Porównanie Bosch PKE 645 B17E czarny vs Hotpoint-Ariston KRO 642 TO B czarny

— Emaliowana. Najprostsza i najczęstsza odmiana powłoki. Emalia łączy w sobie niskie koszty i dobre wskaźniki wytrzymałości, a ponadto może być dostępna w prawie każdym kolorze. Z drugiej strony jego czyszczenie może wymagać znacznego wysiłku, a z czasem na takiej powierzchni pojawiają się rysy i odpryski.

— Stal nierdzewna. Powierzchnie stalowe charakteryzują się solidnym wyglądem; dodatkowo są mocniejsze od emaliowanych, nie pojawiają się na nich pęknięcia i odpryski. Stal jest też dość łatwa w utrzymaniu czystości, jednak punkt ten jest prawie zniwelowany ze względu na trudności w utrzymaniu czystości – zanieczyszczenia pojawiają się łatwo, nawet odciski palców mogą zepsuć schludny wygląd. A do czyszczenia musisz użyć specjalnych środków - w przeciwnym razie możesz porysować piec.

— Szklano-ceramiczna . Szkło ceramiczne jako materiał ogólnie wyróżnia się wysoką przewodnością cieplną w połączeniu z dobrą wytrzymałością i odpornością na ciepło. Udało się to zwłaszcza Schott Ceram i EuroKera - producenci tej samej ceramiki szklanej, którą producenci sprzętu gospodarstwa domowego instalują w swoich modelach. Pozwoliło to na stworzenie oryginalnych modeli elektrycznych powierzchni do gotowania, w których elementy grzejne znajdują się pod solidną „pokrywą" ze szkła ceramicznego, warto zauważyć, że...właściwości tego materiału umożliwiają stosowanie go z palnikami indukcyjnymi(patrz poniżej). Takie „osłony” nie mają wystających części, a położenie grzałek jest oznaczone tylko liniami; dzięki temu można wygodnie przenosić naczynia między grzałkami, a czyszczenie takiej powierzchni jest tak proste, jak to tylko możliwe. To prawda, że są też wady: szkło ceramiczne jest mniej wytrzymała od emalii czy stali, wymaga idealnie płaskich naczyń, a rozlanie płynu na płaskiej powierzchni obfituje w rozlewanie się na całej płycie i (nie tylko). Materiał ten jest również stosowany w płytach gazowych „gaz na szkle”; jest jednak bardziej obrazowy, ponieważ poza wytrzymałością nie ma kluczowych przewag nad szkłem hartowanym (patrz niżej), jednak kosztuje znacznie więcej.

— Szkło hartowane. Materiał stosowany w powierzchniach kuchennych w formacie „gaz na szkle": z niego wykonana jest powierzchnia, nad którą znajdują się palniki gazowe. Takie modele mają oryginalny wygląd, a samo szkło jest odporne na zarysowania i łatwe do czyszczenia. Jego wytrzymałość i odporność na nagrzewanie jest znacznie mniejsza niż ceramiki szklanej (to właśnie dlatego szkło hartowane nie jest stosowane w kuchenkach elektrycznych), jednak te momenty są z nawiązką rekompensowane niskim kosztem.

— Żeliwo. Oryginalny wariant występujący w niektórych modelach gazowych premium. W tym przypadku powierzchnia robocza wykonana jest z tego samego żeliwa co ruszty palnika, a same ruszty są w rzeczywistości występami na powierzchni żeliwnej. Nadaje to całej konstrukcji niezwykły, bardzo solidny wygląd, a także zwiększa jej niezawodność: konstrukcja kratownic jest taka, że nie uginają się one nawet pod najcięższymi naczyniami. Z drugiej strony czyszczenie takiej powierzchni może być dość pracochłonne (zarówno ze względu na specyfikę samego żeliwa, jak i ze względu na konieczność czyszczenia narożników między rusztami a powierzchnią), a ta opcja nie jest tania. Z tego powodu na rynku dostępnych jest tylko kilka modeli z powierzchnią żeliwną.

Obecność na płycie jednego lub więcej palników wielostrefowych - grzałek z możliwością zwiększenia średnicy.

Wielostrefowe palniki występują tylko w elektrycznych płytach grzejnych typu Hi-Light lub indukcyjnych (patrz "Obejmuje palniki"). Taka grzałka wygląda jak kilka okręgów o różnych średnicach ze wspólnym środkiem; każdy okrąg odpowiada jednej ze średnic roboczych, które można wybrać dla pola grzejnego. Liczba tych wariantów wynosi zwykle 2 lub 3, a jeśli jest więcej niż jeden palnik wielostrefowy, mogą się one różnić liczbą dostępnych średnic.

Tak czy inaczej, funkcja ta pozwala optymalnie dobrać rozmiar roboczy palnika pod średnicę naczyń. Osobno zauważamy, że tej funkcji nie należy mylić ze strefą owalną (patrz poniżej): strefa owalna nadaje palnikowi wydłużony kształt, a grzejniki wielostrefowe pozostają okrągłe niezależnie od wybranego rozmiaru.

