Porównanie Samsung EP-TA845 vs InterStep Car Holder Wireless Charger

Wśród współczesnych ładowarek (do domu i biura) znajdują się zarówno klasyczne modele sieciowe, jak i urządzenia bezprzewodowe (w postaci podstawek lub platform), a także stacje dokujące do systemów Android i Apple. Urządzenia samochodowe z kolei dzielą się na tradycyjne ładowarki samochodowe przewodowe (m.in. rozdzielacze gniazda zapalniczki – patrz o nich „Gniazda zapalniczki”) i bezprzewodowe. Oto bardziej szczegółowy opis tych opcji:

- Ładowarka sieciowa. Klasyczne ładowarki przewodowe podłączane do gniazdka. Nieco mniej wygodne i funkcjonalne niż stacje dokujące, jednak znacznie bardziej kompaktowe i w większości nadają się do podróży, ponieważ zajmują minimum miejsca w bagażu. W porównaniu do ładowarek bezprzewodowych modele przewodowe są zauważalnie tańsze, kompatybilne z większą liczbą urządzeń, a często też działają znacznie szybciej. Ponadto w takich urządzeniach łatwiej jest wdrożyć specjalne wydajne technologie szybkiego ładowania. W połączeniu z nową technologią produkcji GaN można je również zmniejszyć.

- Ładowarka sieciowa GaN. Ładowarki GaN, które mogą pomieścić „kilka ładowarek” w jednej kompaktowej obudowie. Zamiast tradycyjnego krzemu w ich półprzewodnikach stosuje się azotek galu o zwiększonej przewodności napięcia.... Ładowarki GaN ładują gadżety w przyspieszonym tempie przez wszystkie dostępne porty. Kolejną istotną przewagą nad tradycyjnymi ładowarkami jest zmniejszenie rozmiaru jednostki ładującej bez utraty mocy.

- Ładowarka samochodowa. Urządzenia przeznaczone do przewodowego ładowania gadżetów z własnych sieci pojazdów. Z reguły używają standardowego gniazda zapalniczki i są przeznaczone do samochodów i innych podobnych pojazdów z sieciami 12 V, jednak istnieją również modele kompatybilne z 24-woltowymi sieciami ciężarówek, autobusów itp.; te detale należy wyjaśnić osobno.

- Bezprzewodowa ładowarka. Urządzenia do bezprzewodowego ładowania gadżetów z gniazdek – zazwyczaj z wykorzystaniem technologii Qi. Oczywiście sama ładowarka musi być podłączona do gniazdka za pomocą kabla, jednak energia jest przekazywana do ładowanego urządzenia dosłownie „przez powietrze”. Efektywny zasięg takiej transmisji jest niewielki, dlatego tego typu ładowarki tradycyjnie wykonuje się w postaci platform lub podstawek, na których trzeba bezpośrednio umieścić ładowane gadżety. Niemniej jednak bezprzewodowy sposób pracy jest jak najbardziej przyjazny dla użytkownika, a poza tym nie zużywa złączy; niektóre kompaktowe gadżety (na przykład inteligentne zegarki) są na ogół ładowane tylko w ten sposób. Główne wady tego formatu to wysoki koszt ładowarek i ograniczona kompatybilność (ładowanie bezprzewodowe obsługiwane jest przez stosunkowo niewielką liczbę gadżetów, w większości dość drogich). Ponadto ładowarki bezprzewodowe są mniej wydajne od ładowarek przewodowych, co wydłuża czas zabiegu i zużycie energii przez urządzenie. W związku z tym niektóre modele są wyposażone w porty do ładowania przewodowego.
Jeśli chodzi o różnice między platformami a podstawkami, pierwszy kształt jest bardziej uniwersalny i wraz z ładowanym urządzeniem zajmuje mniej miejsca – gadżet leży płasko na platformie. Platforma jest dobrym rozwiązaniem dla urządzenia przenośnego. Podstawka z kolei zakłada pochyloną, niemal pionową pozycję gadżetu - pozwala to widzieć wyświetlacz nawet podczas ładowania. Takie ładowarki jednak są bardziej nieporęczne niż platformy i zaprojektowane raczej do użytku stacjonarnego.

