesuwa, dzięki czemu widzialny obraz pozostaje nieruchomy. Zaletami systemów elektronicznych są prostota konstrukcji, lekkość, zwartość i wysoka niezawodność; można ich używać nawet z najprostszymi obiektywami używanymi w aparatach kieszonkowych (patrz Rodzaje). Ich główną wadą jest konieczność zarezerwowania części matrycy, co zmniejsza wielkość i rozdzielczość faktycznie zajętego obszaru i negatywnie wpływa na jakość obrazu.

- Optyczne/elektroniczne. W takich układach wykorzystywane są obie opisane powyżej metody – zarówno mechanizm w obiektywie, jak i rezerwa na matrycy. Zapewnia to niezwykle wysoką skuteczność kompensacji oscylacji - obraz pozostaje stabilny nawet w warunkach, w których każda metoda byłaby bezużyteczna. Z drugiej strony wady obu opcji również pozostają istotne, a koszt aparatów z tą funkcją jest dość wysoki.

Maksymalna rozdzielczość wideo, jaką może zapewnić kamera. Rozdzielczość to rozmiar obrazu w punktach (pikselach); zwykle jest zaznaczany dwiema cyframi, które odpowiadają liczbie pikseli w poziomie i w pionie.

Im więcej pikseli na obrazie - tym jest on wyraźniejszy, tym lepiej widać na nim drobne szczegóły, jednak rozmiar plików wideo odpowiednio zwiększa się. Ponadto należy pamiętać, że aby w pełni obejrzeć nagrany materiał, potrzebny będzie ekran o odpowiedniej rozdzielczości - w przeciwnym razie wszystkie zalety obrazu zostaną zanegowane. Ponadto ten parametr również znacząco wpływa na cenę urządzenia.

Najmniejsza maksymalna rozdzielczość spotykana we współczesnych kamerach wideo to około 720x480; jakość takiego „obrazu” można porównać z konwencjonalną analogową transmisją telewizyjną. Rozdzielczość 1280x720 odpowiada standardowi HD, spotyka się ją wśród niedrogich telewizorów i monitorów, a 1920x1080 (Full HD) to najpopularniejszy wariant wśród średniej i najwyższej klasy sprzętu wideo. Maksymalna rozdzielczość stosowana we współczesnej elektronice użytkowej (w tym w kamerach) to 4K, 4096x2160; jest to charakterystyczne dla najbardziej zaawansowanych urządzeń.

Zdecydowana większość kamer jest w stanie pracować nie tylko z maksymalną rozdzielczością, ale także z kilkoma „skromniejszymi” wariantami - dla tych przypadków, w których mały rozmiary plików są ważniejsze niż wyso...ka ostrość.

Najwyższa liczba klatek na sekundę zapewniana przez kamerę przy nagrywaniu wideo. Minimalna liczba kadrów do komfortowego oglądania to klasyczne 24 kl./s, stosowane w produkcji filmowej. Jednocześnie większość współczesnych kamer wideo jest w stanie zapewnić do 50 - 60 kl./s, a do efektu zwolnionego tempa może być używana jeszcze wyższa liczba klatek.

W praktyce wskaźnik ten jest ważny przede wszystkim przy nagrywaniu dynamicznych scen. Im wyższa liczba klatek na sekundę, tym płynniejszy będzie szybki ruch w kadrze, mniej szarpnięć i tym przyjemniejsze będzie ogólne wrażenie obrazu. Odwrotną stroną tego jest wzrost pojemności zapisywanych plików (przy ceteris paribus). Dlatego liczba klatek na sekundę może być regulowana, aby operator mógł wybrać najlepszy wariant dla konkretnej sytuacji.

Formaty plików wideo, których kamera może używać do przechowywania nagranego materiału. Jeśli chcesz oglądać te materiały za pomocą oddzielnego odtwarzacza (odtwarzacza, odtwarzacza multimedialnego itp.), upewnij się, że ten odtwarzacz obsługuje odpowiednie formaty, w przeciwnym razie może być konieczna konwersja.

Szybkość transmisji bitów zapewniana przez kamerę podczas nagrywania wideo. Parametr ten jest również nazywany bitrate (tj. liczbą bitów na jednostkę czasu). W przypadku dowolnego formatu pliku używanego do nagrywania ogólna zasada jest taka, że im wyższa szybkość transmisji, tym lepsza jakość obrazu (szczególnie w przypadku formatów wykorzystujących kompresję stratną). Z drugiej strony, wysoka prędkość stawia odpowiednie wymagania co do możliwości używanych kart pamięci - więcej szczegółów patrz "Obsługa kart pamięci"; i odpowiednio zwiększa rozmiar pliku. Dlatego wiele nowoczesnych kamer wideo może pracować z różnymi szybkościami transmisji; pozwala to wybrać najlepszą opcję w zależności od tego, co w danej chwili jest dla Ciebie ważniejsze - maksymalna jakość lub możliwość pracy ze wolną kartą.

Jednocześnie zauważamy, że z punktu widzenia jakości parametr ten ma znaczenie głównie w przypadku profesjonalnego filmowania. Jeśli potrzebujesz aparatu do celów amatorskich, nie musisz gonić za maksymalną przepływnością: w końcu takie modele (i karty pamięci do nich) kosztują odpowiednio.

