Porównanie VOX Adio Air GT vs Yamaha THR10

Całkowita moc znamionowa głośników zainstalowanych w combo gitarowym.

Od tego parametru zależy bezpośrednio głośność dźwięku, a w konsekwencji — zasięg combo gitarowego. Należy pamiętać, że rzeczywista głośność zależy nie tylko od mocy, ale także od rodzaju wzmacniacza (patrz odpowiedni punkt): modele lampowe brzmią znacznie głośniej niż tranzystorowe. Jeśli chodzi o określoną moc, to modele tranzystorowe do 15 W i modele lampowe do 5 W są przeznaczone głównie do użytku domowego — takie urządzenie wystarcza do normalnej słyszalności w pomieszczeniu, nawet bez zwiększania głośności do maksimum. Do prób w zespole bez zestawu perkusyjnego (na przykład dwie gitary plus bas) pożądana jest większa moc, około 40 watów „tranzystorowych”, a w obecności perkusji — co najmniej 60 watów. Urządzenia tranzystorowe o mocy do 150 W i lampowe do 40 — 50 W nadają się do specjalistycznych sali prób i koncertów w stosunkowo niewielkich pomieszczeniach, a wyższe wartości spotyka się głównie w sprzęcie na koncerty na dużą skalę.

Wzmacniacze basowe należy wymienić osobno: uważa się, że dla normalnej koordynacji między sobą moc kombo basowego powinna być dwa razy większa niż moc kombo gitarowego.

Impedancja głośnika(ów) zainstalowanego we wzmacniaczu.

Impedancja odnosi się do odporności na prąd przemienny - to znaczy do prądu płynącego, gdy podawany jest sygnał audio. Impedancja ta wpływa na kompatybilność głośnika ze wzmacniaczem mocy: jeśli impedancja jest zbyt niska, pojawiają się zniekształcenia dźwięku, jeśli jest zbyt wysoka, zmniejsza się głośność. Jednak we wzmacniaczach combo parametr ten jest najczęściej podawany wyłącznie jako odniesienie: takie urządzenia mają własną wzmacniacz mocy, która z definicji jest przeznaczona do impedancji „rodzimego” głośnika, a osobno, z obcymi komponentami, głośnik i wzmacniacz nie są używane.

Obecność bloku efektów cyfrowych we wzmacniaczu. Należy pamiętać, że funkcja ta może być zapewniona w każdym modelu, nie tylko cyfrowym (patrz „Typ”).

Jak sama nazwa wskazuje, funkcja ta pozwala w taki czy inny sposób zmienić dźwięk, czasem dość drastycznie. Więcej informacji o najpopularniejszych efektach znajdziesz poniżej; ich specyficzny zestaw może być inny, należy to wyjaśniać osobno w każdym modelu. Tutaj zauważamy, że bez tej funkcji do pracy z efektami wymagane będą dodatkowe zewnętrzne „gadżety”.

Wbudowane efekty, przewidziane we wzmacniaczu combo. Osiągnięcie różnych efektów jest możliwe za pomocą zewnętrznych akcesoriów, jednak takie akcesoria trzeba szukać i podłączać we własnym zakresie, a wbudowane efekty są dostępne natychmiast i bez zbędnych ustawień.

— Overdrive. Zniekształcenie w postaci charakterystycznego „brzęczenia” gitary elektrycznej przy niskich częstotliwościach i „wycie” przy wysokich częstotliwościach, trochę bardziej miękkie niż distortion. Popularne w szczególności w hard rocku.

— Distortion. Wystarczająco twarde i ostre zniekształcenie, podobne w dźwięku do overdrive, jednak bardziej intensywne i wyraźne. Jest szeroko stosowane w różnych stylach metalu, a także w rocku.

— Reverb. Efekt oparty na imitacji wielokrotnie zanikających ech z każdego dźwięku. W zależności od czasu trwania i intensywności powtórzeń może nadawać dźwiękowi rożne barwy. Używany jako technika artystyczna; między innymi może stworzyć efekt tego, że gitara brzmi w określonym pomieszczeniu (sala koncertowa, sala z kamiennymi ścianami, otwarta przestrzeń w górach itp.). Należy pamiętać, że rewerbację można regulować zarówno za pomocą indywidualnych parametrów (intensywność, czas trwania echa itp.), jak i wybierając wstępnie ustawiony zestaw parametrów (na przykład „ostry dźwięk w pokoju” lub „miękki dźwięk w sali”).

— Tremolo. Tremolo to w zasadzie efekt drżenia dźwięku, który wynika z małych i szybkich wahań głośności każdej nuty. Czasami określenie to oznacza vibrato (patrz niżej) – aż do tego stopnia, że sami producenci wzmacniaczy gitarowych nazywają efekt vibrato efektem tremolo i odwrotnie. Tak więc, specyfika tego efektu w każdym przypadku powinna być wyjaśniona osobno. W każdym razie tremolo może być „stałe” lub regulowane pod względem głębokości (zakresu zmiany głośności) i szybkości (częstotliwości drgań).

