Rodzaj
-
Niekontrolowany. Najprostszy typ przełącznika, który nie ma, jak sama nazwa wskazuje, możliwości zarządzania; a możliwość monitorowania stanu urządzenia ogranicza się zazwyczaj do najprostszych wskaźników w postaci żarówek (zasilanie, aktywność portu). Zaletami takich modeli są autonomia, łatwość użytkowania i niski koszt. Główna wada tego typu jest oczywista - niemożność dostosowania parametrów pracy. Przełączniki niezarządzane doskonale nadają się do małych sieci LAN, takich jak dom lub małe biuro, gdzie nie są wymagane żadne specjalne poprawki administracyjne; jednak nie powinny być używane w dużych organizacjach.
-
Konfigurowalny. Ta kategoria obejmuje przełączniki, które mogą zmieniać niektóre parametry pracy. Jednocześnie możliwości takich zmian są znacznie mniejsze niż w modelach zarządzanych, a sprawa zwykle ogranicza się do wyłączania poszczególnych portów, przełączania standardowych prędkości na złącza Ethernet (np. ze 100 Mb/s na 10 Mb/s) i najprostszego monitoringu narzędzia takie jak przeglądanie statystyk sieciowych. Ponadto po rekonfiguracji urządzenie zwykle wymaga ponownego uruchomienia - innymi słowy nie ma możliwości kontrolowania działania przełącznika „w locie”. Niemniej jednak do tego typu mogą należeć profesjonalne modele przeznaczone dla dużych sieci.
-
Zarządzane 2 poziomy. Termin „zarządzany” oznacza, że przełącznik ma możliwość re
...konfiguracji w locie, w przeciwieństwie do konfigurowalnych modeli opisanych powyżej. Ponadto ogólna funkcjonalność takich urządzeń jest w większości przypadków znacznie szersza. A „poziom 2” oznacza, że urządzenie obsługuje tylko drugą warstwę modelu sieci OSI – kanałową, która odpowiada za adresowanie fizyczne. W praktyce oznacza to, że przełącznik może pracować z adresami MAC podłączonych urządzeń, ale adresowanie IP przekracza jego możliwości.
- Kontrolowane 3 poziomy. Rodzaj zarządzanych przełączników (patrz wyżej) obsługujących trzecią warstwę modelu sieci OSI. Ta warstwa odpowiada za logiczne adresowanie i routing, które umożliwiają urządzeniu pracę z adresami IP. Z tego powodu modele tego typu uważane są za najbardziej zaawansowane, często zapewniają nie tylko tradycyjne możliwości „przełączników”, ale także osobne funkcje routerów. Z drugiej strony obfitość możliwości znacząco wpływa na cenę. Takie przełączniki są powszechnie stosowane w centrach danych, firmach telekomunikacyjnych i innych miejscach związanych z profesjonalnym użytkowaniem sieci; nie ma sensu kupować takiego urządzenia do domu lub małego biura.Montaż
Współczynnik kształtu określa sposób instalacji przełącznika.
-
Pulpit. Urządzenia przeznaczone do umieszczenia na płaskiej powierzchni, takiej jak blat lub półka; niektóre modele można również zawiesić na ścianie. O wiele łatwiejszy w instalacji niż sprzęt do montażu w szafie lub na szynie DIN (patrz poniżej), ale większość przełączników biurkowych to przełączniki od podstawowego do średniego zasięgu. Dzieje się tak, ponieważ montaż na biurku jest mniej niezawodny niż montaż w stojaku lub szynie, co sprawia, że jest mniej odpowiedni dla profesjonalnego sprzętu.
-
Możliwość montażu w racku. Przełączniki do montażu w szafie. W tym celu projekt przewiduje odpowiedni zestaw elementów złącznych, a korpus jest wykonany w standardowym rozmiarze. Ten rozmiar jest dość duży, aby pomieścić dużą liczbę portów sieciowych; a sam montaż w stojaku jest niezawodny. Dlatego właśnie ta opcja jest używana w większości przełączników klasy profesjonalnej, chociaż istnieją również stosunkowo proste modele z tą metodą instalacji.
