Porównanie VR Box 2 vs Samsung Gear VR3

Największa przekątna smartfona, z którym są kompatybilne odpowiednie okulary (patrz „Przeznaczenie”). Zwróć uwagę, że parametr ten może się określać zarówno dla modeli uniwersalnych, które nie mają specjalizacji dla określonych telefonów komórkowych, jak i dla gadżetów do określonych urządzeń (aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Kompatybilne modele telefonów”). Maksymalna przekątna jest związana zarówno z cechami optyki, jak i fizycznymi wymiarami „siedziska” na telefon komórkowy - zbyt duży gadżet po prostu się tam nie zmieści.

Zwróć uwagę, że nawet najmniejsze okulary do smartfonów działają całkiem poprawnie z urządzeniami o przekątnej 5 – 5,5". Warto więc zwrócić uwagę na parametr ten, jeśli Twoje urządzenie ma większy rozmiar ekranu. W dzisiejszych czasach można znaleźć okulary do gadżetów o przekątnej 5,6 – 6", a nawet 6" lub więcej.

Modele telefonów komórkowych, z którymi początkowo kompatybilne są okulary odpowiedniego typu (patrz „Przeznaczenie”).

Parametr ten jest wskazywany dla modeli oryginalnie stworzonych do konkretnych smartfonów — najczęściej zaawansowanych modeli flagowych; takie okulary mogą nie być kompatybilne z innymi gadżetami. To, z jednej strony, ogranicza ich użycie; z drugiej strony, projekt może przewidywać różne specyficzne możliwości, które są dostępne tylko dzięki ścisłej integracji z konkretnym smartfonem.

Zwróć też uwagę, że specyfikacje mogą wskazywać na kompatybilność nie ze ściśle określonym modelem, ale z całą linią - na przykład iPhone'em. W takich przypadkach warto wyjaśnić, do jakich urządzeń z linii przeznaczone są okulary; najłatwiej to sprawdzić na podstawie danych o maksymalnej przekątnej (patrz wyżej).

Kąt widzenia zapewniane przez okulary wirtualnej rzeczywistości, czyli kątowy rozmiar przestrzeni, która wpada w pole widzenia użytkownika. Z reguły w charakterystyce wskazuje się poziomy rozmiar tej przestrzeni; jeśli jednak potrzebujesz najdokładniejszych informacji, ten szczegół należy wyjaśnić osobno.

Im szerszy kąt widzenia, tym więcej przestrzeni do gry użytkownik może zobaczyć bez odwracania głowy, tym silniejszy efekt zanurzenia i tym mniej prawdopodobne jest, że na obraz wpłynie efekt „widzenia tunelowego”. Zbyt szeroki kąt widzenia jednak nie ma sensu, biorąc pod uwagę cechy ludzkiego oka. Ogólnie za szeroki kąt widzenia uważa się kąt wynoszący 100° lub więcej. Przy tym istnieją modele, w których wskaźnik ten wynosi 30° lub nawet mniej – są to z reguły specyficzne urządzenia (np. gogle do pilotowania dronów i gogle rozszerzonej rzeczywistości), gdzie takie cechy są całkiem uzasadnione biorąc pod uwagę ogólna funkcjonalność.

Obecność w okularach własnego wbudowanego akcelerometru.

Akcelerometr to czujnik rejestrujący przyspieszenie, któremu poddawane jest urządzenie. Pełni dwie główne funkcje: określa położenie okularów względem horyzontu (w kierunku grawitacji) oraz śledzi szarpnięcia i drgania (zresztą w okularach VR funkcja ta jest drugorzędna). Taki czujnik jest niezbędny do pełnowartościowego „zanurzenia” w wirtualnej rzeczywistości, więc musi być zapewniony w okularach wykonanych w formie niezależnych urządzeń (patrz „Przeznaczenie”). Jednak modele do PC/konsoli mogą nie być wyposażone w akcelerometr – oznacza to, że okulary nie są przeznaczone do klasycznej VR, ale do bardziej specyficznych zadań (np. sterowania dronem z perspektywy pierwszej osoby).

Jeśli chodzi o modele do smartfonów, większość z nich nie ma tej funkcji, ponieważ wszystkie nowoczesne smartfony są wyposażone w akcelerometry. Są jednak wyjątki - modele z wyższej półki przeznaczone do konkretnych urządzeń: w nich akcelerometr może współpracować z czujnikiem smartfona, co zapewnia najdokładniejsze pozycjonowanie obrazu.

Okulary posiadają wbudowany żyroskop.