- Bezprzewodowa ładowarka samochodowa. Całkiem specyficzna odmiana: urządzenia do ładowania bezprzewodowego zasilane z własnej sieci pojazdu. Najczęściej są one przeznaczone do standardowego gniazda zapalniczki o napięciu 12 V, chociaż technicznie całkiem możliwe jest zapewnienie kompatybilności z 24-woltowymi sieciami ciężarówek, autobusów i innych ciężkich pojazdów. Cechy ładowania bezprzewodowego zostały szczegółowo opisane powyżej, jednak tutaj zauważamy, że jazda samochodem wiąże się z różnymi wstrząsami i uderzeniami; dlatego takie urządzenia są wykonane w formie uchwytów, a nie podstawek/platform. Taki uchwyt może zapewnić mocowanie do deski rozdzielczej oraz możliwość korzystania z telefonu podczas ładowania (np. jako nawigatora).

- Wyłącznie do smartwatcha. Ładowarki zaprojektowane do użytku wyłącznie ze smartwatchami i innymi gadżetami do noszenia (takimi jak bransoletki fitness). Mówiąc dokładniej, chodzi o gadżety obsługujące wyłącznie bezprzewodowy format pracy. W związku z tym możliwości ładowarki z tej kategorii ograniczają się do obszaru ładowania smartwatcha (zwykle tylko jednego), a w konstrukcji nie ma złączy do ładowania przewodowego. Zwracamy również uwagę, że ładowarki tego typu są najczęściej produkowane do konkretnego modelu lub linii gadżetów na nadgarstek, a kompatybilność z urządzeniami innych firm w takich przypadkach nie jest gwarantowana.

- Stacja dokująca Android. Stacje dokujące przeznaczone do ładowania gadżetów z systemem Android. Sama stacja dokująca może być opisana jako podstawka z funkcją przewodowego ładowania. Gadżet na takiej konstrukcji jest instalowany pionowo lub prawie pionowo, ze złączem w dół; na samej podstawce znajduje się wtyczka zasilania, która nie tylko ładuje zainstalowane urządzenie, jednak również pełni funkcję zatrzasku. Ta wtyczka może być w formacie microUSB lub USB C - oba te złącza są używane w nowoczesnych gadżetach z Androidem. Warto też zauważyć, że niektóre stacje dokujące z tej kategorii mają wąską specjalizację i są wykonywane pod konkretne modele urządzeń (lub urządzenia tego samego producenta). Zdarzają się jednak również rozwiązania uniwersalne, gdzie kompatybilność jest ograniczona rodzajem złącza i przekątną ekranu (a ograniczenie przekątnej może być dość spore – np. do 10,1”).
Generalnie stacje dokujące są przeznaczone do montażu stacjonarnego w jednym miejscu. Są zauważalnie gorsze od klasycznych ładowarek pod względem łatwości transportu, jednak upraszczają przechowywanie gadżetów i mogą być przydatne w niektórych przypadkach ich praktycznego zastosowania – na przykład podczas oglądania filmu z tabletu.

- Stacja dokująca Apple Lightning. Stacje dokujące przeznaczone do ładowania gadżetów Apple i wyposażone w złącze Lightning (stosowane w urządzeniach przenośnych Apple od 2012 roku). Więcej informacji o stacjach dokujących w ogóle, patrz wyżej, wszystko to dotyczy również tego przypadku – z poprawką, że w przypadku urządzeń Apple kompatybilność ze stacją dokującą jest zwykle ograniczona jedynie przekątną urządzenia.

Sposób mocowania w samochodzie, przewidziany w konstrukcji bezprzewodowej ładowarki samochodowej (patrz „Rodzaj”).

