Porównanie HILTON WK 9220 3000 W 2 l biały vs Bosch TWK 8613 czarny

- Czajnik elektryczny. Czajniki elektryczne w klasycznym tego słowa znaczeniu: pojemniki z grzałkami wewnątrz, przeznaczone głównie do gotowania wody. Właśnie przeznaczeniem takie urządzenia różnią się od termopotów (patrz niżej): czajniki są przeznaczone przede wszystkim do podgrzewania wody, możliwość utrzymywania w nich temperatury jest rzadka i nie jest główną funkcją.

- Termopot. Urządzenia łączące cechy czajników elektrycznych i termosów. Zewnętrznie różnią się od czajników elektrycznych szczelniejszą pokrywą i grubymi ściankami, zwykle podwójnymi, co zapewnia lepszą izolację termiczną. Ponadto woda z termopotu nalewana jest zwykle za pomocą pompki wbudowanej w pokrywę. Jednak główna różnica pod względem funkcjonalności polega na tym, że termopot jest przeznaczony zarówno do podgrzewania wody, jak i do utrzymywania jej temperatury; jednocześnie, dzięki wzmocnionej izolacji termicznej, zużycie energii na utrzymanie temperatury jest stosunkowo niskie. Dzięki temu takie urządzenie pozwala stale mieć pod ręką zapas gorącej wody. Jednocześnie termopoty są zauważalnie gorsze od tradycyjnych czajników elektrycznych pod względem szybkości nagrzewania, dlatego trzeba wcześniej zadbać o zaopatrzenie w wodę.

- Dystrybutor gorącej wody. Rodzaj czajników, zewnętrznie podobny do termopotów, a zasadą działania przypomina funkcję „gorącej wody” w ekspresach do kawy. Zbiornik główny dystrybutora nie posiada grzałki – służy jedynie do przechowywania zapasu wody; nagrzewanie odbywa się na zasadzie przepływowej, bezpośrednio podczas nalewania do kubka lub innego pojemnika. Tym samym proces uzyskiwania ciepłej wody trwa kilka sekund i wymaga minimalnego zużycia energii – wszak podgrzewana jest tylko objętość wody, która jest dostarczana do wylewki dystrybutora. Co więcej, takie urządzenia zwykle pozwalają regulować temperaturę nagrzewania w dość szerokim zakresie; w niektórych modelach można ustawić wymaganą wydajność, co skutkuje ściśle określoną ilością ciepłej wody. Główną wadą takich urządzeń jest dość wysoka cena.

- Zaparzacz. Czajniki przeznaczone nie tylko do gorącej wody, ale bezpośrednio do parzenia herbaty i innych napojów. Charakterystyczną cechą takich modeli jest obecność w zestawie sitka (lub innego podobnego urządzenia) do zaparzania. Ponadto bardzo popularną funkcją w takich urządzeniach jest termostat, który pozwala w łatwy sposób dobrać temperaturę optymalną dla różnych przypadków. Jako materiał korpusu tradycyjnie stosuje się szkło (również w połączeniu z metalem): pozwala dokładnie monitorować proces parzenia, kontrolując kolor i przezroczystość zawartości, a jednocześnie nie wpływa na smak i zapach napoju. Oczywiście takie czajniki można wykorzystać do uzyskania zwykłego wrzątku — wystarczy wyjąć sitko lub po prostu pozostawić puste.

- Zestaw do zaparzania. Zestaw do przygotowywania gorących napojów, składający się z dwóch oddzielnych naczyń - czajnika i zaparzacza. W tym przypadku woda jest nagrzewana w czajniku, a zaparzacz może być tradycyjnym naczyniem, które w ogóle nie ma własnej grzałki. W niektórych przypadkach takie zestawy są wygodniejsze niż opisane powyżej zaparzacze: na przykład zaleca się natychmiastowe wlewanie niektórych rodzajów liści herbaty gorącą wodą, a nie podgrzewanie jej stopniowo. Z drugiej strony zestawy dwóch naczyń są cięższe, nieporęczne i droższe niż uniwersalne czajniczki z możliwością zaparzania; dlatego ta opcja jest znacznie mniej powszechna w naszych czasach.
Zwracamy również uwagę, że czajniki elektryczne w formie samowarów to także de facto zestawy do zaparzania; mają jednak swoje własne cechy, dlatego są opisane jako osobny rodzaj (patrz poniżej).

- Do parzenia kawy. Czajniki z wdzięczną „łabędzią szyją” — smukłą, zakrzywioną wylewką w kształcie litery S do punktowego nalewania wody. Modele do parzenia kawy często wyposażone są w możliwość precyzyjnej kontroli temperatury nagrzewania wody. Dzięki wylewce takich czajników zapewnione jest stopniowe dostarczanie gorącej wody o wymaganej temperaturze, co zapewnia równomierną ekstrakcję kawy podczas procesu parzenia. Nadają się również do zaparzania określonych rodzajów herbat, dla których priorytetem jest precyzyjna kontrola temperatury wody podczas przygotowywania napoju.

