Porównanie Yamaha R-S202 vs Onkyo TX-8020

Znamionowa moc akustyczna dostarczana przez odbiornik audio na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym oba kanały odbiornika pracują pod obciążeniem; podczas pracy na jednym kanale moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą średnią moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć wartość średnią. Kluczowym parametrem jest jednak nadal moc nominalna (średnia) – od niej bezpośrednio zależy ogólna głośność dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do urządzenia: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc odbiornika.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnikach standardem są 8, 6, 4 i 2 omy; Ta ostatnia opcja jest jednak rzadka, dlatego w odbiornikach audio moc z reguły nie jest w ogóle wskazana. Jeśli chodzi o konkretne wartości dla 8 omów, wskaźnik do 50 W jest uważany za stosunkowo niski, 50 - 100 W...to średnia, a przy ponad 100 W możemy mówić o dużej mocy.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez odbiornik audio na kanał po podłączeniu do obciążenia o impedancji dynamicznej (impedancji) 6 omów. Parametr ten jest zwykle wskazywany, gdy odbiornik pracuje w trybie dwukanałowym (stereo); przy użyciu tylko jednego kanału moc może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionowa to najwyższa średnia (RMS) moc sygnału na wyjściu, przy której odbiornik może pracować przez długi czas bez awarii i usterek. Średnia moc jest brana, ponieważ sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć wartość średnią. Jednak kluczowym parametrem nadal jest moc nominalna (średnia). Określa dwa punkty - ogólną głośność dźwięku i kompatybilność z tymi lub innymi pasywnymi głośnikami. Im wyższa moc odbiornika, tym głośniejszy dźwięk może dostarczyć; jednocześnie moc ta nie powinna przekraczać mocy znamionowej głośników - w przeciwnym razie możliwe są przeciążenia, a nawet uszkodzenie sprzętu.

Jeśli chodzi o rezystancję, zgodnie z prawami elektrodynamiki o różnej impedancji obciążenia, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnikach standardem są 8, 6, 4 i 2 omy; Ta ostatnia opcja jest jednak rzadka, dlatego w odbiornikach audio moc z reguły nie jest w ogóle wskazana.

Najniższa impedancja głośników, z którą odbiornik audio może normalnie pracować.

Impedancja nominalna akustyki, określana również terminem „impedancja”, jest jednym z kluczowych parametrów przy doborze elementów systemu audio: do normalnej pracy konieczne jest, aby impedancja akustyki odpowiadała charakterystyce wzmacniacza. Jeśli impedancja głośników jest wyższa, głośność dźwięku znacznie się zmniejszy, jeśli mniej, pojawią się w nim zniekształcenia, a w najgorszym przypadku możliwe są nawet przeciążenia i przebicia. Dlatego właśnie minimalna rezystancja jest zwykle wskazywana w charakterystyce odbiorników – w końcu podłączenie obciążenia o zbyt niskiej impedancji jest obarczone poważniejszymi konsekwencjami niż zbyt wysokiej.

Stosunek sygnału do szumu dla obsługi odbiornika audio przez wejście Phono. To wejście służy do podłączenia gramofonów; patrz „Wejścia”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Wartość tego parametru została szczegółowo opisana w rozdziale „Stosunek sygnału do szumu (RCA)”.

- Formaty lossless. Odbiornik obsługuje formaty audio wykorzystujące kompresję bezstratną. W przeciwieństwie do kompresji stratnej (w tym samym MP3), ta kompresja nie obcina dźwięku, wszystkie jego szczegóły są zachowane w jak największym stopniu. Obecnie istnieje kilka bezstratnych formatów, w tym FLAC i APE; konkretny zestaw standardów, z którymi odtwarzacz jest zgodny, powinien zostać wyjaśniony osobno. Jednak w każdym przypadku funkcja ta przyda się tym, którzy cenią sobie najpełniejszy i najbardziej niezawodny dźwięk.

- Formaty bez kompresji (nieskompresowane). Odbiornik obsługuje nieskompresowane formaty audio. Większość z tych standardów jest profesjonalna, zapewniają bardzo wysoką jakość i wierność dźwięku, ale zajmują dużo miejsca. Przykładami formatów nieskompresowanych są DSD i DXD.

