Porównanie Denon RCD-N10 vs Pioneer XC-HM86D

Rodzaje nośników, formatów danych i źródeł sygnału obsługiwane przez odtwarzacz CD.

— CD-Audio. Standard stosowany do nagrywania tradycyjnych płyt Audio CD. Format CD-Audio zapewnia częstotliwość próbkowania 44.1 kHz, głębię bitową 16 bitów i 2 kanały stereo. Bitrate takiego nagrywania to 1411,2 kb/s, co pozwala na uzyskanie bardzo wysokiej jakości dźwięku (dla porównania: w przypadku plików MP3 wskaźnik 320 kb/s uważa się za bardzo dobry, a do bezstratnego nagrywania w formacie FLAC wystarczy 950 kb/s ). Maksymalna łączna długość ścieżek dla pełnowymiarowej płyty to niecałe 80 minut. Dzięki temu Audio CD nie traci na popularności wśród audiofilów, a format ten obsługują wszystkie współczesne odtwarzacze CD (od czego zresztą pochodzi nazwa tej klasy sprzętu).

— MQA-CD. Format audio wykorzystujący do kodowania dźwięku technologię MQA (Master Quality Authenticated) amerykańskiej firmy Meridian Audio. Pozwala zachować oryginalną jakość dźwięku przy kompresji plików i ich przywracaniu – w przypadku standardowych nośników CD, MQA-CD zapewnia dźwięk maksymalnie zbliżony do wysokojakościowych formatów audio.

— MP3/WMA. MP3 i WMA to najpopularniejsze formaty plików audio stosowane we współczesnej elektronice użytkowej. Można je nagrywać na płytach, na nośnikach USB i na dyskach wbudowanych. Jednocześnie w sprzęcie audio, w tym w odtwarzaczach CD, najczęściej występuje obsługa obu tych...standardów na raz i są one podobne pod względem kluczowych funkcji i jakości dźwięku - dlatego MP3 i WMA połączono w jednym punkcie. Spośród wymienionych funkcji warto przede wszystkim nadmienić, że przy kodowaniu dźwięku standardy te wykorzystują tzw. kompresję stratną: poszczególne części strumienia audio są przesyłane z obniżoną wiernością lub co gorsza są całkowicie zagłuszane. Z tego powodu pliki mają niewielką pojemność; a ucinane elementy są dobierane w taki sposób, aby wpływ na ogólną jakość dźwięku był minimalny, natomiast przy słuchaniu na zwykłym domowym sprzęcie audio (jak głośniki komputerowe czy odtwarzacz przenośny) utrata jakości jest prawie niezauważalna. Jednakże w zestawach Hi-Fi i Hi-End (a odtwarzacze CD przeznaczone są właśnie do takich zestawów) różnicę w dźwięku słychać dobrze, choć wiele tutaj zależy od subiektywnych cech słuchacza.

— SACD. Format Super Audio CD jest dalszym rozwinięciem i udoskonaleniem opisanego powyżej „zwykłego” CD-Audio. Dzięki zastosowaniu nowych technologii liczba kanałów dźwiękowych dostępnych dla jednej ścieżki wzrosła do 6 (co umożliwia nagrywanie na płytach SACD nie tylko dźwięku stereo, lecz również wielokanałowego 5.1), a częstotliwość próbkowania do 2822,4 kHz (64 razy wyższa niż na Audio CD). Ponadto dźwięk można nagrywać z różnymi parametrami – np. część płyty w 5.1, część w stereo 2.0. Na takiej płycie, z kilkoma strefami nagrywania, maksymalny czas trwania dźwięku sięga 109 minut, a jeśli strefa nagrywania tylko jedna - 180 minut. Należy pamiętać, że sam format SACD nie może być odczytany przez konwencjonalne napędy CD. I chociaż „hybrydowe” nośniki SACD kompatybilne z konwencjonalnymi napędami CD stały się dość powszechne, to jednak wszystkie funkcje tego formatu można zrealizować tylko w kompatybilnym odtwarzaczu.

