Porównanie Jackson JS Series Dinky JS22 vs Yamaha PAC012

Schemat układu przetwornika gitary elektrycznej. Litery użyte na tym schemacie wskazują typy przetworników:

- S - pojedynczy. Przetwornik jednocewkowy, który wygląda jak wąski pasek, często z liczbą „przycisków” (magnesów) odpowiadającą liczbie strun. Moduły takie zapewniają czysty i dźwięczny dźwięk, doskonale sprawdzający się w jazzie, bluesie i innych podobnych gatunkach. Z drugiej strony nasycenie dźwięku z pojedynczych cewek nie jest zbyt wysokie, są one słabo kompatybilne z przesterami i innymi podobnymi efektami, dlatego słabo nadają się do „ciężkich” stylów muzycznych. Ponadto takie przetworniki są podatne na zewnętrzne pola magnetyczne, które mogą pogorszyć dźwięk.

- H - humbucker. Rodzaj przetwornika z dwiema cewkami, pierwotnie stworzony w celu kompensacji wad pojedynczych cewek - w szczególności w celu zmniejszenia poziomu zakłóceń pochodzących od zewnętrznych zakłóceń magnetycznych. Ostatecznie jednak okazało się, że humbuckery wyraźnie różnią się barwą dźwięku: okazuje się ona mniej wyrazista, ale za to bardziej gęsta i bogata, przez co świetnie nadaje się do grania z „przeciążeniem” (przesterem, przesterem itp.). Klasyczny przetwornik tego typu posiada dwie cewki umieszczone obok siebie, dzięki czemu jest zauważalnie szerszy niż pojedyncza cewka; i humbuckery klasy Standard ogólnie wyglądają jak dwie pojedyncze cewki zainstalowane blisko siebie. Oprócz tego istnieją jedn...ak inne opcje projektowania - na przykład sprzedawca szynek, który ma cewki „na dwóch poziomach” i ma porównywalną szerokość z pojedynczą. Należy również pamiętać, że istnieją humbuckery, które można przełączyć w tryb pojedynczej cewki (więcej szczegółów można znaleźć w sekcji „Odcięcie cewki”).

Schemat odbioru opisuje ich typy, liczbę i względne położenie. W naszym katalogu stosowane jest oznaczenie typu „mostek do gryfu”: na przykład konstrukcja HSS oznacza, że gitara ma jeden humbucker przy mostku i dwie pojedyncze cewki przy gryfie.

Parametr ten przede wszystkim określa ogólną barwę brzmienia instrumentu. Zatem w powyższej wersji HSS wygeneruje dźwięk w miarę czysty i wyrazisty, a jednocześnie nieco gęstszy i niższy niż na gitarze elektrycznej czysto „single-coil”. Dostępnych jest wiele modeli wyposażonych tylko w jeden rodzaj przetworników. Co więcej, im więcej przetworników, tym z reguły głębszy i bogatszy dźwięk. Chociaż oprócz tego na dźwięk instrumentu wpływa wiele innych czynników, dlatego przy wyborze nie należy patrzeć tylko na obwód przetwornika.

Rodzaj przełącznika przetwornika używanego w gitarze elektrycznej.

Przełącznik ten jest odpowiedzialny za włączanie i wyłączanie poszczególnych przetworników, a także może sterować odcięciem cewki (patrz wyżej). W związku z tym producent wybiera jego typ przede wszystkim w zależności od liczby przystawek (patrz „Schemat odbioru”). Przełączniki 3-pozycyjne są więc typowe głównie dla modeli z dwoma przetwornikami - zwykle pozwalają na włączenie każdego z nich z osobna lub użycie obu naraz. 5-pozycyjne elementy sterujące są typowe dla modeli z trzema przetwornikami z korpusami Stratocaster lub superstrat (patrz „Kształt (widok)”). Należy pamiętać, że konkretne kombinacje przetworników dostępne w takich instrumentach mogą się różnić, ten punkt nie zaszkodzi wyjaśnić osobno. Najbardziej zaawansowana opcja, przełącznik 6-drożny, jest niezwykle rzadka, głównie w drogich narzędziach niestandardowych.

