Porównanie EMOS P4532 vs EMOS E708A-COB+5

Liczba diod LED (patrz „Źródło światła”) przewidziana w konstrukcji latarki.

Na pierwszy rzut oka im więcej diod, tym mocniejszy jest ten model. Jednak w praktyce wszystko nie jest takie proste. Po pierwsze, jedna wysokiej klasy dioda LED może zapewnić wyższy strumień świetlny niż kilka niedrogich diod. Po drugie, we współczesnych latarkach mogą się stosować zarówno tradycyjne diody LED, jak i tablice dużej liczby miniaturowych diod na wspólnej podstawie. Takie tablice mogą być wykonane w technologii SMD lub bardziej zaawansowanej COB; różnice między tymi opcjami są bardziej szczegółowo opisane w punkcie „Model diody”, tutaj zauważamy, że jednoczęściowa płyta SMD lub COB jest również uważana za 1 diodę LED - ponadto pod względem jasności może przewyższać zwykłe diody LED kilkakrotnie lub nawet więcej.

W związku z tym nie warto bezpośrednio oceniać jasności i wydajności latarki według tego parametru. Ale liczba diod często bezpośrednio wpływa na niezawodność: większość „wielokrotnie ładowalnych” latarek jest w stanie kontynuować pracę, nawet jeśli część diod ulegnie awarii. Ponadto w niektórych rodzajach latarek – w szczególności w modelach turystycznych i latarkach ręcznych rozproszonych (patrz „Rodzaj”) – każda dioda LED oświetla inny sektor i razem pokrywają pełne 360° w poziomie.

Maksymaln siła światła zapewniana przez latarkę.

Siłę światła (wyrażaną w lumenach) można opisać jako całkowitą ilość światła wytworzonego przez diodę LED lub inne źródło światła i rozchodzącego się we wszystkich kierunkach, w które samo źródło światła świeci (bez soczewek, odbłyśników itp.). W praktyce oznacza to, że możliwości latarki zależą nie tylko od siły światła, ale także od kąta świecenia (patrz „Kąt świecenia (oświetlenia)”). Na przykład stosunkowo słaby strumień można skoncentrować w wąską wiązkę, zapewniając dobry zasięg; natomiast do skutecznego pokrycia dużego obszaru będzie nieuchronnie wymagana duża liczba lumenów.

Należy pamiętać, że kąt świecenia nie zawsze jest określony w charakterystyce i nawet przy takich danych trudno od razu ocenić rzeczywiste możliwości latarki. Dlatego do takiej oceny najlepiej wykorzystać informacje o rzeczywistym zasięgu światła (patrz niżej), a także wziąć pod uwagę ogólny typ urządzenia (patrz wyżej). Tak więc przy tej samej ilości lumenów latarka ręczna z odbłyśnikiem do formowania kierunkowej wiązki da zauważalnie większy zasięg niż latarka turystyczna o zasięgu 360°.

Należy również pamiętać, że wysoka jasność latarki nie zawsze jest uzasadniona i warto dobierać według tego parametru, biorąc pod uwagę realne warunki użytkowania. Tak więc podczas pracy na krótkich dystansach jasne światło może stać się przeszkodą: męczy oczy i może ś...lepić innych. Ponadto zwiększenie jasności zwykle wymaga mocniejszych źródeł zarówno światła, jak i mocy, odpowiednio, zwiększenia masy i wymiarów latarki.

Maksymalny zasięg, przy którym latarka zapewnia efektywne oświetlanie obiektów. Dla różnych producentów kryteria tej skuteczności w pomiarach zasięgu mogą się różnić, dlatego tylko modele jednego producenta mogą być ze sobą jednoznacznie porównywane pod względem zasięgu. Jednocześnie parametr ten umożliwia, z pewnym stopniem niezawodności, porównywanie modeli różnych producentów: na przykład latarki o zasięgu 15 m i 100 m będą ewidentnie należeć do różnych klas zasięgu, niezależnie od producenta.

