Porównanie FiiO X7-II vs Onkyo DP-X1

Ilość pamięci wbudowanej zainstalowanej w odtwarzaczu.

Parametr ten bezpośrednio zależy od tego, ile muzyki i innych treści można przechowywać w urządzeniu bez użycia kart pamięci (zwłaszcza, że niektóre modele w ogóle nie obsługują takich kart). Dla porównania: rozmiar jednego pliku MP3 zwykle nie przekracza 20 MB, ta sama kompozycja w formacie bezstratnym ma 3-4 razy większy rozmiar, film w standardowej jakości zajmuje średnio od 700 MB do 2,5 GB, w HD 720p - w górę do 5 - 6 GB. Zatem pod względem przechowywania danych im więcej wbudowanej pamięci, tym lepiej. Z drugiej strony cena odtwarzacza zależy bezpośrednio od pojemności pamięci. W związku z tym niektóre modele dostępne są w kilku modyfikacjach, różniących się ilością pamięci oraz ceną.

Przy wyborze należy pamiętać, że część pamięci nieuchronnie będzie zajęta przez oprogramowanie układowe i wstępnie zainstalowane aplikacje; czasami ta część okazuje się dość znacząca - na przykład w modelach z systemem operacyjnym na pokładzie (patrz wyżej) można zajmować kilka gigabajtów. Zauważamy również, że karty pamięci pod względem objętości gigabajtów są tańsze niż dyski wbudowane, a z praktycznego punktu widzenia w większości przypadków nie są im gorsze. Warto więc przede wszystkim poszukać odtwarzacza z dużą ilością pamięci wbudowanej, jeśli ten model nie współpracuje z kartami pamięci.

Teraz na rynku pojawiają się odtwarzacze z taką pojemnością pamięci: do 8 GB, 16 GB..., 32 GB, 64 GB i więcej. Istnieją jednak również modele bez wbudowanej pamięci, przeznaczone tylko do użytku z kartami pamięci.

Maksymalna ilość karty pamięci, której można użyć w odtwarzaczu. Parametr ten jest bezpośrednio związany z typem karty (patrz wyżej): każdy typ ma swoje własne ograniczenia dotyczące wolumenu. Jednocześnie możliwości pracy z pojemnymi nośnikami są ograniczone nie tylko rodzajem karty, ale także sprzętem odtwarzacza. Dlatego wiele modeli ma niższy limit pojemności niż wynika to z karty pamięci – na przykład 128 GB w modelu z obsługą SDXC (teoretyczne maksimum to 2 TB).

Zwróć uwagę, że występuje również sytuacja odwrotna – np. gdy urządzenie o maksymalnej pojemności 16 GB deklaruje obsługę tylko kart microSD (teoretycznie maksimum to 4 GB). Oznacza to zazwyczaj, że odtwarzacz może pracować z nowszymi formatami (w naszym przykładzie przynajmniej microSDHC), ale z jakiegoś powodu ten punkt nie jest wymieniony w oficjalnej specyfikacji (np. producent mógł pomylić się w dokumentacji).

Model konwertera cyfrowo-analogowego zainstalowanego w urządzeniu.

DAC jest jednym z kluczowych elementów każdego odtwarzacza: przetwarza dane cyfrowe zapisane w pliku dźwiękowym na analogowy sygnał audio, który jest podawany przez wzmacniacz do słuchawek. Jakość przetwornika DAC zależy bezpośrednio od tego, jak dokładnie dźwięk na wyjściu będzie odpowiadał oryginalnemu sygnałowi, a także od tego, czy odtwarzacz może pracować z zaawansowanymi cyfrowymi formatami sygnału: wiele z nich wymaga dużej mocy obliczeniowej, która nie jest dostępna w każdym DAC.

Zwróć uwagę, że model DAC jest wskazany tylko wtedy, gdy jest to wysokiej klasy konwerter o ponadprzeciętnej jakości dźwięku. Na współczesnym rynku istnieją w szczególności przetworniki cyfrowo-analogowe takich producentów: AKM, Cirrus Logic, ESS Sabre, Texas Instruments, Wolfson. A odtwarzacze z takim sprzętem są zwykle określane jako urządzenia Hi-Fi(patrz „Typ”).

