Porównanie Roland JD-Xi vs Roland GAIA SH-01

Rozmiar klawiszy syntezatora to przede wszystkim szerokość.

- Pełnowymiarowe. Klawisze mają standardowy rozmiar, taki sam jak klawiatura fortepianu. Te klawiatury są przeznaczone dla dorosłych i są używane w prawie wszystkich syntezatorach innych niż dziecięce.

- Mały. Klawisze mają mniejszą szerokość w porównaniu do standardowych (a często także ich wysokość). Praktycznie nie są używane w syntezatorach „dorosłych”, ale są praktycznie obowiązkowe w modelach dziecięcych (patrz „Typ”). Na pełnowymiarowej klawiaturze niektóre funkcje nie są dostępne dla dziecka (na przykład akordy z odległymi dźwiękami), a małe klawisze przeznaczone do ręki dziecka mogą pomóc w sytuacji.

- Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.

- Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .

- ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).

Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.

Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.

Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.

Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba miejsc w pamięci dla tonów użytkownika przewidzianych w syntezatorze.

Ogólne informacje o brzmieniach można znaleźć w części „Zintegrowane brzmienia” powyżej. Barwy użytkownika to ustawienia dźwięku, które nie były pierwotnie zapisane w pamięci syntezatora i są tworzone przez użytkownika zgodnie z jego preferencjami. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy wbudowany zestaw barw nie zawiera niezbędnych opcji. Jednak możliwości głosów użytkownika mogą się różnić w zależności od modelu. Czyli jeden instrument pozwala tylko na edycję i uzupełnianie istniejących tembrów (na przykład dodanie efektu „wah-wah” do gitary basowej i zapisanie takiej wiązki jako ustawienia użytkownika), inny umożliwia niemal ustawienie parametrów dźwięku ręcznie, a trzecia pozwala nawet ładować barwy przez USB (patrz niżej).

Im więcej barw użytkownika w syntezatorze, tym bardziej osobiste „instrumenty” można zarejestrować w jego pamięci.

Obecność funkcji transpozycji w konstrukcji syntezatora.

Transpozycja to tłumaczenie melodii na inną tonację - w tym celu każda nuta jest podnoszona lub obniżana o określoną liczbę półtonów. Funkcja ta pozwala nie uczyć się ponownie partii po przełączeniu na inny klawisz - po prostu dostosuj syntezator i graj na znanych klawiszach. Ponadto transpozycja może być przydatna na przykład do miksowania partii pierwotnie granych w różnych tonacjach, do tłumaczenia automatycznego akompaniamentu na tonację wygodniejszą do grania głównej części lub śpiewania itp.

Obecność kontrolera modulacji w konstrukcji syntezatora.

Funkcja ta pozwala nadać dźwiękowi efekt wibracji, „drżenia” - gdy nuta brzmi nie ze stałą głośnością, ale nierównomiernie, z naprzemiennymi szczytami i spadkami głośności. Efekt ten ożywia dźwięk, sprawia, że wygląda on jak granie na prawdziwym instrumencie, a także jest często wykorzystywany jako technika artystyczna.

W bardzo uproszczony sposób vocoder można opisać jako urządzenie, które pozwala połączyć brzmienie głosu z brzmieniem innego instrumentu. Mówiąc bardziej szczegółowo, wokoder pozwala przenieść właściwości głosu na sygnał o innej barwie; w tym przypadku głos pełni rolę modulatora, a druga barwa pełni rolę nośnika. Dzięki temu możliwe jest osiągnięcie różnych ciekawych efektów: nadanie żywemu głosowi intonacji „robota”, stworzenie efektu „mówiącego” instrumentu (gitara, fortepian itp.), uzupełnienie własnego głos z syntetyzowanym „refrenem” itp. Technicznie, zamiast głosu, jako sygnał bazowy może być użyty nawet inny instrument - na przykład można połączyć perkusję z gitarą lub pianino z trąbką. Jednak w praktyce to głos dochodzący z zewnętrznego mikrofonu jest najczęściej używany jako modulator (choć konkretna funkcjonalność tego modułu nie zaszkodzi wyjaśnić osobno).

