Porównanie Yamaha PSR-E453 vs Yamaha PSR-E433

Innymi słowy, polifonia obsługiwana przez syntezator to liczba „głosów” (generatorów tonów), które mogą na nim jednocześnie brzmieć.

Parametr ten jest często opisywany jako liczba dźwięków, które mogą być grane jednocześnie na klawiaturze. Nie jest to jednak do końca prawda, ponieważ w wielu barwach jedna nuta może aktywować kilka generatorów tonów. W rezultacie, na przykład, aby zagrać akord składający się z 3 nut w barwie z 4 generatorami tonów na nutę, wymagana jest polifonia co najmniej 3 * 4=12 głosów. Ponadto automatyczne akompaniamenty i wstępnie zdefiniowane utwory (patrz powiązane sekcje) również wykorzystują generatory brzmień, co wymaga również większej liczby głosów do efektywnej pracy z tymi funkcjami.

Minimalną wartością dla mniej lub bardziej funkcjonalnego nowoczesnego syntezatora jest polifonia na 32 głosy – i nawet wtedy taki instrument może być używany głównie do wstępnego treningu i prostych melodii. Dla bardziej solidnego zastosowania pożądane jest posiadanie co najmniej 50 - 60 głosów, a w modelach profesjonalnych (w szczególności na stacjach roboczych, w których mamy do czynienia z kilkoma ścieżkami audio naraz) są modele z polifonią na 150 generatorów dźwięku lub również.

Ogólnie rzecz biorąc, bardziej zaawansowany syntezator może mieć bardziej rozbudowaną polifonię, jednak klasę instrumentu można ocenić za pomocą tego parametru tylko w przybliżeniu – instrumenty o tej samej liczbie głosów mogą się znacznie różnić po...ziomem. Jedynym wyjątkiem od tej reguły są syntezatory dla dzieci (patrz „Rodzaj”), które obsługują do 20 głosów.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu użytkownika obsługiwanych przez syntezator, innymi słowy liczba dodatkowych stylów, które mogą być przechowywane w pamięci oprócz stylów wbudowanych. Zwróć uwagę, że style mogą mieć różne objętości (w zależności od liczby użytych nut), więc parametr ten często okazuje się niedokładny, a jedynie średnio przybliżony.

Nowoczesne syntezatory mogą mieć dość obszerny zestaw wbudowanych stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej), jednak nawet najbogatszy zestaw może nie zawierać pożądanej melodii. W związku z tym wiele modeli pozwala uzupełnić standardową listę o niestandardowe melodie. Same metody dodawania mogą być różne: w niektórych modelach melodie te trzeba pobrać z nośników zewnętrznych, w innych można je nawet skomponować ręcznie. Niemniej jednak obecność stylów użytkownika pozwala rozszerzyć zakres melodii automatycznego akompaniamentu, co więcej, na życzenie samego użytkownika.

- mini jack (3,5 mm). Wejście liniowe audio analogowe za pomocą mini-jack 3,5 mm. Samo wejście liniowe służy do podłączenia zewnętrznego analogowego sygnału audio do syntezatora – na przykład z karty dźwiękowej komputera. Zastosowanie takiego połączenia może być różne: granie akompaniamentu przez wbudowane głośniki instrumentu, przełączanie sygnału na zewnętrzny wzmacniacz z „mieszaniem” do niego dźwięku samego syntezatora itp. Konkretnie, mini-jack 3,5 mm jest niewielkich rozmiarów, jest popularny głównie w urządzeniach przenośnych i niedrogich urządzeniach stacjonarnych – „poważny” sprzęt audio jest zwykle wyposażony w bardziej niezawodne złącza, takie jak Jack (patrz niżej). W konsekwencji wejście z tego typu złączem jest typowe głównie dla syntezatorów klasy podstawowej.