Główne sposoby takiego mocowania to: na przyssawce, na kratce otworu wentylacyjnego i na powierzchni klejącej. Istnieją urządzenia, które łączą kilka wariantów jednocześnie - na przykład na przyssawce i na kratce za pomocą uchwytu. Jednocześnie w niektórych modelach zestaw początkowo zawiera różne rodzaje elementów złącznych, w innych sposób mocowania zależy od modyfikacji; te niuanse należy wyjaśnić przy wyborze. Jeśli chodzi o cechy każdego z poszczególnych typów mocowań, są one następujące:

— Przyssawka. Przyssawka umożliwia zamontowanie urządzenia na desce rozdzielczej, przedniej szybie lub innej stosunkowo płaskiej powierzchni. Co więcej, w przeciwieństwie do naklejki, taki uchwyt jest wielokrotnego użytku. Przyssawki jednak są generalnie mniej niezawodne, a na szorstkich i teksturowanych powierzchniach nie trzymają się dobrze, a nawet nie trzymają się wcale. W związku z tym takie uchwyty są często przewidziane jako dodatek do mocowania na kratce (lub jako jedna z alternatywnych opcji mocowania z zestawu wraz z uchwytem).

— Na kratce. Mocowanie do kratki otworu wentylacyjnego za pomocą uchwytu. Najpopularniejszy sposób montażu bezprzewodowych ładowarek samochodowych, jest szeroko stosowany zarówno pojedynczo, jak i w połączeniu z i...nnymi opcjami. Wynika to z faktu, że uchwyty są proste, a jednocześnie bardzo niezawodne, a ponadto mogą być używane nieograniczoną liczbę razy; otwory wentylacyjne znajdują się na prawie każdej desce rozdzielczej i zwykle są wystarczająco wygodnie umieszczone dla bezprzewodowych ładowarek samochodowych.

— Powierzchnia klejąca. Mocowanie za pomocą specjalnej podkładki samoprzylepnej - podobne do montażu na taśmie dwustronnej (tylko w tym przypadku „taśma” jest wstępnie przymocowana do obudowy urządzenia, a przed montażem wystarczy usunąć folię ochronną z powierzchni klejącej). Ten rodzaj mocowania nadaje się zarówno do powierzchni całkowicie gładkich, jak i wytłaczanych, jest mocniejszy niż przyssawki, ale jest jednorazowy – nie jest łatwo wyjąć zainstalowane urządzenie, a samo mocowanie zazwyczaj nie zakłada ponownego użycia. Dlatego takie mocowania są rzadko używane w czystej postaci - najczęściej są dostarczane jako zapasowa (lub alternatywna) opcja do mocowania na kratce.

Sposób mocowania smartfona do ładowarki.

W mocowania do smartfona są wyposażone przeważnie ładowarki samochodowe – wiele z nich pełni jednocześnie rolę uchwytu, pozwalając na zamocowanie gadżetu na desce rozdzielczej. Istnieją jednak również ładowarki „domowe” z tą funkcją. W modelach samochodowych głównymi metodami mocowania są uchwyt ręczny, czujnik zbliżeniowy (uchwyt dotykowy), uchwyt magnetyczny oraz mechanizm grawitacyjny. W modelach domowych jest też specjalny rodzaj uchwytów magnetycznych – MagSafe. Oto opis każdej z tych opcji:

- Uchwyt. Najprostsze mocowanie mechaniczne: dwie sprężynowe szczęki dociskające urządzenie z boków. Kompatybilność „mechaniki” z konkretnym telefonem jest ograniczona jedynie wielkością obudowy; jednocześnie sama konstrukcja szczęk sprężynowych pozwala na regulację szerokości w określonych granicach, a w niektórych modelach przewidziana jest również dodatkowa regulacja szerokości. Dzięki temu zaciski są kompatybilne z szeroką gamą gadżetów, a jednocześnie są bardzo proste i niedrogie. Wadom tej opcji można przypisać nieco niższą niezawodność niż na przykład w mechanizmach grawitacyjnych: urządzenie znajdujące się w zwykłym zacisku z reguły nie jest podtrzymywane przez nic od dołu.

- Uchwyt grawitacyjny. Uchwyt tego typu zakrywa smartfon po bokach i na...dole, podczas gdy dolna podpora działa jak czujnik spustu: gdy opada pod ciężarem gadżetu, boczne szczęki łączą się i ściskają urządzenie z boków. Wobec tego, aby wyjąć smartfon, musisz go lekko podnieść. Kompatybilność w takich zaciskach jest również ograniczona jedynie wielkością urządzenia; jednocześnie są zauważalnie bardziej niezawodne niż konwencjonalne uchwyty i są nieco łatwiejsze w użyciu, dzięki czemu są częściej spotykane.