Odrębnym typem przełączników są regulatory balansu, które są używane głównie w gitarach basowych (patrz „Rodzaj”). Nie odpowiadają za wyłączanie poszczególnych przetworników (zwykle są ich dwa), ale za zmianę ich głośności względem siebie. Z grubsza to dwa regulatory siły głosu dla osobnych przystawek, połączone w jedną gałkę (oczywiście w takich instrumentach są dwie). W rzeczywistości regulacja balansu w tym przypadku zapewnia również płynną zmianę barwy: przetwornik w pobliżu mostka lepiej odbiera wysokie częstotliwości, przetwornik w pobliżu gryfu odpowiednio odbi...era niższe częstotliwości, a kolor dźwięku zmienia się w zależności od tego, które z nich brzmi głośniej.

Ogólny kształt korpusu gitary elektrycznej.

Jednoczęściowy korpus gitary elektrycznej można ukształtować w prawie dowolny kształt; puste korpusy nie dają takiej swobody, jednak nawet wśród nich opcje kształtów mogą być bardzo różnorodne. Istnieją jednak pewne standardowe formularze. Często te kształty są nazywane po pewnym „legendarnym” modelu gitary - na przykład „Les Paul” lub „Stratocaster” (od instrumentów o tej samej nazwie, odpowiednio od Gibsona i Fendera). Nie ma sensu opisywać każdej standardowej formy - łatwiej znaleźć ilustrację w naszym katalogu lub w Internecie.

Głównym, a często jedynym momentem, na który ma wpływ kształt korpusu, jest wygląd gitary. Również wygoda dla muzyka w pewnym stopniu zależy od tego parametru - na przykład niektóre modele pozwalają grać na siedząco, opierając instrument na nodze, dla innych ta metoda jest słabo dopasowana lub w ogóle nieodpowiednia. Ale to, czy kształt korpusu wpływa na brzmienie gitary elektrycznej, jest kwestią sporną. Zależność jednoznaczna występuje tylko w modelach semiakustycznych, ale dla ciał stałych nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie: niektórzy muzycy twierdzą, że jedne formy mają wyższość nad innymi, ale to w dużej mierze kwestia subiektywna. Ponadto inne parametry (rodzaje i liczba przetworników, konstrukcja mostka itp.) mają duży wpływ na jakość dźwięku.

Obecnie na rynku dostępne są gitary o takim kształcie korpusu: Les Paul, Superstrat, Stratocaster, Jazz Bass, Precision Bass, Telecaster, PRS Santana, Flying V, SG, jednak są też opcje całkowicie niestandardowe .

Obecność płytki ochronnej (pickguard) na korpusie gitary.

Taka nakładka znajduje się na górnym pokładzie, najczęściej jest wykonana z wytrzymałego tworzywa i wyraźnie różni się kolorem, dzięki czemu jest dobrze widoczna. Jego głównym zadaniem jest ochrona powierzchni decku przed kostkami (np. podczas gry dynamicznym uderzeniem), które mogłyby uszkodzić lakierowaną powierzchnię drewnianą. Specyficzny kształt i rozmiar podstrunnicy może się różnić, ale w każdym przypadku pokrywa ona przynajmniej powierzchnię pod strunami (patrząc na gitarę w pozycji roboczej), a czasami - pod strunami, a nawet nad nimi.

Materiał, z którego wykonany jest korpus gitary elektrycznej. W przypadku modeli z wycięciami (półakustyczne, patrz „Typ”), w tym przypadku można wziąć pod uwagę tylko materiał dolnego pokładu i powierzchni bocznych, a dane dla górnego pokładu można podać osobno (więcej szczegółów , patrz "Materiał pokrycia pokładu").

