Porównanie JBL 305P MkII vs Pioneer S-DJ50X

Możliwość wykorzystania zestawu głośnikowego do monitorowania bliskiego pola. Monitorowanie odnosi się do kontroli jakości dźwięku — na przykład podczas nagrywania w studiu; w tym celu stosuje się głośniki o odpowiednim przeznaczeniu (patrz powyżej). Termin „bliskie pole” oznacza, że głośniki są przeznaczone do pracy w niewielkiej odległości – do 1,5 m od słuchacza; takie głośniki mają stosunkowo małą moc i są optymalne do niewielkich pomieszczeń (a także innych warunków, w których nie ma dużo miejsca lub nie jest to potrzebne) - w szczególności do amatorskich, a nawet domowych studiów.

Czułość zestawu głośnikowego.

Parametr ten jest wskazywany na podstawie tego, jaką głośność może wytworzyć głośnik lub kolumna, gdy zostanie do nich przyłożony sygnał o określonej standardowej mocy. Mówiąc prościej, im wyższa czułość zestawu głośnikowego, tym głośniej będzie brzmiał przy tej samej mocy wyjściowej wzmacniacza. W ten sposób czuły zestaw można skutecznie wykorzystywać nawet w połączeniu ze stosunkowo niskimi wzmacniaczami. Z drugiej strony, niska czułość ma też swoje zalety: pozwala uzyskać bardziej równomierne pasmo przenoszenia i zmniejsza prawdopodobieństwo przeciążenia wzmacniacza. W najmniej czułych nowoczesnych zestawach głośnikowych wskaźnik ten nie przekracza 84 dB, w najbardziej czułych wynosi 95-96 dB lub więcej.

Zwróćmy uwagę, że w praktyce na parametr ten trzeba zwracać uwagę, gdy zestaw głośnikowy planuje się stosować z osobno dobranym wzmacniaczem mocy. Dlatego w przypadku zestawów aktywnych (patrz „Typ”) czułość ma wartość czysto referencyjną, a przy jego wyborze z reguły można ją zignorować.

Impedancją nazywa się znamionowy opór elektryczny zestawu głośnikowego. Obecnie stosuje się zestaw standardowych wartości impedancji; najbardziej rozpowszechnione są głośniki o impedancji 4 omy, 6 omów, 8 omów i 16 omów.

Parametr ten ma podstawowe znaczenie dla głośników i kolumn pasywnych (patrz „Typ”). Przy podłączaniu takich urządzeń do wzmacniacza mocy bardzo pożądane jest, aby ich impedancja odpowiadała impedancji zestawu głośnikowego, dla którego wzmacniacz został zaprojektowany; w przypadku niedopasowania możliwe są albo przesterowania i zniekształcenia dźwięku (jeśli impedancja kolumn głośnikowych jest poniżej optymalnej), albo spadek mocy (w przeciwnym wypadku).

Jeśli chodzi o aktywne zestawy głośnikowe, to tutaj impedancja jest głównie referencyjna – głośniki i kolumny w takich zestawach są wstępnie dobierane do odpowiednich wzmacniaczy. Co prawda, panuje opinia, że wyższa impedancja zmniejsza poziom zakłóceń i korzystnie wpływa na czystość dźwięku; jednak różnica w impedancji między różnymi modelami zwykle nie jest tak duża, aby efekt ten był zauważalny na tle innych czynników, które decydują o jakości dźwięku.

Częstotliwość podziału zwrotnicy zapewnionej w konstrukcji zestawu głośnikowego.

Zwrotnica jest instalowana wyłącznie w modelach z kilkoma drogami (patrz „Liczba dróg”). Jest to filtr elektroniczny, który rozdziela przychodzący sygnał audio na oddzielne zakresy częstotliwości i kieruje każdy zakres do „własnego” zestawu głośników. A częstotliwość podziału zwrotnicy pokazuje, gdzie leży granica między tymi zakresami. Jeśli jest więcej niż dwie drogi, będzie kilka podobnych granic: na przykład dla zestawu czterodrożnego może być wskazane „0,15 / 0,8 / 2,8 kHz” lub „0,12 / 1 / 3,8”.

