Porównanie Sony ICD-PX470 vs Olympus DM-550

Rodzaj wbudowanego mikrofonu określa tryb (ilość kanałów), w którym dyktafon nagrywa dźwięk.

- Mono. Najprostsza opcja: jeden mikrofon nagrywający dźwięk w formacie mono, czyli bez podziału na lewy i prawy kanał. Z takim nagraniem nie da się zapewnić dźwięku „wolumetrycznego”, jednak w przypadku dyktafonów nie jest to decydujące, gdyż Zwykle w takim nagraniu ważna jest nie głośność dźwięku, a zrozumiałość mowy – a to w pełni zapewnia mikrofon monofoniczny.

- Stereo. W tym przypadku zwykle używana jest para mikrofonów, rozstawionych po bokach obudowy; dźwięk jest nagrywany w stereo, a głośność dźwięku uzyskuje się dzięki różnicy w dźwięku docierającym do lewego i prawego mikrofonu. Uważany za nieco bardziej zaawansowany niż mono, choć sam w sobie nie zapewnia lepszej zrozumiałości mowy.

- Wbudowany. W takim przypadku zakłada się, że rejestrator może używać tylko własnego wbudowanego mikrofonu do nagrywania; złącza do podłączenia mikrofonu zewnętrznego nie są dostarczane. Zmniejsza to rozmiar urządzenia, upraszcza konstrukcję i eliminuje bałagan z przewodami. Jednocześnie mikrofony wbudowane zazwyczaj zapewniają nieco gorszą jakość nagrywania niż mikrofony zewnętrzne.

- Wbudowany/zewnętrzny. Taki dyktafon może nagrywać zarówno z własnego wbudowanego mikrofonu, jak i z zewnętrznego podłączonego do odpowiedniego złącza. Rozszerza to możliwości użytkowania urządzenia: gdy liczy się kompaktowość i maksymalna wygoda, można skorzystać z wbudowanego mikrofonu, a gdy wysoka jakość nagrywanego dźwięku jest krytyczna, podłączony jest mikrofon zewnętrzny, który zazwyczaj zapewnia znacznie lepszą głośność i zrozumiałość. Zewnętrzny mikrofon zwykle nie jest zawarty w pakiecie; z drugiej strony pozwala dobrać model do konkretnych potrzeb.

- Zewnętrzny. Dyktafony bez wbudowanego mikrofonu z możliwością podłączenia zewnętrznego. Pozwala to wybrać wymagany typ urządzenia do określonych potrzeb i zmienić je w razie potrzeby. Odnosi się do działalności zawodowej.

Oddzielne wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu. W urządzeniach do rejestracji dźwięku stosuje się kilka rodzajów złączy mikrofonowych:

— mini-Jack 3.5 mm. Popularny rodzaj gniazda mikrofonowego występujący w sprzęcie nagrywającym. Reprezentuje z siebie zwykłe gniazdo audio jack, które można spotkać na pokładzie umownego smartfona, laptopa czy przenośnego odtwarzacza audio. Mikrofony zewnętrzne ze wtyczką 3.5 mm dostępne są w wersjach ze złączami dwu-, trzy- i czteropinowymi (odpowiednio TS, TRS i TRRS). Najprostsze interfejsy dwupinowe stosowane są w modelach z nagrywaniem dźwięku mono, zaś zaawansowane interfejsy czteropinowe stosowane są w egzemplarzach obsługujących transmisję dźwięku stereo.

Jack 6.35mm. Złącze ma podobny kształt i piny do standardowego mini-Jack 3.5 mm, jednak ma większe wymiary. Gniazdo Jack 6,35 mm ma większą powierzchnię pinu i wykazuje lepszą odporność na wszelkiego rodzaju zakłócenia. Złącze to występuje w profesjonalnych dyktafonach oraz dyktafonach o dużych rozmiarach obudowy, w których walory użytkowe nagrywania dźwięku są wysuwane na pierwszy plan przed kompaktowością.

— XLR. Port trzypinowy z zewnętrznym mechanizmem blokującym do transmisji sygnału analogowego poprzez podłączenie zbalansowane zapewniające wysoką odporność na zakłócenia. Złącze ma dość duży rozmiar i występuje w profesjonalnym przenośnym...sprzęcie do nagrywania.

- MP3. Najbardziej rozpowszechniony obecnie cyfrowy format audio jest obsługiwany przez bezwzględną większość cyfrowych urządzeń audio, niezależnie od ich wielkości. Zapewnia średnią jakość kompresji i średnią jakość dźwięku. Podczas przechowywania kompresuje informacje z utratą jakości, ale te straty są prawie niewidoczne dla ucha, zwłaszcza podczas nagrywania mowy z niewyspecjalizowanego mikrofonu.