- Magnes. Uchwyt w postaci mocnego magnesu trwałego. Takie zaciski są bardzo łatwe w użyciu, a także niezawodne i trwałe (w konstrukcji nie ma ruchomych części); ponadto nie mają ograniczeń co do wielkości ładowanego gadżetu. Z drugiej strony, magnesów dotyczą dwa inne ograniczenia - wagi (nie powinna być zbyt duża) i materiałów (nie każda obudowa, nawet metalowa, może być skutecznie magnesowana). I choć te punkty są brane pod uwagę w wielu urządzeniach z ładowaniem bezprzewodowym, to jednak możliwość korzystania z niego z konkretnym smartfonem (a tym bardziej z masywnym tabletem) należy doprecyzować osobno.

- Czujnik zbliżeniowy (uchwyt dotykowy). Uchwyt automatyczny z elektronicznym czujnikiem, który rozpoznaje zbliżanie się gadżetu lub ręki użytkownika. „Podczas zbliżenia” szczęki zacisku same się rozchodzą, a po zainstalowaniu urządzenia się ściśkają; podczas wyjmowania smartfona zacisk reaguje na dłoń użytkownika i odłącza mocowanie. Takie uchwyty są bardzo wygodne, ale stosunkowo złożone i drogie; ponadto mechanizm potrzebuje mocy do działania.

- Magnetyczny MagSafe. Uchwyt stosowany w ładowarkach do najnowszych wersji Apple iPhone. Jest to dysk magnetyczny, który mocuje się z tyłu smartfona. Oryginalna markowa ładowarka z MagSafe ma bardzo prostą konstrukcję - dysk z podłączonym do niego kablem. Jednak nawet ta konstrukcja zapewnia dodatkową wygodę: obracając dysk, możesz umieścić przewód z boku urządzenia, gdzie nie będzie przeszkadzał, gdy trzymasz go w rękach. Umożliwia to wygodne korzystanie ze smartfona (na przykład granie w gry) podczas ładowania. Dostępne są inne ładowarki MagSafe, w tym marki innych firm; wciąż jest stosunkowo niewiele takich urządzeń, ale można się spodziewać, że w najbliższej przyszłości sytuacja ulegnie zmianie.

Liczba złączy USB C przewidziana w konstrukcji ładowarki.

USB C to stosunkowo nowy typ złącza; ma wymiary nieco większe niż microUSB i ma odwracalną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Jednocześnie, mimo niewielkich rozmiarów, w takich portach ładowania można realizować dość zaawansowane możliwości - w szczególności wysoki pobór mocy i wiele technologii szybkiego ładowania. Z drugiej strony, konkretnie w ładowarkach do gadżetów, złącza tego typu są zauważalnie rzadsze niż pełnowymiarowe USB (USB A) i w mniejszych ilościach - jedno, rzadziej dwa a nawet trzy porty USB C. Wynika to z faktu, że do podłączania ładowanych gadżetów zwykle służy kabel, przy wymiennych kablach wygodniej jest korzystać ze zwykłych portów USB, a zainstalowanie takich portów w ładowarce (nawet kompaktowej) nie jest trudne. Tak więc w praktyce sensowne jest szukanie konkretnego urządzenia z USB C, głównie jeśli ma się już odpowiedni przewód (lub gadżet z odpowiednią wtyczką).

Maksymalny prąd, jaki urządzenie jest w stanie dostarczyć na wyjście ładowania. Jest to jeden z kluczowych parametrów każdej ładowarki, bezpośrednio determinuje jej moc, a tym samym wydajność z niektórymi bateriami. Punkty te są opisane bardziej szczegółowo w punkcie „Moc” poniżej, ale tutaj zauważamy, że jeśli w tym punkcie wskazano kilka wartości, oznacza to, że konstrukcja przewiduje kilka złączy o różnych charakterystykach prądowych (lub kilka grup złączy, każdy z własną liczbą amperów na port).

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to przy ładowaniu z USB (stosowanego w większości nowoczesnych ładowarek) maksymalny prąd do 1 A uważany jest za bardzo skromny, 1,5 A — za niski, 2 A, 2,1 A i 2,4 A — wartości średnie, a w najmocniejszych ładowarkach wartość ta może wynosić 3 A, 3,4 A, a nawet 5 A.