- Samowar. Modele kopiujące tradycyjne samowary. Z reguły mają design w stylu retro (patrz „Design”), jednak nawet w tym stylu są dość oryginalnie wyglądające urządzenia. W każdym razie takie urządzenie zwykle składa się z głównego naczynia, w którym podgrzewana jest woda, i zaparzacza - jest instalowany na głównym naczyniu od góry i nagrzewa się z jego ciepła. Ogólnie rzecz biorąc, nowoczesne samowary elektryczne są dość funkcjonalne, jednak są bardziej nieporęczne i droższe niż konwencjonalne czajniki elektryczne; dlatego samowarów w naszych czasach produkuje się mało i są przeznaczone głównie dla miłośników starożytności i miłośników oryginalnych akcesoriów kuchennych.

Design, w którym wykonany jest czajnik elektryczny. Oprócz klasycznego designu, obecnie istnieją bardziej oryginalne style, a mianowicie:

- Retro. Urządzenia stylizowane na antyki - głównie na przybory kuchenne z lat 30. - 50. XX wieku. W tym przypadku stopień stylizacji może być różny: na przykład niektóre sprzęty są prawie nie do odróżnienia od zwykłych czajników kuchennych, które stawia się na kuchence. Zauważamy również, że prawie wszystkie samowary wykonywane są w stylu retro (patrz „Rodzaj”). Ale termopoty i czajniki w tym designie prawie nigdy nie są produkowane. W każdym razie czajnik retro będzie nieodzowny w kuchni w tym samym stylu, ale może też pasować do nowoczesnego wnętrza.

- Hi-tech. Urządzenia o technologicznym, czasem wręcz futurystycznym designie - z wykorzystaniem niemalowanego metalu, przezroczystego szkła, a także minimalnej ilości (lub nawet całkowitego braku) detali dekoracyjnych. Jednocześnie sam design może być dość nietypowy: na przykład istnieją modele, które zwężają się ku górze i niejasno przypominają kolby laboratoryjne. Podobnie jak w stylu retro, prawie nie ma innych urządzeń w tym stylu, z wyjątkiem klasycznych czajników.

Wybierając urządzenie w konkretnym designie należy mieć na uwadze, że wzornictwo nieuchronnie wpływa na koszt – czasami dość zauważalnie, podczas gdy zazwyczaj nie zapewnia korzyści funkcjonalnych.

Pojemność nominalna czajnika, innymi słowy, największa ilość wody, jaką można do niego wlać. Do tej właśnie pojemności jest zwykle zaznaczany wskaźnik poziomu wody (jeśli jest, patrz poniżej). W przypadku zestawów do parzenia herbaty i kawy (patrz „Rodzaj”) ten punkt zwykle podaje pojemność głównego czajnika; pojemność zaparzacza może być określona osobno (patrz poniżej).

Im większa pojemność, tym więcej wody można za jednym razem ugotować w urządzeniu. Z drugiej strony, duża pojemność czajnika elektrycznego odpowiednio wpływa na wymiary i wagę, a nagrzewanie wymaga albo dużej mocy, albo dużo czasu. Warto więc wybierać według tego parametru w zależności od rzeczywistych potrzeb. Na przykład małe czajniki turystyczne (lub dla jednej osoby) mają pojemność do 1 litra. Do użytku domowego w rodzinie 2 - 3 osobowej wystarczy model 1,5 - 2 litrowy. Urządzenia o pojemności na 2 - 3 l już dobrze nadają się do małego biura lub podobnej sytuacji. Najpojemniejsze modele mogą pomieścić 10 litrów lub więcej - są to głównie termopoty przeznaczone do „rozdania” gorącej wody w stołówkach, kawiarniach i innych miejscach publicznych.

Moc pobierana przez czajnik podczas pracy jest w rzeczywistości mocą grzałki zainstalowanej w urządzeniu.

Od tego parametru zależą dwa punkty pracy: intensywność grzania i zużycie energii elektrycznej. Z jednej strony, duża moc grzałki pozwala na szybsze podgrzanie pewnej objętości wody i oszczędność czasu. Z drugiej strony, pobór mocy takiego urządzenia będzie również odpowiedni. Najprawdopodobniej nie wpłynie to na rachunki za prąd (rzeczywiste zużycie energii na podgrzanie określonej objętości wody będzie takie samo, niezależnie od mocy grzałki). Mogą jednak wystąpić pewne niuanse związane z podłączeniem: na przykład przy słabym okablowaniu lub niewłaściwie dobranych bezpiecznikach mogą wystąpić awarie sieci z powodu działania „żarłocznego” grzejnika i nie można podłączać do zwykłego gniazdka urządzeń o mocy większej niż 3500 W - wymaga to określonego formatu zasilania. W świetle tego ostatniego, nawet najbardziej pojemne urządzenia - termopoty o pojemności 10 litrów lub więcej - są niezwykle rzadko wyposażone w grzałki o mocy większej niż 3000 W: ta moc jest wystarczająca do pracy zgodnie z przeznaczeniem, podczas gdy do podłączenia nadaje się zwykłe gniazdko.