- WMA. Format opracowany przez firmę Microsoft. Pod względem możliwości kompresji danych przewyższa MP3, zapewniając dobrą jakość przy niskiej przepływności, a co za tym idzie, niewielki rozmiar pliku, ale mniej popularny w szczególności ze względu na wrażliwość na błędy plików. Jednocześnie bardzo często występuje w cyfrowym sprzęcie audio, można go bez problemu odtworzyć na komputerach (jest to standardowy format audio systemu operacyjnego Windows).

-WAV. Technicznie rzecz biorąc, nie jest to format, ale „kontener”, do którego można „zapakować” dźwięk przetwarzany przez dowolny kodek; jednak jest najczęściej używany do przechowywania nieskompresowanego dźwięku PCM. WAV zapewnia więc najlepszą jakość dźwięku porównywalną z Audio CD, jednak takie pliki z reguły zajmują znacznie więcej miejsca niż we wspomnianych formatach. Bez problemu można grać również na komputerze.

- Własny. Niektóre modele dyktafonów nagrywają dźwięk w zas...trzeżonym formacie, który różni się od powszechnie stosowanych standardów. Technicznie rzecz biorąc, zastrzeżony format może zapewnić dobry stosunek jakości nagrania do rozmiaru pliku, jednak przy odsłuchu takich materiałów często pojawiają się niedogodności: albo trzeba ich odsłuchać na samym rejestratorze, albo trzeba zainstalować specjalny odtwarzacz lub kodeki komputer lub przekonwertowany na jeden z „ogólnie zrozumiałych” formatów z możliwą utratą jakości.

Im większa liczba danych na jednostkę czasu, która jest używana do przesyłania strumienia audio, tym wyższa jakość nagrania MP3. Tak więc bazowa przepływność 32 Kbps implikuje zakodowanie jednej sekundy dźwięku przy użyciu 32 tysięcy bitów informacji - jest ona wykorzystywana tylko do transmisji głosu. Jakość nagrywania 128 Kbps, 192 Kbps i 256 Kbps jest znacznie bardziej powszechna w przenośnych urządzeniach nagrywających. Maksymalna możliwa szybkość transmisji dla formatu MP3 wynosi 320 Kb/s. Dążenie do najwyższej jakości nagrywania dźwięku ma sens w przypadku zaawansowanych modeli dyktafonów, dla konwencjonalnego dyktafonu do nagrywania wykładów wystarczą podstawowe parametry bitrate. Należy również pamiętać, że jakość nagrania dźwiękowego wpływa na rozmiar plików wynikowych i czas trwania rejestratora.

Nieskompresowany plik WAV zapewnia najlepszą jakość dźwięku spośród popularnych formatów audio Hi-Res. Jego częstotliwość próbkowania wynosi zwykle 96 lub 192 kHz z 24-bitową głębią bitową. Format jest używany do nagrywania „czystego” dźwięku z maksymalną szczegółowością sceny.

Maksymalny czas nieprzerwanego nagrywania na dyktafonie. Zależy przede wszystkim od ilości pamięci (patrz „Pamięć wbudowana”, „Gniazdo na karty pamięci”), jest również bezpośrednio związany z jakością nagrania: im wyższa jakość, tym więcej miejsca zajmuje materiał i krótszy jest maksymalny czas nagrywania. W związku z tym, producenci zwykle wskazują w specyfikacji maksymalny możliwy czas nagrywania, czyli czas nagrywania z minimalną jakością; przy wyższej jakości czas będzie krótszy.

Maksymalna liczba folderów, które można utworzyć w pamięci rejestratora w celu przechowywania nagranego materiału. Pozwala to na uporządkowanie materiałów i ułatwia odnalezienie pożądanego wpisu: na przykład w pracy dziennikarskiej materiał na każdy temat z osobna można przechowywać w odpowiednim folderze. Wiele dyktafonów umożliwia zmianę folderu używanego do nagrywania „w locie”, dosłownie za dotknięciem przycisku.

Zakres częstotliwości dźwięku, które dyktafon jest w stanie odbierać i nagrywać. Człowiek jest w stanie usłyszeć dźwięk średnio od 16 Hz do 20 kHz, jednak zakres samego głosu ludzkiego jest znacznie węższy - około 100-3500 Hz. Dlatego jeśli planujesz używać dyktafonu do nagrywania mowy, te częstotliwości będą wystarczające. Jeśli przeznaczenie rejestratora nie ogranicza się do tego, należy zwrócić uwagę na modele o szerszym zasięgu – a w tym przypadku im szerszy, tym pełniejsze i bogatsze będzie nagranie.