Maksymalna moc, jaką ładowarka jest w stanie dostarczyć do jednego ładowanego gadżetu (dla modeli z 1 złączem lub z 1 platformą bezprzewodową - rzeczywista moc ładowania). Podkreślamy, że w przypadku urządzeń bezprzewodowych podawana jest tutaj moc w formacie bezprzewodowym (nawet jeśli konstrukcja ma port USB o większej mocy). W ładowarkach przewodowych z reguły wskazywane jest zasilanie na złączu USB o najwyższym prądzie wyjściowym lub przy wsparciu najmocniejszej technologii szybkiego ładowania.

Najniższa wartość tego wskaźnika w naszych czasach to w rzeczywistości 5 W. Inne popularne opcje to 10 W, 12 W, 15 W, a najmocniejsze modele mają 18 W lub więcej do ładowania laptopów (aż do 100 W).

Większa moc wyjściowa przyspiesza proces ładowania; w przypadku urządzeń bezprzewodowych wartość powyżej 10 W sugeruje już obecność szybkiego ładowania. Jednocześnie z tym parametrem wiąże się szereg niuansów. Po pierwsze, odpowiednia moc musi być obsługiwana nie tylko przez ładowarkę, ale także przez ładowany gadżet - w przeciwnym razie szybkość procesu będzie ograniczona charakterystyką gadżetu. Po drugie, aby wykorzystać wszystkie możliwości ładowarki, może być konieczna obsługa nie tylko odpowiedniej mocy ładowania, ale także określonej tech...nologii szybkiego ładowania (patrz „Szybkie ładowanie”). Po trzecie, w ładowarce z kilkoma złączami ładowania maksymalną moc na urządzenie można osiągnąć tylko wtedy, gdy inne porty nie są używane.

Technologia szybkiego ładowania obsługiwana przez urządzenie.

Samo szybkie ładowanie, jak sama nazwa wskazuje, skraca czas ładowania w porównaniu do standardowej procedury. W tym celu stosuje się zwiększoną siłę napięcia i/lub prądu, a także specjalną „inteligentną” kontrolę procesu. Ale możliwości i cechy takiego ładowania mogą być różne, w zależności od konkretnej technologii zastosowanej w urządzeniu. Ta sama technologia powinna być obsługiwana przez ładowarkę - to jedyny sposób, aby zagwarantować w 100% poprawne działanie. Co prawda, niektóre rodzaje szybkiego ładowania są ze sobą kompatybilne - jednak ten punkt należy wyjaśnić osobno, a kompatybilność nie zawsze jest kompletna.

Obecnie najbardziej rozpowszechnionymi technologiami są: Quick Charge w różnych wersjach (3.0, 4.0, 5.0), Power Delivery (w wersji 3.0 i 3.1), Pump Express, Samsung Adaptive Fast Charging, Huawei Fast Charge Protocol, Huawei SuperCharge Protocol, OPPO VOOC, OnePlus Dash Charge. Oto krótki opis każdego typu:

- Quick Charge (1.0, 2.0, 3.0, 4.0, 5.0). Technologia stworzona przez Qualcomm i w...ykorzystywana w gadżetach z procesorami tej firmy. Im nowsza wersja, tym bardziej zaawansowana technologia: na przykład Quick Charge 2.0 ma 3 opcje stałego napięcia, a wersja 3.0 ma płynną regulację w zakresie od 3,6 do 20 V. Najczęściej gadżety z nowszą wersją Quick Charge są kompatybilne ze starszymi urządzeniami ładującymi, jednak do pełnego wykorzystania pożądane jest całkowita zgodność.
Zauważamy również, że niektóre wersje Quick Charge stały się podstawą dla niektórych innych technologii. Jednak należy osobno wyjaśnić wzajemną kompatybilność ładowarek i gadżetów z obsługą tych technologii.

- Pump Express. Markowa technologia firmy MediaTek, stosowana w urządzeniach przenośnych z procesorami tej marki. Dostępna również w kilku wersjach, z ulepszeniami i dodatkami w miarę rozwoju.