- mini jack (3,5 mm). Wejście liniowe audio analogowe za pomocą mini-jack 3,5 mm. Samo wejście liniowe służy do podłączenia zewnętrznego analogowego sygnału audio do syntezatora – na przykład z karty dźwiękowej komputera. Zastosowanie takiego połączenia może być różne: granie akompaniamentu przez wbudowane głośniki instrumentu, przełączanie sygnału na zewnętrzny wzmacniacz z „mieszaniem” do niego dźwięku samego syntezatora itp. Konkretnie, mini-jack 3,5 mm jest niewielkich rozmiarów, jest popularny głównie w urządzeniach przenośnych i niedrogich urządzeniach stacjonarnych – „poważny” sprzęt audio jest zwykle wyposażony w bardziej niezawodne złącza, takie jak Jack (patrz niżej). W konsekwencji wejście z tego typu złączem jest typowe głównie dla syntezatorów klasy podstawowej.

- Jack (6,35 mm). Analogowe wejście audio o poziomie liniowym za pomocą gniazda 6,35 mm. Pod względem przeznaczenia takie wejście jest całkowicie podobne do opisanego powyżej z mini-jackiem 3,5 mm, jednak złącze Jack jest większe, zapewnia bardziej niezawodne i wysokiej jakości połączenie i jest uważane za bardziej odpowiednie dla stacjonarnego sprzętu audio , zwłaszcza te z wyższej półki. Dlatego w syntezatorach poziomu średniozaawansowanego i zaawansowanego z reguły stosuje się ten typ wejścia liniowego. Jednocześnie zauważamy, że wtyk 3,5 mm można podłączyć do gniazda 6,35 mm za pomocą prostego adaptera.

- Cyfrowy. Wejście do podłączenia do cyfrowego syntezatora audio. Jest podobny...w przeznaczeniu do interfejsów liniowych opisanych powyżej, różni się jednak zarówno formatem sygnału, jak i rodzajem złącza – najczęściej jest to interfejs koncentryczny S/P-DIF wykorzystujący złącze RCA, chociaż możliwe są również inne opcje . Wyjścia cyfrowe są dość popularne w profesjonalnym sprzęcie audio, a także w urządzeniach domowych takich jak komputery, a nawet telewizory, więc takie wejście może nie być zbyteczne.

- MIDI. Pierwotnie MIDI był cyfrowym formatem sygnału używanym w elektronicznych instrumentach muzycznych. Każdy klawisz naciśnięty na syntezatorze dostarcza właśnie taki sygnał: zawiera dane o czasie trwania, sile i szybkości naciśnięcia, a także numer nuty, a na podstawie sygnału sterującego (zdarzenie MIDI) „wypełnienie” syntezatora generuje żądany dźwięk. W związku z tym wejście MIDI umożliwia syntezatorowi odbieranie zdarzeń MIDI z zewnętrznych elektronicznych urządzeń muzycznych – innych syntezatorów, kontrolerów MIDI itp. Takie połączenie może być przydatne, na przykład, jeśli wymagany ton nie jest dostępny w zewnętrznym instrumencie; ponadto wiele syntezatorów jest w stanie rejestrować odebrane sygnały MIDI. W niektórych przypadkach może się przydać możliwość przełączenia takiego sygnału przez MIDI thru (patrz „Wyjścia”).

- USB (typ A). Klasyczne złącze USB, które pozwala na podłączenie do syntezatora różnych urządzeń zewnętrznych - przede wszystkim pendrive'ów i innych urządzeń pamięci masowej, inne peryferia są rzadko obsługiwane. Możliwości dostępne podczas pracy z pendrivem zależą od ogólnej funkcjonalności syntezatora i mogą być różne w różnych modelach. Tak więc niektóre instrumenty są w stanie odtwarzać muzykę z takiego medium, które pełni rolę akompaniamentu w głównej części - może to być wygodniejsze niż używanie akompaniamentu automatycznego. Inne są w stanie nagrywać muzykę na dysk flash USB. Może również istnieć możliwość aktualizacji zestawu głosów i/lub stylów akompaniamentu automatycznego (patrz wyżej), aktualizacji oprogramowania układowego itp.

- Czytnik kart. Gniazdo do odczytu kart pamięci, najczęściej SD: to uniwersalny format szeroko stosowany w wielu rodzajach nowoczesnej elektroniki. Podobnie jak pendrive (patrz wyżej), czytnik kart może być używany do różnych celów - najczęściej do odtwarzania muzyki lub nagrywania muzyki, ale są też inne opcje (ładowanie dodatkowych barw, aktualizacja oprogramowania itp.).