Rodzaj przekładni, zastosowanej w konstrukcji ciągnika jednoosiowego.
Przekładnia to mechanizm przenoszenia obrotu z wału silnika na wał roboczy; w ten sposób zmniejsza się prędkość obrotowa i odpowiednio zwiększa się siła pociągowa. We współczesnych urządzeniach stosuje się przekładnie
ślimakowe,
łańcuchowe,
zębate i
łańcuchowo-zębate; oto ich główne cechy:
— Ślimakowa. Przekładnie oparte na mechanizmie ślimakowym stosowane są głównie w lekkich ciągnikach jednoosiowych z pasywnymi frezami. Dzięki swojej prostocie i niskiemu kosztowi taka przekładnia zapewnia wysokie przełożenie, co umożliwia uzyskanie dobrej siły pociągowej przy stosunkowo niskiej mocy silnika. Inne zalety przekładni ślimakowych to kompaktowość, minimalny poziom hałasu, płynna praca oraz zdolność do samohamowania. Z drugiej strony, takie przekładnie nie tolerują dużych obciążeń, co wpłynęło na obszar ich zastosowania.
— Łańcuchowa. Przekładnie oparte na napędzie łańcuchowym — dwóch kołach zębatych połączonych łańcuchem (podobnie jak mechanizm stosowany w rowerach). Takie przekładnie są nieco droższe niż te ślimakowe, lecz są bardziej niezawodne, zdolne do intensywnej pracy, a jednocześnie nie są tak drogie jak przekładnie zębate. Kolejną zaletą jest niewielka szerokość korpusu, co jest szczególnie ważne w przypadku kultywatorów — przekładnia nie
...ogranicza głębokości uprawy, gdyż może zagłębiać się w glebę jednocześnie z frezami.
— Zębata. Najbardziej zaawansowana odmiana współczesnych przekładni. Podobne mechanizmy wyróżniają się wysoką niezawodnością i trwałością, zwykle tolerują długotrwałą pracę przy dużych obciążeniach. Inny aspekt tych zalet to wysoki koszt. Przekładnie zębate stosowane są głównie w pojazdach profesjonalnych, dla których „wytrzymałość” ma kluczowe znaczenie.
— Zębato-łańcuchowa. Wariant kompromisowy, który po zamontowaniu na kultywatorze zwiększa jego wydajność (w porównaniu z przekładnią łańcuchowa i ślimakową), a po zamontowaniu na ciągniku jednoosiowym, nieznacznie obniża koszt tego ostatniego.Sposób rozruchu silnika benzynowego lub wysokoprężnego (patrz „Rodzaj silnika”) przewidziany w urządzeniu.
— Ręczny. Rozruch siłą ludzkich mięśni: operator ciągnie za specjalną linkę lub obraca rękojeść, w wyniku czego wałek się obraca, a silnik otrzymuje początkowy impuls niezbędny do pracy. Ręczne systemy rozruchowe są niedrogie, lekkie i kompaktowe, i nie są zależne od baterii, które wyczerpią się w najgorszym momencie. Z drugiej strony sam proces rozruchu może być wymagający, zwłaszcza w ciężkim, mocnym silniku. Dlatego ta odmiana jest używana głównie w modelach o stosunkowo małej mocy.
—
Rozrusznik elektryczny. Rozruch za pomocą rozrusznika - małego silnika elektrycznego zasilanego akumulatorem. Takie systemy są znacznie wygodniejsze niż systemy ręczne - operator tak naprawdę musi tylko nacisnąć przycisk lub przekręcić kluczyk; jednak nadają się do nawet najmocniejszych silników. Z drugiej strony rozrusznik z akumulatorem zauważalnie zwiększa wagę, wymiary i koszt całego urządzenia, a jeśli urządzenie jest bezczynne przez dłuższy czas, akumulator może się rozładować i system stanie się bezużyteczny (jednak w tym przypadku może być przewidziany zapasowy rozrusznik ręczny). Dlatego ta metoda rozruchu jest stosowana wyłącznie w pojazdach ciężkich, dla których możliwość obejścia się bez ręcznego rozruchu jest ważniejsza niż opisane wady.
