Porównanie MikroTik CRS354-48G-4S+2Q+RM vs MikroTik CRS125-24G-1S-IN

Współczynnik kształtu określa sposób instalacji przełącznika.

- Pulpit. Urządzenia przeznaczone do umieszczenia na płaskiej powierzchni, takiej jak blat lub półka; niektóre modele można również zawiesić na ścianie. O wiele łatwiejszy w instalacji niż sprzęt do montażu w szafie lub na szynie DIN (patrz poniżej), ale większość przełączników biurkowych to przełączniki od podstawowego do średniego zasięgu. Dzieje się tak, ponieważ montaż na biurku jest mniej niezawodny niż montaż w stojaku lub szynie, co sprawia, że jest mniej odpowiedni dla profesjonalnego sprzętu.

- Możliwość montażu w racku. Przełączniki do montażu w szafie. W tym celu projekt przewiduje odpowiedni zestaw elementów złącznych, a korpus jest wykonany w standardowym rozmiarze. Ten rozmiar jest dość duży, aby pomieścić dużą liczbę portów sieciowych; a sam montaż w stojaku jest niezawodny. Dlatego właśnie ta opcja jest używana w większości przełączników klasy profesjonalnej, chociaż istnieją również stosunkowo proste modele z tą metodą instalacji.

- Montaż na szynie DIN. Przełączniki montowane na standardowej szynie DIN. Szyny takie znajdują zastosowanie jako przyrządy montażowe w szczególności na tablicach rozdzielczych oraz w szafach na wyposażenie specjalne, jednak w razie potrzeby można je mocować na dowolnej powierzchni pionowej, w tym na zwykłej ścianie. W szczególności „przełącznik...i” z podobną instalacją, jak również te montowane w stelażu, należą głównie do poziomu profesjonalnego; Jednak modele montowane na szynie są znacznie mniejsze, co skutkuje mniejszą funkcjonalnością i mniejszą liczbą portów. Należy również pamiętać, że są one zwykle wykonywane w układzie pionowym, a nie poziomym.

- Zewnętrzny (do masztu). Przełączniki odpowiednie do instalacji na zewnątrz. Cechą charakterystyczną tego sprzętu jest wzmocniona ochrona obudowy, która zabezpiecza elementy wewnętrzne przed kurzem, wilgocią, wysokimi i niskimi temperaturami itp. Należy jednak mieć na uwadze, że konkretny stopień ochrony może być inny - np. Przykładowo nie wszystkie urządzenia „zewnętrzne” pozwalają na użytkowanie w zimie (jeśli potrzebujesz modelu mrozoodpornego, możesz skorzystać z poniższej listy „Temperatura robocza”). Jeśli jednak sprzęt trzeba ustawić na ulicy (lub w pomieszczeniu, w którym warunki nie odbiegają zbytnio od ulicznych), to zdecydowanie warto wybrać z tej kategorii.

Przepustowość przełącznika to maksymalna ilość ruchu, jaką może obsłużyć. Wskazany w gigabitach na sekundę.

Parametr ten bezpośrednio zależy od liczby portów sieciowych w urządzeniu (z wyłączeniem Uplink). W rzeczywistości, nawet jeśli przepustowość nie jest wymieniona w charakterystyce, nadal można ją obliczyć za pomocą następującego wzoru: liczba portów pomnożona przez przepustowość pojedynczego portu i pomnożona przez dwa (ponieważ uwzględniany jest zarówno ruch przychodzący, jak i wychodzący ). Na przykład model z 8 gniazdami Gigabit Ethernet i 2 portami SFP będzie miał przepustowość (8 * 1 + 2 * 1) * 2 = 20 Gb/s.

