Porównanie Cisco SF350-24 vs HP JG538A

- Niekontrolowany. Najprostszy typ przełącznika, który nie ma, jak sama nazwa wskazuje, możliwości zarządzania; a możliwość monitorowania stanu urządzenia ogranicza się zazwyczaj do najprostszych wskaźników w postaci żarówek (zasilanie, aktywność portu). Zaletami takich modeli są autonomia, łatwość użytkowania i niski koszt. Główna wada tego typu jest oczywista - niemożność dostosowania parametrów pracy. Przełączniki niezarządzane doskonale nadają się do małych sieci LAN, takich jak dom lub małe biuro, gdzie nie są wymagane żadne specjalne poprawki administracyjne; jednak nie powinny być używane w dużych organizacjach.

- Konfigurowalny. Ta kategoria obejmuje przełączniki, które mogą zmieniać niektóre parametry pracy. Jednocześnie możliwości takich zmian są znacznie mniejsze niż w modelach zarządzanych, a sprawa zwykle ogranicza się do wyłączania poszczególnych portów, przełączania standardowych prędkości na złącza Ethernet (np. ze 100 Mb/s na 10 Mb/s) i najprostszego monitoringu narzędzia takie jak przeglądanie statystyk sieciowych. Ponadto po rekonfiguracji urządzenie zwykle wymaga ponownego uruchomienia - innymi słowy nie ma możliwości kontrolowania działania przełącznika „w locie”. Niemniej jednak do tego typu mogą należeć profesjonalne modele przeznaczone dla dużych sieci.

- Zarządzane 2 poziomy. Termin „zarządzany” oznacza, że przełącznik ma możliwość re...konfiguracji w locie, w przeciwieństwie do konfigurowalnych modeli opisanych powyżej. Ponadto ogólna funkcjonalność takich urządzeń jest w większości przypadków znacznie szersza. A „poziom 2” oznacza, że urządzenie obsługuje tylko drugą warstwę modelu sieci OSI – kanałową, która odpowiada za adresowanie fizyczne. W praktyce oznacza to, że przełącznik może pracować z adresami MAC podłączonych urządzeń, ale adresowanie IP przekracza jego możliwości.

- Kontrolowane 3 poziomy. Rodzaj zarządzanych przełączników (patrz wyżej) obsługujących trzecią warstwę modelu sieci OSI. Ta warstwa odpowiada za logiczne adresowanie i routing, które umożliwiają urządzeniu pracę z adresami IP. Z tego powodu modele tego typu uważane są za najbardziej zaawansowane, często zapewniają nie tylko tradycyjne możliwości „przełączników”, ale także osobne funkcje routerów. Z drugiej strony obfitość możliwości znacząco wpływa na cenę. Takie przełączniki są powszechnie stosowane w centrach danych, firmach telekomunikacyjnych i innych miejscach związanych z profesjonalnym użytkowaniem sieci; nie ma sensu kupować takiego urządzenia do domu lub małego biura.

Liczba standardowych złączy RJ-45 formatu Gigabit Ethernet, przewidziana w konstrukcji urządzenia.

Jak sama nazwa wskazuje, złącza te zapewniają transfer danych z prędkością do 1 GB/s. Początkowo Gigabit Ethernet był uważany za standard profesjonalny, a nawet dziś realna potrzeba takich prędkości występuje głównie przy wykonywaniu zadań specjalnych. Niemniej jednak nawet stosunkowo niedrogie komputery są obecnie wyposażone w gigabitowe karty sieciowe, nie mówiąc już o bardziej zaawansowanym sprzęcie.

Jeśli chodzi o liczbę złączy, odpowiada ona liczbie urządzeń sieciowych, które można podłączyć bezpośrednio do „przełącznika”, bez użycia dodatkowego sprzętu. W przypadku Gigabit Ethernet liczba złączy do 10 włącznie jest uważana za stosunkowo niewielką, od 10 do 25 - średnią, a obecność ponad 25 portów tego typu jest typowa dla modeli poziomu profesjonalnego. Warto zaznaczyć, że w niektórych „przełącznikach” poszczególne złącza tego typu łączone są ze złączem optycznym SFP lub SFP+ (patrz poniżej). Złącza te są oznaczone jako „combo” i są uwzględniane zarówno przy podliczaniu RJ-45, jak i SFP/SFP+.