-
Montaż na szynie DIN. Przełączniki montowane na standardowej szynie DIN. Szyny takie znajdują zastosowanie jako przyrządy montażowe w szczególności na tablicach rozdzielczych oraz w szafach na wyposażenie specjalne, jednak w razie potrzeby można je mocować na dowolnej powierzchni pionowej, w tym na zwykłej ścianie. W szczególności „przełącznik
...i” z podobną instalacją, jak również te montowane w stelażu, należą głównie do poziomu profesjonalnego; Jednak modele montowane na szynie są znacznie mniejsze, co skutkuje mniejszą funkcjonalnością i mniejszą liczbą portów. Należy również pamiętać, że są one zwykle wykonywane w układzie pionowym, a nie poziomym.
- Zewnętrzny (do masztu). Przełączniki odpowiednie do instalacji na zewnątrz. Cechą charakterystyczną tego sprzętu jest wzmocniona ochrona obudowy, która zabezpiecza elementy wewnętrzne przed kurzem, wilgocią, wysokimi i niskimi temperaturami itp. Należy jednak mieć na uwadze, że konkretny stopień ochrony może być inny - np. Przykładowo nie wszystkie urządzenia „zewnętrzne” pozwalają na użytkowanie w zimie (jeśli potrzebujesz modelu mrozoodpornego, możesz skorzystać z poniższej listy „Temperatura robocza”). Jeśli jednak sprzęt trzeba ustawić na ulicy (lub w pomieszczeniu, w którym warunki nie odbiegają zbytnio od ulicznych), to zdecydowanie warto wybrać z tej kategorii.Rozmiar tablicy adresów MAC
Maksymalna liczba adresów MAC, które mogą być jednocześnie przechowywane w pamięci przełącznika. Jest wskazany w tysiącach, na przykład 8K - 8 tys.
Przypomnijmy, że adres MAC jest unikalnym adresem każdego urządzenia sieciowego używanego w routingu fizycznym (w warstwie 2 modelu sieci OSI). Z takimi adresami współpracują wszystkie typy przełączników. A przełącznik warto dobierać według wielkości tabeli biorąc pod uwagę maksymalną liczbę urządzeń, które mają z nim współpracować (w tym licząc na możliwą rozbudowę sieci). Jeśli tabela nie wystarczy, przełącznik nadpisze nowe adresy na stare, co może znacznie spowolnić pracę.
SFP (światłowód)
Liczba portów optycznych w standardzie SFP przewidziana w konstrukcji przełącznika.
Transmisja danych za pomocą kabla światłowodowego jest wygodna, ponieważ taki kabel nie jest podatny na zakłócenia elektromagnetyczne; a prędkość połączenia przez SFP może osiągnąć 2,7 Gb/s. Jednocześnie czyste włókno jest rzadko używane, więc nawet zaawansowane przełączniki zapewniają niewielką liczbę portów SFP - znacznie mniej niż Ethernet jednego lub drugiego typu (patrz wyżej). Tak więc najbardziej rozpowszechnione są rozwiązania na
2 złącza lub
4 złącza tego typu, chociaż jest ich więcej - 6, 8, a nawet
10 i więcej. Należy pamiętać, że przełączniki mogą używać tak zwanych złączy combo, które łączą SFP i Ethernet; obecność takich portów jest określona w uwagach, są one brane pod uwagę zarówno przy obliczaniu sieci LAN, jak i przy obliczaniu SFP. W każdym razie połączenie światłowodowe jest często używane jako łącze w górę (patrz poniżej).
Zauważ również, że w tym przypadku mówimy o oryginalnym standardzie SFP; dane dotyczące złączy w formacie SFP + są wskazane osobno (patrz poniżej).
