Porównanie Apple iPad Pro 11 2020 128 GB / LTE vs Apple iPad Pro 12.9 2020 128 GB

— Przekątna wyświetlacza. Przekątna ekranu; tradycyjnie podawana w calach. Większe ekrany są łatwe do oglądania i dotykania. Z drugiej strony parametr ten ma bezpośredni wpływ na wymiary, pobór mocy oraz cenę całego tabletu (wzrost kosztu często wiąże się z tym, że większy ekran również wymaga wyższej rozdzielczości). Rzadkie ptaki z rodziny współczesnych tabletów mają 7-calowe ekrany; wiele z nich wygląda jak nieco powiększone smartfony. Przekątne 8 cali i 9 cali zaliczamy do podstawowych. 10-calowa i 11-calowa przekątna to całkiem soldiny wskaźnik jak na tablet konsumencki; ekrany o przekątnej 12 cali, 13 cali, 14 cali i więcej są typowe głównie dla modeli profesjonalnych.

— Rozdzielczość. Rozdzielczość ekranu tabletu - rozmiar matrycy w punktach (pikselach) w poziomie i w pionie. Ze względu na ten parametr ekrany we współczesnych tabletach tradycyjnie dzielą się na trzy kategorie: HD, Full HD, 2K i więcej. Im wyższa rozdzielczość wyświetlacza, tym wyraźniejszy, bardziej szczegółowy i gładszy obraz, który może on wyświetlić. Wysoka rozdzielczość jest szczególnie ważna w przypadku wyświetlaczy o dużej przekątnej. Je...dnocześnie wpływa to znacząco na koszty - zarówno ze względu na wysoką cenę samych ekranów, jak i ze względu na zwiększone wymagania dotyczące wydajności systemu.

— PPI. Skrót od „points per inch”, tj. „piksele na cal”. Parametr ten określa, ile pikseli znajduje się na 1-calowej (2,54 cm) linii narysowanej poziomo lub pionowo na ekranie; zależy to bezpośrednio od rozdzielczości i rozmiaru wyświetlacza. Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa wartość PPI, tym wyraźniejszy, płynniejszy i odpowiednio wysokiej jakości obraz będzie na ekranie. A przy określonej gęstości pikseli ludzkie oko zazwyczaj przestaje rozróżniać poszczególne punkty, postrzegając całkowicie wygładzony obraz.

— Rodzaj matrycy. Technologia, za pomocą której wykonany jest wyświetlacz tabletu PC. Obecnie używane są matryce następujących rodzajów:

• — TN Film (Twisted Nematic+Film). Najstarsza ze współczesnych technologii produkcji ekranów ciekłokrystalicznych. Takie matryce mają krótki czas reakcji, jednak mają małe kąty widzenia i zapewniają stosunkowo niską jakość obrazu. Przez pewien czas były dość popularne ze względu na niski koszt, jednak dziś prawie zniknęły ze sceny dzięki opracowaniu i obniżeniu kosztów bardziej zaawansowanych technologii.
• — IPS (In Plane Switching). Takie matryce charakteryzują się doskonałym odwzorowaniem kolorów oraz szerokimi kątami widzenia. Początkowo miały dość długi czas reakcji i były drogie, lecz technologia nie stoi w miejscu - ulepszone wersje IPS są „szybsze" i niedrogie. Dzięki temu tego typu matryce spotyka się we wszystkich typach tabletów, nawet wśród budżetowych urządzeń.
• — PLS (Plane to Line Switching). Rodzaj matrycy opracowany przez inżynierów Samsunga jako niedroga i wyższej jakości alternatywa dla oryginalnej IPS, o zwiększonej jasności i kontraście. Z wielu powodów stosowany jest głównie w urządzeniach ze średniej i wyższej półki cenowej.
• — LTPS (Low Temperature Poly Silicon). Technologia produkcji wyświetlaczy TFT z wykorzystaniem krzemu. Wskaźniki jasności, kontrastu i kątów widzenia są na poziomie ekranów wykonanych w oparciu o IPS. Kluczową cechą tej technologii jest możliwość osadzenia elektroniki sterującej bezpośrednio w ekranie, przy jednoczesnym zachowaniu lekkości i cienkości wyświetlaczy. Ta technologia jest dość droga w produkcji, jednak ze względu na to, że do sterowania obrazem nie trzeba używać dodatkowych chipów, cena urządzeń końcowych jest na akceptowalnym poziomie.
• — MVA. Skrót od „Multi-domain Vertical Alignment". Jedna z najpopularniejszych obecnie technologii VA. Jest to rodzaj przejściowej opcji między TN-Film a IPS (patrz wyżej), łączący szereg zalet obu typów. Z jednej strony matryce MVA zapewniają dość wysoką jakość odwzorowania barw i głęboką czerń, z drugiej strony czas reakcji w nich jest niewiele niższy niż w TN-Film. Jednocześnie takie ekrany nie są pozbawione wad: przy ściśle prostopadłym widoku czarne odcienie mogą się „rozmywać” i łączyć, a balans kolorów jako całość w znacznym stopniu zależy od kąta patrzenia. Nie jest szeroko stosowany w tabletach.
• — AMOLED. Skrót od „Active Matrix Organic Light Emitting Diode”, czyli aktywna matryca oparta na organicznych diodach elektroluminescencyjnych. W odróżnieniu od większości innych rodzajów ekranów, matryca AMOLED sama jest źródłem światła i nie wymaga osobnego podświetlenia, co znacznie ogranicza zużycie energii. Jednocześnie takie ekrany charakteryzują się wysokiej jakości kontrastem i odwzorowaniem barw, a obraz na nich jest dobrze widoczny nawet w jasnym świetle otoczenia. Głównymi wadami AMOLED-ów są złożoność produkcji (w rezultacie wysoka cena), a także tendencja do nierównomiernego zużycia („wypalania”) pikseli podczas długotrwałej pracy przy wysokiej jasności, co może zakłócać odwzorowanie barw. Z drugiej strony bardzo trudno jest doprowadzić wyświetlacz do takiego zużycia, a producenci matryc AMOLED nieustannie pracują nad nowymi modyfikacjami technologicznymi, mającymi na celu wyeliminowanie tych niedociągnięć.
• — Super AMOLED. Zmodyfikowana i ulepszona wersja technologii AMOLED stworzona przez firmę Samsung; firma LG produkuje takie ekrany pod marką Ultra AMOLED. Jednym z kluczowych ulepszeń tej technologii jest to, że w ekranach Super AMOLED warstwa dotykowa jest osadzona bezpośrednio w wyświetlaczu (zamiast być oddzielna). Miało to pozytywny wpływ zarówno na jakość odwzorowania barw i jasność obrazu, jak i na dokładność i szybkość działania czujników. Ponadto ekrany tego rodzaju są o 20% jaśniejsze niż oryginalny AMOLED, o 80% mniej odblaskowe i zużywają o 20% mniej energii.
• — Super Clear TFT. Technologia stworzona przez Samsunga we współpracy z Sony jako alternatywa dla wyświetlaczy Super AMOLED (zapotrzebowanie na które było tak duże, że producenci po prostu nie mieli wystarczających mocy, aby wyprodukować wymaganą ilość). Stworzona na podstawie zwykłej TFT z pewnymi ulepszeniami i dodatkami; pod względem jakości obrazu jest nieco gorsza od Super AMOLED, jednak niewiele, natomiast produkcja Super Clear TFT jest znacznie tańsza i łatwiejsza.
• - OLED. Różne rodzaje matryc opartych na organicznych diodach elektroluminescencyjnych. Pod względem takich funkcji, jak odwzorowanie barw, kontrast, zużycie energii, takie ekrany są podobne do opisanych powyżej AMOLED; różnice mogą wynikać z drobnych szczegółów technologicznych. Generalnie wyświetlacze OLED są dość zaawansowane, spotyka się je głównie w high-endowych modelach tabletów. Główne wady ekranów OLED to wysoka cena (która jednak stale spada wraz z rozwojem i udoskonalaniem technologii), a także podatność pikseli organicznych na wypalanie się przy transmisji statycznych obrazów przez długi czas lub obrazów ze statycznymi elementami (panel powiadomień, przyciski ekranowe itp.).