Warto też wspomnieć, że liczba DAC-ów może być różna. Najprostszą opcją jest jeden moduł dla obu kanałów dźwiękowych, jednak są odtwarzacze wyposażone jednocześnie w dwa konwertery – po jednym na kanał. Ten „podział pracy” wpływa na koszty, ale zmniejsza obciążenie każdego przetwornika DAC z osobna, co ma pozyt...ywny wpływ na jakość i niezawodność dźwięku.

Zakres częstotliwości audio, które odtwarzacz może odtworzyć. Im szerszy zakres, tym pełniejszy obraz dźwiękowy, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że urządzenie „odetnie” część pasma. Jednocześnie przy wyborze tego parametru należy wziąć pod uwagę kilka punktów.

Po pierwsze, przeciętne ludzkie ucho może słyszeć dźwięki od około 16 Hz do 20 kHz; odchylenia od tych liczb są niewielkie, a wraz z wiekiem zakres ten zawęża się jeszcze bardziej. W praktyce oznacza to, że dla normalnej słyszalności wystarczy tylko wypełnić tę lukę. A szersze granice wskazane w charakterystyce odtwarzacza będą bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę ważnym momentem. Po drugie, nie zapominaj, że o jakości dźwięku decyduje nie tylko zasięg, ale także szereg innych cech odtwarzacza - stosunek sygnału do szumu, pasmo przenoszenia itp .; dlatego sam szeroki zakres nie gwarantuje przyjemnego dźwięku. I po trzecie, cechy słyszalnego dźwięku również w dużej mierze zależą od użytych słuchawek i ich zakresu częstotliwości: wszystkie zalety odtwarzacza o szerokim zakresie częstotliwości mogą zostać zniweczone, jeśli częstotliwości zostaną „odcięte” przez słuchawki.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego (czysty dźwięk) do obcego szumu wytwarzanego przez odtwarzacz na wyjściu. Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje jakość wbudowanego wzmacniacza: uwzględnia głównie szum wewnętrzny obwodów elektronicznych, a im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej szumu i tym wyraźniejszy dźwięk.

Zauważ, że w przypadku odtwarzaczy ta cecha często nie jest szczególnie krytyczna: szum wzmacniacza może być gubiony na tle dźwięków otoczenia, szczególnie w środowisku miejskim, a do takich sytuacji wystarczą nawet najskromniejsze wskaźniki, co poziom 70 - 80 dB. Jednocześnie w przypadku modeli Hi-Fi (patrz „Typ”) ten punkt jest jednym z najważniejszych; w najbardziej zaawansowanych urządzeniach stosunek sygnału do szumu może przekroczyć 120 dB.

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk można uzyskać w słuchawkach, przy czym wszystkie inne rzeczy są takie same. Dodatkowo wyższa moc pozwala na podłączenie do urządzenia słuchawek o wyższej impedancji (choć nie ma tu sztywnej zależności, a modele o tej samej mocy wyjściowej mogą mieć różne ograniczenia impedancji słuchawek). Jednak w przypadku zwykłych (nie Hi-Fi) odtwarzaczy parametr ten ma raczej charakter referencyjny niż praktyczny: z reguły moc wzmacniacza w takich modelach wystarczy, by „wstrząsnąć” większością konsumentów. słuchawki klasy. Jednak w przypadku modeli urządzeń Hi-Fi (patrz „Rodzaj”) moc wyjściowa ma kluczowe znaczenie: decyduje o kompatybilności z „uszami” klasy studyjnej o wysokiej impedancji. Szczegółową pomoc w tej kwestii można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Impedancja nominalna (impedancja) słuchawek, z którymi odtwarzacz może normalnie pracować.

Większość słuchawek klasy konsumenckiej ma impedancję 16 lub 32 omów i jest obsługiwana przez prawie wszystkie nowoczesne odtwarzacze. Dlatego na parametr ten należy zwracać uwagę tylko wtedy, gdy planujesz używać urządzenia z wysokiej jakości „uszami” studyjnymi lub audiofilskimi. Cechą charakterystyczną takich słuchawek jest wysoka impedancja, liczona już w setkach omów i nie każdy odtwarzacz się do nich nadaje.