Uplink
Liczba łączy nadrzędnych przewidzianych w konstrukcji przełącznika.
„Uplink” w tym przypadku nie jest typem, ale specjalizacją konektora: jest to nazwa interfejsu sieciowego, za pośrednictwem którego przełącznik (i podłączone do niego urządzenia sieciowe) komunikuje się z sieciami zewnętrznymi (w tym Internetem) lub siecią segmenty. Innymi słowy, jest to rodzaj „bramy”, przez którą przekazywany jest cały ruch z segmentu sieci obsługiwanego przez przełącznik. Uplink, w szczególności, może być używany do łączenia się z podobnym „przełącznikiem” (dla poziomej rozbudowy sieci) lub z urządzeniem wyższego poziomu (takim jak przełącznik główny).
W związku z tym liczba łączy w górę to maksymalna liczba połączeń zewnętrznych, które przełącznik może zapewnić bez użycia dodatkowego sprzętu. Konkretny typ takiego złącza może być inny, ale zwykle jest to jedna z odmian LAN lub SFP; zobacz „Typ łącza nadrzędnego”, aby uzyskać szczegółowe informacje.
Typ Uplink
Typ złącza (złączy) używanego przez przełącznik jako interfejs Uplink.
Więcej szczegółów na temat takiego interfejsu można znaleźć powyżej; tutaj zauważamy, że te same porty sieciowe są zwykle używane jako Uplink, co do podłączania poszczególnych urządzeń do przełącznika. Oto główne opcje takich złączy:
- Fast Ethernet - Złącze sieciowe LAN (na „skrętkę”) z obsługą prędkości do 100 Mbit/s. Taka prędkość jest uważana przez współczesne standardy za niską, natomiast port Uplink stawia zwiększone wymagania dotyczące przepustowości – w końcu przez niego przechodzi ruch ze wszystkich obsługiwanych przez przełącznik urządzeń. Dlatego w tej roli porty Fast Ethernet są używane głównie w niedrogich i starszych modelach.
- Gigabit Ethernet - złącze LAN z obsługą prędkości do 1 Gb/s. Ta prędkość jest często wystarczająca nawet dla dość rozbudowanej sieci, podczas gdy same złącza są stosunkowo niedrogie.
- 10Gigabit Ethernet - złącze LAN z obsługą prędkości do 10 Gb/s. Takie możliwości pozwalają na komfortową pracę nawet przy bardzo dużym natężeniu ruchu, jednak znacząco wpływają na cenę przełącznika. Dlatego ta opcja jest rzadkością, głównie w modelach z wyższej półki.
- SFP. Złącze do kabla światłowodowego obsługujące prędkości rzędu 2,7 Gb/s. Wyższe prędkości występują również wśród standardów Ethernet, ale światłowód ma ważną zaletę: jest całkowicie niewrażliwy na zakłócenia elektromagnetyczne.
- SFP+. Ewolucja opisanego powy...żej standardu SFP, w którym teoretyczna maksymalna prędkość wzrosła do 16 Gb/s. Najbardziej zaawansowany dostępny obecnie interfejs sieciowy ogólnego przeznaczenia - ale także najdroższy. Obecność takich złączy Uplink jest więc typowa głównie dla modeli z wyższej półki z dużą liczbą portów.
Należy pamiętać, że projekt może przewidywać kilka typów łączy nadrzędnych jednocześnie, w którym to przypadku są one rejestrowane przez ukośną linię - na przykład SFP / Gigabit Ethernet. W tym przypadku możemy mówić zarówno o pojedynczych portach, jak i połączonych złączach zdolnych do pracy w jednym z dwóch trybów – w zależności od podłączonego kabla. Te szczegóły należy wyjaśnić osobno.
Zarządzanie
Metody i protokoły zarządzania obsługiwane przez przełącznik.