W większości przypadków parametr ten ma głównie charakter referencyjny: częstotliwości wbudowanej zwrotnicy są dopasowane do parametrów głośników zainstalowanych w zestawie głośnikowym.

Najwyższa znamionowa moc wzmacniacza, z jaką kolumny głośnikowe mogą bezpiecznie działać. Nadmierna moc sygnału wejściowego może uszkodzić głośniki, dlatego podczas podłączania upewnij się, że wzmacniacz nie przekracza możliwości kolumn. Należy zauważyć, że parametr ten może być nieco wyższy niż całkowita znamionowa moc zestawu głośnikowego (patrz poniżej), ponieważ w tym przypadku chodzi tylko o bezpieczeństwo sprzętu, a nie o braku zniekształceń w dźwięku.

Całkowita moc znamionowa wszystkich komponentów zestawu głośnikowego, innymi słowy suma mocy wszystkich głośników i kolumn. Moc znamionowa zwykle wskazuje najwyższą średnią (średniokwadratową) moc, przy której kolumny głośnikowe mogą działać przez długi czas bez przeciążeń i uszkodzeń. W takim przypadku poszczególne przepięcia mogą znacznie przekroczyć tę wartość, jednak to moc znamionowa jest głównym parametrem każdego zestawu głośnikowego.

Przede wszystkim od tego parametru zależy głośność dźwięku: im mocniejsze kolumny i głośniki, tym głośniejszy dźwięk mogą wydać wraz z odpowiednim wzmacniaczem. Ponadto w modelach pasywnych i pasywno-aktywnych od mocy zależy również kompatybilność z zewnętrznym wzmacniaczem: moc wyjściowa wzmacniacza nie powinna przekraczać mocy podłączonego do niego zestawu głośnikowego, w przeciwnym razie możliwe są przeciążenia, a nawet awarie.

Szczegółowe zalecenia dotyczące doboru zestawu głośnikowego ze względu na moc do konkretnej sytuacji można znaleźć w dedykowanych źródłach. Jednak ogólnie wskaźnik do 100 W jest uważany za dość skromny według standardów współczesnego sprzętu audio, 100 - 200 W - za średni, 200 - 300 W jest powyżej średniejgo a najmocniejsze zestawy wytwarzają do 500 W, a nawet więcej.

Podsumowując, zauważamy jeszcze dwa niuanse. Po pierws...ze, porównując różne zestawy według tego parametru, należy również wziąć pod uwagę format dźwięku, w jakim działają. W szczególności, subwoofer, jeśli jest, może stanowić znaczną część całkowitej mocy - do połowy lub więcej. W rezultacie, na przykład, zestaw 2.1 o mocy 50 W z 20-watowym subwooferem na częstotliwościach głównych nie będzie w stanie wyciągnąć tej samej głośności, co 40-watowy zestaw 2.0: w pierwszym przypadku każdy główny kanał będzie miał tylko 15 W, w drugim - 20 W. Po drugie, w zestawach wielokanałowych całkowita moc może być rozłożona na kanały w różnych proporcjach; więc powiedzmy, że dwa zestawy 5.1 o tej samej łącznej mocy mogą znacznie różnić się balansem przodu i tyłu przy maksymalnej głośności.

Całkowite pasmo przenoszenia, które głośnik może odtworzyć. Jest wskazywane od dolnej granicy zakresu w składowej o najniższej częstotliwości do górnej granicy w składowej o najwyższej częstotliwości: na przykład w zestawie 2.1 z głównymi kolumnami o częstotliwości 100 - 22000 Hz i subwooferem o częstotliwości 20 - 150 Hz, całkowita wartość wyniesie 20 - 22000 Hz.

Im szersze pasmo przenoszenia, tym pełniejszy odtwarzany dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że część niskich lub wysokich częstotliwości zostanie „obcięta”. Warto tutaj zaznaczyć, że ucho ludzkie odbiera częstotliwości średnio od 16 Hz do 22 kHz, a z praktycznego punktu widzenia nie ma sensu zapewniać szerszego zakresu częstotliwości w zestawie głośnikowym. Niemniej jednak wiele modeli wykracza poza ten zakres, czasami dość znacząco (na przykład są głośniki o paśmie około 10 – 50 000 Hz). Te cechy są swego rodzaju „efektem ubocznym” wysokiej jakości sprzętu audio i są zazwyczaj prezentowane w celach reklamowych.

