Porównanie Yamaha PSR-S770 vs Yamaha MOXF6

- Syntezator. W tym przypadku mamy na myśli klasyczne syntezatory cyfrowe - klawiszowe instrumenty muzyczne zdolne do odtwarzania dźwięku różnych instrumentów i efektów dźwiękowych. Funkcjonalność takich modeli może być bardzo zróżnicowana - od niedrogich urządzeń o minimalnej funkcjonalności po zaawansowane instrumenty odpowiednie nawet dla profesjonalnych muzyków.

- Stacja robocza. Wysokiej klasy profesjonalne syntezatory, które mogą pełnić rolę nie tylko instrumentu muzycznego, ale także konsoli do nagrywania i miksowania dźwięku. W związku z tym sekwencer jest obowiązkową cechą takich instrumentów (patrz niżej). Ponadto stacje robocze wyróżniają się zaawansowanym wyposażeniem odpowiadającym klasie: wśród takich instrumentów są modele z pełnowymiarowymi klawiaturami młotkowymi (patrz „Mechanika”) z 88 klawiszami, użytkownik ma do dyspozycji mnóstwo regulacji i złączy , a jakość dźwięku i niezawodność w niedrogich modelach okazuje się dobra, w zaawansowanych - prawie idealna. To prawda, syntezatory tego typu są bardzo drogie, dlatego wraz z rozbudowanymi możliwościami są niezastąpionymi pomocnikami dla kompozytorów, realizatorów dźwięku i innych specjalistów zajmujących się zarówno wykonywaniem, jak i nagrywaniem muzyki.

- Syntezator dla dzieci. Możliwości takich instrumentów na ogół wynikają z nazwy – to syntezatory przeznaczone dla dzieci. Zewnętrznie takie modele różnią się od „dorosł...ych” przede wszystkim niewielką liczbą kluczy (do 49, często mniej) i rozmiarem samych kluczy, zmniejszonych dla dłoni dziecka. Ponadto wydajność i funkcjonalność syntezatorów dziecięcych są również najczęściej skromniejsze: na przykład polifonia (patrz poniżej) rzadko przekracza 8 głosów, a ogólna niezawodność dźwięku jest bardzo niska. Wręcz przeciwnie, możliwości uczenia się w takich instrumentach mogą być bardzo szerokie i ogólnie syntezatory dla dzieci są uważane za dobry wybór do wstępnego szkolenia.

- syntezator analogowy. Oryginalnie syntezatory analogowe to instrumenty, w których dźwięk jest generowany nie przez przetwarzanie cyfrowe, ale poprzez przejście przez rzeczywisty obwód elektryczny. Z grubsza mówiąc, w instrumencie analogowym naciśnięcie każdego klawisza zamyka własny obwód oscylacyjny, który odpowiada za określoną częstotliwość dźwięku na wyjściu (podczas gdy w klawiszu cyfrowym wydaje polecenie do obwodów sterujących, wysyłają sygnał do cyfrowego przetwornik analogowo-cyfrowy, a przetwornik cyfrowo-analogowy przetwarza ten sygnał na daną częstotliwość nutową). A z punktu widzenia użytkownika najbardziej zauważalną różnicą między syntezatorem analogowym jest brak wbudowanych tonów. Zamiast listy barw, muzyk ma do dyspozycji zestaw elementów sterujących (oscylatory, obwiednia, filtry itp.), które pozwalają mu samodzielnie ustawiać parametry dźwięku. Dzięki temu instrumenty analogowe z jednej strony są trudniejsze do opanowania, z drugiej pozwalają osiągnąć efekty niedostępne na „cyfrowym”. Ponadto samo zabarwienie dźwięku na syntezatorach analogowych jest nieco inne. Historycznie instrumenty tego typu pojawiały się przed cyfrowymi, ale dziś są to wysoce wyspecjalizowane rozwiązania przeznaczone głównie dla profesjonalnych wykonawców/kompozytorów i wykorzystywane w określonych kierunkach muzycznych.

Możliwość zmiany czułości mechaniki aktywnej (patrz wyżej) w syntezatorze.