Nie zaszkodzi również wyjaśnienie dopuszczalnej impedancji słuchawek, jeśli kupisz urządzenie klasy Hi-Fi (patrz „Typ”). Niektóre z tych modeli mają dość wysoką minimalną impedancję i nie są kompatybilne ze standardowymi 16-omowymi (a czasami 32-omowymi) „uszami”.

Zniekształcenia harmoniczne odtwarzacza.

Parametr ten bezpośrednio charakteryzuje ilość zniekształceń wprowadzanych przez urządzenie do oryginalnego dźwięku: im niższy współczynnik, tym czystszy dźwięk, tym mniej takich zniekształceń. Nie da się ich całkowicie wyeliminować, ale można je zredukować do poziomu praktycznie niezauważalnego przez człowieka. Uważa się więc, że zniekształcenia na poziomie 0,5% są już niewidoczne nawet dla doświadczonego słuchacza. Jednocześnie w nowoczesnym sprzęcie audio występują też znacznie niższe wartości – nawet do dziesięciu tysięcznych procenta. W przypadku odtwarzaczy takie wskaźniki pełnią głównie rolę reklamową – są oznaką wysokiego poziomu urządzenia.

Zwróć uwagę, że zniekształcenia harmoniczne są wskazywane głównie dla odtwarzaczy Hi-Fi (patrz „Typ”), dla których maksymalna czystość dźwięku ma kluczowe znaczenie; w modelach konwencjonalnych ma to znaczenie drugorzędne.

Formaty plików dźwiękowych, z którymi odtwarzacz może współpracować.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; jest obsługiwany przez prawie wszystkie odtwarzacze kompaktowe, nazwa MP3 stała się nawet dla nich nazwą domową. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha. W rezultacie jakość dźwięku może być dość wysoka i możliwe jest jednoznaczne odróżnienie wysokiej jakości MP3 od formatu bezstratnego tylko na sprzęcie Hi-Fi.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obliczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej (chociaż istnieje bezstratna wersja kodeka WMA). Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejs...ca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple w iPodach; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia, chociaż jest obsługiwany przez znaczną liczbę odtwarzaczy.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

- DSD. Specyficzny cyfrowy format audio wykorzystujący tzw. Modulacja sigma-delta (w przeciwieństwie do modulacji impulsowej stosowanej w większości innych formatów). Ta modulacja zapewnia bardzo wysoką częstotliwość próbkowania 2822,4 kHz; jednak nie można go porównać ze zwykłą częstotliwością próbkowania (patrz wyżej): w tym przypadku jest to specyficzny format sygnału. Jego właściwości są takie, że obsługa DSD może być zapewniona, nawet jeśli DAC odtwarzacza formalnie ma znacznie niższą częstotliwość próbkowania. Ogólnie ten format jest uważany za profesjonalny, jego obsługa znajduje się głównie w modelach Hi-Fi (patrz „Rodzaj”).

- DXD. Profesjonalny format audio pierwotnie stworzony do edycji plików DSD (patrz wyżej) – ze względów technicznych oryginalny DSD słabo nadaje się do edycji. DXD wykorzystuje 24-bitową (8-bitową wyższą niż Audio CD) i 352,8 kHz częstotliwość próbkowania (8-krotnie wyższą niż Audio CD). Podobnie jak oryginalny DSD, można go znaleźć głównie w odtwarzaczach Hi-Fi.

- AIFF. Format audio opracowany przez Apple dla komputerów Mac i laptopów Macbook; rodzaj „jabłkowego” analogu opisanego powyżej WAV, również w większości przypadków używanego do nieskompresowanego dźwięku.

- słyszalny. Zastrzeżony format pliku używany przez tytułowy internetowy sklep z książkami audio. Jedną z funkcji tego formatu jest to, że odtwarzanie plików jest dostępne tylko po wprowadzeniu loginu i hasła do sklepu internetowego Audible; dlatego obsługa tego standardu zwykle oznacza posiadanie programu klienckiego umożliwiającego dostęp do sklepu.

Ta lista nie jest wyczerpująca, we współczesnych odtwarzaczach (zwłaszcza w najwyższej kategorii) mogą być obsługiwane inne typy plików audio.