- Power Delivery. Natywna technologia szybkiego ładowania dla złącza USB C. Wykorzystywana przez wiele marek, znajduje się głównie w ładowarkach i gadżetach wyposażonych w tego typu złącze. Jest prezentowana w kilku wersjach.

- Samsung Adaptive Fast Charging. Markowa technologia szybkiego ładowania firmy Samsung. Stosowana jest bez większych zmian od 2015 roku, w świetle czego na tle nowszych standardów prezentuje się raczej skromnie. Niemniej jednak jest w stanie zapewnić dobrą prędkość, zwłaszcza do 50% ładunku.

- Huawei FastCharge Protocol. Jedna z firmowych technologii Huawei. Pod względem cech formalnych jest podobna do Quick Charge 2.0, jednak jest używana zarówno z Qualcomm, jak i innymi markami procesorów mobilnych, więc kompatybilność nie jest gwarantowana. Ogólnie jest uważana za przestarzałą i jest stopniowo zastępowana przez bardziej zaawansowane standardy, takie jak SuperCharge Protocol.

- Huawei SuperCharge Protocol. Kolejna markowa technologia firmy Huawei, wprowadzona w 2016 roku; na rok 2021 jest dostępna w kilku wersjach. W niektórych urządzeniach moc takiego ładowania przekracza 60 V - nie rekord, jednak bardzo solidny wskaźnik.

- Oppo VOOC. Technologia firmy OPPO stosowana zarówno w markowych smartfonach, jak i w sprzęcie innych marek. Dostępna w kilku wersjach; najnowsza (na rok 2021) wersja SuperVOOC jest przeznaczona dla baterii 2-ogniwowych i jest czasami określana jako osobna technologia - pod tytułem Oppo SuperVOOC Flash Charge.

- OnePlus Dash Charge. Stosunkowo stary markowy standard firmy OnePlus. Ciekawą cechą jest to, że w niektórych gadżetach wydajność Dash Charge prawie nie zależy od wykorzystania ekranu: gdy wyświetlacz jest włączony, bateria ładuje się prawie tak samo, jak gdy jest wyłączony. Technicznie jest to licencjonowana wersja VOOC firmy OPPO, jednak te technologie nie są kompatybilne. Od 2018 r. technologia Dash Charge jest stopniowo zastępowana przez Warp Charge, jednak w sprzedawanych oddzielnie ładowarkach ta nowsza technologia jest rzadko stosowana.

Ponadto na rynku można znaleźć ładowarki z obsługą rzadszych i bardziej specyficznych formatów pracy; specyfikę tych formatów można wyjaśnić za pomocą dedykowanych źródeł.

— Wskaźnik ładowania. Wskaźnik wskazujący pracę ładowarki; w niektórych modelach dostarcza również dodatkowych informacji o trybach pracy, usterkach itp. Najczęściej taki wskaźnik świetlny ma postać osobnego światła lub dobrze widocznego układu podświetlenia. Dodatkowych informacji można uzyskać zmieniając kolor podświetlenia, migając itp. Jednak nawet bez tych funkcji wskaźnik ładowania zapewnia dodatkową wygodę podczas użytkowania. W szczególności pozwala określić, czy ładowarka jest zasilana i czy działa normalnie - może to być przydatne przy diagnozowaniu różnych problemów. Możliwe jest również niestandardowe zastosowanie podświetlenia - np. jako lampki nocnej, która ułatwia poruszanie się po nieoświetlonym pomieszczeniu (zwłaszcza, że w nocy często ładuje się gadżety).

— Wyświetlacz. Własny wyświetlacz na obudowie ładowarki. Zwykle jest to najprostszy ekran składający się z kilku znaków, jednak nawet na nim można wyświetlić różne dodatkowe informacje ułatwiające życie użytkownikowi: aktualne wartości napięcia i prądu, stan szybkiego ładowania, kody błędów itp. To jednak komplikuje konstrukcję, ale w praktyce takie informacje rzadko są wymagane; dlatego produkowanych jest bardzo niewiele ładowarek z wyświetlaczami.