Należy pamiętać, że zasięg światła zależy nie tylko od maksymalne siły światła zapewnianej przez latarkę (patrz wyżej), ale także od cech jej konstrukcji: im węższą wiązkę zapewnia odbłyśnik latarki, tym większy będzie zasięg, oraz odwrotnie – rozproszone światło nie dociera daleko. Niektóre modele umożliwiają regulację szerokości wiązki w zależności od wymagań sytuacji (więcej szczegółów w „Regulacja skupienia wiązki”).

Należy również pamiętać, że modele o tym samym podanym zasięgu światła mogą obejmować różne obszary. Na przykład latarka ręczna (patrz „Rodzaj”) z odbłyśnikiem 20 cm może zapewnić szerszą wiązkę niż konwencjonalna latarka ręczna z odbłyśnikiem 5 cm. I choć w obu przypadkach obiekty uchwycone w plamie świetlnej będą oświetlone w ten sam sposób, to jednak w pierwszym przypadku wielkość samej plamki będzie większa, a rzeczywista wydajność latarki odpowiednio większa (z uwagi na to, że szeroką wiązką łatwiej jest „obmacywać” poszczególne obiekty, zw...łaszcza ze znacznej odległości).

Maksymalny czas pracy latarki bez wymiany baterii lub ładowania akumulatora.

Należy pamiętać, że w modelach z kontrolą jasności czas ten jest wskazywany dla najskromniejszego i odpowiednio ekonomicznego trybu. Na przykład w latarce o maksymalnym strumieniu świetlnym 1000 lm deklarowany czas pracy 20 godzin można osiągnąć przy jasności zaledwie 30 lm, a przy maksymalnej jasności czas pracy może zaledwie przekroczyć pół godziny. Te niuanse należy wyjaśnić zgodnie ze szczegółową charakterystyką. Zwracamy jednak również uwagę, że dodatkowe tryby pracy (patrz niżej) nie są w tym przypadku brane pod uwagę: np. jeśli latarka z naszego przykładu w trybie SOS może pracować przez 30 godzin, w charakterystyce wszystko jedno będzie deklarowany czas pracy 20 godzin.

Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z wymiennymi bateriami rzeczywisty czas pracy będzie również zależał od jakości takich baterii. Na przykład w przypadku latarek na ogniwa AA i AAA autonomia jest najczęściej podawana przy użyciu wysokiej jakości baterii alkalicznych; jeśli zamiast nich użyjesz niedrogich cynkowo-węglowych, czas pracy może być kilkakrotnie krótszy.

Ogólnie rzecz biorąc, wybierając latarkę według maksymalnego czasu pracy, nie zawsze ma sens skupianie się na modelach „długo działających”: często mają one albo małą moc, albo dużą wagę/wymiary, a cena może znacząco „gryźć”. Latarki z długim czasem pracy przydadzą się przede wszystkim tym, którzy przez dłuższy czas musz...ą „odciąć się od cywilizacji”: turystom ekstremalnym, ratownikom, wojskowym itp. A do większości codziennych zadań w nowoczesnym mieście, a nawet kilkudniowych wycieczek na wieś wystarczy czas pracy do 10 godzin.

Liczba i rodzaje dodatkowych trybów pracy przewidzianych w latarce.

Dodatkowe tryby obejmują wszystkie tryby, w których format latarki odbiega od standardowego - „stała wiązka światła w zakresie widzialnym bez wyraźnego koloru”. Mianowicie chodzi o stroboskop, SOS, światło mijania / drogowe, podczerwień (IR), ultrafiolet (UV), światło czerwone, światło niebieskie, światło zielone itp. Więcej szczegółów na temat każdego z nich:

- Stroboskop. Tryb szybkiego migania - kilka błysków na sekundę. Jednym z najpopularniejszych zastosowań tej funkcji jest dezorientacja wroga w ekstremalnej sytuacji; w związku z tym stroboskop jest często przeznaczony do latarek podlufowych (patrz „Rodzaj”), a także do modeli ręcznych o „taktycznej” specjalizacji. Ponadto szybkie miganie jest dobre do wyróżnienia się na drodze – zwłaszcza w pochmurną pogodę lub w nocy: ten rodzaj światła jest znacznie bardziej zauważalny niż światło stałe, także przy widzeniu peryferyjnym. Jednocześnie zauważamy, że podczas korzystania ze stroboskopu należy zachować ostrożność: ze względu na specyficzny wpływ na psychikę tryb ten może powodować zaostrzenia niektórych chorób - na przykład napady padaczkowe u...pacjentów z padaczką.

