Porównanie Casio CT-X700 vs Casio LK-120

Możliwość zmiany czułości mechaniki aktywnej (patrz wyżej) w syntezatorze.

Funkcja ta umożliwia dostosowanie intensywności reakcji klawisza po naciśnięciu. Mówiąc najprościej, im wyższa czułość, tym głośniejszy i ostrzejszy dźwięk przy tej samej sile nacisku. Pozwala to na zmianę charakterystyki brzmienia instrumentu.

Również syntezatory z tą funkcją często dają możliwość całkowitego wyłączenia dynamicznej mechaniki i grania na „pasywnej” klawiaturze. Może to być przydatne, gdy niektóre głosy, takie jak klawesyn lub organy, brzmią realistycznie.

- Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.

- Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .

- ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).

Obecność podświetlenie w konstrukcji klawiatury.

Z reguły w tym przypadku chodzi o podświetlenie każdego pojedynczego klawisza. Funkcja ta nie jest szczególnie ważna przy zwykłym muzykowaniu, ale może być bardzo istotna podczas nauczania: instrument może podświetlać klawisze, które należy w danej chwili nacisnąć, ułatwiając uczniowi zadanie. Właściwie obecność podświetlenie jest najczęściej tylko oznaką obecności trybu uczenia się w instrumencie (patrz niżej), choć nie każdy „treningowy” syntezator ma tę funkcję.

Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.

Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.

Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.

Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu użytkownika obsługiwanych przez syntezator, innymi słowy liczba dodatkowych stylów, które mogą być przechowywane w pamięci oprócz stylów wbudowanych. Zwróć uwagę, że style mogą mieć różne objętości (w zależności od liczby użytych nut), więc parametr ten często okazuje się niedokładny, a jedynie średnio przybliżony.

Nowoczesne syntezatory mogą mieć dość obszerny zestaw wbudowanych stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej), jednak nawet najbogatszy zestaw może nie zawierać pożądanej melodii. W związku z tym wiele modeli pozwala uzupełnić standardową listę o niestandardowe melodie. Same metody dodawania mogą być różne: w niektórych modelach melodie te trzeba pobrać z nośników zewnętrznych, w innych można je nawet skomponować ręcznie. Niemniej jednak obecność stylów użytkownika pozwala rozszerzyć zakres melodii automatycznego akompaniamentu, co więcej, na życzenie samego użytkownika.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Obecność wbudowanego metronomu w konstrukcji syntezatora.

Metronom to urządzenie, które emituje ostre sygnały dźwiękowe (uderzenia) w określonych krótkich odstępach czasu określonych przez użytkownika. W muzyce takie urządzenie służy przede wszystkim do utrzymania określonego tempa. Metronom może być przydatny zarówno dla początkującego muzyka, do rozwijania poczucia rytmu, jak i dla profesjonalisty - na przykład podczas nauki nowej melodii, zwłaszcza jeśli musisz grać bez akompaniamentu i będziesz musiał sam utrzymać rytm . Ponadto dźwięk metronomu można wykorzystać jako efekt w kompozycjach muzycznych.