Obecność owalnej strefy grzewczej na powierzchni do gotowania. Taki palnik przyda się do pracy z odpowiednimi rozciągniętymi naczyniami (na przykład brytfanna). W modelach z grzałkami elektrycznymi (patrz „Rodzaj płyty”) pożądany kształt zapewnia dodatkowy segment znajdujący się w pobliżu palni`ka; palnik w trybie standardowym działa jak zwykły okrągły, a po podłączeniu wspomnianego segmentu zamienia się w owal. W modelach zasilanych gazem umieszczany jest oddzielny palnik o wydłużonym kształcie.

Osobno zwracamy uwagę na to, że podobny efekt można osiągnąć, korzystając z trybu Bridge (patrz „Funkcje”). Jednak Bridge i owalna strefa to wciąż różne funkcje: pierwsza polega na połączeniu dwóch palników, podczas drugiej gotowanie odbywa się ściśle na jednym palniku.

Moc znamionowa stref gotowania. Odnosi się do poboru mocy przez grzejnik. Parametr ten pozwala oszacować, ile energii elektrycznej zużyje palnik podczas pracy z maksymalną intensywnością grzania. Jednocześnie moc wymiany ciepła dla różnych palników, nawet nominalnie, może być różna, a rzeczywista wydajność grzewcza będzie bardzo zależna od właściwości naczyń. W rezultacie nie ma sensu oceniać możliwości roboczych płyty kuchennej na podstawie mocy palników. W praktyce można założyć, że palnik wystarczy na garnek o tej samej średnicy.

Moc grzewcza zależy bezpośrednio od średnicy palników, a jednocześnie od wydajności urządzenia i szybkości gotowania. Im większy palnik, tym większe ma rozpraszanie ciepła. Ponadto średnica płyty grzejnej pozwala określić, jakie rozmiary naczyń nadają się do użycia na powierzchni do gotowania. Rzeczywiście, w przypadku modeli indukcyjnych ta wartość ma kluczowe znaczenie dla wysokiej jakości grzewczej. Płyty grzewcze mogą mieć następujące średnice:

• małe - około 145 mm, moc w granicach 1200 W;
• średnie - około 180 mm, moc w granicach 1700 W;
• duże - około 220 mm i więcej, moc w granicach 2000 watów.

Niektóre płyty kuchenne wykorzystują palniki wielostrefowe, które umożliwiają regulację średnicy strefy gotowania. Jeśli wskazano, że średnica palnika wynosi 180, 200, 220 mm, oznacza to, że strefa grzewcza na konkretnym palniku może być zwężona i/lub rozszerzona, w zależności od wielkości użytych naczyń.

Moc przyłączeniowa płyty to maksymalna moc elektryczna zużywana przez nią podczas pracy. Parametr ten jest podawany tylko dla modeli wyposażonych w co najmniej jeden palnik elektryczny. To właśnie grzejniki elektryczne są najbardziej „żarłoczne” pod względem zużycia energii; funkcje pomocnicze, takie jak samozapłon, wymagają niewielkiej mocy, wystarczy im zwykłe gniazdko.

Przede wszystkim od tego wskaźnika zależą wymagania dla sieci energetycznej: musi być w stanie zapewnić taką moc bez przeciążeń. Warto w tym miejscu zauważyć, że dla gniazd domowych limit mocy wynosi około 3 - 3,5 kW, przy większej mocy piec musi być podłączony do sieci 230 V według specjalnych zasad. Alternatywną opcją jest zastosowanie sieci trójfazowej 400 V: większość nowoczesnych płyt grzewczych z grzałkami elektrycznymi można podłączyć zarówno do 230 V, jak i 400 V, do wyboru.

Obecność metalowej ramki w konstrukcji płyty kuchennej. Taka ramka może być umieszczona zarówno na całym obwodzie urządzenia (w większości klasycznych modeli), jak i tylko z jednej strony (zwykle na powierzchniach typu „domino”, więcej szczegółów patrz „Aranżacja”). Zasadniczo ramka odgrywa rolę estetyczną, pozwalając optymalnie dopasować płytę do ogólnego projektu kuchni. Może jednak również pełnić funkcję całkowicie praktyczną – mianowicie zatrzymywać rozlane na powierzchni płyny. Z drugiej strony ta ochrona ma również wady: czyszczenie brudu wzdłuż ramki może być dość trudne, a płyn zatrzymany na płycie może się przypalić, co jeszcze bardziej utrudnia czyszczenie. Tak więc pod względem czyszczenia wygodniejsze są modele bez ramki.

Ogólne wymiary urządzenia szerokość i głębokość. Głębokość w tym przypadku oznacza rozmiar od przedniej do tylnej krawędzi (patrząc od strony użytkownika). Należy pamiętać, że zewnętrzne wymiary powierzchni kuchennych są często większe niż wymiary do wbudowania (patrz poniżej).

Rozmiar otworu, który należy zrobić w stole kuchennym, aby normalnie osadzić powierzchnię do gotowania. Standardowo określa się szerokość i głębokość - rozmiar otworu odpowiednio z przodu i z boku (patrząc od strony użytkownika). Należy pamiętać, że wymiary samej powierzchni do gotowania są zwykle większe niż wymiary do wbudowania: po osadzeniu w otworze górna część powierzchni spoczywa na jej krawędziach, dzięki czemu urządzenie nie wpada do blatu.