Porównanie Yamaha A-S1100 vs Yamaha A-S3000

Zakres częstotliwości dźwięku, z którymi wzmacniacz może pracować. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego o niższym progu, powiedzmy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania wzmacniacza z tym wskaźnikiem 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym wszystkie kanały wzmacniacza pracują pod obciążeniem (patrz „Liczba kanałów”); w obecności nieużywanych kanałów moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć moc nominalną. Jednak to ona jest główną podstawą oceny ogólnej głośności dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do wzmacniacza: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc wzmacniacza.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnik standardowe wartości to 8, 6, 4 i 2 omy, dla których wskazane są poziomy mocy.

Sam stosunek sygnału do szumu jest stosunkiem poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez wzmacniacz do poziomu szumu obcego, który występuje podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom 70 - 80 dB we współczesnych wzmacniaczach można uznać za akceptowalny, 80 - 90 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu co najmniej 100 dB jest uważany za obowiązkowy.

Jeśli specyfikacje nie określają, dla którego wyjścia podawany jest stosunek sygnału do szumu, zwykle oznacza to jego wartość dla wejścia liniowego (patrz „RCA (par)”). To wystarczy, aby ocenić jakość urządzenia dla tego parametru. Jednak niektórzy producenci wskazują to również na inne wejścia – Main, Phono; zobacz poniżej szczegóły.

stosunek sygnału do szumu, gdy wzmacniacz działa przez wejście Phono. Ten interfejs służy do podłączania gramofonów; jego cechy są opisane w sekcji Wejścia poniżej, a znaczenie dowolnego stosunku sygnału do szumu znajduje się w odpowiednim punkcie powyżej.

Wzmocnienie i impedancja dynamiczna wzmacniacza, gdy sygnał jest podawany na zbalansowane wejście XLR.

Czułość dowolnego wejścia (poza optycznym) oznacza najniższe napięcie sygnału na tym wejściu, przy którym wzmacniacz jest w stanie dostarczyć normalne wartości mocy nominalnej (patrz „Moc na kanał (8Ω)”). Parametr ten określa przede wszystkim wymagania dotyczące źródła sygnału. Z jednej strony napięcie dostarczane przez to źródło nie może być niższe niż czułość wejściowa wzmacniacza, w przeciwnym razie wzmacniacz po prostu nie uzyska deklarowanych charakterystyk. Nie można jednak dopuścić do znacznego przepięcia, w przeciwnym razie dźwięk zacznie się zniekształcać. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru wzmacniacza pod kątem czułości są opisane w dedykowanych źródłach.

Dla każdego wejścia innego niż optyczne uważa się, że im wyższy wskaźnik ten, tym mniej zniekształceń jest wprowadzanych do sygnału przez wzmacniacz. Za minimalną impedancję wejściową we współczesnych modelach uważa się 10 kOm, a w urządzeniach high-end może osiągnąć kilkaset kOm.

Poziom sygnału i impedancja dynamiczna (impedancja) na wyjściu REC we wzmacniaczu.

To wyjście jest przeznaczone do podłączenia do urządzenia nagrywającego. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz „REC (do urządzenia nagrywającego)”; tutaj zwracamy uwagę, że poziom sygnału wyjściowego nie może być mniejszy niż czułość wejściowa podłączonego urządzenia, w przeciwnym razie nagrany dźwięk okaże się zbyt cichy.

Konstrukcja nowoczesnych wzmacniaczy polega przede wszystkim na tym, jak wydajnie cały obwód pracuje przy obciążeniu niskoimpedancyjnym: im niższa impedancja wyjściowa, tym łatwiej przy takim obciążeniu dostarczyć wymaganą moc. . Obecnie standardowa wartość to w rzeczywistości 1 kΩ (przy 1 kHz); zwykle wystarcza to dla większości zadań rozwiązywanych przez wzmacniacze Hi-Fi i Hi-End. Potrzeba innych znaczeń pojawia się tylko w szczególnych przypadkach; dla ich opisu warto sięgnąć do specjalistycznych źródeł.

Funkcje wyjścia REC są szczegółowo opisane w sekcji „REC (do rejestratora)” poniżej.

Poziom sygnału i impedancja dynamiczna zapewniana przez urządzenie na wyjściu przedwzmacniacza (więcej szczegółów patrz „Wyjścia”).

Poziom sygnału nie może być niższy niż czułość wzmacniacza mocy (patrz „Rodzaj”), na który dostarczany jest sygnał – w przeciwnym razie wzmacniacz mocy nie będzie w stanie zapewnić normalnego poziomu sygnału już na swoich wyjściach.

Impedancja dynamiczna jest dokładnie taka sama jak impedancja wejściowa wyjścia REC - patrz odpowiedni punkt powyżej. Aby uzyskać więcej informacji na temat samego wyjścia, patrz „Wyjścia”.

Ilość wejść stereo w konstrukcji wzmacniacza ze złączami XLR, które posiadają trzy piny i są w stanie zapewnić tzw. zrównoważone połączenie. Zwróć uwagę, że mówimy konkretnie o analogowym wejściu liniowym, z którego sygnał przechodzi przez wszystkie dodatkowe obwody przetwarzania (na przykład ustawienie LF / HF, patrz „Regulacje”); nie mylcie go z Main i zbalansowanym cyfrowym AES/EBU – to różne interfejsy, pomimo identyczności złączy.

Główną zaletą takiego połączenia jest to, że sam kabel pełni funkcje redukcji szumów i ekranowania przed zakłóceniami. Ten szczegół jest szczególnie przydatny, gdy konieczne jest połączenie elementów systemu znajdujących się w dużej odległości od siebie (od 2 m): kabel zbalansowany zachowuje czystość sygnału nawet na dość dużej długości. O jakości takiego połączenia świadczy choćby fakt, że zbalansowane XLR to standardowy interfejs dla profesjonalnych studiów nagraniowych. A jego obecność we wzmacniaczu z reguły wskazuje na wysoki poziom urządzenia.

We wzmacniaczach zwykle są dwa wejścia XLR – to minimalna liczba potrzebna do pracy z dźwiękiem stereo, a w praktyce często nie jest wymagane więcej.

Liczba wyjść wyzwalających w konstrukcji wzmacniacza. Wyjścia wyzwalające są używane jako część systemu sterowania urządzeniami zewnętrznymi (patrz „Zaawansowane”), a mianowicie do zarządzania energią: gdy wzmacniacz jest włączony, wysyła sygnał sterujący, który „budzi” inne elementy systemu audio (dla na przykład odbiornik lub subwoofer); dlatego nie muszą być dołączane osobno. Oczywiście elementy te muszą być wyposażone w wejścia wyzwalające, aby móc korzystać z tej funkcji.