-
SSH. Skrót od Secure Shell, tj. „Bezpieczna powłoka”. SSH zapewnia dość wysoki stopień bezpieczeństwa, ponieważ szyfruje wszystkie przesyłane dane, m.in. Hasła. Nadaje się do zarządzania prawie wszystkimi głównymi protokołami sieciowymi, ale do działania wymaga specjalnego narzędzia na komputerze sterującym.
-
Telnet. Protokół kontroli sieci, który można skonfigurować za pomocą tekstowego wiersza poleceń. Nie stosuje szyfrowania i nie chroni przesyłanych danych, a także pozbawiony jest interfejsu graficznego, dlatego w wielu obszarach jest wypierany przez opcje bezpieczniejsze (SSH) lub wygodne (webowe). Jednak nadal jest używany w nowoczesnym sprzęcie sieciowym.
-
Interfejs sieciowy. Funkcja ta umożliwia otwarcie interfejsu zarządzania przełącznikami w zwykłej przeglądarce internetowej. Główną wygodą interfejsu internetowego jest to, że nie wymaga dodatkowego oprogramowania - wystarczy przeglądarka (i jest dostępna w każdym "szanującym się" nowoczesnym systemie operacyjnym). Dzięki temu, znając adres urządzenia, login i hasło, można zarządzać ustawieniami z niemal każdego komputera w sieci (o ile oczywiście w parametrach dostępu nie określono inaczej).
-
SNMP. Skrót od Simple Network Management Protocol, tj. "Simple Network Management Protocol
...". Jest to standardowa część ogólnego protokołu TCP/IP, na której zbudowany jest zarówno Internet, jak i wiele sieci lokalnych. Wykorzystuje dwa rodzaje oprogramowania - "menedżerów" na komputerach sterujących i "agentów" na komputerach kontrolowanych (w tym przypadku na routerze). Bezpieczeństwo jest stosunkowo niskie, ale SNMP może być używane do prostych zadań zarządzania.
Pamiętaj, że ta lista nie jest wyczerpująca — nowoczesne przełączniki mogą zapewniać inne możliwości zarządzania, na przykład obsługę zastrzeżonych narzędzi i specjalnych technologii tego samego producenta.Podstawowe funkcje
-
Serwer DHCP. Funkcja ułatwiająca sterowanie adresami IP urządzeń podłączonych do przełącznika. Prawidłowa praca urządzenia sieciowego jest niemożliwa bez własnego adresu IP; a obsługa DHCP umożliwia przypisanie tych adresów ręcznie lub w pełni automatycznie. W takim przypadku administrator może ustawić dodatkowe parametry dla trybu automatycznego (zakres adresów, maksymalny czas użytkowania jednego adresu). I nawet w trybie całkowicie ręcznym praca z adresami odbywa się tylko za pomocą samego przełącznika (podczas gdy bez DHCP parametry te musiałyby być zapisane w ustawieniach każdego urządzenia w sieci).
-
Wsparcie sztaplowania. Możliwość obsługi urządzenia w trybie stosu. Stos składa się z kilku przełączników, postrzeganych przez sieć jako jeden „przełącznik”, z jednym adresem MAC, jednym adresem IP i całkowitą liczbą złączy równą całkowitej liczbie portów we wszystkich zaangażowanych urządzeniach. Funkcja ta jest przydatna, jeśli chcesz zbudować dużą sieć, w której brakuje możliwości jednego „przełącznika”, ale nie chcesz komplikować topologii.