Obecnie na rynku pojawiają się kadłuby wykonane z takich drzew: czerwony, klon, agat, jesion, olcha.

Nie ma sensu rozwodzić się w szczegółach na temat każdego z materiałów występujących we współczesnych gitarach elektrycznych. Ich różnorodność jest bardzo duża, jednak w przeciwieństwie do gitar akustycznych korpus w tym przypadku nie odgrywa tak istotnej roli w kształtowaniu brzmienia, a jego materiał ma stosunkowo słaby wpływ na właściwości akustyczne instrumentu (choć co w konkretnym stopniu takiego wpływu jest kwestią kontrowersyjną). Jeśli chcesz, możesz znaleźć szczegółowe dane na temat konkretnego materiału w dedykowanych źródłach, ale w praktyce warto przyjrzeć się przede wszystkim wyglądowi instrumentu i jego półki cenowej.

Rodzaj mostka przewidziany w konstrukcji gitary.

Mostek jest często częścią używaną do mocowania strun do ciała, ale to nie do końca prawda. Istnieje wiele modeli, w których mostek pełni wyłącznie rolę nakrętki (ogranicza długość podziałki), a strunę mocuje się w osobnym uchwycie (stopie) lub nawet w korpusie gitary metodą przelotową (patrz poniżej).

Wszystkie nowoczesne bryczesy można podzielić na dwie główne kategorie. Pierwszy jest stały, w którym mocowane są struny, a podciąganie podczas gry można wykonywać tylko lewą ręką na szyi. Ograniczają nieco zakres technik dostępnych dla muzyka, ale są niedrogie, kompaktowe i nie utrudniają strojenia gitary. Drugi typ - tremolo("samochody"), które posiadają dźwignię pod prawą ręką gitarzysty, pozwalają na zmianę napięcia wszystkich strun na raz i uzyskanie ciekawych efektów niedostępnych przy konwencjonalnym pociągnięciu. Wady „samochodów” są przeciwieństwem zalet „fixów”: bryczesy tremolo są droższe, często nieporęczne, przy częstym użytkowaniu, potrafią szybko sfrustrować instrument, a strojenie jest często dość trudne, wymagające określonych umiejętności i narzędzi. Należy pamiętać, że mostki tremolo są używane tylko w gitarach elektrycznych i półakustycznych, gitary basowe są wyposażone tylko w stałe uchwyty mostkowe.

Główne typy mostków występujących we współczesnych gitarach elektrycznych to:

- Naprawiony. Oznaczenie t...o stosuje się dla wszystkich bryczesów stałych innych niż popularne odmiany opisane poniżej.

- Hardtail (stały). Charakterystyczną cechą „hardtaili” jest metalowa płytka, która stanowi podstawę dla innych mechaników. Ta płyta jest zainstalowana na górnym pokładzie; jest wygięty do góry po dalszej (od szyi) stronie, a siodła strunowe są jednocześnie przymocowane do podstawy i do zagiętej części. Zapinanie strun często odbywa się na wskroś. Ten rodzaj mostka pozwala na indywidualne dopasowanie do każdego sznurka nie tylko długości łuski, ale również wysokości nad szyją.

- Tune-o-Matic (naprawione). Mostek w formie drążka, na którym mocowane są siodła na struny. W takim przypadku struny można przymocować do korpusu gitary (metodą), do osobnego stopera lub w otworach na samym mostku (jednak to ostatnie zdarza się rzadko). Tune-o-Matic pozwala na indywidualne dostosowanie skali dla każdej struny, jednak wysokość nad gryfem zmienia się tylko poprzez zmianę wysokości i nachylenia gryfu (w tym celu na każdym końcu gryfy znajduje się śruba regulacyjna) .

