Porównanie D-Link ANT24-2100 vs TP-LINK TL-ANT2424B

Rodzaj polaryzacji przewidziany w antenie.

Mówiąc najprościej, kanał radiowy można porównać do liny rozciągniętej od nadajnika do odbiornika, a fale radiowe do wibracji tej liny. Nowoczesne anteny do Wi-Fi i 3G są zaprojektowane w taki sposób, aby drgania te występowały ściśle w jednej płaszczyźnie - na przykład góra-dół. Fale takie nazywane są spolaryzowanymi (a dokładniej spolaryzowanymi liniowo - inne opcje w tym przypadku nie mają znaczenia). W podanym przykładzie polaryzacja jest pionowa, ale występuje również polaryzacja pozioma, gdy wibracje występują z boku na bok.

Ogólna zasada wyboru anteny Wi-Fi/3G dla tego parametru jest następująca: polaryzacja musi odpowiadać polaryzacji anteny, z którą planujesz się komunikować. W przeciwnym razie efektywność komunikacji znacznie spadnie - aż do całkowitej niemożności działania. Jednak obecnie główną opcją jest polaryzacja pionowa - jest używana przez zdecydowaną większość sprzętu komórkowego i Wi-Fi. Anteny „czysto poziome” praktycznie nigdy nie są produkowane; zazwyczaj jako opcja zapewniana jest możliwość pracy w polaryzacji poziomej; W tym celu antenę należy obrócić o 90° wokół osi poziomej w stosunku do jej normalnego położenia. Teoretycznie taka możliwość jest dostępna dla każdej anteny, jednak w praktyce warto obracać tylko te modele, dla których bezpośrednio jest podana taka możliwość - HPBW w poziomie i w pionie(patrz niżej) jest dla nich taka sama, a obrót nie ma wpływu na kształt zadaszonej przestrzeni.

Polaryzacja pozioma może być przydatna, gdy w powietrzu panuje ruch - pozwala dość skutecznie odseparować sygnał od reszty tła (które zwykle jest spolaryzowane pionowo). Jednak ten format operacyjny jest rzadko używany i z reguły w przypadku połączeń punkt-punkt między dwiema odpowiednio obróconymi antenami.

Istnieje wiele modeli obsługujących tzw. podwójna polaryzacja - gdy sygnał przesyłany jest w dwóch opcjach polaryzacji jednocześnie. Jednakże potrzeba takiej wszechstronności jest niezwykle rzadka i jest kosztowna. Dlatego produkuje się stosunkowo niewiele takich anten.

Efektywny kąt objęty przez antenę w płaszczyźnie poziomej.

Każda antena, która nie jest dookólna, emituje sygnał w postaci „wiązki”, ponadto nierównomiernie: moc jest największa w środku tej wiązki i słabnie w miarę jej przesuwania się w kierunku krawędzi. Granice HBPW to dwie przeciwległe linie, na których moc sygnału jest tłumiona do połowy maksimum. Innymi słowy HBPW to sektor (w tym przypadku poziomo), w obrębie którego sygnał z anteny nie będzie stłumiony o więcej niż połowę i utrzyma akceptowalną sprawność działania.

Przy wszystkich pozostałych parametrach szersza antena kierunkowa będzie wygodniejsza w celowaniu, a także bardziej efektywna w warunkach złożonej propagacji sygnału (na przykład w gęstej zabudowie, gdzie może on nadejść z różnych kierunków). Z kolei węższa kierunkowość ma pozytywny wpływ na wzmocnienie i odpowiednio „zasięg”.

Efektywny kąt pokrycia anteny w płaszczyźnie pionowej, technicznie - kąt, w którym moc sygnału będzie wynosić co najmniej 50% maksimum.

Aby uzyskać więcej informacji na temat znaczenia tego parametru, zobacz „HPBW / hor”. nad. Tutaj zauważamy, że jeśli antena nie jest pochylona, to środek zakrytego sektora (czyli linii, w której sygnał jest najsilniejszy) biegnie poziomo. Dlatego też, jeśli inne urządzenie, z którym się kontaktujemy, znajduje się powyżej lub poniżej anteny, antena będzie musiała być nachylona, aby uzyskać maksymalną wydajność komunikacji. Jednak może być wymagane absolutnie dokładne celowanie, chyba że na wąsko skierowanej antenie jest odbierany bardzo słaby sygnał - w innych przypadkach wystarczy trafienie w samo HPBW.

Najwyższa moc, jaka ma sens dostarczanie do wejścia antenowego. Teoretycznie parametr ten wpływa na kompatybilność z przetwornikiem, ale przeciętny użytkownik rzadko potrzebuje tej informacji. Tak więc nawet w najbardziej „delikatnych” antenach Wi-Fi krótkiego zasięgu ten limit wynosi 1 W, podczas gdy moc routerów konsumenckich w wielu krajach jest prawnie ograniczona do zaledwie 100 mW – na mocniejszy nadajnik wymagana jest licencja. Dlatego zwracanie uwagi na maksymalną moc wejściową jest zwykle dla tych, którzy pracują ze specjalistycznym sprzętem - na przykład punktami dostępowymi WISP.

Wzmocnienie sygnału zapewniane przez antenę.

W tym przypadku mamy na myśli wzmocnienie w stosunku do idealnego promiennika izotropowego - anteny, która równomiernie promieniuje sygnał radiowy we wszystkich kierunkach w postaci fal sferycznych. To wzmocnienie odbywa się poprzez zawężenie przepływu fal radiowych, z grubsza mówiąc - zwiększenie ich koncentracji w przestrzeni (nawet anteny dookólne emitują fale nie w postaci kuli, ale w postaci dysku). W tym przypadku współczynnik mierzy się maksymalną mocą, którą uzyskuje się w środku charakterystyki promieniowania. Należy również zauważyć, że decybel jest używany do oznaczenia tego parametru (dokładniej dBi, decybel w stosunku do izotropowego). Jest to jednostka nieliniowa: na przykład różnica 3 dB odpowiada różnicy około 2 razy, 10 dB - 10 razy, 20 dB - 100 razy itd. Istnieją tabele i kalkulatory, które pozwalają czasami przeliczać decybele.

Wszystko to sprawia, że wzmocnienie jest dość specyficznym parametrem i przy wyborze jego optymalnej wartości może być konieczne skonsultowanie się ze specjalnym źródłem lub profesjonalnym technikiem komunikacyjnym. Dotyczy to jednak przede wszystkim konkretnych sytuacji - na przykład instalacji anteny 3G w prywatnym domu kilka kilometrów od stacji bazowej. Ogólna zasada jest taka: zwiększenie wzmocnienia ma pozytywny wpływ na zasięg komunikacji, ale sprawia, że antena jest bardziej podatna na zakłócenia i z reguły wpływa na jej wielkość i wagę.