Funkcja ta umożliwia dostosowanie intensywności reakcji klawisza po naciśnięciu. Mówiąc najprościej, im wyższa czułość, tym głośniejszy i ostrzejszy dźwięk przy tej samej sile nacisku. Pozwala to na zmianę charakterystyki brzmienia instrumentu.

Również syntezatory z tą funkcją często dają możliwość całkowitego wyłączenia aktywnej mechaniki i grania na „pasywnej” klawiaturze. Może to być przydatne, gdy niektóre głosy, takie jak klawesyn lub organy, brzmią realistycznie.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba miejsc w pamięci dla tonów użytkownika przewidzianych w syntezatorze.

Ogólne informacje o brzmieniach można znaleźć w części „Zintegrowane brzmienia” powyżej. Barwy użytkownika to ustawienia dźwięku, które nie były pierwotnie zapisane w pamięci syntezatora i są tworzone przez użytkownika zgodnie z jego preferencjami. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy wbudowany zestaw barw nie zawiera niezbędnych opcji. Jednak możliwości głosów użytkownika mogą się różnić w zależności od modelu. Czyli jeden instrument pozwala tylko na edycję i uzupełnianie istniejących tembrów (na przykład dodanie efektu „wah-wah” do gitary basowej i zapisanie takiej wiązki jako ustawienia użytkownika), inny umożliwia niemal ustawienie parametrów dźwięku ręcznie, a trzecia pozwala nawet ładować barwy przez USB (patrz niżej).

Im więcej barw użytkownika w syntezatorze, tym bardziej osobiste „instrumenty” można zarejestrować w jego pamięci.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Obecność trybu uczenia się w projektowaniu syntezatora.

Przeznaczenie tej funkcji wynika z nazwy. Najczęściej opiera się na następującej zasadzie: sam syntezator podpowiada uczniowi, które klawisze nacisnąć, wyświetlając klawiaturę na wyświetlaczu lub podświetlając potrzebne klawisze za pomocą podświetlenia (jeśli jest dostępne, patrz wyżej). Oczywiście na różnych poziomach nauki format takich podpowiedzi też będzie inny: np. na samym początku syntezator podświetla potrzebne nuty tak długo, jak są wciśnięte, a na końcowym etapie podświetla je na tempo, w jakim ma być grana melodia, i ocenia dokładność naciśnięcia przez ucznia klawiszy na żądanych klawiszach. Są też inne osobliwości i niuanse nauczania - na przykład tryb oddzielnej nauki partii dla lewej i prawej ręki, kiedy sam instrument gra jedną partię i mówi uczniowi, jak grać drugą. Ponadto funkcja metronomu jest prawie obowiązkowa dla syntezatora z tym trybem (patrz poniżej).

Niezależnie od konkretnej funkcjonalności, tryb ten będzie bardzo przydatny dla tych, którzy dopiero rozwijają umiejętności gry na instrumencie klawiszowym.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Obecność wbudowanego metronomu w konstrukcji syntezatora.

Metronom to urządzenie, które emituje ostre sygnały dźwiękowe (uderzenia) w określonych krótkich odstępach czasu określonych przez użytkownika. W muzyce takie urządzenie służy przede wszystkim do utrzymania określonego tempa. Metronom może być przydatny zarówno dla początkującego muzyka, do rozwijania poczucia rytmu, jak i dla profesjonalisty - na przykład podczas nauki nowej melodii, zwłaszcza jeśli musisz grać bez akompaniamentu i będziesz musiał sam utrzymać rytm . Ponadto dźwięk metronomu można wykorzystać jako efekt w kompozycjach muzycznych.

Obecność miksera w konstrukcji syntezatora.

Mikser w tym przypadku jest urządzeniem przeznaczonym do sterowania poszczególnymi kanałami dźwiękowymi, które składają się na brzmienie syntezatora jako całości. Lista tych kanałów obejmuje w szczególności głos główny, głos warstwowy (patrz „Nakładanie warstw”), kilka kanałów akompaniamentu automatycznego (główny, basowy, perkusyjny itp.). Jeśli istnieje mikser, muzyk może ręcznie sterować tymi kanałami - włączać i wyłączać niektóre z nich, zmieniać barwę, tempo, tonację itp. To znacznie rozszerza możliwości korzystania z syntezatora.