Format, w jakim kamera nagrywa dźwięk w trakcie nagrywanie wideo. Zwykle w danym punkcie podaje się liczbę kanałów i używany system dźwięku, format plików lub specyfikacja strumienia audio, na przykład „2-kanałowy Dolby Digital (AC-3)” lub „PCM, 16-bitowy 48 kHz, 2-kanałowy”. Aby nie wchodzić w szczegóły techniczne, zauważamy, że dwa kanały to minimum wymagane do dźwięku przestrzennego (stereo), a zaawansowane modele mogą pracować z dźwiękiem wielokanałowym, takim jak 5.1. Jeśli chodzi o inne cechy, należy zwrócić na nie uwagę przy wyborze profesjonalnego urządzenia (patrz „Przeznaczenie”) - w kamerach amatorskich, a zwłaszcza kieszonkowych, format dźwięku nie odgrywa znacznej roli. Konkretne cechy różnych formatów są opisane w specjalnych źródłach.

Obecność kamery wideo z ekranem dotykowym - wyświetlaczem reagującym na dotyk użytkownika. Taki ekran znacznie rozszerza możliwości sterowania kamerą i może ją znacznie uprościć. Na przykład znacznie łatwiej jest pracować z menu, naciskając palcem bezpośrednio na linie na ekranie; ponadto wiele modeli z tym sprzętem pozwala wybrać obiekt, na którym ma się skupić, dotykając obrazu na ekranie.

Rodzaje kart pamięci obsługiwanych przez kamerę. We współczesnych modelach można znaleźć następujące opcje:

- SD (SDHC, SDXC). Najpopularniejszy format kart pamięci dla różnych urządzeń elektronicznych, w tym kamer. Pierwotny standard SD pozwala na tworzenie dysków do 4 GB, następnie SDHC do 32 GB, a jego następca SDXC do 2 TB. Czytniki dla pewnego standardu są kompatybilne z wcześniejszymi wersjami kart, ale nie odwrotnie: na przykład kamera z obsługą SD HC może pracować ze zwykłą kartą SD, ale nie z SD XC. Te typy kart mogą odpowiadać różnym klasom prędkości. Klasy te są opisane bardziej szczegółowo w dedykowanych źródłach, tutaj zauważamy, że do nagrywania wideo Full HD za minimalną odpowiednią opcję uważa się klasę 4. W każdym razie prędkość karty nie powinna być niższa niż podana prędkość nagrywania wideo przez kamerę wideo (patrz wyżej) - w przeciwnym razie urządzenie po prostu nie będzie mogło działać poprawnie. Warto również wspomnieć, że dość duży rozmiar kart SD (32x24 mm) utrudnia ich stosowanie w urządzeniach przenośnych; aby rozwiązać problem, pojawił się standard microSD (patrz poniżej).

- microSD. Pod względem budowy wewnętrznej takie karty są całkowicie podobne do opisanych powyżej SD i różnią się od nich jedynie zmniejszonymi wymiarami – 15x11 mm. Pozwala to na zastosowanie ich nawet w najbardziej kompaktowych nowoczesnych urządzeniach, jednak przy tej samej objętości takie karty są droższe od ich pełnowymiarowych odpowiedników, a rozmiary...większości nowoczesnych kamer wideo pozwalają na korzystanie ze zwykłych kart SD. Dlatego ta opcja jest dostępna tylko tam, gdzie decydujące znaczenie mają kompaktowe wymiary - przede wszystkim wśród modeli kieszeniowych (patrz "Rodzaje"). Karty MicroSD mają również modyfikacje HC i XC i są podzielone na klasy prędkości; można ich używać w czytnikach kart SD przy użyciu najprostszych przejściówek, a czasem nawet bez nich.

- MMC. Standard jest pod wieloma względami podobny do SD - aż do tego, że takie karty są w pełni kompatybilne z czytnikami kart SD pod względem rozmiaru i kontaktów. Pojemność MMC - do 64 GB, działają jednak nieco wolniej. Z tego powodu ten standard praktycznie nie jest używany „w czystej postaci”, jego obsługa jest zwykle połączona z obsługą bardziej popularnego SD.

- MS (MemoryStick). Autorski standard stworzony przez Sony jest wykorzystywany głównie w technologii tej firmy, w tym w kamerach. Istnieje wiele odmian takich mediów i nie wszystkie są ze sobą kompatybilne. Karty MS są dość drogie i nie tak wszechstronne jak karty SD, więc wiele aparatów z ich obsługą może również pracować z SD.

- CompactFlash (CF). Standard pierwotnie stworzony dla profesjonalnej fotografii; wśród kamer jest również używany w modelach profesjonalnych (patrz „W stronę”). Karty CF mają dobrą pojemność (do 128 GB) i wysoką prędkość działania; ich główną wadą jest duży rozmiar, co ogranicza ich zastosowanie w technologii kompaktowej. Istnieją dwa formaty CF - Rodzaj I i Rodzaj II; karty drugiego typu są szybsze, ale nie nadają się do czytników kart pierwszego typu ze względu na ich większą grubość.

- SxS. Standard stworzony przez Sony i SanDisk specjalnie dla profesjonalnych kamer i kamer filmowych, jest używany w urządzeniach wysokiej klasy. Takie karty wyróżniają się wysoką wydajnością dzięki temu, że korzystają z połączenia PCI Express; a ich kształt pozwala na instalację bezpośrednio w gnieździe ExpressCard w komputerze lub laptopie. Maksymalna pojemność takiego nośnika to 32 GB.

- P2. Markowy standard stworzony przez firmę Panasonic wyłącznie do profesjonalnego nagrywania wideo. Wewnętrznie karta P2 jest tablicą 4 napędów SD, podczas gdy zewnętrznie jest identyczna z komputerową kartą PCMCIA i można ją włożyć bezpośrednio do odpowiedniego gniazda. Objętość takich nośników wynosi do 64 GB.