Zatem dolna granica zakresu we współczesnych głośnikach i głośnik może znajdować się w paśmie przenoszenia do 20 Hz, jednak częściej występują wartości wyższe - 30-40 Hz, 40-50 Hz, a nawet powyżej 70 Hz. Z kolei górna granica w większości współczesnych zestawów głośnikowych mieści się w zakresie 19-22 kHz, chociaż wystę...pują odchylenia zarówno w górę (patrz wyżej), jak i w dół.

Różne dodatkowe cechy przewidziane w konstrukcji zestawu głośnikowego.

Lista takich cech może obejmować ogólne niuanse projektowe (układ bipolarny (surround), ekranowanie magnetyczne, konstrukcja tuby, Bi-Amping/Bi-Wiring), specjalne typy przetworników (wstęgowy, elektrostatyczny), regulacje poprawiające dźwięk (strojenie wysokich częstotliwości, strojenie niskich częstotliwości, tweeter obrotowy), a także specjalne elementy konstrukcyjne poprawiające parametry akustyczne. Jeśli chodzi o to drugie, warto zauważyć, że oprócz klasycznej konstrukcji zamkniętej obecnie można spotkać głośniki z bass reflex (z przodu, z tyłu lub od dołu), torem akustycznym w kształcie labiryntu, przetwornikami pasywnymi i kolcami akustycznymi.

Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych cech:

— Dwubiegunowa. Głośniki tej konstrukcji posiadają dwa zestawy przetworników skierowanych w różnych kierunkach pod kątem do sieb...ie (najczęściej około 90° lub nieco więcej). Takie głośniki są stosowane w niektórych szczególnych przypadkach - w szczególności modele bipolarne (surround) są uważane za dobrą opcję dla tylnego kanału w kinie domowym.

— Tweeter obrotowy. Tweeter - głośnik wysokotonowy - o konstrukcji obrotowej. Ta cecha umożliwia zmianę kierunku, w którym głośnik emituje dźwięk w zakresie wysokich częstotliwości bez obracania obudowy samego głośnika (przypomnijmy, że prawidłowa lokalizacja takiego dźwięku jest dość ważna dla regulacji brzmienia zestawu jako całości). Jednocześnie nie ma potrzeby zapewniania tej funkcji w głośnikach wolnostojących: w takich modelach z reguły nie ma problemów z obracaniem całej obudowy. Dlatego tweetery znajdują się wyłącznie w głośnikach do zabudowy (patrz „Montaż”) - po instalacji taki głośnik nie powinien już się przemieszczać.

— Ekranowanie magnetyczne. Obudowy głośników z tą cechą uzupełnia się specjalnymi materiałami, które nie przepuszczają pól magnetycznych. Dzięki temu potężne magnesy, w które zwykle są wyposażone głośniki w nowoczesnych zestawach głośnikowych, nie mają prawie żadnego wpływu na otaczające urządzenia. Jest to szczególnie ważne w przypadku stosowania w pobliżu wrażliwej elektroniki: wyświetlaczy plazmowych, wysokiej klasy wzmacniaczy i odbiorników itp.