Materiał użyty jako zewnętrzna powłoka grzałki. Powłoka ta ma bezpośredni kontakt z podgrzewaną wodą, dlatego jej właściwości są dość istotnym niuansem w specyfikacji czajnika.

- Stal nierdzewna. Najpopularniejsza opcja powłoki: stal nierdzewna jest stosunkowo niedroga, a jednocześnie dość odporna na osadzanie się kamienia. Niemniej jednak pod względem odporności na kamień wciąż ustępuje bardziej zaawansowanym materiałom.

- Aluminium. Kolejny popularny materiał, nieco droższy i odporniejszy na osadzanie się kamienia niż stal nierdzewna, ale generalnie nie różniący się znacząco.

- Ceramika. Powłoka ceramiczna wyróżnia się doskonałą odpornością na osadzanie się kamienia i na korozję. Oczywiście nie daje to absolutnej gwarancji przed osadzaniem się kamienia, jednak osad z kamienia tworzy się znacznie wolniej niż na powierzchni stalowej lub aluminiowej. Ponadto wiele z tych grzałek można czyścić nawet dość agresywnymi środkami odkamieniającymi, które nie nadają się do powłok metalowych. Z drugiej strony, ceramika jest dość droga i dlatego jest używana głównie w czajnikach klasy premium.

- Srebro. Kolejny wysokiej jakości materiał, który jest odporny na osadzanie się kamienia i na korozję. Ponadto srebro ma pewne właściwości bakteriobójcze, co może być przydatne, jeśli czajnik jest regularnie używany jako pojemnik na schłodzoną ugotowaną wodę. Jednocześnie srebrna powłoka jest dość droga.

Urządzenie, które pozwala oszacować ilość wody w czajniku bez otwierania jego pokrywy. Najczęściej wskaźnik poziomu wody ma postać podziałki nanoszonej albo na przezroczystą ściankę pojemnika, albo na przeźroczystą wkładkę w nieprzezroczystej ściance. W każdym razie ta funkcja pozwala dość dokładnie zmierzyć objętość napełnionej wody, a nie tylko określić ją „na oko”. Ta możliwość jest szczególnie ważna w przypadku modeli z otwartymi cewkami (patrz „Element grzewczy”), w takich urządzeniach znak na wskaźniku jest zwykle umieszczany na minimalnym dopuszczalnym poziomie wody.

Możliwości regulacji temperatury przewidziane w konstrukcji czajnika, a mianowicie konkretne wartości temperatury, które można ustawić w urządzeniu. Podkreślamy, że jest to właśnie automatyczna regulacja, w której urządzenie automatycznie wyłącza się (lub przechodzi w tryb utrzymywania temperatury) po osiągnięciu pożądanego stopnia nagrzania.

Jeśli ten punkt zawiera kilka opcji oddzielonych przecinkami (na przykład „60 °C, 80 °C, 90 °C”), oznacza to, że ten model ma kilka opcji stałej temperatury. Istnieją jednak również urządzenia z płynną regulacją, która pozwala regulować temperaturę w skokach co 5 °C, a nawet 1 °C; dla takich urządzeń wskazany jest tutaj cały zakres regulacji, na przykład „60 – 100 °C”.

Ogólnie rzecz biorąc, im więcej możliwości ustawienia temperatury w czajniku, tym bardziej wszechstronny on jest, tym dokładniej można dobrać optymalny tryb zaparzania dla danego napoju. Oto prosta tabela zalecanych temperatur:

— biała herbata — 60 °C;
— żółta herbata — 70 °C;
— zielona herbata — 80 °C;
— czarna herbata — 90 °C;
— rooibos, hibiskus — 100 °C (do wrzenia);
— jedzenie dla niemowlaka — 40 °C.

Oczywiście są wyjątki od takich zasad, w zależności od konkretnego rodzaju napoju. Na przykład niektó...re rodzaje zielonej herbaty można parzyć w temperaturze 90 °C.

Możliwość obsługi klasycznego czajnika (patrz "Typ") w trybie utrzymania temperatury wody - gdy podgrzana woda jest utrzymywana w cieple dzięki pracy grzałki przy małej mocy. W przypadku czajników, w przeciwieństwie do termopotów, ten tryb nie jest obowiązkowy, dlatego jego obecność jest wskazywana osobno w specyfikacji.

Czajniki (patrz „Typ”), w których pokrywa otwiera się za naciśnięciem przycisku. Takie otwieranie jest szybsze i wygodniejsze, a często bezpieczniejsze niż metoda tradycyjna (chwycić pokrywkę i podnieść ją): pokrywa może się bardzo nagrzać podczas pracy czajnika, a dłuższy kontakt z nią jest obarczony oparzeniami. I choć przycisk może również być umieszczony na pokrywie, wystarczy krótkie naciśnięcie, aby go aktywować, a nawet w takich przypadkach ryzyko poparzenia jest minimalne. Z drugiej strony, otwieranie pokrywy przyciskiem komplikuje konstrukcję czajnika i nieco zmniejsza jego niezawodność.