- SOS. Tryb pracy to „trzy krótkie błyski – trzy długie – trzy krótkie”, co odpowiada międzynarodowemu sygnałowi „Proszę o pomoc” (litery S-O-S w formacie alfabetu Morse'a). Eliminuje to konieczność ręcznego podawania takiego sygnału i pozwala pozostawić latarkę do samodzielnej pracy, a samemu uporać się z bardziej palącymi problemami (które często towarzyszą sytuacjom wymagającym SOS).

- Światła mijania / drogowe. Możliwość przełączania między światłami drogowymi i światłami mijania. To przełączanie jest najczęściej realizowane przy użyciu kilku zestawów diod LED; jednocześnie w niektórych modelach każdy z tych zestawów odpowiada za swój własny tryb, w innych wszystkie diody pracują jako światła drogowe, a tylko część z nich jako światła mijania.

- Podczerwień (IR). Podświetlenie w niewidzialnym zakresie podczerwieni. Wykorzystywane jest w szczególności do poprawy sprawności noktowizorów i celowników termowizyjnych. Zwróć uwagę, że wiele diod LED, odpowiedzialnych za ten tryb, podczas pracy świeci również w zakresie widzialnym (na czerwono); jednak ta poświata jest raczej słaba i z reguły jest dostrzegalna dla ludzkiego oka tylko wtedy, gdy patrzy się bezpośrednio na jej źródło z niewielkiej odległości.

- Ultrafiolet (UV). Oświetlenie ultrafioletowe służy głównie do wykrywania obiektów i śladów, które są niewidoczne w normalnych warunkach oświetleniowych. Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania tej funkcji jest użycie improwizowanego detektora waluty: większość współczesnych banknotów ma oznaczenia UV. Takie światło może być również wykorzystywane do wykrywania napisów „niewidzialnym” atramentem (w tym znaków na tych samych banknotach), niektórych płynów biologicznych (na przykład krwi) i chemicznych (w szczególności preparaty wrażliwe na promieniowanie UV umożliwiają wykrywanie nieszczelności w rurach i układach chłodzenia cieczą) itp. Zwróć uwagę, że emiter UV zwykle świeci w zakresie widzialnym - z charakterystycznym niebieskawym odcieniem; pozwala to dokładnie określić, czy takie światło jest włączone, czy wyłączone.

- Światło czerwone. Jeden z najpopularniejszych kolorów uzupełniających we współczesnych latarkach; może być stosowany zarówno w połączeniu z niebieskim i zielonym (w tzw. modelach RGB), jak i jako jedyny odcień pomocniczy. Jedną z cech światła czerwonego jest to, że prawie nie wpływa na widzenie skotopowe, nie przenika przez powieki i nawet po zupełnej ciemności nie oślepia oczu. To sprawia, że takie oświetlenie jest najlepszą opcją, na przykład do doprecyzowania danych na mapie podczas nocnej wędrówki, gdy trzeba szybko przywrócić wzrok po zgaszeniu światła, lub do oświetlenia nocnego w sypialni, gdzie trzeba widzieć otoczenia i jednocześnie niepożądane jest przeszkadzanie śpiącym światłem. Innym sposobem wykorzystania czerwonego światła jest nadawanie sygnałów: to światło przemieszcza się dalej niż niebieskie lub zielone i wyraźnie wyróżnia się na tle większości krajobrazów i obiektów stworzonych przez człowieka. Odcień można zmieniać zarówno za pomocą filtra barwnego na głównym źródle światła, jak i za pomocą oddzielnej diody LED.