— Bass reflex. Urządzenie w postaci charakterystycznej rury montowanej w obudowie głośnika z wylotem do otaczającej przestrzeni. Bass reflex wzmacnia ciśnienie akustyczne i poprawia dźwięk głośników w porównaniu z podobnymi głośnikami typu zamkniętego; jest to szczególnie widoczne przy niskich częstotliwościach. Co prawda, ruch powietrza w rurze może powodować dodatkowy hałas; jednak większość modeli wykorzystuje różne sztuczki, aby zrekompensować to zjawisko. Ale jednoznaczną wadą takiego sprzętu jest zwiększenie gabarytów kolumny głośnikowej. Podkreślamy, że tej funkcji nie należy mylić z torami akustycznymi w kształcie labiryntu (patrz niżej) - bass reflex jest prosty i ma stosunkowo krótką długość.
Zwracamy też uwagę, że bass reflex można montować na różne sposoby: najczęściej z przodu, nieco rzadziej z tyłu, w niektórych modelach – od dołu, a niezwykle rzadko – z góry lub z boku. W niektórych głośnik głośnikowych instalowane są jednocześnie dwa odwracacze faz w różnych lokalizacjach. W specyfikacji te szczegóły nie są podawane, ponieważ można je łatwo zidentyfikować na podstawie zdjęć. Z punktu widzenia akustyki nie sposób jednoznacznie powiedzieć, która lokalizacja jest lepsza – każda opcja ma swoich zwolenników i przeciwników, zwłaszcza że kwestia jakości dźwięku jest w dużej mierze subiektywna. Ale z czysto praktycznej strony najwygodniejszy jest przedni bass reflex: pozwala na umieszczenie głośników nawet blisko ściany. Przy ustawieniu tylnym zestaw głośnikowy powinien znajdować się co najmniej 3-4 cm od ściany, a najlepiej nie mniej niż średnica odwracacza faz. Trzecia popularna opcja, montaż od dołu, znajduje się w wybranych modelach zestawów głośnikowych wolnostojących i podłogowych z podstawkami o odpowiedniej wysokości, a także w modelach podwieszanych z dużą ilością miejsca pod głośnikiem.

— Labirynt akustyczny. Kolejne urządzenie zastosowane w celu poprawy nasycenia i ogólnej jakości dźwięku. W pewnym sensie, podobnie jak opisany powyżej bass reflex, jest to również kanał powietrzny o ściśle dobranej długości, łączący wewnętrzną przestrzeń głośnika z przestrzenią zewnętrzną. Kluczową różnicą jest to, że w tym przypadku kanał powietrzny jest nie prosty, a ma postać „węża” z wieloma zakrętami (stąd nazwa „labirynt”). Ściany labiryntu pokryte są specjalnymi materiałami pochłaniającymi dźwięki. Taka konstrukcja ma wiele zalet w porównaniu z tradycyjnymi odwracaczami faz. Dzięki temu głośniki są bardziej kompaktowe; przy tych samych wymiarach obudowy labirynt ma większą długość efektywną, co pozytywnie wpływa na moc i nasycenie niskich częstotliwości; a kręty kanał powietrzny jest prawie niewrażliwy na występowanie obcych dźwięków (w przeciwieństwie do odwracaczy faz, gdzie struktura musi być bardzo dokładnie obliczona, aby wygasić takie dźwięki). Z drugiej strony, labirynty są znacznie bardziej skomplikowane i odpowiednio droższe, a zatem są mniej powszechne.

— Regulacja wysokich tonów. Regulator pozwalający na regulację poziomu dźwięku wysokich częstotliwości niezależnie od reszty zakresu. Dzięki temu możliwa jest do pewnego stopnia zmiana barwy dźwięku bez stosowania zewnętrznych korektorów i innych skomplikowanych urządzeń. Funkcja ta może być połączona z regulacją niskich częstotliwości (patrz poniżej), jednak jest też sporo zestawów głośnikowych, w których regulowane są tylko wysokie częstotliwości.

— Regulacja niskich tonów. Regulator pozwalający na regulację poziomu niskich częstotliwości niezależnie od reszty zakresu. Podobnie jak opisana powyżej regulacja wysokich tonów, umożliwia do pewnego stopnia zmianę barwy dźwięku bez stosowania zewnętrznych korektorów i innych skomplikowanych urządzeń. Jednocześnie funkcja ta jest bardzo rzadko wykorzystywana bez regulatora wysokich częstotliwości (choć i takie głośniki są).