- RS-232. Znany również jako port COM. Złącze serwisowe do sterowania odbiornikiem audio, służące do podłączenia urządzenia do komputera lub specjalistycznego sprzętu. Takie sterowanie może dać więcej możliwości niż przy użyciu standardowej centrali czy pilota.

- Obsługa I2S. Obecność w odbiorniku wejścia i/lub wyjścia dla cyfrowego sygnału audio w formacie I2S. Ten format jest przeznaczony przede wszystkim do transmisji sygnału w urządzeniach audio, ale czasami jest również używany do komunikacji między urządzeniami; to ostatnie jest dorozumiane w tym przypadku. Interfejs I2S nie posiada standardowego złącza, może korzystać z portów różnego typu - w szczeg...ólności BNC, RJ-45 (LAN) a nawet HDMI. W każdym razie przeznaczenie tego złącza jest podobny do koncentrycznego S / P-DIF (patrz „Wejścia”, „Wyjścia”); jednocześnie standard I2S z jednej strony zapewnia wyższą jakość i odporność na zakłócenia, z drugiej jest mniej powszechny i znacząco wpływa na koszt urządzeń.

- Wiele stref. Możliwość jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł do systemów akustycznych zlokalizowanych w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie nadawać muzykę z gramofonu do jednego pokoju i program radiowy do drugiego. Innym przykładem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi typami pomieszczeń (na przykład sala do tenisa stołowego, kolejka i kawiarnia).

- Połączenie bezpośrednie (By-pass / Bezpośrednie). Możliwość doprowadzenia sygnału audio dochodzącego do wejścia odbiornika audio bezpośrednio do stopni wzmocnienia, z pominięciem wszelkich dodatkowych elementów sterujących (ton, balans itp.). Bezpośrednie połączenie nie tylko minimalizuje zniekształcenia w przetworzonym sygnale, ale również zapewnia dźwięk jak najbardziej zbliżony do oryginału, co pozwala wymagającym słuchaczom docenić umiejętności realizatorów dźwięku. Do takiego połączenia można użyć albo oddzielnego zestawu złączy głównych (patrz "Wejścia"), jak również konwencjonalnego interfejsu liniowego przełączanego w tryb By-Pass / Direct przez specjalny regulator.

- Sterowanie ze smartfona. Możliwość sterowania odbiornikiem ze smartfona, tabletu lub innego gadżetu za pomocą specjalnej aplikacji. W takim przypadku połączenie odbywa się zwykle przez Wi-Fi lub Bluetooth, a konkretne cechy i możliwości takiego sterowania mogą być różne w zależności od modelu. Jednak aplikacja jest często wygodniejsza i bardziej intuicyjna niż korzystanie z panelu sterowania czy nawet tradycyjnego pilota; dostęp do niektórych funkcji amplitunera można uzyskać tylko za pomocą smartfona.

- Asystent głosowy. Możliwość sterowania odbiornikiem za pomocą jednego lub drugiego asystenta głosowego. Warto zauważyć, że ta technika nie przewiduje własnych asystentów głosowych, a mówimy o kompatybilności z urządzeniami zewnętrznymi, które posiadają tę funkcję (np. ze smartfonem lub tabletem). Najpopularniejszymi asystentami głosowymi w dzisiejszych czasach są Google Assistant, Apple Siri i Amazon Alexa.

- Podłączenie iPoda / iPhone'a. Rozszerzone możliwości pracy z urządzeniami przenośnymi firmy Apple - przede wszystkim iPhone i iPod touch, często także iPad. Konkretny zestaw takich cech może być różny, w każdym przypadku należy to wyjaśniać osobno. Tak więc w niektórych modelach gadżet „jabłkowy” można podłączyć za pomocą stacji dokującej lub specjalnego kabla i wykorzystać jako źródło sygnału, kontrolując odtwarzanie z pilota lub panelu odbiornika i jednocześnie ładując gadżet. W innych urządzeniach połączenie odbywa się przez Wi-Fi lub Bluetooth, natomiast iPhone/iPod może pracować nie tylko jako źródło sygnału, ale także jako pilot (patrz „Sterowanie ze smartfona”). Mogą być dostępne inne dodatkowe funkcje, takie jak synchronizacja bibliotek multimediów między odbiornikiem a urządzeniem Apple.