— Częstotliwość odświeżania. Maksymalna częstotliwość odświeżania wyświetlacza, innymi słowy, najwyższa liczba klatek efektywnie wyświetlanych na ekranie w ciągu trwania jednej sekundy. Im wyższy wskaźnik ten, tym płynniejszy i gładszy obraz, tym mniej zauważalny jest „efekt pokazu slajdów” i rozmycie obiektów podczas poruszania się na ekranie. Jednocześnie należy pamiętać, że częstotliwość odświeżania 60 Hz, obsługiwana przez prawie każdy współczesny tablet, jest w zupełności wystarczająca do większości zadań; nawet filmy w wysokiej rozdzielczości rzadko używają obecnie dużej liczby klatek na sekundę. Dlatego częstotliwość odświeżania w naszym katalogu jest specjalnie określona głównie dla ekranów zdolnych dostarczyć więcej niż 60 Hz. Jednakże wysoka częstotliwość odświeżania — 90 Hz, 120 Hz, 144 Hz — może być przydatna w grach i niektórych innych zadaniach, a także poprawia ogólne wrażenia z interfejsu systemu operacyjnego i aplikacji - ruchome elementy w takich interfejsach poruszają się maksymalnie płynnie i bez rozmycia.

— HDR. Technologia pozwalająca rozszerzyć zakres dynamiki ekranu. W tym przypadku mamy na myśli zakres jasności – mówiąc najprościej, obecność HDR pozwala na wyświetlanie na ekranie jaśniejszej bieli i ciemniejszej czerni niż na wyświetlaczach bez wsparcia tej technologii. W praktyce daje to zauważalny wzrost jakości obrazu: poprawia się nasycenie i wierność odwzorowania poszczególnych barw, a szczegóły w bardzo jasnych lub bardzo ciemnych obszarach kadru nie „topią się” w bieli czy czerni. Wszystkie te zalety stają się jednak zauważalne dopiero wtedy, gdy odtwarzana treść jest oryginalnie nagrana w HDR. Obecnie stosuje się kilka odmian tej technologii, oto ich cechy:

• HDR10. Historycznie pierwszy z konsumenckich formatów HDR, dziś jest niezwykle popularny: w szczególności jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego z treścią HDR i jest standardowo używany do takich treści na płytach Blu-ray. Zapewnia 10-bitową głębię kolorów (ponad miliard odcieni). Jednocześnie na urządzeniach wyposażonych w tę technologię można odtwarzać także treści w formacie HDR10+ (patrz niżej) – z tą różnicą, że ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.
• HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. metadane dynamiczne, które pozwalają na przesyłanie informacji o głębi kolorów nie tylko dla grup po kilka klatek, ale także dla pojedynczych klatek. Dzięki temu uzyskano dodatkową poprawę oddawania barw.
• Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany szczególnie w kinematografii profesjonalnej. Pozwala uzyskać głębię kolorów na poziomie 12 bitów (prawie 69 miliardów odcieni), wykorzystuje wspomniane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia transmisję dwóch opcji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normal (SDR). Jednocześnie Dolby Vision bazuje na tej samej technologii co HDR10, dlatego we współczesnej elektronice format ten często łączony jest z HDR10 lub HDR10+.