- Jack (6,35 mm). Analogowe wejście audio o poziomie liniowym za pomocą gniazda 6,35 mm. Pod względem przeznaczenia takie wejście jest całkowicie podobne do opisanego powyżej z mini-jackiem 3,5 mm, jednak złącze Jack jest większe, zapewnia bardziej niezawodne i wysokiej jakości połączenie i jest uważane za bardziej odpowiednie dla stacjonarnego sprzętu audio , zwłaszcza te z wyższej półki. Dlatego w syntezatorach poziomu średniozaawansowanego i zaawansowanego z reguły stosuje się ten typ wejścia liniowego. Jednocześnie zauważamy, że wtyk 3,5 mm można podłączyć do gniazda 6,35 mm za pomocą prostego adaptera.

- Cyfrowy. Wejście do podłączenia do cyfrowego syntezatora audio. Jest podobny...w przeznaczeniu do interfejsów liniowych opisanych powyżej, różni się jednak zarówno formatem sygnału, jak i rodzajem złącza – najczęściej jest to interfejs koncentryczny S/P-DIF wykorzystujący złącze RCA, chociaż możliwe są również inne opcje . Wyjścia cyfrowe są dość popularne w profesjonalnym sprzęcie audio, a także w urządzeniach domowych takich jak komputery, a nawet telewizory, więc takie wejście może nie być zbyteczne.

- MIDI. Pierwotnie MIDI był cyfrowym formatem sygnału używanym w elektronicznych instrumentach muzycznych. Każdy klawisz naciśnięty na syntezatorze dostarcza właśnie taki sygnał: zawiera dane o czasie trwania, sile i szybkości naciśnięcia, a także numer nuty, a na podstawie sygnału sterującego (zdarzenie MIDI) „wypełnienie” syntezatora generuje żądany dźwięk. W związku z tym wejście MIDI umożliwia syntezatorowi odbieranie zdarzeń MIDI z zewnętrznych elektronicznych urządzeń muzycznych – innych syntezatorów, kontrolerów MIDI itp. Takie połączenie może być przydatne, na przykład, jeśli wymagany ton nie jest dostępny w zewnętrznym instrumencie; ponadto wiele syntezatorów jest w stanie rejestrować odebrane sygnały MIDI. W niektórych przypadkach może się przydać możliwość przełączenia takiego sygnału przez MIDI thru (patrz „Wyjścia”).

- USB (typ A). Klasyczne złącze USB, które pozwala na podłączenie do syntezatora różnych urządzeń zewnętrznych - przede wszystkim pendrive'ów i innych urządzeń pamięci masowej, inne peryferia są rzadko obsługiwane. Możliwości dostępne podczas pracy z pendrivem zależą od ogólnej funkcjonalności syntezatora i mogą być różne w różnych modelach. Tak więc niektóre instrumenty są w stanie odtwarzać muzykę z takiego medium, które pełni rolę akompaniamentu w głównej części - może to być wygodniejsze niż używanie akompaniamentu automatycznego. Inne są w stanie nagrywać muzykę na dysk flash USB. Może również istnieć możliwość aktualizacji zestawu głosów i/lub stylów akompaniamentu automatycznego (patrz wyżej), aktualizacji oprogramowania układowego itp.

- Czytnik kart. Gniazdo do odczytu kart pamięci, najczęściej SD: to uniwersalny format szeroko stosowany w wielu rodzajach nowoczesnej elektroniki. Podobnie jak pendrive (patrz wyżej), czytnik kart może być używany do różnych celów - najczęściej do odtwarzania muzyki lub nagrywania muzyki, ale są też inne opcje (ładowanie dodatkowych barw, aktualizacja oprogramowania itp.).

Dodatkowe elementy dostarczane z syntezatorem oprócz samego instrumentu.

- Stojak muzyczny. Stojak na zapis nutowy, zainstalowany w taki sposób, aby materiały na nim znajdowały się stale przed oczami muzyka. We współczesnych syntezatorach pulpit pod nuty może być wbudowany lub zdejmowany.