-
Agregacja łączy. Przełącz obsługę technologii agregacji łączy. Technologia ta pozwala na połączenie kilku równoległych fizycznych kanałów komunikacyjnych w jeden logiczny, co zwiększa szybkość i niezawodność połączenia. Mówiąc najprościej, przełącznik z taką funkcją można podłączyć do innego urządzenia (na p
...rzykład routera) nie jednym kablem, ale dwoma lub nawet kilkoma kablami jednocześnie. W tym przypadku wzrost prędkości następuje z powodu sumowania przepustowości wszystkich kanałów fizycznych; jednak ogólna prędkość może być mniejsza niż suma prędkości - z drugiej strony łączenie kilku stosunkowo wolnych złączy jest często tańsze niż używanie sprzętu z bardziej zaawansowanym pojedynczym interfejsem. Wzrost niezawodności odbywa się, po pierwsze, poprzez rozłożenie całkowitego obciążenia na oddzielne kanały fizyczne, a po drugie, dzięki „gorącej” nadmiarowości: awaria jednego portu lub kabla może zmniejszyć prędkość, ale nie prowadzi do całkowitego przerwanie połączenia, ale po wznowieniu działania kanał jest automatycznie aktywowany.
Należy zauważyć, że zarówno standardowy protokół LACP, jak i niestandardowe, zastrzeżone technologie mogą być używane do agregacji łączy (ta ostatnia jest typowa na przykład dla przełączników Cisco). Ponadto istnieje wiele alternatywnych nazw dla tej technologii — trunking portów, łączenie łączy itp. czasami różnica tkwi tylko w nazwie, czasami pojawiają się niuanse techniczne. Wszystkie te szczegóły należy wyjaśnić osobno.
- VLAN. Przełącznik obsługuje funkcję VLAN - wirtualne sieci lokalne. W tym przypadku znaczeniem tej funkcji jest możliwość tworzenia oddzielnych logicznych (wirtualnych) sieci lokalnych w ramach fizycznego „obszaru lokalnego”. W ten sposób można np. podzielić działy w dużej organizacji, tworząc dla każdego z nich własną sieć lokalną. Organizacja VLAN może zmniejszyć obciążenie sprzętu sieciowego, a także zwiększyć stopień ochrony danych.
- Ochrona pętli. Zabezpieczenie pętli w przełączniku. Pętlę w tym przypadku można opisać jako sytuację, w której ten sam sygnał jest wyzwalany w sieci w nieskończonej pętli. Może to wynikać z niewłaściwego okablowania, użycia nadmiarowych łączy i innych przyczyn, ale w każdym przypadku takie zjawisko może „uśpić” sieć, co oznacza, że jest wysoce niepożądane. Ochrona pozwala uniknąć pętli — zwykle poprzez wyłączenie zapętlonych portów.
- Ograniczenie szybkości dostępu. Możliwość ograniczenia szybkości wymiany danych dla poszczególnych portów przełącznika. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie obciążenia sieci i zapobieganie „zatykaniu” kanału przez poszczególne terminale.
Pamiętaj, że ta lista nie ogranicza się do: nowoczesne przełączniki mogą mieć inne funkcje.Statyczny
Przypomnijmy, że routing jest definicją najlepszej ścieżki, wzdłuż której każdy pakiet danych może być dostarczony do odbiorcy. W tym celu wykorzystywane są specjalne tabele, które są przechowywane w pamięci sterującego urządzenia sieciowego z funkcją routingu. Zgodnie z metodą wypełniania tych tabel, procedura ta jest podzielona na dwa główne typy -
statyczny i dynamiczny.
Routing statyczny to metoda, w której wszystkie trasy danych (wpisy w tablicy routingu) są ręcznie rejestrowane przez administratora; dotyczy to zarówno początkowego tworzenia tabeli, jak i wprowadzania w niej zmian w przypadku zmiany konfiguracji sieci. Główną zaletą tej metody jest minimalne obciążenie procesora przełącznika, co pozytywnie wpływa na szybkość i niezawodność sieci. Główne wady routingu statycznego wiążą się z koniecznością ręcznego sterowania. Tak więc im szersza sieć, tym bardziej złożone i pracochłonne jest zarządzanie nią; nieuwaga administratora może stać się dodatkowym powodem awarii; a diagnoza niektórych problemów jest zauważalnie trudna - na przykład w przypadku awarii na poziomie łącza trasa statyczna pozostaje widoczna jako aktywna, chociaż żadne dane nie są przesyłane.