— Przetwornik wstęgowy. Przetwornik wstęgowy zainstalowany w jednym lub kilku głośnikach zestawu głośnikowego; z wielu powodów konstrukcja ta jest stosowana przede wszystkim w tweeterach wysokotonowych. Różnica między takimi urządzeniami a tradycyjnymi przetwornikami polega na tym, że w tym przypadku pomiędzy biegunami magnesu zamiast tradycyjnej cewki montowana jest cienka folia metalowa. Daje to szereg korzyści: wysoka czułość, minimalne zniekształcenia, szerokie pokrycie poziome. Głównymi wadami konstrukcji wstęgowej są wysoki koszt i słaba przydatność do niskich częstotliwości.

— Przetwornik elektrostatyczny. Przetwornik elektrostatyczny zamontowany w co najmniej jednym głośniku zestawu głośnikowego. Konstrukcja takiego urządzenia opiera się na cienkiej i lekkiej membranie zamocowanej pomiędzy dwiema siatkami stojana – sygnał trafia na dno, a przetwornik drga polem elektrycznym. W ten sposób można uzyskać bardzo wierny, czysty dźwięk z minimalnymi zniekształceniami nieliniowymi. Przy tym przetworniki elektrostatyczne są skuteczne głównie w zakresie średnich i wysokich częstotliwości, dlatego dla efektywnego działania głośnik głośnikowa nieuchronnie musi zostać uzupełniona o tradycyjne głośniki. Z jednoznacznych wad takiego sprzętu można zauważyć duże rozmiary, wysokie koszty i specyficzne wymagania dotyczące wzmacniaczy: dla przetwornika tego typu wymagany jest wysokiej jakości wzmacniacz, zawsze z transformatorem wyjściowym. Dlatego funkcja ta jest rzadkością – występuje w niektórych głośnikach premium.

— Przetwornik z tubą. Obecność w zestawie głośnikowym głośników, zbudowanych według schematu tubowego. Taki głośnik ma postać charakterystycznej mufy, w głębi której znajduje się przetwornik. Dzięki wąskiej kierunkowości i specyficznemu wpływowi na rozpowszechnienie fal dźwiękowych tuby poprawiają sprawność przenoszenia dźwięku w dość szerokim zakresie częstotliwości. W zasadzie można powiedzieć, że obecność tuby zwiększa czułość zestawu głośnikowego. Z wielu powodów okazało się, że konstrukcja tubowa głównego głośnika jest stosowana przede wszystkim w głośnikach informacyjnych (patrz przeznaczenie), w innych przypadkach taka forma jest przewidziana dla głośnika wysokotonowego (tweetera).

— Przetwornik pasywny. Obecność przetwornika pasywnego w co najmniej jednym głośniku zestawu głośnikowego. Takie urządzenie można opisać jako głośnik niskotonowy, z którego usunięto cewkę i magnes pozostawiając jedynie zewnętrzną membranę przetwornika. Ta przetwornik jest wibrowana przez fale dźwiękowe generowane przez konwencjonalne głośniki i działa jak rezonator wzmacniający basy. Pod tym względem przetwornik pasywny jest podobny do bass reflexu i labiryntu akustycznego (patrz wyżej); jednocześnie, w przeciwieństwie do bass reflexu, prawie nie jest podatny na występowanie zewnętrznego hałasu i jest znacznie tańszy niż labirynt. Z drugiej strony, dodatkowy przetwornik na przednim panelu znacznie zwiększa gabaryty kolumny głośnikowej - zwykle na wysokość.