— DVD. Format zapisu na optycznych nośnikach danych, który zastąpił płyty CD. W przypadku odtwarzaczy CD obsługa tego formatu z reguły implikuje możliwość odtwarzania dźwięku nagranego według standardu DVD-Audio. Ten standard zapewnia głębię bitową do 24 bitów, częstotliwość próbkowania do 192 kHz oraz możliwość pracy z 6 kanałami dźwięku (5.1, z wyjątkiem nagrywania z maksymalną częstotliwością próbkowania). A modele z napędami DVD, które obsługują MP3/WMA, zwykle mogą również odczytywać te pliki z płyt DVD. Pojemność standardowej jednostronnej płyty DVD wynosi 4,7 GB, istnieją nośniki dwustronne i dwuwarstwowe; a czas nagrywania płyty DVD-Audio zależy nie tylko od rodzaju płyty, jednak także od jakości dźwięku.

- Radio AM/FM. Możliwość wykorzystania odtwarzacza CD do odbioru audycji radiowych AM i FM w formacie analogowym (obsługa transmisji cyfrowej jest podawana osobno - patrz poniżej). Pasmo FM pozwala na przesyłanie dźwięku stereo w całkiem dobrej jakości; zasięg transmisji jest jednak ograniczony do linii wzroku, jednak to wystarczy do pokrycia nawet dość dużego miasta. Z tego powodu standard ten jest używany przez zdecydowaną większość miejskich stacji muzycznych. AM z kolei ma znacznie większy zasięg, jednak traci na jakości dźwięku i nie obsługuje transmisji stereo. Dlatego większość tych stacji to stacje rozmowne, a sam standard jest znacznie mniej popularny niż FM – do tego stopnia, że niektóre modele odtwarzaczy CD mogą być wyposażone tylko w tunery FM, bez obsługi AM (ale nie odwrotnie).

— Radio DAB. Możliwość wykorzystania odtwarzacza CD do odbioru cyfrowych audycji radiowych DAB. Praktyczne zalety nadawania cyfrowego w porównaniu z nadawaniem analogowym obejmują dobry zasięg i wysoką jakość dźwięku, w szczególności ze względu na prawie całkowity brak zakłóceń: dźwięk jest albo słyszalny wyraźnie albo zanika całkowicie. Oprócz oryginalnego DAB na rynku dostępny jest ulepszony standard DAB+; takie tunery są w stanie odbierać „zwykłe” transmisje DAB, lecz nie odwrotnie. W każdym razie należy pamiętać, że w krajach WNP ten rodzaj nadawania jest wciąż dopiero na etapie formowania i nie jeszcze nie zyskał dużej popularności. Dlatego przed zakupem odtwarzacza CD z tunerem cyfrowym nie zaszkodzi upewnić się, że takie nadawanie jest dostępne w Twoim regionie (a przynajmniej planowane jest uruchomienie w najbliższym czasie) – w przeciwnym razie możesz przepłacić za niepotrzebne wyposażenie.

— Strumieniowe przesyłanie dźwięku w sieci. Możliwość odtwarzania sieciowego strumieniowego przesyłania dźwięku z odtwarzacza CD – innymi słowy odtwarzanie muzyki bezpośrednio z Internetu, z specjalistycznych serwisów typu Last.FM czy Grooveshark. Nazwa „strumieniowe” wynika z faktu, że przez połączenie sieciowe przy odtwarzaniu idzie strumień danych, który odtwarzacz przetwarza na dźwięk; mówiąc najprościej, każdy plik jest odtwarzany bezpośrednio z sieci, nie trzeba go pobierać na lokalną pamięć masową np. pendrive. A główna różnica między tym dźwiękiem a radiem internetowym (patrz poniżej) polega na tym, że w danym przypadku użytkownik sam zarządza odtwarzaniem. W rzeczywistości praca ze strumieniowym przesyłaniem dźwięku jest podobna do pracy z odtwarzaczem — z poprawką na to, że odtwarzana zawartość nie znajduje się w samym odtwarzaczu, lecz w serwisie internetowym. Ta funkcja z definicji wymaga połączenia z sieciami komputerowymi; najczęściej wykorzystuje się do tego celu moduł Wi-Fi (patrz „Interfejsy”) lub złącze LAN.