- mini jack (3,5 mm). Standardowa wtyczka szeroko stosowana w nowoczesnej technologii audio i innej elektronice, głównie przenośnej. Technicznie wejście mini-Jack może służyć do różnych rodzajów sygnału, jednak w praktyce w odbiornikach audio pełni ono najczęściej rolę interfejsu liniowego i służy głównie do podłączenia wspomnianego sprzętu przenośnego - np. odtwarzaczy audio .

- Wejście do wzmacniacza (Main). Wejście przeznaczone do podłączenia zewnętrznego źródła bezpośrednio do wzmacniacza mocy (w rzeczywistości w trybie By-pass / Direct, patrz „Komunikacja”). W różnych modelach wejścia główne mogą różnić się rodzajem interfejsu, najczęściej używany jest RCA („tulipan”) lub XLR. Pierwsza opcja jest niezwykle rozpowszechniona we współczesnym sprzęcie audio high-end ze względu na niski koszt, prostotę i dobrą jakość połączenia, jednak pod względem czystości sygnału i odporności na zakłócenia (zwłaszcza przy pracy z długimi przewodami) wciąż przegrywa z XLR . Warto również zauważyć, że złącza tulipanowe mogą być również wykorzystane do wejścia linii głównej - patrz RCA; Nie myl tego wejścia z Main (zwłaszcza, że mogą różnić się parametrami technicznymi - na przykład impedancją wejściową).

- Słuchawka. Dedykowane wejście do podłączenia gramofonów; często ma przyrostek wskazujący rodzaj kompatybilnej wkładki, np. „Phono MM”...lub „Phono MM/MC”. Osobliwością „winyla” jest to, że dźwięk dochodzący z przetwornika musi przejść przez przedwzmacniacz gramofonowy. Właściwie obecność wejścia Phono oznacza po prostu, że amplituner jest wyposażony we wbudowany przedwzmacniacz gramofonowy i można do niego bezpośrednio podłączyć „gramofon”, bez dodatkowego osprzętu.

- XLR (zbalansowany). Wejście liniowe audio za pomocą zbalansowanego złącza XLR - charakterystyczne okrągłe 3-pinowe złącze; jedno wejście składa się z pary takich złączy, dla lewego i prawego kanału stereo. Osobliwością zbalansowanego połączenia jest to, że sam kabel XLR tłumi dochodzące do niego szumy zewnętrzne; a złącze zapewnia ciasny kontakt i jest często uzupełniane o element ustalający zapewniający niezawodność. Wszystko to pozwala na uzyskanie wysokiej jakości połączeń i maksymalnej czystości dźwięku, nawet przy użyciu długich przewodów. Jednak takie wejścia są rzadko spotykane - wynika to nie tyle z ich wad, co z faktu, że odbiorniki audio rzadko są wykorzystywane jako odbiorniki liniowo zbalansowanego sygnału audio.

- Koncentryczne S / P-DIF. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF, który wykorzystuje elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”) do połączenia. Taki kabel, w przeciwieństwie do kabla optycznego (patrz niżej), jest w pewnym stopniu podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak jest bardziej niezawodny i nie wymaga szczególnej ostrożności w obsłudze. A przepustowość połączenia wystarcza do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1. Zauważ, że chociaż złącza są identyczne, koncentryczny interfejs cyfrowy nie jest kompatybilny z analogowym RCA (patrz poniżej); a nawet kable do S / P-DIF zaleca się stosowanie specjalistycznych.

- Optyczne. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF wykorzystującego połączenie światłowodowe TOSLINK. Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego (patrz wyżej), ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z kolei kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – np. przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może go uszkodzić.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Interfejs używany przede wszystkim w profesjonalnym sprzęcie audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej jest realizowany przez XLR. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego złącza i zasady połączenia zbalansowanego, zobacz „XLR (zbalansowane”), ale nie myl tych dwóch interfejsów: AES/EBU pracuje z sygnałem cyfrowym przesyłanym pojedynczym kablem, niezależnie od liczby kanałów.

- Kompozyt (wideo). Wejście do podłączenia kompozytowego sygnału wideo. Wykorzystuje to samo złącze RCA, co wiele wejść audio, ale najczęściej jest podświetlone na żółto. Sygnał przesyłany jest w formacie analogowym, pojedynczym kablem, co upraszcza połączenie, ale ogranicza przepustowość; z tego powodu ten standard nie nadaje się do pracy z HD. Niemniej jednak jest dość popularny w nowoczesnej technologii wideo, można go również spotkać w starszych urządzeniach (takich jak magnetowidy VHS). Należy pamiętać, że we współczesnych odbiornikach audio nie ma kompozytowych wejść audio – ich rolę pełnią standardowe wejścia liniowe RCA (patrz niżej).

- BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koncentrycznego. Teoretycznie może być używany do różnych celów, ale w praktyce najczęściej używany jest podobnie do koncentrycznego S/P-DIF, do cyfrowego analogowego sygnału audio. Złącza BNC są bezpieczniejsze w połączeniu dzięki zamkowi bagnetowemu; istnieje również wersja gwintowana.

- Cyngiel. Wejście serwisowe umożliwiające jednoczesne włączanie i wyłączanie odbiornika z innymi komponentami systemu audio. To wejście jest połączone z wyjściem wyzwalającym urządzenia sterującego (na przykład wzmacniacza), a gdy to urządzenie jest włączane i wyłączane, sygnał sterujący jest wysyłany do odbiornika. Eliminuje to potrzebę oddzielnego kontrolowania przez użytkownika aktywacji każdego urządzenia.

- Wejście sterujące (IR). Złącze do zewnętrznego odbiornika pilota na podczerwień. Taki odbiornik może być przydatny w przypadkach, gdy sygnał z pilota nie dociera do wbudowanego czujnika podczerwieni odbiornika. Zwróć uwagę, że rolę czujnika zewnętrznego mogą pełnić inne elementy systemu, które są kompatybilne z pilotem i posiadają wyjścia sterujące IR - na przykład odtwarzacze lub tunery.

Ilość wejść liniowych w konstrukcji odbiornika audio wykorzystującego interfejs RCA - charakterystyczne złącza typu „tulipan”. Ten interfejs umożliwia, przy połączeniu analogowym, przesyłanie tylko jednego kanału dźwięku na złącze, a odbiorniki audio tradycyjnie pracują z dźwiękiem stereo. Dlatego zwyczajowo uważa się parę dwóch złączy RCA za jedno wyjście (jedno dla lewego i prawego kanału), a całkowitą liczbę oblicza się parami, a nie pojedynczymi gniazdami.

Po podłączeniu do wejścia liniowego sygnał przechodzi przez wszystkie etapy przetwarzania przewidziane w urządzeniu - na przykład regulację balansu lub częstotliwości (patrz "Regulacje"). Tym różni się to wejście od Main (patrz „Wejścia”). Liczba złączy zależy od tego, ile źródeł sygnału może być jednocześnie podłączonych do odbiornika audio. W związku z tym warto wybrać model na podstawie liczby wejść, biorąc pod uwagę przewidywaną liczbę takich źródeł: w końcu łatwiej je wszystkie połączyć i wybrać przez pilota lub centralę, niż męczyć się z ponownym podłączeniem za każdym razem. Jeśli chodzi o konkretną liczbę wejść RCA to najczęściej nie przekracza ona trzech, jednak zdarzają się wyjątki.

Wyjścia przewidziane w konstrukcji urządzenia. Zwróć uwagę, że w przypadku odbiorników (patrz „Typ”) obecność wyjść dla akustyki pasywnej jest z definicji obowiązkowa, a odtwarzacze, wręcz przeciwnie, nie mają takich wyjść. Dlatego obecność / brak takich złączy nie jest wskazywana osobno.

- Przedwzmacniacz (przedwzmacniacz). Przedwzmacniacz to jednostka elektroniczna zaprojektowana do wzmacniania sygnału audio do poziomu liniowego. W związku z tym wyjścia tego typu są w rzeczywistości wyjściami liniowymi do przesyłania dźwięku do zewnętrznego wzmacniacza mocy, aktywnej akustyki itp. W przypadku odtwarzaczy (patrz „Typ”) są to główne analogowe wyjścia audio, a w odbiornikach można użyć wyjść przedwzmacniacza w tym do podłączenia sprzętu pracującego równolegle z głośnikami pasywnymi, co daje dodatkowe możliwości rozbudowy systemu audio. Najczęściej interfejs ten wykorzystuje sparowane złącza RCA (cinch), po jednym dla każdego kanału dźwięku stereo; rzadziej - zbalansowane XLR, również sparowane, więcej szczegółów w dziale „Wejścia”.