- Tremolo. Maszyny Tremolo, niezwiązane z żadną z odmian opisanych poniżej; również ta opcja jest wskazana w przypadkach, gdy producent z jakiegoś powodu nie określił konkretnego typu „maszyny”. Ta kategoria obejmuje mechanizmy, które są dość zróżnicowane pod względem konstrukcji i funkcjonalności, dlatego możliwości takiego mostu w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno.

- Vintage Tremolo. Jedna z pierwszych odmian maszyn tremolo opracowanych przez firmę Fender. Zewnętrznie takie urządzenie wygląda jak opisany powyżej Hardtail, uzupełniony ruchomym (obrotowym) uchwytem i dźwignią do regulacji napięcia; zapinanie strun - najczęściej przez. Należy pamiętać, że Vintage Tremolo ma na celu przede wszystkim obniżenie strojenia; za pomocą takiej maszyny można tylko nieznacznie podnieść formację, a wtedy będzie to wymagało pewnych sztuczek. Inną wadą jest to, że intensywne używanie dźwigni tremolo szybko sfrustruje gitarę - zwłaszcza jeśli muzyk zaniedbuje zasady strojenia, które, choć nie są trudne dla Vintage Tremolo, są dość specyficzne. Z drugiej strony „vintages” są niedrogie, a wspomnianą wadę można zrekompensować np. top-lockiem. Klasyczny „vintage” mocowany jest do korpusu za pomocą sześciu śrub, ale zdarzają się też wersje dwuśrubowe – są prostsze, a przy aktywnym użytkowaniu dłużej trzymają melodię.

- Wilkinson (tremolo). Dalszy rozwój opisanego powyżej projektu Vintage Tremolo. Jedną z kluczowych różnic w Wilkinsonie jest to, że struny trzymane są na samym mostku, a nie na korpusie gitary. Dzięki temu bryczesy tego typu trzymają strój znacznie lepiej niż oryginalne „vintages”. Ponadto dźwignia w takich „maszynach” jest mocowana bez gwintu, dzięki czemu prawdopodobieństwo luzu zmniejsza się do zera. Z drugiej strony bryczesy Wilkinson są znacznie droższe, a ich główną funkcją jest obniżenie stroju (chociaż znowu przy pewnych poprawkach możliwy jest niewielki wzrost).

- Bigsby (tremolo). Kolejny przedstawiciel „ponadczasowej klasyki”, prawie pierwszy na świecie system tremolo. Dziś jest używany głównie w gitarach w stylu vintage; szczególnie nadaje się do instrumentów półakustycznych, jak przyczepia się do końca gitary, a nie do cienkiego blatu i nie powoduje dużego nacisku na płytę rezonansową. Charakterystyczną cechą Bigsby jest to, że jako drążek oporowy, do którego przymocowane są struny, takie maszyny wykorzystują okrągły pręt, który obraca się pod wpływem ruchu dźwigni i tym samym zmienia napięcie strun. Dzięki temu takie bryczesy mają szereg zalet: mogą pracować zarówno na zmniejszenie, jak i na wzrost, są łatwo strojone i dobrze trzymają się nastrojone i reagują na najmniejszy ruch dźwigni, pozwalając muzykowi kontrolować dźwięk bardzo precyzyjnie. Dodatkowo systemy Bigsby mają stylowy wygląd. Z drugiej strony są dość masywne i nieporęczne, nie są tanie, a zakres regulacji jest stosunkowo niewielki (mniejszy niż w tym samym Floyd Rose).