— Szkło Gorilla Glass. Specjalne szkło hartowane stosowane do pokrywania wyświetlaczy we współczesnych gadżetach, w tym w tabletach. Wyróżnia się zwiększoną odpornością na zarysowania i uderzenia; jednak specyficzne właściwości powłoki Gorilla Glass zależą od jej wersji. Parametr ten może również być określony w specyfikacji tabletu; oto najbardziej aktualne obecnie wersje:

• Gorilla Glass v3. Wydana w 2013 roku, nadal jednak znajduje się we współczesnych urządzeniach. Wynika to przede wszystkim z wyjątkowej odporności na zarysowania: według tego wskaźnika trzecia wersja „goryla” pozostała niedościgniona aż do 2020 roku (a Gorilla Glass Victus, która posiada pierwszeństwo, na razie prawie nie jest używana w tabletach).
• Gorilla Glass v4. Powłoka stworzona w 2014 roku. Główny nacisk w rozwoju położono na odporność na uderzenia, dzięki czemu wskaźnik ten w porównaniu z poprzednią wersją podwoił się (przy grubości szkła tylko 0,4 mm). Ale odporność na zarysowania nieznacznie się zmniejszyła.
• Gorilla Glass v5. Wersja wprowadzona w 2016 roku. Odporność na uderzenia w porównaniu do swojego poprzednika wzrosła 1,8-krotnie, dzięki czemu takie szkło pozostaje nienaruszone w 100% przypadków upadku z wysokości 1,2 m (na płaską, twardą powierzchnię) oraz w 80% przypadków upadku z wysokości 1,6 m. Również odporność na zarysowania nieznacznie się poprawiła, jednak ten materiał nadal nie jest dobry jak v3.
• Gorilla Glass v6. Wersja 2018 roku z naciskiem na poprawę odporności na uderzenia. Dwukrotnie mocniejsza niż wersja piąta, gwarantuje odporność na pojedyncze upadki z wysokości 1,6 m i wielokrotne (do 15 razy z rzędu) z wysokości 1 m.
• Gorilla Glass Victus. Po v3 jest to pierwsza wersja Gorilla Glass, w której twórcy zwrócili równie dużą uwagę na odporność na zarysowania, co na ochronę przed uderzeniami. Szkło Victus zadebiutowało w 2020 roku. Odporność na uderzenia deklarowana jest na poziomie 2 m przy pojedynczym upadku i 1 m przy wielokrotnym (do 20 razy z rzędu).
• Gorilla Glass Victus+. Ulepszona modyfikacja szkła ochronnego Gorilla Glass Victus, wydana w 2022 roku. Zbliżona do ceramiki pod względem odporności na zarysowania. Czyli według skali twardości mineralogicznej Mohsa szkło zaczyna rysować się już na poziomie 7/10, podczas gdy oryginalna wersja Victus rysuje się na poziomie 6/10.

Wynik pokazany przez urządzenie po przejściu testu wydajności (benchmarku) AnTuTu Benchmark.

AnTuTu Benchmark to kompleksowy test zaprojektowany specjalnie z myślą o urządzeniach mobilnych, przede wszystkim smartfonach i tabletach. Sprawdzając bierze pod uwagę wydajność procesora, pamięci, grafiki oraz układów wejścia/wyjścia, dając w ten sposób w miarę jasny obraz możliwości systemu. Im lepszy wynik, tym więcej punktów zostanie przyznanych. Do najlepszych modeli według Antutu należą tablety, które zdobyły ponad 500 000 punktów.

Jak każdy benchmark, ta opcja nie zapewnia absolutnej dokładności; Aby uzyskać więcej informacji na temat błędów pomiaru, zobacz „3DMark Gamer Benchmark”.

Obsługa przez tablet kart SIM oznacza, że ​​obsługuje on sieci komórkowe (3G, LTE lub nawet 5G – w zależności od modelu). Zainstalowanie karty SIM umożliwia co najmniej połączenie z Internetem i pozostawanie w kontakcie. Należy pamiętać, że we współczesnych tabletach mogą być wykorzystywane kilka różnych typów kart SIM. Przed wyborem karty SIM należy sprawdzić, jaki rozmiar karty będzie odpowiedni dla urządzenia.