- Serwer DHCP. Funkcja ułatwiająca sterowanie adresami IP urządzeń podłączonych do przełącznika. Prawidłowa praca urządzenia sieciowego jest niemożliwa bez własnego adresu IP; a obsługa DHCP umożliwia przypisanie tych adresów ręcznie lub w pełni automatycznie. W takim przypadku administrator może ustawić dodatkowe parametry dla trybu automatycznego (zakres adresów, maksymalny czas użytkowania jednego adresu). I nawet w trybie całkowicie ręcznym praca z adresami odbywa się tylko za pomocą samego przełącznika (podczas gdy bez DHCP parametry te musiałyby być zapisane w ustawieniach każdego urządzenia w sieci).

- Wsparcie sztaplowania. Możliwość obsługi urządzenia w trybie stosu. Stos składa się z kilku przełączników, postrzeganych przez sieć jako jeden „przełącznik”, z jednym adresem MAC, jednym adresem IP i całkowitą liczbą złączy równą całkowitej liczbie portów we wszystkich zaangażowanych urządzeniach. Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz zbudować dużą sieć, w której brakuje możliwości jednego „przełącznika”, ale nie chcesz komplikować topologii.

- Agregacja łączy. Przełącz obsługę technologii agregacji łączy. Technologia ta pozwala na połączenie kilku równoległych fizycznych kanałów komunikacyjnych w jeden logiczny, co zwiększa szybkość i niezawodność połączenia. Mówiąc najprościej, przełącznik z taką funkcją można podłączyć do innego urządzenia (na p...rzykład routera) nie jednym kablem, ale dwoma lub nawet kilkoma kablami jednocześnie. W tym przypadku wzrost prędkości następuje z powodu sumowania przepustowości wszystkich kanałów fizycznych; jednak ogólna prędkość może być mniejsza niż suma prędkości - z drugiej strony łączenie kilku stosunkowo wolnych złączy jest często tańsze niż używanie sprzętu z bardziej zaawansowanym pojedynczym interfejsem. Wzrost niezawodności odbywa się, po pierwsze, poprzez rozłożenie całkowitego obciążenia na oddzielne kanały fizyczne, a po drugie, dzięki „gorącej” nadmiarowości: awaria jednego portu lub kabla może zmniejszyć prędkość, ale nie prowadzi do całkowitego przerwanie połączenia, ale po wznowieniu działania kanał jest automatycznie aktywowany.
Należy zauważyć, że zarówno standardowy protokół LACP, jak i niestandardowe, zastrzeżone technologie mogą być używane do agregacji łączy (ta ostatnia jest typowa na przykład dla przełączników Cisco). Ponadto istnieje wiele alternatywnych nazw dla tej technologii — trunking portów, łączenie łączy itp. czasami różnica tkwi tylko w nazwie, czasami pojawiają się niuanse techniczne. Wszystkie te szczegóły należy wyjaśnić osobno.

- VLAN. Przełącznik obsługuje funkcję VLAN - wirtualne sieci lokalne. W tym przypadku znaczeniem tej funkcji jest możliwość tworzenia oddzielnych logicznych (wirtualnych) sieci lokalnych w ramach fizycznego „obszaru lokalnego”. W ten sposób można np. podzielić działy w dużej organizacji, tworząc dla każdego z nich własną sieć lokalną. Organizacja VLAN może zmniejszyć obciążenie sprzętu sieciowego, a także zwiększyć stopień ochrony danych.

- Ochrona pętli. Zabezpieczenie pętli w przełączniku. Pętlę w tym przypadku można opisać jako sytuację, w której ten sam sygnał jest wyzwalany w sieci w nieskończonej pętli. Może to wynikać z niewłaściwego okablowania, użycia nadmiarowych łączy i innych przyczyn, ale w każdym przypadku takie zjawisko może „uśpić” sieć, co oznacza, że jest wysoce niepożądane. Ochrona pozwala uniknąć pętli — zwykle poprzez wyłączenie zapętlonych portów.

- Ograniczenie szybkości dostępu. Możliwość ograniczenia szybkości wymiany danych dla poszczególnych portów przełącznika. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie obciążenia sieci i zapobieganie „zatykaniu” kanału przez poszczególne terminale.

Pamiętaj, że ta lista nie ogranicza się do: nowoczesne przełączniki mogą mieć inne funkcje.