Porównanie Ibanez GRX20 vs Parksons ST170

Schemat układu przetwornika gitary elektrycznej. Litery użyte na tym schemacie wskazują typy przetworników:

- S - pojedynczy. Przetwornik jednocewkowy, który wygląda jak wąski pasek, często z liczbą „przycisków” (magnesów) odpowiadającą liczbie strun. Moduły takie zapewniają czysty i dźwięczny dźwięk, doskonale sprawdzający się w jazzie, bluesie i innych podobnych gatunkach. Z drugiej strony nasycenie dźwięku z pojedynczych cewek nie jest zbyt wysokie, są one słabo kompatybilne z przesterami i innymi podobnymi efektami, dlatego słabo nadają się do „ciężkich” stylów muzycznych. Ponadto takie przetworniki są podatne na zewnętrzne pola magnetyczne, które mogą pogorszyć dźwięk.

- H - humbucker. Rodzaj przetwornika z dwiema cewkami, pierwotnie stworzony w celu kompensacji wad pojedynczych cewek - w szczególności w celu zmniejszenia poziomu zakłóceń pochodzących od zewnętrznych zakłóceń magnetycznych. Ostatecznie jednak okazało się, że humbuckery wyraźnie różnią się barwą dźwięku: okazuje się ona mniej wyrazista, ale za to bardziej gęsta i bogata, przez co świetnie nadaje się do grania z „przeciążeniem” (przesterem, przesterem itp.). Klasyczny przetwornik tego typu posiada dwie cewki umieszczone obok siebie, dzięki czemu jest zauważalnie szerszy niż pojedyncza cewka; i humbuckery klasy Standard ogólnie wyglądają jak dwie pojedyncze cewki zainstalowane blisko siebie. Oprócz tego istnieją jedn...ak inne opcje projektowania - na przykład sprzedawca szynek, który ma cewki „na dwóch poziomach” i ma porównywalną szerokość z pojedynczą. Należy również pamiętać, że istnieją humbuckery, które można przełączyć w tryb pojedynczej cewki (więcej szczegółów można znaleźć w sekcji „Odcięcie cewki”).

Schemat odbioru opisuje ich typy, liczbę i względne położenie. W naszym katalogu stosowane jest oznaczenie typu „mostek do gryfu”: na przykład konstrukcja HSS oznacza, że gitara ma jeden humbucker przy mostku i dwie pojedyncze cewki przy gryfie.

Parametr ten przede wszystkim określa ogólną barwę brzmienia instrumentu. Zatem w powyższej wersji HSS wygeneruje dźwięk w miarę czysty i wyrazisty, a jednocześnie nieco gęstszy i niższy niż na gitarze elektrycznej czysto „single-coil”. Dostępnych jest wiele modeli wyposażonych tylko w jeden rodzaj przetworników. Co więcej, im więcej przetworników, tym z reguły głębszy i bogatszy dźwięk. Chociaż oprócz tego na dźwięk instrumentu wpływa wiele innych czynników, dlatego przy wyborze nie należy patrzeć tylko na obwód przetwornika.

Liczba regulatorów tonów przewidzianych do projektowania gitary elektrycznej.

Jeden regulator tonu odpowiada za ogólny dźwięk gitary elektrycznej; ale jeśli jest kilka takich długopisów, mogą mieć różne formaty pracy. Każde pokrętło może więc odpowiadać albo za własną przystawkę, albo za osobne pasmo częstotliwości. W drugim przypadku zestaw pokręteł pełni rolę korektora, który pozwala na regulację dźwięku poprzez zmianę głośności niskich i wysokich (czasem nawet oddzielnych średnich) częstotliwości.

W każdym razie obecność kilku regulatorów barwy rozszerza możliwości zmiany barwy dźwięku za pomocą samej gitary, bez użycia dodatkowego sprzętu.

Rodzaj przełącznika przetwornika używanego w gitarze elektrycznej.

Przełącznik ten jest odpowiedzialny za włączanie i wyłączanie poszczególnych przetworników, a także może sterować odcięciem cewki (patrz wyżej). W związku z tym producent wybiera jego typ przede wszystkim w zależności od liczby przystawek (patrz „Schemat odbioru”). Przełączniki 3-pozycyjne są więc typowe głównie dla modeli z dwoma przetwornikami - zwykle pozwalają na włączenie każdego z nich z osobna lub użycie obu naraz. 5-pozycyjne elementy sterujące są typowe dla modeli z trzema przetwornikami z korpusami Stratocaster lub superstrat (patrz „Kształt (widok)”). Należy pamiętać, że konkretne kombinacje przetworników dostępne w takich instrumentach mogą się różnić, ten punkt nie zaszkodzi wyjaśnić osobno. Najbardziej zaawansowana opcja, przełącznik 6-drożny, jest niezwykle rzadka, głównie w drogich narzędziach niestandardowych.