- Światło niebieskie. Jeden z odcieni używanych głównie w trójkolorowych „latarkach RGB” - wraz z czerwonym (patrz wyżej) i zielonym. To światło jest przeznaczone głównie do sytuacji, w których trzeba skutecznie oświetlić przestrzeń przed sobą, jednak niepożądane jest stosowanie zwykłego białego światła. Wzrok ludzki jest najbardziej wrażliwy na odcienie niebieskiego i zielonego; dlatego stosunkowo słaba wiązka niebieskiego światła ujawnia dużą ilość szczegółów. A w niektórych sytuacjach takie oświetlenie może być nawet skuteczniejsze niż białe. Na przykład, jeśli w nocy wycelujesz białą latarkę w jasny obiekt, przestrzeń za tym obiektem będzie słabo zauważalna ze względu na jasne odbite światło; a słabe niebieskie światło oświetli równomiernie zarówno „pierwszy plan”, jak i „tło”. Natomiast używanie tego odcienia przy wysokiej jasności jest, wręcz przeciwnie, niepożądane - odbicie od jasnego niebieskiego światła będzie oślepiać jeszcze bardziej niż od białego, a tym bardziej od czerwonego. A jeśli niebieska wiązka, nawet słaba, trafi w oczy, natychmiast zepsuje widzenie skotopowe, a przywrócenie go zajmie dużo czasu.
Należy pamiętać, że wybór między niebieskim a podobnym zielonym (patrz poniżej) zależy od konkretnych warunków: w różnych sytuacjach mogą być optymalne różne odcienie.

- Światło zielone. Odcień najczęściej używany w trójkolorowych latarkach RGB, jednak czasami używany jako jedyny kolor uzupełniający. Pod wieloma względami jest podobny do opisanego powyżej niebieskiego - w szczególności w niektórych sytuacjach słabe zielone światło może wyraźnie ujawnić szczegóły niewidoczne w innych odcieniach (nawet przy tym samym niebieskim świetle), jednak wysoka jasność dla takiej wiązki jest niepożądana. Ponadto ten kolor ma swoją specyficzną cechę: wiele zwierząt prawie nie reaguje na zielone światło, dlatego jest ono szczególnie wygodne do polowania.

- Lampa ostrzegawcza. Tryb rzadkich błysków - najczęściej przy stosunkowo niskiej jasności, jednak możliwe są wyjątki; w niektórych modelach można znaleźć więcej niż jedną wersję ostrzegania. W każdym razie funkcja ta dobrze nadaje się do sygnalizowania i wskazywania Twojej lokalizacji; jednocześnie tryb lampy ostrzegawczej nie tylko zużywa energię baterii ekonomiczniej niż stałe światło o tej samej jasności, ale jest również lepiej widoczny z daleka. Należy również pamiętać, że w latarkach czołowych podobną funkcję pełni tryb migania (patrz poniżej).

- Migotanie. W rzeczywistości - odpowiednik opisanej powyżej lampy ostrzegawczej, stosowany w modelach czołowych (patrz „Rodzaj”). W tym trybie latarka emituje krótkie błyski lub świeci zmienną, „pulsującą” jasnością. W każdym razie ten format pracy nie ma na celu oświetlania otoczenia, jednak uczynienie użytkownika bardziej widocznym dla innych: człowiek reaguje na migotanie światła czysto odruchowo, nawet jeśli źródło takiego światła znajduje się daleko w przestrzeni widzenia peryferyjnego. Tryb lampy ostrzegawczej przyda się przede wszystkim na drogach – na przykład podczas spaceru lub jazdy rowerem po zmroku: nawet w mieście takie ostrzeżenie dla okolicznych kierowców nie będzie zbyteczne, a tym bardziej na ciemnych wiejskich drogach.