- Floyd Rose (tremolo). Jeden z najpopularniejszych systemów tremolo używanych przez profesjonalnych muzyków. Konstrukcja jest podobna do Vintage Tremolo, w szczególności jest również montowana na dwóch śrubach i posiada sprężynę, która kompensuje napięcie strun. Jednak konstrukcja Floyd Rose pozwala na strojenie zarówno w dół, jak i w górę (zwiększenie napięcia), zapewniając możliwości niedostępne w „vintage” i podobnych systemach; a od Bigsby takie maszyny różnią się szerszym zakresem regulacji. Zwróć uwagę, że konstrukcja instrumentów z takimi mostkami zwykle obejmuje blokadę górną - urządzenie, które chwyta struny na szyi przy nakrętce. Dzięki temu „floyd-roses” doskonale dostrajają się podczas aktywnej pracy z dźwignią. Wszystko to doprowadziło do popularności tych systemów wśród gitarzystów. Z drugiej strony zakładanie i pielęgnacja takich bryczesów to bardzo trudna, żmudna i delikatna sprawa. Na przykład ustawienie strun i strojenie może wymagać całego zestawu kluczy; gdy struna pęka, strojenie „pływa”, a wymiana uszkodzonej struny nieuchronnie wiąże się z przeregulowaniem całej gitary; co więcej, strojenie może zbłądzić nawet z powodu niedokładnego ruchu instrumentu lub silnego uderzenia dłonią podczas tłumienia strun. Dlatego maszyny do pisania takie jak Floyd Rose polecane są głównie zaawansowanym gitarzystom z doświadczeniem z gitarami elektrycznymi. A nawet profesjonalni muzycy czasami wolą skontaktować się z mistrzem, niż zajmować się samodzielną konserwacją.

- Kahler (tremolo). System podobny do Floyd Rose, ale bez sprężyn i mocowany bezpośrednio do korpusu, zwykle za pomocą 4 śrub. Pozwala to na nieznaczne zwiększenie sustainu (dzięki lepszemu kontaktowi między strunami a ciałem). Pozostałe zalety i wady w większości przypadków są takie same jak w przypadku Floyd Rose. Jednak pod marką Kahler produkowane są również wysokiej jakości rozwiązania, które nie są tanie, ale mają ulepszoną konstrukcję i są pozbawione wielu wad - w szczególności takie modele są niewrażliwe na zmiany położenia instrumentu i ostre tłumienie strun dłonią.

- Zerowy opór (tremolo). Kolejna ulepszona wersja Floyd Rose opisana powyżej, charakteryzująca się obecnością blokera - urządzenia, które sztywno mocuje most. Dzięki temu strojenie nie „pływa” przy zerwanej strunie, a strojenie gitary jest zauważalnie uproszczone w porównaniu z oryginalnym „floyd rose”. Wadą ZR jest tradycyjna – wysoka cena.

Należy zauważyć, że powyższa lista nie obejmuje konkretnych marek mostów, a jedynie ich ogólne typy; w ramach tego samego typu mogą istnieć modele, które różnią się nieco wyglądem i funkcjonalnością.

Obecność w gitarze elektrycznej systemu przelotowego mocowania strun.

W klasycznym przez zapięcie rolę ogranicznika pełni sam korpus instrumentu - wykonane są w nim otwory, w których mocowane są struny (od strony mostka). Zaletą tej konstrukcji jest lepszy kontakt strun z ciałem, co pozwala na dobre podtrzymanie. Jednak w maszynach tremolo (patrz „Most”) istnieje inny rodzaj montażu przelotowego - gdy otwory znajdują się nie na korpusie, ale na moście; w szczególności ten wariant jest charakterystyczny dla maszyn Vintage Tremolo. W takich przypadkach samo mocowanie przelotowe jest jedynie cechą konstrukcyjną mostka, a kontakt strun z korpusem zależy od cech mocowania „maszyny” do korpusu i może być różny.

Progi to szczelina między nakrętką na podstrunnicy; każdy taki interwał odpowiada za własną nutę (interwał między progami to półton). W związku z tym im więcej progów, tym więcej nut można zagrać na jednej strunie. Należy jednak pamiętać, że szerokość szczelin między siodełkami zmniejsza się w miarę zbliżania się do mostka, a jeśli jest wiele progów, gra na wysokich progach może być trudna i wymaga bardzo dużej dokładności.