Odrębnym typem przełączników są regulatory balansu, które są używane głównie w gitarach basowych (patrz „Rodzaj”). Nie odpowiadają za wyłączanie poszczególnych przetworników (zwykle są ich dwa), ale za zmianę ich głośności względem siebie. Z grubsza to dwa regulatory siły głosu dla osobnych przystawek, połączone w jedną gałkę (oczywiście w takich instrumentach są dwie). W rzeczywistości regulacja balansu w tym przypadku zapewnia również płynną zmianę barwy: przetwornik w pobliżu mostka lepiej odbiera wysokie częstotliwości, przetwornik w pobliżu gryfu odpowiednio odbi...era niższe częstotliwości, a kolor dźwięku zmienia się w zależności od tego, które z nich brzmi głośniej.

Ogólny kształt korpusu gitary elektrycznej.

Jednoczęściowy korpus gitary elektrycznej można ukształtować w prawie dowolny kształt; puste korpusy nie dają takiej swobody, jednak nawet wśród nich opcje kształtów mogą być bardzo różnorodne. Istnieją jednak pewne standardowe formularze. Często te kształty są nazywane po pewnym „legendarnym” modelu gitary - na przykład „Les Paul” lub „Stratocaster” (od instrumentów o tej samej nazwie, odpowiednio od Gibsona i Fendera). Nie ma sensu opisywać każdej standardowej formy - łatwiej znaleźć ilustrację w naszym katalogu lub w Internecie.

Głównym, a często jedynym momentem, na który ma wpływ kształt korpusu, jest wygląd gitary. Również wygoda dla muzyka w pewnym stopniu zależy od tego parametru - na przykład niektóre modele pozwalają grać na siedząco, opierając instrument na nodze, dla innych ta metoda jest słabo dopasowana lub w ogóle nieodpowiednia. Ale to, czy kształt korpusu wpływa na brzmienie gitary elektrycznej, jest kwestią sporną. Zależność jednoznaczna występuje tylko w modelach semiakustycznych, ale dla ciał stałych nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie: niektórzy muzycy twierdzą, że jedne formy mają wyższość nad innymi, ale to w dużej mierze kwestia subiektywna. Ponadto inne parametry (rodzaje i liczba przetworników, konstrukcja mostka itp.) mają duży wpływ na jakość dźwięku.

Obecnie na rynku dostępne są gitary o takim kształcie korpusu: Les Paul, Superstrat, Stratocaster, Jazz Bass, Precision Bass, Telecaster, PRS Santana, Flying V, SG, jednak są też opcje całkowicie niestandardowe .

Obecność płytki ochronnej (pickguard) na korpusie gitary.

Taka nakładka znajduje się na górnym pokładzie, najczęściej jest wykonana z wytrzymałego tworzywa i wyraźnie różni się kolorem, dzięki czemu jest dobrze widoczna. Jego głównym zadaniem jest ochrona powierzchni decku przed kostkami (np. podczas gry dynamicznym uderzeniem), które mogłyby uszkodzić lakierowaną powierzchnię drewnianą. Specyficzny kształt i rozmiar podstrunnicy może się różnić, ale w każdym przypadku pokrywa ona przynajmniej powierzchnię pod strunami (patrząc na gitarę w pozycji roboczej), a czasami - pod strunami, a nawet nad nimi.

Materiał, z którego wykonany jest korpus gitary elektrycznej. W przypadku modeli z wycięciami (półakustyczne, patrz „Typ”), w tym przypadku można wziąć pod uwagę tylko materiał dolnego pokładu i powierzchni bocznych, a dane dla górnego pokładu można podać osobno (więcej szczegółów , patrz "Materiał pokrycia pokładu").

Obecnie na rynku pojawiają się kadłuby wykonane z takich drzew: czerwony, klon, agat, jesion, olcha.

Nie ma sensu rozwodzić się w szczegółach na temat każdego z materiałów występujących we współczesnych gitarach elektrycznych. Ich różnorodność jest bardzo duża, jednak w przeciwieństwie do gitar akustycznych korpus w tym przypadku nie odgrywa tak istotnej roli w kształtowaniu brzmienia, a jego materiał ma stosunkowo słaby wpływ na właściwości akustyczne instrumentu (choć co w konkretnym stopniu takiego wpływu jest kwestią kontrowersyjną). Jeśli chcesz, możesz znaleźć szczegółowe dane na temat konkretnego materiału w dedykowanych źródłach, ale w praktyce warto przyjrzeć się przede wszystkim wyglądowi instrumentu i jego półki cenowej.

Materiał, z którego wykonany jest dekiel jest dodatkową nakładką na górny deck, która pełni przede wszystkim rolę ozdobną i nadaje instrumentowi przyjemny wygląd. Nie myl takiej osłony z osłoną ochronną (patrz na ten temat powyżej). A w instrumentach półakustycznych z wydrążonym korpusem (patrz „Rodzaj”), ten punkt może wskazywać materiał górnej części, osobna osłona jako taka może nie być obecna.