- Czerwone miganie (czerwone migotanie, czerwona lampa ostrzegawcza). Dzięki temu trybowi latarka jest jak najbardziej zauważalna: czerwone światło, zwłaszcza migające, jest dobrze zauważalne nawet w ciągu dnia. A w ciemności ten odcień jest również przydatny, ponieważ nie szkodzi widzeniu skotopowemu (więcej szczegółów, patrz „Światło czerwone” powyżej). Ale konkretna specjalizacja migania na czerwono może być różna, w zależności od specjalizacji latarki. Na przykład w modelach turystycznych (patrz „Rodzaj”) ten tryb umożliwia nadanie sygnału, wyznaczenie lokalizacji obozu, punktu zbiórki itp.; w latarkach czołowych służy do wyróżnienia użytkownika na drodze i uczynienia go jak najbardziej widocznym dla osób wokół niego (przede wszystkim dla kierowców samochodów).

- Tryb lampy. Funkcja spotykana głównie wśród latarek ręcznych (patrz „Rodzaj”). Tak naprawdę chodzi o tryb światła rozproszonego – w przeciwieństwie do wiązki kierunkowej, która zapewnia główne źródło światła z odbłyśnikiem. Światło rozproszone nie różni się zasięgiem, jednak pozwala pokryć dużą powierzchnię – na przykład oświetlić całe pomieszczenie. W związku z tym tryb lampy znacznie rozszerza możliwości wykorzystania latarki ręcznej.

- Światło boczne. Jedna z nazw trybu lampy opisanego powyżej; rozproszone źródło światła stosowane w tym trybie często znajduje się z boku obudowy lampy – stąd nazwa.

- LCC. Tryb oznaczenia lasera: latarka emituje wiązkę laserową, znak, z której wskazuje na zamierzony punkt uderzenia. Sensowne jest przewidzenie takiego trybu tylko w modelach podlufowych (patrz „Rodzaj”).

Pamiętaj, że ta lista nie jest wyczerpująca: w nowoczesnych latarkach mogą się zapewniać inne, bardziej szczegółowe tryby pracy. W takich przypadkach cechy funkcjonalności należy doprecyzować zgodnie z dokumentacją producenta.

Możliwość ładowania latarki ze standardowego portu USB. Takie złącza są obowiązkowe w nowoczesnych komputerach i laptopach; można je znaleźć w innych typach sprzętu (od tabletów po systemy audio); Dodatkowo dostępne są zasilacze USB do gniazdek domowych i zapalniczek samochodowych. Tym samym ładowanie z USB znacznie rozszerza możliwości latarki: zamiast specjalistycznej ładowarki (o której też można zapomnieć lub zgubić) można wykorzystać do tego dowolny port USB.

Należy pamiętać, że modele kompaktowe (na przykład breloczki - patrz „Typ”) są często wyposażone we własne wtyczki USB, ale większa latarka może wymagać kabla.

Sam port ładowania może być microUSB lub USB C. W niektórych przypadkach dostępne są modele z firmowym kablem, na jednym końcu którego znajduje się wtyczka USB A.

Wskaźnik informujący o poziomie naładowania akumulatora zainstalowanego w latarce. Konstrukcja i funkcjonalność takiego wskaźnika mogą być różne - od prostej diody LED, która zmienia kolor i/lub tryb pracy w zależności od stanu akumulatora, po wyświetlacz LCD zdolny do wyświetlania określonego poziomu naładowania. Niemniej jednak w każdym przypadku wskaźnik poziomu naładowania ułatwia monitorowanie stanu akumulatora i zmniejsza prawdopodobieństwo pozostawienia bez światła w najbardziej nieodpowiednim momencie.