Wybór tego wskaźnika jest dość oczywisty: należy oszacować szacunkowe wielkości ruchu w obsługiwanym segmencie sieci i upewnić się, że przepustowość przełącznika będzie się na niego nakładać z marginesem co najmniej 10-15% (da to dodatkową gwarancję w przypadku sytuacji awaryjnych). Jednocześnie, jeśli planujesz często pracować przy wysokich, zbliżonych do maksymalnych obciążeniach, nie zaszkodzi wyjaśnienie innej cechy, takiej jak wewnętrzna przepustowość przełącznika. Jest to zwykle podane w szczegółowym opisie technicznym, a jeśli ta wartość jest mniejsza niż całkowita przepustowość, mogą pojawić się poważne problemy podczas pracy przy znacznych obciążeniach.

Liczba standardowych złączy RJ-45 formatu Gigabit Ethernet, przewidziana w konstrukcji urządzenia.

Jak sama nazwa wskazuje, złącza te zapewniają transfer danych z prędkością do 1 GB/s. Początkowo Gigabit Ethernet był uważany za standard profesjonalny, a nawet dziś realna potrzeba takich prędkości występuje głównie przy wykonywaniu zadań specjalnych. Niemniej jednak nawet stosunkowo niedrogie komputery są obecnie wyposażone w gigabitowe karty sieciowe, nie mówiąc już o bardziej zaawansowanym sprzęcie.

Jeśli chodzi o liczbę złączy, odpowiada ona liczbie urządzeń sieciowych, które można podłączyć bezpośrednio do „przełącznika”, bez użycia dodatkowego sprzętu. W przypadku Gigabit Ethernet liczba złączy do 10 włącznie jest uważana za stosunkowo niewielką, od 10 do 25 - średnią, a obecność ponad 25 portów tego typu jest typowa dla modeli poziomu profesjonalnego. Warto zaznaczyć, że w niektórych „przełącznikach” poszczególne złącza tego typu łączone są ze złączem optycznym SFP lub SFP+ (patrz poniżej). Złącza te są oznaczone jako „combo” i są uwzględniane zarówno przy podliczaniu RJ-45, jak i SFP/SFP+.

Liczba portów optycznych w standardzie SFP przewidziana w konstrukcji przełącznika.

Transmisja danych za pomocą kabla światłowodowego jest wygodna, ponieważ taki kabel nie jest podatny na zakłócenia elektromagnetyczne; a prędkość połączenia przez SFP może osiągnąć 2,7 Gb/s. Jednocześnie czyste włókno jest rzadko używane, więc nawet zaawansowane przełączniki zapewniają niewielką liczbę portów SFP - znacznie mniej niż Ethernet jednego lub drugiego typu (patrz wyżej). Tak więc najbardziej rozpowszechnione są rozwiązania na 2 złącza lub 4 złącza tego typu, chociaż jest ich więcej - 6, 8, a nawet 10 i więcej. Należy pamiętać, że przełączniki mogą używać tak zwanych złączy combo, które łączą SFP i Ethernet; obecność takich portów jest określona w uwagach, są one brane pod uwagę zarówno przy obliczaniu sieci LAN, jak i przy obliczaniu SFP. W każdym razie połączenie światłowodowe jest często używane jako łącze w górę (patrz poniżej).

Zauważ również, że w tym przypadku mówimy o oryginalnym standardzie SFP; dane dotyczące złączy w formacie SFP + są wskazane osobno (patrz poniżej).

Liczba portów optycznych portów SFP+, przewidziana w konstrukcji przełącznika. Należy zaznaczyć, że chodzi o zwykłe porty sieciowe; wejścia Uplink również mogą używać tego interfejsu, jednak ich liczba jest podawana osobno nawet w tym przypadku (patrz poniżej).

Ogólne zalety włókna optycznego w porównaniu z konwencjonalnym kablem Ethernet to większy zasięg i niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. A konkretniej SFP+ jest rozwinięciem oryginalnego standardu SFP; w przełącznikach takie złącza zwykle działają z prędkością 10 GB/s. Jeśli chodzi o liczbę takich portów, pomimo wszystkich swoich zalet, włókno optyczne w sprzęcie sieciowym jest używane dość rzadko. Dlatego największą popularnością cieszą się przełączniki na 1 - 2, rzadziej 4 złącza SFP+, choć może być ich więcej. Warto również wziąć pod uwagę, że w przełącznikach mogą być używane tzw. złącza combo, łączące SFP+ i RJ-45; obecność takich portów jest określana w uwagach, są one uwzględniane zarówno przy obliczaniu RJ-45, jak i przy obliczaniu SFP+.