Generalnie wartość tego parametru jest zbliżona do materiału korpusu (patrz wyżej) - z tą zmianą, że osłona płyty rezonansowej bezpośrednio determinuje wygląd gitary elektrycznej, a w modelach półakustycznych wpływa na dźwięk bardziej niż reszta Ciało. Jednak głównym kryterium wyboru według tego parametru mogą być estetyczne preferencje muzyka.

Progi to szczelina między nakrętką na podstrunnicy; każdy taki interwał odpowiada za własną nutę (interwał między progami to półton). W związku z tym im więcej progów, tym więcej nut można zagrać na jednej strunie. Należy jednak pamiętać, że szerokość szczelin między siodełkami zmniejsza się w miarę zbliżania się do mostka, a jeśli jest wiele progów, gra na wysokich progach może być trudna i wymaga bardzo dużej dokładności.

Najpopularniejszymi obecnie opcjami są 22 lub 24 progi, które można znaleźć w większości gitar elektrycznych wszystkich typów. W basie jest też mniej progów (20 progów i 21 progów), ponieważ odległość między siodłami na takich instrumentach jest większa, a szyjki, odpowiednio, z taką samą liczbą progów, są dłuższe niż w gitarach.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na parametr ten przede wszystkim dla profesjonalnych muzyków, którzy mają fundamentalne znaczenie dla ogromnego „pole manewru”.

Osobną kategorię reprezentują instrumenty bezprogowe, całkowicie pozbawione progów. Prawie wszystkie z nich to gitary basowe; są też gitary elektryczne bez progów, ale bardzo rzadko. W takich instrumentach palec muzyka pełni rolę nakrętki, dociskając strunę do szyi. Technika gry na gitarze bezprogowej jest zauważalnie bardziej skomplikowana: po pierwsze, do wydobycia...czystych dźwięków wymagane jest bardzo precyzyjne ułożenie palców; po drugie, ta konstrukcja zmniejsza głośność dźwięku i czas trwania wybrzmienia, a do uzyskania dźwięku o pożądanej głośności mogą być wymagane specjalne techniki gry (a w przypadku basu nawet cięższe struny). Z drugiej strony brak progów daje profesjonalnemu muzykowi szereg dodatkowych możliwości. Na przykład na podstrunnicy można wykonać bardzo płynne slajdy, bez stopniowego przejścia między nutami, a sam instrument nie jest przywiązany do standardowego 12-stopniowego strojenia, co może być bardzo przydatne w niektórych dziedzinach muzyki (eksperymentalne, orientalne itp.). Zwracamy również uwagę, że bezprogowa gitara basowa, zarówno w brzmieniu, jak i technice gry, jest bardzo zbliżona do klasycznego kontrabasu, co jest szczególnie cenione przez miłośników jazzu i innych pokrewnych stylów.

Szerokość gryfu gitary elektrycznej. Bliżej ciała szyja może się nieco rozszerzać, ale nie jest to konieczne, a kąt rozszerzenia może być inny. Dlatego za główny rozmiar uważa się szerokość w obszarze nakrętki.

Parametr ten ma podwójne znaczenie. Z jednej strony szeroka szyjka jest niewygodna dla muzyków o małych dłoniach i krótkich palcach – w takich przypadkach może być trudno dosięgnąć odległych strun. Z drugiej strony szersza szerokość oznacza większą odległość między poszczególnymi strunami, co zmniejsza prawdopodobieństwo uderzenia sąsiedniej struny w przypadku niedokładnego naciśnięcia i może ułatwić grę (zwłaszcza jeśli gitarzysta ma duże grube palce). Nie są to jednak momenty absolutne, a wygoda grania to sprawa bardzo subiektywna, zależna od wielu cech muzyka i techniki, którą posługuje się. Należy również pamiętać, że szyjki mogą mieć różne profile (patrz wyżej), a instrumenty o różnych profilach szyjki będą inaczej czuli w dłoniach, nawet przy tej samej szerokości nakrętek. Dlatego najbardziej niezawodną metodą z wyboru jest wypróbowanie prętów o różnych rozmiarach i profilach „na żywo”, aby określić najlepszą opcję i wybrać na jej podstawie.

Najmniejsza szerokość nakrętki we współczesnych gitarach elektrycznych wynosi około 39 mm. Ten rozmiar występuje głównie w gitarach basowych (patrz „Rodzaj”), które mają 4 struny i szyjkę, która wyraźnie rozszerza się w kierunku korpusu (dzięki czemu można ją zrobić dość wąską od góry, zwłaszcza że podczas...gry na basie nuty rzadko są zaciśnięty na samej szyi) ... Gitary elektryczne (w tym półakustyczne) są nieco szersze - od 41 mm, 43 - 48 mm uważa się za przeciętne, a w największych instrumentach szyjka może mieć szerokość do 55 mm (jednak takie wymiary są typowe głównie dla instrumentów z więcej niż 6 strun) ...