— microSIM. Największy spośród szeroko stosowanych we współczesnych urządzeniach rodzaj kart sim: zakłada rozmiar 15x12 mm. Został wprowadzony w 2010 roku, obecnie jest zastępowany przez bardziej kompaktowe i zaawansowane nano-SIM i eSIM. Należy pamiętać, że w skrajnym przypadku kartę do gniazda microSIM można wykonać po prostu przycinając większą mini-SIM do potrzebnych wymiarów. Jednak taka operacja wiąże się z pewnym ryzykiem i wymaga dokładności, dlatego lepiej skontaktować się z operatorem komórkowym w celu wymiany karty SIM na odpowiednią.

— Nano SIM. Najmniejszy format klasycznych (wymiennych) kart SIM to 12x9 mm. W takich kartach ramki są obcięte niemal „do samego chipa”, więc tak naprawdę nie ma gdzie dalej redukować tradycyjnych kart sim. Ten standard pojawił się już w 2012 roku, jednak nadal jest niezwykle powszechny.

— e-SIM. Ten rodzaj karty SIM to moduł elektroniczny, który jest wbudowany w urządzenie i nie można go wymienić. W celu autoryzacji w sieci o...peratora komórkowego należy dokonać odpowiednich ustawień w e-SIM; jednocześnie takie moduły są w stanie zapisać kilka zestawów ustawień na raz, co ułatwia przełączanie się między różnymi operatorami - nie trzeba zawracać sobie głowy fizyczną wymianą karty SIM, wystarczy zmienić profil w ustawieniach. Kolejną zaletą takich modułów jest kompaktowość. Jednak przed zakupem telefonu z e-SIM nie zaszkodzi wyjaśnić, czy ta technologia jest obsługiwana przez Twojego operatora komórkowego – nawet w naszych czasach nie każda sieć jest kompatybilna z takimi modułami.

Jednocześnie tablet nie zawsze jest ograniczony jednym gniazdem na kartę. Dostępna jest także opcja dwóch gniazd – pozwala to na korzystanie z dwóch numerów jednocześnie w jednym urządzeniu. Główną wygodą jest to, że wybierając jedną z dwóch opcji połączenia, nie musisz za każdym razem zmieniać karty w tablecie (przy tym ryzykując także utratą nieużywanej). A możliwość wyboru nie może być zbędna, biorąc pod uwagę, że różni operatorzy oferują różne standardy łączności, obszary zasięgu i warunki płatności.

— 3G. Obsługa przez modem sieci komórkowych trzeciej generacji na pokładzie tabletu (3G). Zwykle oznacza to pracę w sieciach UMTS (rozwój standardu GSM); w zależności od technologii przesyłania danych obsługiwanych przez sieć i sam tablet, maksymalna prędkość połączenia może wynosić od 2 do 70 Mb/s. Jest to porównywalne z prędkością naziemnego łącza internetowego, dzięki czemu połączenie 3G można wygodnie wykorzystać do surfowania po sieci, pobierania plików, oglądania strumieniowego wideo, wideorozmów itp. Wiele modeli oferuje również klasyczne połączenia głosowe na numery komórkowe i stacjonarne; najczęściej są to urządzenia o małej przekątnej, co pozwala trzymać tablet przy uchu jak zwykły telefon.

— 4G (LTE). Tablet obsługuje komunikację mobilną 4 generacji - 4G (LTE). Połączenie to zapewnia prędkość transmisji danych do 173 Mb/s zgodnie z oficjalną specyfikacją (1 Gb/s w przyszłości), co sprawia, że jest jeszcze wygodniejsze do surfowania po Internecie i innych podobnych zadań niż w sieciach 3G. Wiele tabletów LTE oferuje również klasyczne połączenia głosowe na numery komórkowe i stacjonarne; najczęściej są to urządzenia o małej przekątnej, co pozwala trzymać tablet przy uchu jak zwykły telefon.