— IMAX Enhanced. Certyfikat i IMAX Enhanced jest przyznawany urządzeniom, które spełniają wymagania jakości dźwięku firmy IMAX Corporation. W połączeniu z technologią audio DTS zapewnia ona autorską jakość dźwięku jak w kinie IMAX. Najbardziej dokładne odtwarzanie takiego dźwięku jest możliwe w urządzeniach z dużą liczbą kanałów (5.1 lub więcej). Należy pamiętać, że aby uzyskać w pełni wciągające wrażenia, certyfikacja IMAX Enhanced musi obejmować także urządzeń wideo do odtwarzania treści (telewizor, projektor itp.) — Bi-Amping/Bi-Wiring. Możliwość pracy z głośnikami w formacie Bi-Amping lub Bi-Wiring. Modele z tą funkcją są wielopasmowe (patrz „Liczba pasm”) i mają nie jeden, jednak dwa zestawy zacisków dla każdego głośnika - dla niskich i wysokich częstotliwości. Pozwala to na korzystanie z wymienionych metod podłączenia. Tak więc podczas pracy w formacie Bi-Wiring każdy styk na wyjściu wzmacniacza mocy jest podłączony dwoma oddzielnymi przewodami do dwóch zacisków jednocześnie na odpowiednim głośniku: na przykład dodatni styk lewego kanału - do dodatnich styków wejść LF i HF na lewym głośniku, styk ujemny - do odpowiednich styków ujemnych itp. Poprawia to pasmo przenoszenia: dzięki rozdzieleniu na oddzielne kable sygnał o niskiej częstotliwości nie „kradnie” energii z reszty zakresu, a każde pasmo otrzymuje wystarczającą moc do wydajnej pracy odpowiednich głośników. W formacie Bi-Amping zastosowano już dwa oddzielne wzmacniacze, każdy z dwiema parami styków na wyjściu – w efekcie każdy zacisk głośnikowy jest podłączony ściśle do swojego „własnego” styku. Ten sposób podłączenia nie jest tani, jednak pozwala uzyskać jeszcze większą czystość dźwięku i jednorodność pasma; to Bi-Amping jest uważany za idealną opcję dla tych, którzy nie akceptują kompromisów w jakości dźwięku.

— Kolce akustyczne. Specjalnie ukształtowane podpory, stosowane głównie w głośnik podłogowych. Zgodnie z nazwą takie podpory są spiczaste, a ostre końce spoczywają na podłodze; aby chronić podłogę przed uszkodzeniem, zwykle stosuje się specjalne podkładki lub podstawki o małych rozmiarach. W każdym razie celem tej konstrukcji jest zminimalizowanie powierzchni styku kolumny z powierzchnią pod nią. To z kolei zwiększa nacisk w punktach styku i minimalizuje tzw. drgania pasożytnicze – drgania przenoszone z kolumny głośnikowej na podłogę. Kolce akustyczne są uważane za niemal nieodzowny element wyposażenia do kolumn podłogowych wysokiej klasy – bez takiego wyposażenia wspomniane pasożytnicze drgania mogą nieodwracalnie zepsuć dźwięk wysokiej klasy głośników i zanegować wszystkie ich zalety. Zwróć uwagę, że kolce głośnikowe są sprzedawane także osobno; jednak często łatwiej jest kupić zestaw głośnikowy oryginalnie wyposażony w takie podstawki, niż szukać akcesoriów firm trzecich.

Rodzaje wejść przewidzianych w konstrukcji zestawu głośnikowego.

Zwróć uwagę, że standardowe wejścia wysokiego poziomu oparte na zaciskach używane do podłączenia pasywnych kolumn głośnikowych do wzmacniaczy mocy nie są wymienione na tej liście - ich obecność w odpowiednich typach zestawów głośnikowych jest zakładana z definicji. Pozostałe opcje mogą wyglądać następująco:

- RCA. Wejścia do pracy z analogowym sygnałem audio za pomocą złączy RCA (takie złącze można zastosować w innych interfejsach, ale mają one swoje nazwy). Z reguły stosuje się je w zestawach aktywnych i są przeznaczone do sygnału o poziomie liniowym, jednak w niektórych modelach RCA jest przeznaczone do podłączenia do wzmacniacza mocy. Generalnie interfejs ten nie wyróżnia się odpornością na zakłócenia, ale jego możliwości są w zupełności wystarczające przynajmniej dla sprzętu domowego, także tego dość zaawansowanego. Zauważ, że przy tym podłączeniu każdy kanał audio wymaga własnego złącza; dlatego gniazda RCA są zwykle ustawione parami - na lewy i prawy kanał stereo.

- mini-Jack (3,5 mm). Standardowe złącze do większości współczesnych przenośnych urządzeń audio. W głośnik służy głównie do podłączenia takiego sprzętu – przede wszystkim odtwarzaczy kieszonkowych. Wykorzystuje analogową transmisję sygnału, natomiast odporność na zakłócenia, podobnie jak w RCA, jest niska, a jakość może być jeszcze gorsza ze względu...na to, że oba kanały dźwięku stereo przesyłane są tym samym kablem.