— Odpinany kabel zasilający ładowarki. Odpinany kabel do podłączenia ładowarki do sieci. Samo podłączenie do gniazdka osobnym przewodem (zarówno odpinanym, jak i nieodpinanym) jest rzadko stosowane w ładowarkach - głównie w urządzeniach, d...la których konstrukcja typu „wtyk na obudowie” nie jest odpowiednia (są to przede wszystkim modele bezprzewodowe oraz ładowarki przewodowe z dużą ilością złączy i odpowiednimi wymiarami). W szczególności odłączana konstrukcja jest wygodna na dwa sposoby: po pierwsze, przewód można wyjąć i złożyć kompaktowo w celu przechowywania i transportu, a po drugie, jeśli kabel jest uszkodzony, można go po prostu wymienić, nie ma potrzeby naprawiania lub chodzenie do serwisu. Wady obejmują zwiększone prawdopodobieństwo zgubienia kabla, a także nieco niższą niezawodność niż w przypadku konstrukcji nieodpinanej (ta ostatnia staje się jednak zauważalna tylko przy częstych podłączeniach/odłączeniach, które powodują zużycie złącza).

— Nieodpinany kabel zasilający ładowarki. Kabel służący do podłączenia ładowarki do sieci, zamocowany na sztywno do urządzenia i nie można go odłączyć. Jest znacznie mniej powszechny niż opisany powyżej odpinany, ponieważ w razie potrzeby mniej wygodne jest kompaktowe złożenie urządzenia; jeśli przewód jest uszkodzony, najprawdopodobniej będziesz musiał zanieść ładowarkę do serwisu. Natomiast taki przewód można zgubić tylko razem z samą ładowarką.

Złącze używane do podłączenia kabla zasilającego do ładowarki. Parametr ten jest wskazywany głównie dla modeli bezprzewodowych, w tym samochodowych (patrz „Rodzaj”), ale ma również znaczenie dla innych odmian - w szczególności oddzielnych stacji dokujących.

Ogólnie rzecz biorąc, przy wyborze parametr ten nie odgrywa decydującej roli: zestaw koniecznie zawiera zasilacz sieciowy z odpowiednią wtyczką. Jednak informacje o złączu mogą być przydatne podczas szukania zapasowego lub zastępczego źródła zasilania. Dostępne opcje to:

- USB C. Jedna z miniaturowych wersji złącza USB; od podobnego pod wieloma względami microUSB różni się przede wszystkim odwracalną konstrukcją (która umożliwia podłączenie wtyczki z dowolnej strony), a także mniejszymi wymiarami. Jest uniwersalnym standardem; w praktyce oznacza to, że w razie potrzeby ładowarkę można zasilać z „nienatywnego” adaptera za pomocą kabla USB C – najważniejsze, żeby ta przejściówka mogła zapewnić wystarczającą moc.

- microUSB. Kolejna mniejsza wersja złącza USB, wcześniejsza niż opisane powyżej USB C. Jest uważane za mniej doskonałe, a zatem znacznie rzadziej używane jako złącze zasilania ładowarek bezprzewodowych; jedną z kluczowych różnic jest jednostronna konstrukcja złącza, która jest mniej wygodna w podłączeniu. MicroUSB jest również powszechnym standardem i pozwala na stosowanie źródeł zasilania innych firm.

- Lightning. Zastrzeżone 8-pinowe złącze używane w urządzeniach Apple....Jednak wśród ładowarek są też urządzenia firm trzecich z takim złączem zasilania. Znaczenie tego projektu polega na tym, że w razie potrzeby ładowarkę można zasilać za pomocą zastrzeżonego kabla Apple, a urządzenie Apple można ładować bezprzewodowo.

- Markowe. Ta kategoria obejmuje wszystkie złącza niezwiązane z opisanymi powyżej. Mogą to być albo zastrzeżone interfejsy konkretnej firmy, albo powszechne, ale jednocześnie rzadkie standardy. Jednym z najpopularniejszych typów takiej wtyczki jest cylindryczna wtyczka zasilania DC (choć niekoniecznie identyczna pod względem wielkości i konstrukcji). Jednak w każdym przypadku taka metoda połączenia nie pozwala na korzystanie z zasilaczy firm trzecich, a zatem nie jest szczególnie popularna.