— Radio internetowe. Możliwość wykorzystania odtwarzacza CD do odbioru i odtwarzania internetowych audycji radiowych. Ta funkcja jest podobna do strumieniowego przesyłania dźwięku w sieci opisanego powyżej, ponieważ wymaga połączenia sieciowego i jest przesyłana strumieniowo; jednak tutaj transmisja jest podobna do konwencjonalnych transmisji radiowych i jest kontrolowana nie przez użytkownika, ale przez personel stacji radiowej. Właściwie wiele dużych stacji nadaje swoje programy nie tylko na antenie tradycyjnej, jednak także przez Internet; istnieją również specjalistyczne programy transmitowane wyłącznie w sieci. Generalnie wybór programów internetowych jest dużo większy niż w przypadku konwencjonalnego radia – wszak takie radio nie ma ograniczeń zasięgu. A w samych odtwarzaczach mogą być przewidziane dodatkowe narzędzia do zarządzania takimi transmisjami - na przykład katalogi, wyszukiwanie według gatunków, języków itp.

Formaty plików dźwiękowych, które odtwarzacz jest w stanie obsłużyć. Ta lista zawiera popularne formaty MP3, WMA, AAC, OGG, WAV, FLAC, ale nie jest wyczerpująca.

- MP3. Najsłynniejszy z dzisiejszych cyfrowych formatów audio; obsługiwane przez prawie wszystkie urządzenia. Zapewnia tzw. kompresja stratna, gdy niektóre częstotliwości dźwięku są tracone. Jednak po skompresowaniu dźwięk jest przetwarzany w taki sposób, że większość częstotliwości „zanika”, których utrata jest niezauważalna dla ludzkiego ucha.

- WMA. Format audio, kiedyś stworzony specjalnie dla systemu operacyjnego Windows. Domyślnie używa kompresji stratnej. Format WMA jest szczególnie przydatny do pracy przy niskich przepływnościach, w tych warunkach zapewnia lepszą jakość niż MP3 i zajmuje mniej miejsca. Z drugiej strony format ten jest znacznie mniej popularny w cyfrowym dźwięku wysokiej jakości.

-WAV. Kolejny popularny standard audio pierwotnie opracowany do przechowywania dźwięku na komputerze PC. Z technicznego punktu widzenia może być używany do przechowywania dźwięku w różnych formatach, ale najczęściej jest używany do nieskompresowanego dźwięku. Z tego powodu jakość dźwięku może być dość wysoka, a do jego przetworzenia nie jest wymagana żadna specjalna moc obl...iczeniowa. Minusem tego jest duża ilość plików audio - wielokrotnie więcej niż MP3.

- AAC. Format zaprojektowany jako potencjalny następca MP3. Zapewnia również kompresję stratną (patrz wyżej), ale zapewnia lepszą jakość przy tym samym rozmiarze pliku; ta różnica jest szczególnie widoczna przy niskich przepływnościach. Aktywnie promowany przez Apple; niemniej jednak jest zauważalnie gorszy od MP3 pod względem rozpowszechnienia.

- OGG. Stratny cyfrowy format audio jest jedną z potencjalnych alternatyw dla MP3. Jedną z kluczowych cech OGG jest to, że podczas kodowania dźwięku szybkość transmisji stale się zmienia; jednocześnie na fragmentach, w których nie ma dźwięku, bitrate spada prawie do zera (w przeciwieństwie do MP3, gdzie strumień danych płynie stale, również w obszarach całkowitej ciszy). Pozwala to na osiągnięcie niewielkich rozmiarów plików przy zachowaniu jakości dźwięku. Należy również pamiętać, że format OGG jest oprogramowaniem typu open source i nie jest ograniczony patentami.

