Porównanie FiiO M3K vs xDuoo X2

— Audio. Odtwarzacze MP3 w pierwotnym, najbardziej tradycyjnym znaczeniu to urządzenia przeznaczone do odtwarzania muzyki i innych plików audio. Istnieją modele bez wyświetlacza, lecz wiele odtwarzaczy audio jest wyposażonych w ekrany i może pracować z dodatkowymi formatami plików — takich jak TXT do wyświetlania tekstów piosenek lub JPG do przeglądania okładek albumów, a nawet zdjęć. Natomiast odtwarzacz w nich jest przeznaczony tylko do pracy z dźwiękiem i nie pozwala na odtwarzanie wideo.

— Odtwarzacz multimedialny. Ta odmiana obejmuje wszystkie odtwarzacze, które mogą odtwarzać wideo. Konkretna specyfikacja takich modeli może się znacznie różnić – od przenośnych gadżetów z wyświetlaczami 1,5”-2” i obsługą specyficznych formatów po duże urządzenia 4-5”, które mogą pracować z nieprzekonwertowanymi plikami. W każdym razie, jeśli potrzebujesz odtwarzacza kieszonkowego z możliwością nie tylko słuchania muzyki, ale i oglądania filmów – warto wybierać spośród takich modeli.

— Odtwarzacz Hi-Fi. Specyficzna odmiana odtwarzaczy audio (patrz wyżej), zaprojektowana w celu maksymalizacji jakości odtwarzanego dźwięku. Wykorzystuje wysokiej klasy komponenty i zaawansowane obwody przetwarzania sygnału; z tego powodu takie urządzenia są znacznie droższe od konwencjonalnych odtwarzaczy audio, ale pod względem jakości dźwięku dorównują s...tacjonarnym systemom klasy Hi-Fi. Dla takich modeli niemal obowiązkowa jest obsługa przynajmniej jednego formatu bezstratnego jak FLAC czy APE i tylko w takich urządzeniach możliwa jest praca w trybie DAC (patrz „Funkcje/możliwości”). Ponadto konstrukcja może przewidywać specjalizowane interfejsy – np. zbalansowany lub optyczny (patrz „Wyjścia”). Dzięki temu urządzenia tego typu mogą być przydatne zarówno dla wymagających audiofilów, jak i tych, którzy zawodowo zajmują się dźwiękiem.

Maksymalna ilość karty pamięci, której można użyć w odtwarzaczu. Parametr ten jest bezpośrednio związany z typem karty (patrz wyżej): każdy typ ma swoje własne ograniczenia dotyczące wolumenu. Jednocześnie możliwości pracy z pojemnymi nośnikami są ograniczone nie tylko rodzajem karty, ale także sprzętem odtwarzacza. Dlatego wiele modeli ma niższy limit pojemności niż wynika to z karty pamięci – na przykład 128 GB w modelu z obsługą SDXC (teoretyczne maksimum to 2 TB).

Zwróć uwagę, że występuje również sytuacja odwrotna – np. gdy urządzenie o maksymalnej pojemności 16 GB deklaruje obsługę tylko kart microSD (teoretycznie maksimum to 4 GB). Oznacza to zazwyczaj, że odtwarzacz może pracować z nowszymi formatami (w naszym przykładzie przynajmniej microSDHC), ale z jakiegoś powodu ten punkt nie jest wymieniony w oficjalnej specyfikacji (np. producent mógł pomylić się w dokumentacji).

Model konwertera cyfrowo-analogowego zainstalowanego w urządzeniu.

DAC jest jednym z kluczowych elementów każdego odtwarzacza: przetwarza dane cyfrowe zapisane w pliku dźwiękowym na analogowy sygnał audio, który jest podawany przez wzmacniacz do słuchawek. Jakość przetwornika DAC zależy bezpośrednio od tego, jak dokładnie dźwięk na wyjściu będzie odpowiadał oryginalnemu sygnałowi, a także od tego, czy odtwarzacz może pracować z zaawansowanymi cyfrowymi formatami sygnału: wiele z nich wymaga dużej mocy obliczeniowej, która nie jest dostępna w każdym DAC.

Zwróć uwagę, że model DAC jest wskazany tylko wtedy, gdy jest to wysokiej klasy konwerter o ponadprzeciętnej jakości dźwięku. Na współczesnym rynku istnieją w szczególności przetworniki cyfrowo-analogowe takich producentów: AKM, Cirrus Logic, ESS Sabre, Texas Instruments, Wolfson. A odtwarzacze z takim sprzętem są zwykle określane jako urządzenia Hi-Fi(patrz „Typ”).

Warto też wspomnieć, że liczba DAC-ów może być różna. Najprostszą opcją jest jeden moduł dla obu kanałów dźwiękowych, jednak są odtwarzacze wyposażone jednocześnie w dwa konwertery – po jednym na kanał. Ten „podział pracy” wpływa na koszty, ale zmniejsza obciążenie każdego przetwornika DAC z osobna, co ma pozyt...ywny wpływ na jakość i niezawodność dźwięku.

Częstotliwość próbkowania przetwornika cyfrowo-analogowego zainstalowanego w odtwarzaczu (patrz „DAC”).

Częstotliwość próbkowania i głębia bitowa to dwie kluczowe cechy cyfrowego sygnału audio; im są wyższe, tym lepsza jakość dźwięku, przy pozostałych warunkach równych. Bez wchodzenia w szczegóły techniczne znaczenie tego parametru można opisać następująco: do normalnego odtwarzania dźwięku konieczne jest, aby częstotliwość próbkowania przetwornika cyfrowo-analogowego odtwarzacza nie była niższa niż w odtwarzanym pliku. W przeciwnym razie odtwarzanie będzie niemożliwe, nawet jeśli format audio jest natywnie obsługiwany przez odtwarzacz. (Swoistym wyjątkiem jest sygnał DSD, więcej szczegółów w rozdziale „Obsługa formatów audio”).