Liczba optycznych portów QSFP lub QSFP+ przewidzianych w konstrukcji przełącznika. Należy zaznaczyć, że chodzi o zwykłe porty sieciowe; często można je wykorzystać do stackowania.

Ogólne zalety włókna optycznego w porównaniu z konwencjonalnym kablem Ethernet to większy zasięg i niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. A konkretnie QSFP lub QSFP+ to rozwinięcie oryginalnego standardu SFP; w przełącznikach takie złącza zwykle pracują z prędkością 40 Gb/s, standard zakłada prędkości do 112 Gb/s. Jeśli chodzi o liczbę takich portów, pomimo wszystkich swoich zalet, włókno optyczne w sprzęcie sieciowym jest używane rzadziej niż Ethernet. Dlatego nie można znaleźć dużej liczby takich portów w przełączniku, przeważnie 2 - 6 portów.

- Serwer DHCP. Funkcja ułatwiająca sterowanie adresami IP urządzeń podłączonych do przełącznika. Prawidłowa praca urządzenia sieciowego jest niemożliwa bez własnego adresu IP; a obsługa DHCP umożliwia przypisanie tych adresów ręcznie lub w pełni automatycznie. W takim przypadku administrator może ustawić dodatkowe parametry dla trybu automatycznego (zakres adresów, maksymalny czas użytkowania jednego adresu). I nawet w trybie całkowicie ręcznym praca z adresami odbywa się tylko za pomocą samego przełącznika (podczas gdy bez DHCP parametry te musiałyby być zapisane w ustawieniach każdego urządzenia w sieci).

- Wsparcie sztaplowania. Możliwość obsługi urządzenia w trybie stosu. Stos składa się z kilku przełączników, postrzeganych przez sieć jako jeden „przełącznik”, z jednym adresem MAC, jednym adresem IP i całkowitą liczbą złączy równą całkowitej liczbie portów we wszystkich zaangażowanych urządzeniach. Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz zbudować dużą sieć, w której brakuje możliwości jednego „przełącznika”, ale nie chcesz komplikować topologii.

- Agregacja łączy. Przełącz obsługę technologii agregacji łączy. Technologia ta pozwala na połączenie kilku równoległych fizycznych kanałów komunikacyjnych w jeden logiczny, co zwiększa szybkość i niezawodność połączenia. Mówiąc najprościej, przełącznik z taką funkcją można podłączyć do innego urządzenia (na p...rzykład routera) nie jednym kablem, ale dwoma lub nawet kilkoma kablami jednocześnie. W tym przypadku wzrost prędkości następuje z powodu sumowania przepustowości wszystkich kanałów fizycznych; jednak ogólna prędkość może być mniejsza niż suma prędkości - z drugiej strony łączenie kilku stosunkowo wolnych złączy jest często tańsze niż używanie sprzętu z bardziej zaawansowanym pojedynczym interfejsem. Wzrost niezawodności odbywa się, po pierwsze, poprzez rozłożenie całkowitego obciążenia na oddzielne kanały fizyczne, a po drugie, dzięki „gorącej” nadmiarowości: awaria jednego portu lub kabla może zmniejszyć prędkość, ale nie prowadzi do całkowitego przerwanie połączenia, ale po wznowieniu działania kanał jest automatycznie aktywowany.
Należy zauważyć, że zarówno standardowy protokół LACP, jak i niestandardowe, zastrzeżone technologie mogą być używane do agregacji łączy (ta ostatnia jest typowa na przykład dla przełączników Cisco). Ponadto istnieje wiele alternatywnych nazw dla tej technologii — trunking portów, łączenie łączy itp. czasami różnica tkwi tylko w nazwie, czasami pojawiają się niuanse techniczne. Wszystkie te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- VLAN. Przełącznik obsługuje funkcję VLAN - wirtualne sieci lokalne. W tym przypadku znaczeniem tej funkcji jest możliwość tworzenia oddzielnych logicznych (wirtualnych) sieci lokalnych w ramach fizycznego „obszaru lokalnego”. W ten sposób można np. podzielić działy w dużej organizacji, tworząc dla każdego z nich własną sieć lokalną. Organizacja VLAN może zmniejszyć obciążenie sprzętu sieciowego, a także zwiększyć stopień ochrony danych.