- FLAC. Jeden z formatów wykorzystujących bezstratną kompresję dźwięku (bezstratną). Dzięki tej kompresji zachowane są wszystkie szczegóły oryginalnego dźwięku, dlatego lossless formaty są szczególnie cenione przez wyrafinowanych melomanów i audiofilów. Minusem tej jakości są duże rozmiary plików. W szczególności FLAC jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych nowoczesnych formatów bezstratnych. Wynika to w dużej mierze z tego, że standard ten nie jest szczególnie wymagający pod względem mocy obliczeniowej odtwarzacza. Dzięki temu jego obsługę można zaimplementować nawet w stosunkowo prostych i niedrogich odtwarzaczach (w przeciwieństwie do innego popularnego formatu - APE, patrz niżej). Z drugiej strony pliki FLAC są bardziej obszerne niż pliki APE.

- aPE. Jeden z popularnych formatów bezstratnej kompresji dźwięku. W porównaniu z innym powszechnym standardem - FLAC (patrz wyżej) - APE pozwala uzyskać mniejsze rozmiary plików przy tej samej jakości. Z drugiej strony do odtwarzania takich plików potrzebna jest elektronika o dość dużej mocy obliczeniowej, dlatego kompatybilność z APE jest stosunkowo rzadka w odtwarzaczach kompaktowych.

Ta lista

Przewodowe i bezprzewodowe interfejsy do podłączania urządzeń zewnętrznych, przewidziane w konstrukcji odtwarzacza CD.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez bezprzewodowe połączenie Wi-Fi (patrz poniżej). Opracowany przez Apple i szeroko stosowany w urządzeniach przenośnych, w szczególności iPod touch, iPhone i iPad, ale jest również dostępny dla urządzeń innych producentów. Umożliwia przesyłanie plików audio do kompatybilnych urządzeń (w trybie strumieniowego przesyłania dźwięku, patrz „Odtwarzanie”, aby uzyskać szczegółowe informacje), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odtwarzaczu CD umożliwi podłączenie do niego urządzeń obsługujących tę technologię w celu bezpośredniego odtwarzania, a także wyświetlanie informacji o plikach na ekranie - nazwę utworu, nazwisko wykonawcy itp. .

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy, który może służyć do dwóch celów: połączenia z sieciami komputerowymi (w tym Internetem) oraz bezpośredniej komunikacji ze smartfonami, tabletami i innymi urządzeniami zewnętrznymi. Pierwsza opcja jest wygodna do realizacji funkcji sieciowych - strumieniowe przesyłanie dźwięku, radio internetowe(patrz „Odtwarzanie”), AirPlay (patrz wyżej), DLNA(patrz poniżej). Połączenie z sieciami komputerowymi może odbywać się również za p...ośrednictwem przewodowego interfejsu LAN(patrz niżej), jednak Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody (w tym ściany) w odległości kilkudziesięciu metrów. A połączenie z urządzeniami zewnętrznymi można zapewnić przede wszystkim do zdalnego sterowania odtwarzaczem.

- Bluetooth. Technologia bezprzewodowa zaprojektowana do bezpośredniej komunikacji między różnymi urządzeniami. Zapewnia odległość do 10 m (w szczególnych przypadkach - i więcej, ale ta opcja nie dotyczy odtwarzaczy CD). Określone możliwości Bluetooth różnią się w zależności od protokołów obsługiwanych przez urządzenie. W przypadku gramofonów funkcja ta jest zwykle wykorzystywana do przesyłania dźwięku do słuchawek bezprzewodowych lub głośników Bluetooth; takie połączenie jest wygodne ze względu na brak przewodu, ale jakość dźwięku może być zauważalnie niższa niż w przypadku połączenia przewodowego. Można również zapewnić odwrotną opcję - nadawanie dźwięku ze smartfona, tabletu itp. do odtwarzania przez odtwarzacz i podłączoną do niego akustykę; ale ten przypadek użycia, podobnie jak inne, jest niezwykle rzadki.