— Vibrato. Kolejny efekt „drżenia” dźwięku, często mylony z tremolo (patrz wyżej) – do tego stopnia, że oba te terminy są używane zamiennie. Nie jest to jednak poprawne; różnica polega na tym, że vibrato jest wykonywane kosztem szybkich wahań nuty nie pod względem głośności, lecz pod względem częstotliwości. Podobny efekt można osiągnąć na samej gitarze poprzez „pulsujący” naciąg strun, jednak w większości przypadków korzystanie z wbudowanego narzędzia wzmacniacza jest znacznie wygodniejsze.

— Chorus. Efekt imitujący chóralne brzmienie instrumentu. W tym celu wzmacniacz kopiuje dźwięk gitary i odtwarza kilka kopii jednocześnie z oryginalnym sygnałem, nieznacznie przesuwając je w czasie (około 20 – 30 ms ze stałą zmianą) i częstotliwości. Co prawda nie da się w ten sposób osiągnąć pełnowartościowego brzmienia chóralnego, jednak efekt sam w sobie jest dość oryginalny.

— Delay. Specyficzny rodzaj rewerbacji (patrz „Reverb”), który upowszechnił się jako odrębny efekt. Delay imituje wyraźne pojedyncze echo odtwarzanego dźwięku; w tym celu oryginalny sygnał jest kopiowany i odtwarzany z pewnym opóźnieniem (co najmniej 50 ms).

Oprócz opisanych powyżej, we współczesnych wzmacniaczach gitarowych można spotkać inne efekty, a w szczególności:

— Flanger. Efekt, przypominający gwizdanie silnika odrzutowego; często jest porównywany do startującego samolotu. Powstaje podobnie do opisanego powyżej Chorusa, różni się od niego krótszym czasem opóźnienia i obecnością sprzężenia zwrotnego.

- Echo. Inny rodzaj rewerbacji, podobny do opóźnienia (patrz „Delay”). Różni się tym, że w danym przypadku echo jest odtwarzane wielokrotnie.

— Octaver. Efekt, w którym do sygnału dodawana jest jego kopia, przesunięta o oktawę lub dwie.

— Wah-Wah. Efekt, który wytwarza charakterystyczny dźwięk „rechotania”.

W każdym razie ta lista nie jest wyczerpująca: we współczesnych wzmacniaczach gitarowych mogą występować inne, bardziej szczegółowe warianty obróbki dźwięku. Aby wyjaśnić konkretną specyfikę takich efektów, należy zapoznać się z dokumentacją producenta.

Rodzaj wyjścia słuchawkowego przewidzianego w konstrukcji wzmacniacza.

Słuchawki przydadzą się przede wszystkim w sytuacji, gdy nie można hałasować – np. podczas późniejszego ćwiczenia na gitarze. A opcje ich połączenia mogą wyglądać następująco:

- Mini-jack (3,5 mm). Wyjście na standardową wtyczkę mini-jack 3,5 mm. Większość nowoczesnych słuchawek jest wyposażona w taką wtyczkę, zwłaszcza te entry i mid-level. Jednak pod względem jakości i niezawodności połączenia jest zauważalnie gorszy od większego Jacka 6,35 mm (patrz niżej), więc jest stosunkowo rzadki we wzmacniaczach combo.

- Jack (6,35 mm). Złącze jest dość duże, przeznaczone głównie do stacjonarnego sprzętu audio. Jako główna metoda połączenia rzadko spotykana jest wśród słuchawek, głównie modeli profesjonalnych. Jednocześnie do takiego gniazda można podłączyć słuchawki z mini-jackiem 3,5 mm za pomocą prostej przejściówki (w wielu „uszach” takie przejściówki znajdują się nawet w standardowym zestawie); a samo połączenie jest szczelne, niezawodne i z minimalną ingerencją z punktu styku. Z tego powodu większość „combo” korzysta z tego typu złącza.

Obecność własnego wyświetlacza we wzmacniaczu combo. Jest to często najprostszy ekran segmentowy, który może wyświetlać liczby i niektóre znaki specjalne; niemniej jednak nawet taki ekran zapewnia dodatkową wygodę i ułatwia monitorowanie parametrów pracy. W modelach cyfrowych (patrz „Typ”) można zapewnić bardziej zaawansowane wyświetlacze, które mogą wyświetlać różne informacje tekstowe i graficzne: nazwę wybranego kanału, ustawienia korektora itp.

Obecność wbudowanego kompresora we wzmacniaczu combo.

Kompresor to moduł, który „kompresuje” zakres dynamiczny wzmacniacza, innymi słowy zmniejsza różnicę głośności między najgłośniejszymi i najcichszymi dźwiękami. Zapewnia to lepsze wybrzmienie – to znaczy, że grana i nietłumiona nuta brzmi dłużej, z gładszą głośnością i wolniejszym wybrzmieniem niż bez kompresora. Z drugiej strony użycie tej funkcji nieznacznie zwiększa poziom zewnętrznych szumów i pogarsza dynamikę.

Sprężarki mogą być również dostarczane w wyposażeniu zewnętrznym, ale wbudowany moduł jest często wygodniejszy: jest dostępny „po wyjęciu z pudełka” i nie zajmuje dodatkowej przestrzeni.