— Ładowarka latarki. Urządzenie do ładowania akumulatorów bezpośrednio w latarce. Należy pamiętać, że w taką ładowarkę mogą być wyposażone modele zarówno z niewyjmowanymi jak i wyjmowanymi akumulatorami. W każdym razie takie urządzenia są niezwykle proste w obsłudze: nie trzeba wyjmować baterii i wkładać ich do osobnego urządzenia, wystarczy podłączyć latarkę do gniazdka elektrycznego, gniazda zapalniczki samochodowej lub portu USB (ładowarki mogą korzystać z różnych źródeł zasilania, należy to doprecyzować osobno). Ponadto niektóre latarki z tą funkcją są w stanie pracować nawet podczas ładowania baterii (a właściwie z sieci). Jednocześnie ładowarki tego typu nie są tak uniwersalne jak ładowarki do osobnych akumulatorów (patrz odpowiedni punkt).

— Ładowarka samochodowa. Obecność w zestawie urządzenia do ładowania latarki z zapalniczki samochodowej (lub standardowego gniazda samochodowego o tym samym rozmiarze). Zwykle takie urządzenie wygląda jak zwykła wtyczka z kablem; kabel może być odpinany. A niektóre modele w ogóle nie posiadają osobnej ładowarki samochodowej: aby naładować akumulator, samą latarkę wkłada się do gniazda zapalniczki, a obudowa urządzenia pełni rolę wtyczki. Aby uzyskać szczegółowe informacje, patrz „Zasilanie — z zapalniczki”.

— Kabel USB do ładowania. Obecność w zestawie osobnego kabla do ładowania, a...le bez wtyczki do gniazdka. Przy tym istnieje możliwość ładowania np. z powerbanku.

— Ładowarka ogniw zasilających. Urządzenie do ładowania akumulatorów dostarczanych z latarką w zestawie. W takie urządzenie wyposażone są tylko modele z wymiennymi bateriami — właściwie, aby naładować baterię, trzeba ją uprzednio wyjąć. Może to powodować pewne niedogodności. Z drugiej strony akumulatory najczęściej wykonywane są w standardowym rozmiarze, co daje wiele dodatkowych możliwości. Na przykład możesz zakupić zapasowy zestaw baterii i używać go póki ten podstawowy się ładuje, ewentualnie włożyć jednorazowe baterie zamiast „rodzimych” akumulatorów; ładowarka może być używana nie tylko do ładowania akumulatorów latarki, ale także do ładowania innych kompatybilnych ogniw zasilających.

— Ogniwo(a) zasilające. Obecność ogniwa zasilającego w zestawie z latarką. Cecha ta pozwala na korzystanie z latarki natychmiast po zakupie, bez konieczności dokupywania oddzielnie baterii. Należy pamiętać, że obecność lub brak ogniwa zasilającego w zestawie nie zależy od rodzaju samych baterii (patrz „Zasilanie”): na przykład modele pod oryginalny akumulator nie zawsze są wyposażone w taki akumulator. Dlatego jeśli gotowość do pracy „po wyjęciu z pudełka” jest dla Ciebie istotna – należy wybrać latarkę dla której w zestawie deklarowana jest obecność ogniwa zasilającego. Jednocześnie warto wyjaśnić, w jakie ogniwo jest wyposażony produkt - jednorazową baterię czy akumulator.

— Filtry fotograficzne Wyjmowane filtry fotograficzne powszechnie stosowane do kolorowania wiązki latarki na jeden lub inny kolor - czerwony, niebieski i/lub zielony. Aby uzyskać więcej informacji o takim kolorowym oświetleniu, zobacz „Tryby dodatkowe”; tutaj zwracamy uwagę na dwa punkty. Po pierwsze, zestaw filtrów barwnych może być różny: na przykład światło czerwone jest powszechne, ale zielone i niebieskie są już zauważalnie mniej powszechne. Jednocześnie w przypadku niektórych lamp dodatkowe filtry fotograficzne są produkowane osobno, można je dodatkowo dokupić w razie potrzeby. Po drugie, jeśli latarka z kolorowym światłem nie zawiera filtrów znajdujących się w zestawie, oznacza to, że w tym modelu zastosowano oddzielne kolorowe diody lub znacznie rzadziej wbudowane filtry. Zarówno jedna, jak i druga opcja okazuje się wygodniejsza z punktu widzenia tego, że nie trzeba bawić się wymiennymi akcesoriami do zmiany kolorów (o których można gdzieś zapomnieć lub zgubić). Dodatkowe wyposażenie jednak nieco komplikuje i podnosi koszt konstrukcji całego urządzenia.