- Do subwoofera. Oddzielne wyjście do podłączenia subwoofera - specjalistycznego głośnika przeznaczonego do niskich częstotliwości. Zwykle używa interfejsu RCA (cinch), ale mogą istnieć inne opcje. W każdym razie sygnał trafia na to wyjście ze zwrotnicy, która „obcina” średnie i wysokie częstotliwości, pozostawiając bas, z którym pracuje głośnik. Upraszcza to poł...ączenie i eliminuje potrzebę szukania zewnętrznego sprzętu do normalnej pracy subwoofera - na przykład tej samej zwrotnicy (chociaż zewnętrzny wzmacniacz może być potrzebny do pasywnych subwooferów).

- Koncentryczne S / P-DIF. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF, który wykorzystuje elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”) do połączenia. Taki kabel, w przeciwieństwie do kabla optycznego, jest w pewnym stopniu podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak jest bardziej niezawodny i nie wymaga szczególnej ostrożności w obsłudze. A przepustowość połączenia wystarcza do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1. Zauważ, że chociaż złącza są identyczne, koncentryczny interfejs cyfrowy nie jest kompatybilny z analogowym RCA; a nawet kable do S / P-DIF zaleca się stosowanie specjalistycznych.

- Optyczne. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF wykorzystującego połączenie światłowodowe TOSLINK. Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego, ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z kolei kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – np. przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może go uszkodzić.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Interfejs używany przede wszystkim w profesjonalnym sprzęcie audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej jest realizowany przez XLR. Więcej informacji na temat tego złącza i zasady połączenia zbalansowanego można znaleźć w rozdziale „Wejścia – XLR (zbalansowane”), ale nie należy mylić tych dwóch interfejsów: AES/EBU pracuje z sygnałem cyfrowym przesyłanym jednym przewodem, niezależnie od liczby kanałów .

- Kompozyt (wideo). To wyjście jest zwykle dostępne w modelach wyposażonych w wejście wideo o tym samym standardzie. Ogólne informacje o złączach kompozytowych, patrz Wejścia. Tutaj zwracamy uwagę, że rolę kompozytowych wyjść audio w tym przypadku pełnią wyjścia główne amplitunera, do którego podłączona jest głośniki - innymi słowy dźwięk towarzyszący wideo jest wyprowadzany bezpośrednio do standardowych głośników systemu audio. .

- BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koncentrycznego. Teoretycznie może być używany do różnych celów, ale w praktyce najczęściej jest używany podobnie do koncentrycznego S/PDIF (patrz odpowiedni punkt) dla cyfrowego analogowego sygnału audio. Złącza BNC są bezpieczniejsze w połączeniu dzięki zamkowi bagnetowemu; istnieje również wersja gwintowana.

- Cyngiel. Wyjście wyzwalacza służy do automatycznego włączania innych komponentów systemu audio podłączonych do amplitunera. Po włączeniu samego odbiornika na to wyjście wysyłany jest sygnał sterujący, który „budzi” podłączone urządzenie (np. wzmacniacz) i oszczędza przed koniecznością ręcznego włączania. Oczywiście, aby skorzystać z tej funkcji, urządzenie zewnętrzne musi być wyposażone w wejście wyzwalające.

- Wyjście sterujące (IR). Wyjście sterujące umożliwia wykorzystanie wbudowanego odbiornika IR odbiornika do sterowania z pilota innymi elementami systemu audio - np. wzmacniaczem w innym pomieszczeniu, poza zasięgiem pilota. Przy takim schemacie pracy odbiornik audio faktycznie pełni rolę czujnika zdalnego, odbierającego polecenia i przesyłającego je przez wyjście sterujące do innego urządzenia. Należy zauważyć, że sama obecność takich wejść i wyjść nie gwarantuje kompatybilności różnych urządzeń, zwłaszcza jeśli są produkowane przez różnych producentów; szczegóły udostępniania powinny być wyjaśnione w oficjalnej dokumentacji.

Moc pobierana przez odbiornik audio podczas normalnej pracy. Zwróć uwagę, że parametr ten może być wskazywany na różne sposoby: na przykład niektórzy producenci mierzą go, gdy wzmacniacz pracuje z pełną mocą, inni przy 80% lub 50% mocy. Ponadto pobór prądu przez nowoczesne odbiorniki nie jest zwykle tak duży, aby poważnie obciążać system zasilający. Dlatego informacja o poborze prądu pełni zwykle rolę pomocniczą.