Należy mieć na uwadze, że wprowadzenie LTE w różnych krajach, a nawet regionach jest nierównomierne, dlatego przed zakupem tabletu z takim modułem warto doprecyzować dostępność zasięgu.
...r> — 5G. Dalszy, po 4G, rozwój standardów sieci komórkowej. W oficjalnej specyfikacji tej generacji podaje się prędkość szczytową 20 Gb/s dla odbioru i 10 Gb/s dla przesyłu, gwarantowaną prędkość (przy dużym obciążeniu sieci), wynoszącą odpowiednio 100 i 50 Mb/s, a także szereg rozwiązań mających na celu poprawę niezawodności i ogólnej jakości łączności. Zestaw takich rozwiązań obejmuje w szczególności wieloelementowe szyki antenowe (Massive MIMO) oraz technologie kształtowania kierunkowej wiązki (beamforming) na stacjach bazowych, a także możliwość bezpośredniej komunikacji pomiędzy urządzeniami abonenckimi. Dzięki temu standard ten pozwala na zmniejszenie zużycia energii w porównaniu z jego poprzednikami.
Osobno warto poruszyć pogłoski o zagrożeniach dla zdrowia, jakie niesie 5G. Według współczesnych danych naukowych taka sieć nie stanowi zagrożenia dla ludzkiego ciała, a wspomniane plotki to teorie spiskowe, które nie są poparte żadnymi argumentami.

Funkcja pomocnicza, której głównym celem jest przyspieszenie tzw. „zimnego startu” głównego odbiornika GPS urządzenia (patrz moduł GPS). „Zimnym startem” nazywano start odbiornika GPS „od zera”, gdy nie zostały do niego jeszcze załadowane żadne dane o lokalizacji satelitów ani inne informacje serwisowe. Odbiór tych danych w klasyczny sposób, bezpośrednio z satelitów, może zająć sporo czasu (do kilku minut); sytuacja jest szczególnie skomplikowana na obszarach gęsto zabudowanych, gdzie sygnał z satelitów podlega odbiciom i zniekształceniom. Urządzenia wyposażone w system aGPS (Assisted GPS) mogą odbierać informacje serwisowe ze źródeł pomocniczych, takich jak mobilne stacje bazowe czy nawet punkty dostępowe Wi-Fi; upraszcza to określanie lokalizacji i kilkakrotnie skraca czas zimnego startu.

Urządzenie do odbioru sygnałów z systemu nawigacji satelitarnej GPS. Sam moduł GPS pozwala jedynie na określenie aktualnych współrzędnych geograficznych urządzenia, ale możliwości wykorzystania tych danych zależą bezpośrednio od oprogramowania zainstalowanego na tablecie i mogą być bardzo zróżnicowane: określanie pozycji na mapie, nawigowanie po trasie, podpowiedzi o obecności w pobliżu określonych miejsc, poszukiwanie zagubionego tabletu, a nawet gry związane z tzw. rzeczywistością rozszerzoną.

Tablet obsługuje system nawigacyjny GLONASS. Ten system jest rosyjską alternatywą dla amerykańskiego GPS, ale jest mniej dokładny i funkcjonalny. Dlatego obsługa GLONASS jest zwykle dostarczana jako dodatek do modułu GPS; zastosowanie dwóch systemów nawigacyjnych jednocześnie poprawia dokładność i szybkość pozycjonowania, a także daje dodatkową gwarancję na wypadek awarii.

Pojemność akumulatora, fabrycznie zainstalowanego w tablecie.

Teoretycznie bardziej pojemny akumulator zapewnia dłuższy czas pracy na jednym ładowaniu. Jednak w praktyce żywotność tabletu zależy również od jego zużycia energii — a wpływ na nią ma specyfikacja procesora i wyświetlacza, zainstalowany system operacyjny oraz inne czynniki. Dlatego porównywać według pojemności akumulatora można tylko modele o podobnej specyfikacji (i nawet wtedy takie porównanie będzie raczej przybliżone); aby ocenić czas pracy, najlepiej zwrócić uwagę na bezpośrednio zadeklarowany czas pracy w różnych trybach.