- LAN. Standardowy interfejs służący do przewodowego połączenia z sieciami komputerowymi - zarówno do sieci LAN (z dostępem do Internetu lub bez), jak i bezpośrednio do dostawców Internetu. W związku z tym obecność takiego złącza w odtwarzaczu CD oznacza obsługę funkcji sieciowych - na przykład DLNA lub radia internetowego (patrz „Komunikacja”); określone możliwości sieciowe zależą od modelu.

- RS-232. Jest to również port COM. Specjalistyczne złącze służące do podłączenia odtwarzacza do komputera i sterowania jego ustawieniami z poziomu komputera. Takie sterowanie może być bardziej urozmaicone, a jednocześnie prostsze i bardziej przejrzyste niż praca ze standardowym panelem lub pilotem.

- DLNA. Technologia służąca do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną sieć cyfrową z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowane jest wsparcie dla tego standardu mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Odtwarzacz CD DLNA może na przykład odtwarzać muzykę z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju. Połączenie z siecią może odbywać się zarówno przewodowo (LAN) jak i bezprzewodowo (Wi-Fi); obie opcje zostały opisane powyżej.

- USB (typ A). To złącze służy do podłączania różnych urządzeń peryferyjnych do urządzenia zgodnie ze standardem USB. W przypadku odtwarzaczy CD najczęściej mówimy o „pamięci flash” i innych zewnętrznych nośnikach danych: po podłączeniu ich do USB typu A możliwe jest bezpośrednie odtwarzanie treści zapisanych na takim nośniku. Z reguły to złącze jest instalowane na przednim panelu odtwarzacza, a w niektórych modelach może być więcej niż jedno złącze.

- USB (typ B). Ten interfejs umożliwia podłączenie odtwarzacza CD do komputera jako urządzenia peryferyjnego. Takie połączenie może dawać bardzo różnorodne możliwości: odtwarzanie dźwięku z komputera PC przez odtwarzacz i podłączoną do niego akustykę, sterowanie ustawieniami odtwarzacza przez program serwisowy, aktualizację oprogramowania itp. (konkretny zestaw możliwości zależy od modelu) .

- Czytnik kart. Gniazdo do odczytu kart pamięci jest najczęściej najpopularniejszym współczesnym formatem SD, choć teoretycznie można by przewidzieć inne opcje. Funkcja ta umożliwia odtwarzanie muzyki bezpośrednio z kart pamięci. Takie nośniki są wygodne, ponieważ czytniki kart są instalowane w prawie wszystkich nowoczesnych laptopach, wielu tabletach, smartfonach (choć na mniejsze karty) itp. Należy jednak pamiętać, że nawet wśród kart SD istnieje kilka generacji niekompatybilnych ze sobą; dlatego przed użyciem czytnika kart należy zdecydowanie wyjaśnić, do jakich kart jest przeznaczony.

- Podłączenie iPoda / iPhone'a. Obecność specjalnych funkcji w odtwarzaczu CD do pracy z urządzeniami przenośnymi Apple - iPodami, smartfonami iPhone, a w większości przypadków także tabletami iPad. Takie funkcje mogą obejmować, na przykład, przełączanie utworów w odtwarzaczu i sterowanie listami odtwarzania z pilota odtwarzacza; w każdym razie znacznie ułatwiają życie tym, którzy chcieliby słuchać muzyki z „jabłkowej” technologii. Należy pamiętać, że w przypadku odtwarzaczy CD taki sprzęt jest zwykle podłączony nie do specjalnej stacji dokującej, ale do wspólnego portu USB typu A ogólnego przeznaczenia (patrz wyżej), do którego urządzenie jest podłączone za pomocą specjalnego kabla. Sporadycznie pojawiają się modele wyposażone w zewnętrzne stacje dokujące (które jednak najczęściej łączą się również przez USB).

Stosunek poziomu sygnału użytecznego do poziomu zewnętrznego szumu na wyjściu odtwarzacza.

Wskaźnik ten opisuje całkowitą ilość obcych szumów (dowolnego pochodzenia), które wpływają na jakość dźwięku: im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej takich szumów i czystszy dźwięk, co jest szczególnie ważne w przypadku Hi-Fi i Hi -Systemy końcowe. Minimalny wskaźnik dla odtwarzaczy CD jest uważany za 85-90 dB, wskaźniki do 100 dB można uznać za całkiem dobre, do 110 dB - dobrze, ponad 110 dB - doskonale.