- Ochrona pętli. Zabezpieczenie pętli w przełączniku. Pętlę w tym przypadku można opisać jako sytuację, w której ten sam sygnał jest wyzwalany w sieci w nieskończonej pętli. Może to wynikać z niewłaściwego okablowania, użycia nadmiarowych łączy i innych przyczyn, ale w każdym przypadku takie zjawisko może „uśpić” sieć, co oznacza, że jest wysoce niepożądane. Ochrona pozwala uniknąć pętli — zwykle poprzez wyłączenie zapętlonych portów.

- Ograniczenie szybkości dostępu. Możliwość ograniczenia szybkości wymiany danych dla poszczególnych portów przełącznika. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie obciążenia sieci i zapobieganie „zatykaniu” kanału przez poszczególne terminale.

Pamiętaj, że ta lista nie ogranicza się do: nowoczesne przełączniki mogą mieć inne funkcje.

Funkcja ta umożliwia dostarczanie zasilania przez kabel Ethernet do samego przełącznika. Zmniejsza to liczbę przewodów i upraszcza organizację zasilania, co jest szczególnie wygodne, jeśli urządzenie jest zainstalowane w trudno dostępnym miejscu, w którym nie ma gniazdka w pobliżu i trudno jest wyciągnąć dodatkowy kabel.

- Wbudowany. Wbudowany zasilacz nie zajmuje miejsca na zewnątrz, ale może znacznie zwiększyć gabaryty i wagę całego przełącznika. Z tego powodu ta opcja jest dość rzadka - głównie wśród modeli z montażem w stojaku (patrz „Współczynnik kształtu"), gdzie jednostka zewnętrzna może powodować znaczne niedogodności, a także wśród najmocniejszych przełączników biurkowych, dla których rozmiar i waga nie są krytyczne .

- Zewnętrzny. Teoretycznie zewnętrzny zasilacz wymaga dodatkowej przestrzeni i dlatego nie jest tak wygodny jak wewnętrzny. W praktyce większość tego typu bloków jest raczej zwarta i wyposażona w „wtyczki” do gniazd bezpośrednio na obudowie – innymi słowy blok jest montowany na gnieździe, a stamtąd przewód jest przeciągany do wyłącznika. A brak obwodów zasilających i transformatorów wewnątrz obudowy ma pozytywny wpływ na kompaktowość. Dzięki temu ta opcja jest bardzo popularna wśród modeli stacjonarnych (patrz „Współczynnik kształtu"), przede wszystkim na poziomie podstawowym i średnim.

- Bez zasilacza. Brak zasilacza zarówno w konstrukcji, jak i w zestawie dostawczym, to dość rzadki przypadek spotykany w trzech typach przełączników. Pierwszy typ to modele wykorzystujące zasilanie PoE (patrz wyżej) i nie wymagające oddzielnych źródeł zasilania. Moc PoE jest stosunkowo niska, więc do tej kategorii należą stosunkowo proste urządzenia z niewielką liczbą portów. Drugi typ to przełączniki p...rofesjonalne, do których zasilacze sprzedawane są jako oddzielnie instalowane moduły wewnętrzne; taki sprzęt może nawet przewidywać możliwość jednoczesnego korzystania z dwóch zasilaczy (głównego i zapasowego) i ich wymianę na gorąco. Trzeci typ - przełączniki z montażem na szynie DIN (patrz „Współczynnik kształtu") i posiadające zaciski do podłączenia specjalistycznego zasilacza zewnętrznego.