Zwróć uwagę, że większość popularnych formatów audio używa częstotliwości próbkowania 44,1 kHz i gwarantuje, że będzie obsługiwana przez wszystkie nowoczesne odtwarzacze przenośne. Tak więc parametr ten dotyczy głównie modeli Hi-Fi (patrz „Typ”), pracujących z zaawansowanymi cyfrowymi formatami audio.

Szerokość bitowa przetwornika cyfrowo-analogowego zainstalowanego w odtwarzaczu (patrz „DAC”).

Głębia bitowa wraz z częstotliwością próbkowania jest jedną z kluczowych cech cyfrowego sygnału audio; im wyższy, tym lepsza jakość dźwięku, przy pozostałych warunkach równych. Bez wchodzenia w szczegóły techniczne, w tym przypadku znaczenie tego parametru można opisać w następujący sposób: do normalnego odtwarzania dźwięku konieczne jest, aby głębia bitowa przetwornika cyfrowo-analogowego odtwarzacza nie była mniejsza niż głębokość bitowa odtwarzanego dźwięku cyfrowego, w przeciwnym razie odtwarzanie będzie niemożliwe.

Warto zauważyć, że głębia bitowa używana w większości popularnych formatów muzycznych, takich jak MP3, jest obsługiwana przez wszystkie nowoczesne odtwarzacze. Tak więc parametr ten dotyczy głównie odtwarzaczy Hi-Fi (patrz „Typ”), pracujących z zaawansowanymi cyfrowymi standardami dźwięku.

Zakres częstotliwości audio, które odtwarzacz może odtworzyć. Im szerszy zakres, tym pełniejszy obraz dźwiękowy, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że urządzenie „odetnie” część pasma. Jednocześnie przy wyborze tego parametru należy wziąć pod uwagę kilka punktów.

Po pierwsze, przeciętne ludzkie ucho może słyszeć dźwięki od około 16 Hz do 20 kHz; odchylenia od tych liczb są niewielkie, a wraz z wiekiem zakres ten zawęża się jeszcze bardziej. W praktyce oznacza to, że dla normalnej słyszalności wystarczy tylko wypełnić tę lukę. A szersze granice wskazane w charakterystyce odtwarzacza będą bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę ważnym momentem. Po drugie, nie zapominaj, że o jakości dźwięku decyduje nie tylko zasięg, ale także szereg innych cech odtwarzacza - stosunek sygnału do szumu, pasmo przenoszenia itp .; dlatego sam szeroki zakres nie gwarantuje przyjemnego dźwięku. I po trzecie, cechy słyszalnego dźwięku również w dużej mierze zależą od użytych słuchawek i ich zakresu częstotliwości: wszystkie zalety odtwarzacza o szerokim zakresie częstotliwości mogą zostać zniweczone, jeśli częstotliwości zostaną „odcięte” przez słuchawki.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego (czysty dźwięk) do obcego szumu wytwarzanego przez odtwarzacz na wyjściu. Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje jakość wbudowanego wzmacniacza: uwzględnia głównie szum wewnętrzny obwodów elektronicznych, a im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej szumu i tym wyraźniejszy dźwięk.

Zauważ, że w przypadku odtwarzaczy ta cecha często nie jest szczególnie krytyczna: szum wzmacniacza może być gubiony na tle dźwięków otoczenia, szczególnie w środowisku miejskim, a do takich sytuacji wystarczą nawet najskromniejsze wskaźniki, co poziom 70 - 80 dB. Jednocześnie w przypadku modeli Hi-Fi (patrz „Typ”) ten punkt jest jednym z najważniejszych; w najbardziej zaawansowanych urządzeniach stosunek sygnału do szumu może przekroczyć 120 dB.

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk można uzyskać w słuchawkach, przy czym wszystkie inne rzeczy są takie same. Dodatkowo wyższa moc pozwala na podłączenie do urządzenia słuchawek o wyższej impedancji (choć nie ma tu sztywnej zależności, a modele o tej samej mocy wyjściowej mogą mieć różne ograniczenia impedancji słuchawek). Jednak w przypadku zwykłych (nie Hi-Fi) odtwarzaczy parametr ten ma raczej charakter referencyjny niż praktyczny: z reguły moc wzmacniacza w takich modelach wystarczy, by „wstrząsnąć” większością konsumentów. słuchawki klasy. Jednak w przypadku modeli urządzeń Hi-Fi (patrz „Rodzaj”) moc wyjściowa ma kluczowe znaczenie: decyduje o kompatybilności z „uszami” klasy studyjnej o wysokiej impedancji. Szczegółową pomoc w tej kwestii można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Impedancja nominalna (impedancja) słuchawek, z którymi odtwarzacz może normalnie pracować.

Większość słuchawek klasy konsumenckiej ma impedancję 16 lub 32 omów i jest obsługiwana przez prawie wszystkie nowoczesne odtwarzacze. Dlatego na parametr ten należy zwracać uwagę tylko wtedy, gdy planujesz używać urządzenia z wysokiej jakości „uszami” studyjnymi lub audiofilskimi. Cechą charakterystyczną takich słuchawek jest wysoka impedancja, liczona już w setkach omów i nie każdy odtwarzacz się do nich nadaje.

Nie zaszkodzi również wyjaśnienie dopuszczalnej impedancji słuchawek, jeśli kupisz urządzenie klasy Hi-Fi (patrz „Typ”). Niektóre z tych modeli mają dość wysoką minimalną impedancję i nie są kompatybilne ze standardowymi 16-omowymi (a czasami 32-omowymi) „uszami”.