Całkowite zniekształcenia harmoniczne (harmoniczne) na wyjściu odtwarzacza CD.

Parametr ten, wraz z opisanym powyżej stosunkiem sygnału do szumu, charakteryzuje ogólną jakość dźwięku odtwarzacza. Oblicza się ją, dzieląc całkowitą ilość harmonicznych przez wartość sygnału podstawowego przy częstotliwości dźwięku 1 kHz i wyraża się w procentach. Znaczne poziomy harmonicznych prowadzą do degradacji dźwięku – od ogólnego poczucia „chropowatości” i „nadmiernej gęstości” dźwięku do pojawienia się wyraźnie słyszalnych zakłóceń; odpowiednio, im mniejsze zniekształcenie harmoniczne, tym lepiej. W stosunkowo niedrogich odtwarzaczach CD liczba ta mierzona jest w dziesiątych częściach procenta, w topowych modelach nie może przekraczać kilku tysięcznych procenta.

Wyjścia przewidziane w konstrukcji odtwarzacza CD (oprócz złączy analogowych do podłączenia akustyki ogólnego przeznaczenia - są one opisane w osobnych punktach poniżej).

- Koaksjalny S / P-DIF. Cyfrowy interfejs audio. Umożliwia pracę z dźwiękiem wielokanałowym do formatu 7.1 włącznie. Technicznie elektryczna odmiana S / P-DIF; różni się od opisanej poniżej wersji optycznej z jednej strony większą wrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne, z drugiej mniej delikatnym kablem połączeniowym. Zauważ, że ten interfejs wykorzystuje złącza RCA i kabel koncentryczny (stąd nazwa). Jednak w przeciwieństwie do „konwencjonalnych” analogowych RCA (patrz niżej), w tym przypadku wszystkie kanały audio są przesyłane jednym kablem, a sam kabel musi być ekranowany - przy podłączeniu zwykłym przewodem istnieje duże prawdopodobieństwo zniekształceń z powodu zakłócenia zewnętrzne.

- Optyczne. Modyfikacja standardu S/P-DIF (patrz wyżej), zakładająca transmisję sygnału po światłowodzie TOSLINK. Identyczne z interfejsem koncentrycznym w możliwościach transmisji dźwięku, połączenie optyczne jest całkowicie odporne na zakłócenia elektromagnetyczne, co pozwala na bardzo wysoką wierność sygnału. Wadę tego połączenia można nazwać kruchością kabla - nie pozwala na ostre zgięcia i silny nacisk, co może prowadzić do uszkodzenia włókna.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Sam w sobie standard AES/EBU może wyko...rzystywać różne interfejsy połączeń, jednak w sprzęcie audio zwykle stosuje się złącza XLR. Jednak w przeciwieństwie do „zwykłego” wyjścia XLR (patrz poniżej), ten interfejs przesyła dźwięk w formacie cyfrowym, a nie analogowym. Wspólną cechą tych standardów jest połączenie zbalansowane, które dzięki charakterystyce samego kabla zapewnia tłumienie zakłóceń, korzystnie wpływa na jakość dźwięku i jednocześnie pozwala na stosowanie dość długich przewodów. AES/EBU jest uważany za profesjonalny interfejs; takie wyjście może być przydatne na przykład do podłączenia odtwarzacza CD do wysokiej jakości zewnętrznego wzmacniacza.

- Cyngiel. Wyjście serwisowe służące do włączania innych elementów systemu audio (np. wzmacniacza) jednocześnie z odtwarzaczem CD. W momencie włączenia odtwarzacza wyjście to wysyła sygnał na wejście sterowanego urządzenia i „budzi” je, eliminując konieczność naciskania przez użytkownika zbędnych przycisków. Jest to szczególnie przydatne, gdy sterowane urządzenie znajduje się w trudno dostępnym miejscu.