Żyroskop rejestruje kierunek, prędkość i kąt obrotu urządzenia – zwykle we wszystkich trzech osiach. Bez takiego czujnika niemożliwe jest osiągnięcie pełnego „zanurzenia” w wirtualnej rzeczywistości, dlatego jest on dostępny we wszystkich okularach autonomicznych, a także w większości modeli do PC/konsoli (patrz „Przeznaczenie”). W drugim przypadku jedynymi wyjątkami są niektóre modele o określonym przeznaczeniu - „osobiste kina domowe”, okulary do pilotowania dronów itp. Z kolei okulary do smartfonów początkowo nie wymagają żyroskopów, ponieważ takie czujniki są w samych smartfonach. Jednak i tu są wyjątki – zaawansowane modele stworzone do konkretnych urządzeń z najwyższej półki: w nich wbudowany żyroskop pracuje w połączeniu z żyroskopem podłączonego smartfona, zapewniając maksymalną dokładność pozycjonowania.

Obecność w okularach czujnika reagującego na zbliżanie się do twarzy użytkownika.

Podobny czujnik służy do automatycznego przełączania między trybem pracy a trybem czuwania: na przykład, gdy użytkownik zdejmuje okulary, czujnik wyłącza wbudowane ekrany (lub telefon, jeśli jest podłączony do okularów za pomocą złącza), oszczędzając energię baterii i zasoby sprzętu, a po założeniu włącza okulary dla pełnej funkcjonalności.

Możliwość regulacji rozstawu soczewek okularów, czyli odległości między środkami dwóch soczewek. W tym celu soczewki są montowane na ruchomych mocowaniach, które umożliwiają ich przesuwanie w prawo/lewo. Znaczenie tej funkcji jest takie, że do normalnego oglądania środki soczewek muszą znajdować się naprzeciw źrenic użytkownika, a odległość między źrenicami jest również różna u różnych osób. W związku z tym regulacja ta przyda się w każdym przypadku, ale jest szczególnie ważna dla użytkowników o dużej lub małej budowie, których rozstaw źrenic wyraźnie różni się od przeciętnego.

Jednocześnie istnieje wiele okularów, które nie mają tej funkcji. Można je podzielić na trzy kategorie. Pierwsza to urządzenia, w których brak regulacji rozstawu soczewek jest kompensowany w taki czy inny sposób (na przykład specjalny kształt soczewek, który nie wymaga regulacji). Druga to modele, w których ta regulacja w zasadzie nie jest potrzebna (w szczególności niektóre okulary rozszerzonej rzeczywistości). I trzecia to najprostsze i najtańsze rozwiązania, w których zrezygnowano z dodatkowych regulacji, aby obniżyć koszt.

Rodzaj sterowania przewidziany w konstrukcji okularów.

Zauważ, że w tym przypadku chodzi wyłącznie o własne elementy sterujące zainstalowane bezpośrednio na obudowie okularów; wiele modeli jest wyposażonych w zewnętrzne kontrolery (patrz „Pilot”), ale w tym przypadku nie są one brane pod uwagę.

— Przyciskowe. Sterowanie za pomocą klasycznych przycisków. Główną zaletą tej opcji jest jej prostota i niski koszt, a jej funkcjonalność wystarcza do pracy z podstawowymi funkcjami, takimi jak nawigacja po menu. Przy tym przyciski wymagają pewnego wysiłku do naciśnięcia, co może być niewygodne, zwłaszcza przy intensywnym używaniu elementów sterujących. Jednak najczęściej ta wada nie jest zasadnicza.

— Dotykowe. Sterowanie za pomocą czujników czułych na dotyk i niewymagających naciskania (w przeciwieństwie do przycisków). W najprostszych modelach są to oddzielne czujniki, których funkcje są zbliżone do tych samych przycisków. W bardziej zaawansowanych urządzeniach mogą się dostarczać całe panele dotykowe, pozwalające na przykład na sterowanie kursorem widocznym przez okulary i używanie specjalnych gestów. W każdym razie ten rodzaj sterowania jest bardziej zaawansowany niż sterowanie przyciskowe, jednak jest droższe i dlatego mniej powszechne.

W dostarczanym zestawie okularów jest zawarty kontroler — dodatkowe urządzenie sterujące.

Konstrukcja i funkcjonalność takiego akcesorium mogą się różnić. Najpopularniejszą opcją są więc wyspecjalizowane kontrolery do gier charakterystycznego typu — uchwyt z analogową dźwignią i przyciskami. Mogą być dwa takie uchwyty na raz, pod obiema rękami; w niektórych modelach są również używane do sterowania gestami. Ruchy rąk mogą być śledzone zarówno przez czujniki w samych kontrolerach, jak i przez kamery na okularach. Są też prostsze rozwiązania – na przykład przenośne gamepady czy piloty do sterowania odtwarzaniem wideo.