- Pedał. Dodatkowe sterowanie w postaci pedału, który może odpowiadać za szeroki wachlarz funkcji, w zależności od modelu syntezatora. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Pedały z możliwością podłączenia”, tutaj zauważamy, że obecność pedału w zestawie eliminuje potrzebę szukania i wybierania go osobno.

- Zasilacz. Zasilacz do podłączenia syntezatora do sieci. Dla większości nowoczesnych syntezatorów ważna jest sama umiejętność pracy z gniazdka. Dlatego brak zasilacza w zestawie oznacza, że albo jest on wykonany wewnętrznie, albo że mamy przed sobą prosty i niedrogi model (zwykle dla dzieci, patrz „Rodzaj”), przeznaczony głównie do pracy na bateriach i nie wyposażony z zasilaczem lub nie przewiduje go na wszystkich połączeniach. Zasilanie zewnętrzne jest wygodne, ponieważ można je odłączyć podczas pracy z autonomicznych źródeł zasilania, oszczędzając narzędzie przed niepotrzebnymi przewodami.

- Dysk. Dysk optyczny (CD lub DVD) z różnymi dodatkowymi materiałami syntezatorowymi. Mogą to być instrukcje i inna dokumentacja, sterowniki do podłączenia do komputera, specjalistyczne oprogramowanie do edycji muzyki na komputerze itp.

- Stojak. Włas...ny stojak do montażu syntezatora na podłodze jest zwykle składany, po rozłożeniu przypomina literę X. Przy takim stojaku muzyk nie musi szukać wolnego stolika, parapetu lub innego podobnego miejsca na postawienie instrumentu - na podłodze jest wystarczająco dużo wolnego miejsca. Stojaki pod syntezatory sprzedawane są osobno, ale zakup takiego urządzenia wraz z instrumentem jest często wygodniejszy, jeśli nie tańszy.

- Mikrofon. Mikrofon może służyć zarówno do śpiewania, jak i tworzenia sampli na podstawie dźwięków zewnętrznych. To prawda, należy zauważyć, że mikrofony są zwykle wyposażone w stosunkowo niedrogie syntezatory dla początkujących muzyków – profesjonalistom wygodniej jest samodzielnie dobrać dodatkowy sprzęt (w tym mikrofon) do własnych potrzeb i preferencji, nie zdając się na wybór producenta. W związku z tym same kompletne mikrofony mają zwykle dość skromne cechy.

Moc znamionowa wbudowanej akustyki syntezatora.

Wskaźnik ten przede wszystkim charakteryzuje głośność, z jaką mogą brzmieć wbudowane głośniki instrumentu. Jednocześnie nie zapominajmy, że w większości przypadków takie głośniki przeznaczone są raczej do użytku indywidualnego – tak, aby muzykę mógł usłyszeć sam muzyk oraz osoby znajdujące się w jego bliskim sąsiedztwie. Ta aplikacja nie wymaga dużej mocy dla normalnej słyszalności; jeśli jednak potrzebujesz głośnego dźwięku, możesz podłączyć instrument do zewnętrznego głośnika.

Dlatego warto zwrócić uwagę na moc wbudowanej akustyki, jeśli syntezator ma być używany do poważniejszych zadań niż odsłuch indywidualny, a jednocześnie nie zawsze dostępne są głośniki zewnętrzne.

Moc znamionowa pobierana przez narzędzie podczas pracy. Nowoczesne syntezatory, nawet te najpotężniejsze i najbardziej zaawansowane, jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), zużywają bardzo mało energii – do 100 W, a częściej zauważalnie mniej. Dlatego w praktyce rzadko trzeba zwracać uwagę na parametr ten, głównie w dość specyficznych sytuacjach - np. podczas pracy z autonomicznego generatora, gdy konieczne jest uwzględnienie całego obciążenia podłączonego do takiego zasilacza.