Porównanie Kurzweil KP110 vs Casio CTK-4400

Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.

Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.

Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.

Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba miejsc w pamięci dla tonów użytkownika przewidzianych w syntezatorze.

Ogólne informacje o brzmieniach można znaleźć w części „Zintegrowane brzmienia” powyżej. Barwy użytkownika to ustawienia dźwięku, które nie były pierwotnie zapisane w pamięci syntezatora i są tworzone przez użytkownika zgodnie z jego preferencjami. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy wbudowany zestaw barw nie zawiera niezbędnych opcji. Jednak możliwości głosów użytkownika mogą się różnić w zależności od modelu. Czyli jeden instrument pozwala tylko na edycję i uzupełnianie istniejących tembrów (na przykład dodanie efektu „wah-wah” do gitary basowej i zapisanie takiej wiązki jako ustawienia użytkownika), inny umożliwia niemal ustawienie parametrów dźwięku ręcznie, a trzecia pozwala nawet ładować barwy przez USB (patrz niżej).

Im więcej barw użytkownika w syntezatorze, tym bardziej osobiste „instrumenty” można zarejestrować w jego pamięci.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu użytkownika obsługiwanych przez syntezator, innymi słowy liczba dodatkowych stylów, które mogą być przechowywane w pamięci oprócz stylów wbudowanych. Zwróć uwagę, że style mogą mieć różne objętości (w zależności od liczby użytych nut), więc parametr ten często okazuje się niedokładny, a jedynie średnio przybliżony.

Nowoczesne syntezatory mogą mieć dość obszerny zestaw wbudowanych stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej), jednak nawet najbogatszy zestaw może nie zawierać pożądanej melodii. W związku z tym wiele modeli pozwala uzupełnić standardową listę o niestandardowe melodie. Same metody dodawania mogą być różne: w niektórych modelach melodie te trzeba pobrać z nośników zewnętrznych, w innych można je nawet skomponować ręcznie. Niemniej jednak obecność stylów użytkownika pozwala rozszerzyć zakres melodii automatycznego akompaniamentu, co więcej, na życzenie samego użytkownika.

Obecność trybu uczenia się w projektowaniu syntezatora.

Przeznaczenie tej funkcji wynika z nazwy. Najczęściej opiera się na następującej zasadzie: sam syntezator podpowiada uczniowi, które klawisze nacisnąć, wyświetlając klawiaturę na wyświetlaczu lub podświetlając potrzebne klawisze za pomocą podświetlenia (jeśli jest dostępne, patrz wyżej). Oczywiście na różnych poziomach nauki format takich podpowiedzi też będzie inny: np. na samym początku syntezator podświetla potrzebne nuty tak długo, jak są wciśnięte, a na końcowym etapie podświetla je na tempo, w jakim ma być grana melodia, i ocenia dokładność naciśnięcia przez ucznia klawiszy na żądanych klawiszach. Są też inne osobliwości i niuanse nauczania - na przykład tryb oddzielnej nauki partii dla lewej i prawej ręki, kiedy sam instrument gra jedną partię i mówi uczniowi, jak grać drugą. Ponadto funkcja metronomu jest prawie obowiązkowa dla syntezatora z tym trybem (patrz poniżej).

Niezależnie od konkretnej funkcjonalności, tryb ten będzie bardzo przydatny dla tych, którzy dopiero rozwijają umiejętności gry na instrumencie klawiszowym.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Wsparcie syntezatora dla funkcji próbkowania.

Sample to krótkie urywki dźwiękowe używane w tworzeniu utworów muzycznych. Taki fragment może zawierać prawie każdy dźwięk - od nuty na instrumencie muzycznym lub fragmentu partii bębna po sygnał syreny, ćwierkanie ptaków, dźwięk mechanizmu itp. W szczególności funkcja próbkowania zakłada możliwość użycia syntezatora do nagrywania próbek do dalszego wykorzystania. Nagrywanie może odbywać się zarówno przez wbudowany mikrofon, jak i przez wejście audio (z zewnętrznego mikrofonu lub innego urządzenia audio). Jednocześnie wiele syntezatorów z tą funkcją jest w stanie nie tylko zapisywać dźwięk „takim, jaki jest”, ale także przepuszczać przychodzący sygnał przez obwody przetwarzające, dodając do niego różne efekty – echo, „wah-wah”. ", metaliczny kolor dźwięku itp. Próbki z reguły można "podpiąć" do poszczególnych klawiszy syntezatora i odtwarzać w czasie rzeczywistym. Możliwe są inne funkcje, w zależności od poziomu instrumentu.

Obsługa syntezatora dla funkcji przesunięcia oktawowego.

Funkcja ta umożliwia przesunięcie dźwięku instrumentu o jedną lub kilka oktaw w górę lub w dół – na przykład tak, aby dźwięki drugiej oktawy brzmiały na klawiszach pierwszej oktawy lub odwrotnie. Funkcja ta może być wykorzystywana zarówno dla wygody, jak i dla bardziej praktycznych celów - pozwala na granie bardzo niskich i bardzo wysokich dźwięków, które początkowo nie są objęte zasięgiem klawiatury. Jest to szczególnie przydatne w przypadku krótkich 49- lub 61-klawiszowych syntezatorów, które początkowo nie obejmują pełnego zakresu fortepianu.