Najpopularniejszymi obecnie opcjami są 22 lub 24 progi, które można znaleźć w większości gitar elektrycznych wszystkich typów. W basie jest też mniej progów (20 progów i 21 progów), ponieważ odległość między siodłami na takich instrumentach jest większa, a szyjki, odpowiednio, z taką samą liczbą progów, są dłuższe niż w gitarach.

Ogólnie rzecz biorąc, warto zwrócić uwagę na parametr ten przede wszystkim dla profesjonalnych muzyków, którzy mają fundamentalne znaczenie dla ogromnego „pole manewru”.

Osobną kategorię reprezentują instrumenty bezprogowe, całkowicie pozbawione progów. Prawie wszystkie z nich to gitary basowe; są też gitary elektryczne bez progów, ale bardzo rzadko. W takich instrumentach palec muzyka pełni rolę nakrętki, dociskając strunę do szyi. Technika gry na gitarze bezprogowej jest zauważalnie bardziej skomplikowana: po pierwsze, do wydobycia...czystych dźwięków wymagane jest bardzo precyzyjne ułożenie palców; po drugie, ta konstrukcja zmniejsza głośność dźwięku i czas trwania wybrzmienia, a do uzyskania dźwięku o pożądanej głośności mogą być wymagane specjalne techniki gry (a w przypadku basu nawet cięższe struny). Z drugiej strony brak progów daje profesjonalnemu muzykowi szereg dodatkowych możliwości. Na przykład na podstrunnicy można wykonać bardzo płynne slajdy, bez stopniowego przejścia między nutami, a sam instrument nie jest przywiązany do standardowego 12-stopniowego strojenia, co może być bardzo przydatne w niektórych dziedzinach muzyki (eksperymentalne, orientalne itp.). Zwracamy również uwagę, że bezprogowa gitara basowa, zarówno w brzmieniu, jak i technice gry, jest bardzo zbliżona do klasycznego kontrabasu, co jest szczególnie cenione przez miłośników jazzu i innych pokrewnych stylów.

Profil gryfu gitary elektrycznej.

Profil szyi nazywa się jego przekrojem, a raczej kształtem karku. Parametr ten praktycznie nie wpływa na brzmienie gitary, ale bezpośrednio wpływa na wygodę grania. Idealnie pasek powinien „wypełnić” dłoń, ale nie być zbyt duży, w przeciwnym razie nie będzie możliwe uchwycenie go w wymaganym stopniu.

Profile są oznaczone literami C, D, V i U - w zależności od tego, jaką literę w przekroju przypomina szyjka. Profil D jest najbardziej płaski, C jest nieco bardziej wypukły, o krzywiźnie prawie jednolitej na całej długości, U jest bardziej wolumetryczny, z szerszym profilem w okolicy okładziny, a profil V w klasycznej formie wygląda jak kątownik z zaokrąglonym Top. Są też modyfikacje tych wariantów – np. „cienkie”, zapewniające zmniejszoną grubość profilu, czy „nowoczesne”, z nieco poprawioną (teoretycznie) ergonomią.

Najpopularniejsze typy profili to C, U oraz ich „nowoczesne” modyfikacje. Profil C jest prawie półokrągły, profil U jest bardziej obszerny, przy podstrunnicy jego krawędzie są prawie równoległe i tylko ostro zaokrąglone w kierunku karku. Określenia modern C i modern U oznaczają różne ulepszone wersje tych profili, ich kształt może być inny.

W praktyce wybór profilu podstrunnicy zależy wyłącznie od osobistych preferencji gitarzysty, cech jego rąk i preferowanej...techniki gry. Nie ma więc „idealnego” kształtu profilu – w każdym przypadku optymalny wybór będzie inny. Idealną opcją jest wypróbowanie kilku rodzajów profili „na żywo”, zdecydować, który z nich będzie wygodniejszy i wybrać instrument z szyjką o takim samym lub podobnym kształcie profilu.