- Słuchawki. Wyjście do podłączenia konwencjonalnych słuchawek audio. Nie ma jednego standardu dla takiego złącza, ale zdecydowana większość zarówno graczy, jak i słuchawki korzysta z jednej z odmian złączy typu Jack – pełnowymiarowych 6,35 mm lub mini-Jack 3,5 mm. Jednocześnie w stacjonarnym sprzęcie audio, w tym odtwarzaczach CD, dość często spotyka się pełnowymiarową wersję, ale w słuchawkach bardzo popularne są wtyki 3,5 mm – można je podłączyć zarówno do „rodzimego” gniazda, jak i do Gniazdo 6,35 mm, poprzez najprostszy adapter (wiele modeli wyposażonych nawet w takie adaptery). Tak czy inaczej, możliwość słuchania muzyki przez słuchawki przyda się w przypadkach, gdy głośne dźwięki są niepożądane – na przykład później, gdy inni śpią lub gdy w domu jest małe dziecko.

- Do subwoofera. Osobne wyjście do podłączenia aktywnego subwoofera - specjalistycznego subwoofera z własnym wbudowanym wzmacniaczem. Konieczność użycia subwooferów wynika z faktu, że głośniki ogólnego przeznaczenia nie radzą sobie dobrze z niskimi częstotliwościami, a także z niektórymi cechami akustycznymi tych częstotliwości. A specjalne wyjście dla takiego głośnika znacznie upraszcza połączenie: na to wyjście podawany jest przefiltrowany sygnał o niskiej częstotliwości, co pozwala obejść się bez zwrotnic i innego sprzętu zewnętrznego (jedynym wyjątkiem jest pasywny subwoofer, dla którego zewnętrzny wzmacniacz jest wymagane do takiego połączenia).

- Wyjście sterujące (IR). Wyjście pomocnicze stosowane w systemach zdalnego sterowania. Dzięki temu złączu wbudowany odbiornik podczerwieni odtwarzacza CD może być używany do sterowania innymi komponentami systemu audio z pilota - na przykład wzmacniaczem w innym pomieszczeniu, poza zasięgiem pilota. W rzeczywistości odtwarzacz w takich przypadkach pełni rolę czujnika zdalnego, odbierającego polecenia i przesyłającego je poprzez wyjście sterujące do innego urządzenia. Należy pamiętać, że sama obecność wejść i wyjść sterujących nie gwarantuje kompatybilności różnych urządzeń, zwłaszcza jeśli są produkowane przez różnych producentów; niuanse udostępniania należy wyjaśnić zgodnie z oficjalną dokumentacją.

- BNC. Sam BNC jest złączem koncentrycznym; podobny rozmiarem do RCA, ale inny wymiarami wewnętrznymi i cechami montażowymi. W odtwarzaczach CD złącze z takim wyjściem może służyć zarówno do wyprowadzania dźwięku cyfrowego podobnego do koncentrycznego SP-DIF, jak i do pracy ze specjalnym sprzętem do synchronizacji cyfrowych impulsów dźwiękowych. Konkretny przypadek użycia powinien zostać wyjaśniony osobno, oba są jednocześnie. Zauważ, że w drugim przypadku wyjście BNC odpowiada za przełączanie sygnałów zegara odbieranych przez odtwarzacz CD z zewnętrznego generatora zegara na inne urządzenia w systemie audio. Więcej informacji na temat synchronizacji znajduje się w p. „Wejścia - BNC”.

- Moc wyjściowa. To wyjście to złącze zasilania montowane bezpośrednio na korpusie odtwarzacza. Z takiego złącza można zasilać inny element systemu audio - na przykład zewnętrzny wzmacniacz lub aktywną akustykę; w niektórych przypadkach jest to wygodniejsze niż oddzielne podłączanie takich komponentów do sieci. Należy pamiętać, że złącza zasilania zwykle różnią się od standardowych gniazd 230 V i nie są kompatybilne z wtyczkami do takich gniazd.

Liczba wyjść dla akustyki pasywnej przewidziana w konstrukcji odtwarzacza CD.