- Jack (6,35 mm). Złącze podobne kształtem do opisanego powyżej mini-Jack, ale o większym rozmiarze; w rezultacie występuje głównie w stacjonarnym sprzęcie audio, a także w instrumentach muzycznych. Złącze Jack 6,35 mm uważane jest za bardziej wytrzymałe i niezawodne niż mini-Jack 3,5 mm, ponadto technicznie jest w stanie zapewnić tzw. połączenie zbalansowane (patrz poniżej), chociaż w praktyce rzadko jest to możliwe. W tym celu złącze to można połączyć ze złączem XLR (port combo), które umożliwia podłączenie jednego z typów wtyczek.

- Zbalansowane XLR. Złącza XLR mają trzy piny, w zależności od liczby żył w kablu. Mogą służyć do przesyłania różnego rodzaju sygnału, ale w tym przypadku zakłada się analogowe połączenie zbalansowane. Przy takim połączeniu przesyłany jest jeden kanał audio na każde złącze, a sam kabel tłumi dość dużą część zakłóceń, które występują podczas transmisji. Zapewnia to czystość przesyłanego dźwięku nawet na dość duże odległości (rzędu kilku metrów). Zbalansowane złącze XLR odnosi się do profesjonalnych interfejsów i znajduje się głównie w odpowiedniej klasie zestawów głośnikowych. Można je łączyć ze złączem Jack (6,35 mm) (port combo), co pozwala na podłączenie jednego z typów wtyczek.

- Zbalansowane cyfrowe AES/EBU. Rodzaj interfejsu XLR przeznaczony do cyfrowej transmisji sygnału. Należy również do profesjonalnych, wykorzystuje te same złącza i kable oraz tę samą zbalansowaną metodę transmisji, zapewniając tłumienie większości zakłóceń; jednak ze względu na różnice w rodzaju sygnału ma dużą przepustowość i umożliwia przesyłanie nawet wielokanałowego dźwięku przez jedno złącze.

- Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym poniżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnego obchodzenia się.

- Koaksjalne. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem tulipanowym. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elektryczne nie są tak delikatne.

- Speakon. Profesjonalny interfejs służący do podłączenia sygnału ze wzmacniacza mocy do zestawu głośnikowego. Jest stosowany w sprzęcie odpowiedniej klasy, w szczególności w zestawach koncertowych (patrz „Przeznaczenie”). Ze względu na cechy złączy (obecność zacisków, wysoki stopień izolacji) można go stosować nawet z najmocniejszymi wzmacniaczami.

- Port USB. Interfejs USB w zestawach głośnikowych może mieć różne przeznaczenie i wykorzystywać różne typy złączy; punkty te należy wyjaśnić osobno. Tak więc jednym z najpopularniejszych formatów korzystania z tego wejścia jest podłączenie głośników do portu USB komputera stacjonarnego lub laptopa w celu pracy jako głośniki komputerowe; modele z tą funkcją wyposażone są w złącza USB Type B o charakterystycznym kwadratowym kształcie. Takie urządzenia przydadzą się w szczególności, jeśli wyspecjalizowane wejścia audio komputera są zajęte, niesprawne lub wcale nie są zapewnione; ponadto często są wyposażone w wysokiej jakości wbudowane przetworniki cyfrowo-analogowe i pozwalają osiągnąć wyższą jakość dźwięku niż przeciętna karta dźwiękowa.
Jest też inna opcja - kolumny z wejściami USB A i wbudowanymi odtwarzaczami, zdolne do samodzielnego odtwarzania muzyki z pendrive'a lub innej pamięci zewnętrznej, a także ładowania różnych gadżetów, takich jak smartfony, przez USB.

Modele pasywne (patrz „Rodzaj”) są zwykle wyposażone w tzw. wejścia wysokopoziomowe, przeznaczone dla sygnału ze wzmacniacza mocy; jest to osobna kategoria złączy instalowanych domyślnie w takich modelach.