— Klips do noszenia. Obecność specjalnego klipsa w konstrukcji latarki - podobnego do tego stosowanego w przenośnych odtwarzaczach, długopisach itp. Ten klips pozwala przymocować latarkę do ubrania np. na krawędzi kieszeni. Funkcja ta ma na celu przede wszystkim wygodę noszenia: latarka mocowana na klips zawsze będzie w jednym miejscu, nie gubiąc się ani nie mieszając się w kieszeni.

— Uchwyt rowerowy. Uchwyt do montażu latarki na kierownicy roweru. Pozwala na wykorzystanie urządzenia oświetleniowego jako źródła światła przedniego oraz sygnalizuje nocą obecność rowerzysty na drodze. Z reguły uchwyt mocuje się na kierownicy za pomocą zacisku śrubowego, a latarka jest utrzymywana w nim dzięki elastyczności mocowania.

— Pasek. Obecność paska w konstrukcji latarki do mocowania do ręki. Zabezpiecza urządzenie przed upadkiem: nawet jeśli przypadkowo rozluźnisz palce, pasek utrzyma latarkę na dłoni (lub przynajmniej opóźni upadek, abyś miał czas na reakcję). A w modelach nurkowych (patrz „Rodzaj”) takie urządzenie może wręcz przeciwnie, uniemożliwić unoszenie się latarki. W dużych lampkach ręcznych pasek można zaprojektować tak, aby można go było łatwo nosić na ramieniu, ale takie opcje są dość rzadkie.

— Pokrowiec. W zestawie znajduje się specjalny futerał do przechowywania i transportu latarki. Pokrowiec ten chroni urządzenie przed niepotrzebnym zanieczyszczeniem i zapewnia pewien stopień ochrony przed uszkodzeniem. Dodatkowo może przydać się do ochrony okolicznych delikatnych przedmiotów – np. jeśli musisz je transportować wraz z latarką w ciasno zapakowanej torbie lub plecaku.

— Uchwyt podlufowy. Uchwyt do instalacji latarki podlufowej (patrz „Rodzaj”) na broni. Najczęściej taki uchwyt jest przeznaczony do standardowej szyny Picatinny/Weaver, ale możliwe są również inne opcje; ten punkt warto wyjaśnić przed zakupem. W każdym razie takie wyposażenie jest wygodne, ponieważ nie trzeba szukać uchwytu osobno; może jednak być nie odpowiedni dla niestandardowych miejsc montażowych.

— Bez uchwytu. Brak uchwytu do broni w zestawie dostawczym latarki podlufowej (patrz „Rodzaj”). Takie modele są pierwotnie przeznaczone do użytku w innym celu - zwykle jako ręczne modele kompaktowe (patrz ibid.), a możliwość instalacji pod lufą jest dostępna jako opcja. Warto również zwrócić uwagę na tę opcję, jeśli broń posiada niestandardowy sposób instalowania latarek - uchwyt do takiej instalacji najłatwiej dokupić oddzielnie od latarki.

Dodatkowa odporność latarki na różnego rodzaju wstrząsy i uderzenia. Konkretny stopień ochrony przed wstrząsami dla różnych modeli różni się, czasami dość zauważalnie; ten punkt należy wyjaśnić zgodnie z oficjalną dokumentacją. Jednocześnie zdecydowana większość modeli odpornych na wstrząsy jest w stanie znieść co najmniej upadek z rąk na twardą powierzchnię bez konsekwencji, a w każdym razie są one trwalsze niż latarki bez zabezpieczenia.

Zaleca się, aby specjalnie wybierać model odporny na wstrząsy, przede wszystkim, jeśli Twoja działalność wiąże się z odpowiednim ryzykiem - na przykład turystyka ekstremalna, speleologia, sprawy wojskowe, działania ochroniarskie.