Głośniki pasywna jest przeznaczona do podłączenia do wzmacniacza mocy; w związku z tym ten typ wyjść występuje wyłącznie w modelach wyposażonych we wbudowane wzmacniacze (patrz wyżej). Jedno wyjście jest dla jednego kanału audio, a dwa są wymagane do odtwarzania stereo; dlatego uważa się, że całkowita liczba wyjść do akustyki pasywnej jest liczona parami, a nie pojedynczymi złączami.

Nowoczesne odtwarzacze CD mogą zapewnić jedną parę takich wyjść dla jednego zestawu głośników lub dwie pary. Druga opcja pozwala na jednoczesne połączenie dwóch zestawów akustyki – na przykład organizowanie odsłuchów w dwóch różnych pomieszczeniach.

Najwyższą znamionową siłę sygnału, jaką odtwarzacz CD z wbudowanym wzmacniaczem (patrz wyżej) może dostarczyć do każdego kanału bez przeciążenia. Wartość nominalna to średnia (średnia kwadratowa) wyjściowa mocy akustycznej w pewnym okresie czasu; poszczególne skoki mocy mogą być znacznie wyższe, ale wskaźnik ten jest nadal uważany za główny.

Według mocy najczęściej oceniana jest ogólna głośność odtwarzacza: im mocniejszy wzmacniacz, tym głośniej mogą grać podłączone do niego głośniki. Jednak użycie tego parametru nie ogranicza się do tego. Pożądane jest więc, aby moc znamionowa zestawu głośnikowego podłączonego do odtwarzacza nie była niższa niż wzmacniacza - w przeciwnym razie, pracując z dużą głośnością, głośniki mogą ulec uszkodzeniu. Z drugiej strony należy pamiętać, że w miarę zbliżania się do mocy maksymalnej ilość zniekształceń wprowadzanych do dźwięku wzrasta: na przykład wzmacniacz 200W przy połowie mocy będzie brzmiał czyściej niż wzmacniacz 100W przy pełnej mocy. Dlatego, aby zapewnić możliwie najczystszy dźwięk, sensowne jest stosowanie potężnych wzmacniaczy pracujących z niskim (jak na ich standardy) poziomem głośności.

Zauważ, że przy różnej rezystancji obciążenia moc na kanał również będzie inna; dlatego podczas określania tego parametru często określa się, dla jakiej akustyki (dla 2, 4, 6 lub 8 omów) dana wartość jest istotna.

Moc pobierana przez odtwarzacz CD. Zwykle, o ile nie zaznaczono inaczej w uwagach, w tym przypadku moc oznacza podczas normalnej pracy. Należy pamiętać, że rzeczywisty pobór mocy w określonym momencie może różnić się od tego wskaźnika - na przykład, gdy model działa z własnym wzmacniaczem mocy (patrz „Wbudowany wzmacniacz”) przy niskim poziomie głośności lub imadle odwrotnie, podczas odtwarzania utworu z nagłymi skokami głośności. Niemniej jednak, organizując zasilanie systemu audio, należy skupić się na tym wskaźniku.

Należy pamiętać, że pobór mocy nie może być niższy niż moc wbudowanego wzmacniacza (jeśli jest dostępny, patrz wyżej). Jednak niektórzy producenci mogą pokusić się o triki – np. wskazać pobór prądu tylko w trybie przedwzmacniacza. W efekcie pobór mocy wskazany w charakterystyce jest znacznie niższy niż wartość rzeczywista przy włączonym wzmacniaczu (a czasami nawet niższy niż moc nominalna samego wzmacniacza). W takich przypadkach rzeczywisty pobór mocy można oszacować, dodając deklarowany pobór mocy do mocy wzmacniacza i uwzględniając margines 20-30% na straty energii spowodowane niedoskonałą sprawnością układów elektronicznych. Na przykład dla modelu 50 W ze wzmacniaczem 2x60 W wartość ta wyniesie około 200 ... 220 W (50 + 2x60=170 plus korekcja strat).